Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Ζήλεια μου...



Πριν λίγο επέστρεψα από μια θεατρική παράσταση του κρατικού μας θεάτρου. Οθέλλος. Του Σαίξπηρ, εσείς το ξέρετε καλύτερα. Και του Βέρντι για πολλούς. Οθέλλος της ζωής. Δεν ξέρω γιατί προτίμησε ένα Μαυριτανό πολέμαρχο ο Σαίξπηρ για πρωταγωνιστή του. Δε νομίζω ο έρωτας και η ζήλεια να έχουν προτιμήσεις χρώματος. Αλλά σίγουρα δεν θα κρίνω τον Σαίξπηρ. Κάτι ήξερε περισσότερο από μένα. Και σίγουρα ήταν πολύ πιο εύκολο να πειστεί ένας αγνός πολεμιστής παρά ένας δολοπλόκος πονηρός πολιτικός για την απιστία της γυναίκας του. Αλλά ούτε μ'αυτό θ'ασχοληθώ. Ούτε με τη ζωή, που επαναλαμβάνει καθημερινά τις ιστορίες αυτές. Ούτε και με μας τους θεατές που όταν τις βλέπουμε συνήθως σκεφτόμαστε πόσο ηλίθια φέρθηκε ο Οθέλλος, ακριβώς όπως και μεις παλιά, ή πόσο ηλίθιος είναι ο Οθέλλος αλλά ευτυχώς εμείς δεν είμαστε έτσι. Μέχρι να μας συμβεί...


Η ζήλεια είναι κάτι φυσικό για τις γυναίκες. Ακόμη δεν συνάντησα γυναίκα που να μη ζηλεύει. Ανεξαρτήτως ηλικίας. Γι'αυτό και γενικά δεν υπάρχει φιλία μεταξύ γυναικών αλλά συνεργασία και αλληλεγγύη. Αλλά για τους άνδρες το θεωρώ ξεπεσμό. Και ναι, το λέω εγώ που ζήλεψα όσο πιθανόν κανείς άλλος στη ζωή μου. Θέλω να πιστεύω πως το ξεπέρασα αυτό το κόμπλεξ. Γιατί περί κόμπλεξ πρόκειται. Κόμπλεξ, εγωισμός, ανασφάλεια. Ζηλεύουμε από φόβο μήπως χάσουμε τη γυναίκα που αγαπάμε, ζηλεύουμε συνάμα τον αντίζηλό μας επειδή ίσως να είναι καλύτερος εραστής από μας, ή ακόμα και καλύτερος σύντροφος από μας, γενικά καλύτερός μας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν σκεφτόμαστε πως αν η γυναίκα που αγαπάμε φύγει από μας είναι για δικό μας φταίξιμο, στην έσχατη περίπτωση επειδή δεν ταιριάζαμε απ'την αρχή, κι'ας περνούσαμε υπέροχα στο κρεββάτι. Και ναι, κανείς δεν κλέβει τη γυναίκα του άλλου. Είναι ήδη χαμένη και χωρίς να το ξέρει περιμένει αυτόν που θα της χαρίσει ότι στερείται, ή ακόμα κι'αν δεν στερείται ότι την συμπληρώνει, ότι την ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά. Ναι, γυναίκα που απατάει τον σύντροφό της, είναι ήδη διωγμένη απ'αυτόν...


Ο Σαίξπηρ λέει κάπου μέσα στο έργο, αν μεταφράστηκε σωστά και το άκουσα και το θυμάμαι σωστά, πως η ζήλεια είναι ένα τέρας που γεννάται απ'τον εαυτό του όταν η λογική εγκαταλείψει το μυαλό. Εκείνο που με έκανε όμως να γράψω αυτό το κειμενάκι τέτοια ώρα, είναι η δύναμη του μυαλού. Η σκέψη τροφοδοτεί το συναίσθημα, ακόμα κάποιες φορές το γεννάει. Ο Οθέλλος ποτέ δεν είχε ζηλέψει στη ζωή του. Δεν ήξερε τι θα πει ζήλεια. Και όμως, με τα λόγια του Ιάγου κατάφερε να γεννήσει μέσα του ένα άγνωστο συναίσθημα, τόσο έντονα. Και όλοι ξέρουμε πως τα συναισθήματα είναι αποτελέσματα ορμονικών εκκρίσεων. Είχε καταφέρει λοιπόν να διατάξει τον οργανισμό του να δουλέψει εις βάρος του, εκκρίνοντας τις ορμόνες του μίσους και της οργής. Και ποτέ δεν κάθησε να σκεφτεί λογικά και να ανατρέψει αυτήν την έκκριση. Δε μπορούσε να σκεφτεί λογικά πλέον. Το συναίσθημα έλεγχε πλήρως τη σκέψη του. Οι ορμόνες είχαν μπλοκάρει τη λογική. Το βασικό ένστικτο επεβλήθη στο πνεύμα. Αυτό όμως δείχνει ξεκάθαρα τι επίδραση μπορεί να έχει το μυαλό στο σώμα μας και στα συναισθήματά μας. Και πώς μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε τόσο πάνω μας όσο και πάνω σε άλλους. Ειδικά στα συναισθήματα άλλων.


