Ασχημόπαπο...

Αυτές τις μέρες συνέβησαν πολλά. Είδα πολλά. Άκουσα πολλά. Είπα πολύ λιγότερα. Σα απλός θεατής κάποιες φορές. Ήρεμος, ψύχραιμος, τέρας αμετακίνητο. Θυμήθηκα ακόμα πιο πολλά. Ειδικά το παραμύθι με το ασχημόπαπο. Το θυμάσαι? Και κάποιες παροιμίες παλιές, αρχαίες. Και κάποια κοπάδια, κάποιες αγέλες, κάποιες μονάδες. Αναθεώρησα κάποια πράγματα. Επιβεβαίωσα ακόμα μια φορά κάποια πράγματα. Κάποιες καμπάνες ακούστηκαν. Ίσως κουδούνες. Τελικά κάποια πράγματα ίσως να μην είναι τίμημα, να μην είναι τιμωρία, αλλά επιβράβευση, αξία. Το μόνο σίγουρο πως τα πάντα βαίνουν καλώς. Ακόμα και τα άσχημα. Όσο για σένα? Το που ανήκεις και πόσο αξίζεις τ'αποφάσισες. Σε σχέση μ'εμένα... Μάλλον αυτό είναι δική μου απόφαση. Που ήδη πάρθηκε ή θα παρθεί. Εγωισμός? Ίσως. Ίσως πάλι όχι. Όλα έχουν ζενίθ, μέγιστο, κορυφή. Μετά πάλι κατηφόρα. Κατρακυλάς ή κατεβαίνεις για άλλες κορυφές? Αγελοποιήσαι ή μοναξιάζεσαι? Όμοιος ή διαφορετικός? Πραγματικότητα ή φαντασίωση? Αλήθεια ή δικαιολογία? Αυτό που θέλεις ή πείραμα για να βεβαιωθείς πως δεν το θες? Τουλάχιστο όχι έτσι... Ή μήπως έτσι ήταν πάντα και συ προσπαθούσες να τ'αλλάξεις? Και μήπως αυτό που άλλαξες δεν σ'αρέσει γιατί ποτέ δεν ήταν έτσι? Όλα σχεδόν έτοιμα. Έχω κι'ένα αεροπλάνο να φτάσω...