Επιτέλους...

Επιτέλους! Έβρεξε! Ίσως επειδή κατάφερα να πετύχω έναν απ'τους εγγύς μου στόχους. Να ξαναπάρω μέρος στο διαγωνισμό του 'www.diavaseme.gr'. Νομίζω δηλαδή, γιατί ο διαγωνισμός έληγε ακριβώς τα μεσάνυχτα και νομίζω άργησα 2 λεπτά. Αλλά μόλις τό'στειλα πήρα απαντητικό e-mail και άρχισε να βρέχει. Όχι. Πολύ θά'θελα να κερδίσω αλλά δεν θα κερδίσω και δεν το κάνω γι'αυτό. Ούτε για να αποκτήσω την εμπειρία του να γράφω. Ούτε και θα μπορέσω να χρησιμοποιήσω το βραβείο μου αν κερδίσω, μαθήματα δημιουργικής γραφής. Απλά ήταν ένας στόχος με ημερομηνία λήξης και ήθελα να είμαι συνεπής. Σχεδόν πάντα είμαι χρονικά ασυνεπής. Μέχρι και πτήση έχασα μια φορά για 5 λεπτά (δεν έφυγε τ'αεροπλάνο, απλά έκλεισε το check-in). Τώρα μένουν κάτι πολύ οικείο σε μένα, εργασίες για ένα δίπλωμα, που όμως χρωστάω και του προηγούμενου εξαμήνου και αυτού, και κάτι εντελώς άγνωστο. Διαγωνισμός παιδικού βιβλίου 80 σελίδων. Αυτό μάλλον θα τ'αφήσω πίσω για φέτος. Εκτός αυτού σύντομα ανεβαίνω Αθήνα. Που καιρός για τέτοια. Και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Είπαμε. Πάτησα και γω το κουμπάκι για ν'ανάψουν τα φώτα των πόλεων. Και του δικού μας Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Σήμερα το στήσαμε και έβαλα τις λάμπες. Επιστρέφουμε απ'Αθήνα και θα τρέχουμε στις εκδηλώσεις. Κουκλοθέατρα, παιχνιδούπολη, χορωδίες στους δρόμους, περιπάτους. Ναι, τα Χριστούγεννα ξαναγίνομαι και γω παιδί. Αν μη τι άλλο μπορώ με την άνεση που έχω να ζω ότι δεν έζησα τότε. Και επιτέλους έβρεξε. Βοηθάει πολύ στην αυτοίαση του οργανισμού μας, της ψυχής μας, του μυαλού μας. Όπως μαλακώνει το χώμα που τη ρουφά ανελέητα να ξεδιψάσει. Για ν'ανθίσει σιγά σιγά η γη την άνοιξη, όπως ανθίζει η χαρά στις ψυχές μας και το χαμόγελο στα πρόσωπά μας. Βροχή μου... Καλωσήρθες... Κι'ας κράτησες λίγες στιγμές... Κάποτε το λίγο είναι πάρα πολύ...