Ο Οθέλλος είχε έντονα τα βασικά του ένστικτα. Είχε περίσσια λογική. Δυνατά συναισθήματα. Όταν χρειάστηκε να τα συνδυάσει σωστά με τη θέλησή του απότυχε. Έχασε τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του. Δεν ξέρω τι είναι πιο δυστυχές μεταξύ του να σε ελέγχουν τα συναισθήματά σου και τα ένστικτά σου και του να συγκρούονται όλα μεταξύ τους επειδή είναι το ίδιο ισχυρά και θέλουν όλα να επιβληθούν. Το σίγουρο είναι πως αν μπορείς να τα ελέγξεις με τη λογική αλλά αφήνεσαι όποτε θες και το επιθυμήσεις να λειτουργήσουν, είτε πάνω σου, είτε πάνω σε άλλους, ειδικά στο αντίθετο φύλο, τότε το έγκλημα είναι εκπρομελέτης. Κι'ας εγκληματείς λόγω πάθους και πόθου. Κι'ας χαρίζεις την ευτυχία με το έγκλημά σου και στους δυο. Γιατί όντως, η απόπειρα ολοκληρώνεται με την κατάκτηση του θύματος φτάνοντας στον οργασμό. Τον δικό του...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αρχικα θα πρεπει να πω...οτι ειναι ενα ιδιαιτερα ενδιαφερον "θεμα" αυτο με το οποιο καταπιαστηκες με αφορμη το εργο που παρακολουθησες στο κρατικο θεατρο σας...που κατα την γνωμη μου θα ηταν σε αριστη αποδοση γνωριζωντας τις δυνατοτητες του... και που αφορα την ανθρωπινη ζηλεια.....ομως τα πραγματα, δεν ειναι τοσο απλουστευμενα, κυριως οταν αφορουν τους μηχανισμους της ψυχης οι οποιοι ετσι κι αλλιως....εχουν τους δικους τους δρομους και κανονες.....και οπου το καθε συναισθημα αποβαινει πολυπλοκο και καποτε δυσαναγνωστο...... και το κομματι που αφορα την λογικη....δεν ειναι δυνατον να παρεμβει....μια και ο συγκεκριμενος μηχανισμος....λειτουργει σχεδον αυτοματα και χωρις ν αφησει χρονικα περιθωρια εκει οπου η λογικη θα μπορουσε να παρεμβει και να ασκησει ελεγχο......κι αν ανατρεξεις στο δικο σου συναισθημα...οταν το βιωσες...θα καταλαβεις ακριβως τι εννοω.....
Αν ο ανθρωπος ειχε την δυνατοτητα να το επεξεργαστει...και δεν μιλαμε για παθογενεια, αλλα για ενα φυσιολογικο ψυχισμο....τοτε κανενας απολυτως, δεν θα επετρεπε σ αυτο τον ψυχοφθορο συναισθημα να υπαρξει, γιατι απλουστατα θα μπορουσε να το εκλογικευσει και ν αντιληφθει, οτι δεν θα μπορουσε να ασκει ελεγχο εξουσιας και να κατα προεκταση συναισθημα ιδιοκτησιας απεναντι σε ενα νοημον ον, μια και ο καθενας μας ειναι διπλα σε καποιον αλλον, μονον εφ οσον το επιθυμει.......
Προσωπικα, θα συνεκρινα την ζηλεια.....με τον μηχανισμο της κλειστοφοβιας που θεωρω σαν μια αλλη αυτοματη αντιδραση του εγκεφαλου συνδιαστικα με την ψυχη που εξελισσεται αντιστοιχα στιγμιαια οπως και η ζηλεια...και αυτο μπορω να το πω με βεβαιοτητα....μια και τα εχω βιωσει και τα δυο...αρα τα εχω επεξεργαστει αναλυωντας τα..........
την καλησπερα μου ενα κρυο Κυριακατικο απομεσημερο..........

Emperor είπε...

Αγαπημένη Ανώνυμη, όλα αυτά που λες είναι το τι συμβαίνει. Κι'όμως, οι δυνατότητες του ανθρώπινου μυαλού και της λογικής είναι απεριόριστες. Ελπίζω κάποτε να τις εκμεταλλευτούμε. Βροχερή καληνύχτα...