Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν – Οι ηλίθιοι

Είμαι σίγουρος πως αν ζούσε σήμερα ο Ντοστογιέφσκι το υπέροχο βιβλίο του δεν θα τ’ ονόμαζε ‘Ο ηλίθιος’ αλλά ‘Οι ηλίθιοι’. Και σίγουρα θ’ αναφερόταν στο Ελληνικό Έθνος, στον Ελλαδικό και Κυπριακό λαό και εννοείται στους Ελλαδίτες και Κύπριους πολιτικούς, ειδικά πρωθυπουργούς και προέδρους.

Κάποτε ο φούρναρής μου μού είπε: ‘Δε μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατό ο ένας πολιτικός να παρουσιάζει ένα πράγμα άσπρο και ο άλλος το ίδιο πράγμα μαύρο και να τα καταφέρνουν κι’ οι δυο’. Αλλά δεν είχε σκεφτεί πως όταν αλλάξουν πλευρά και ο ένας από κυβέρνηση γίνει αντιπολίτευση και το αντίστοιχο για τον άλλο, τότε ο ένας που παρουσίαζε το συγκεκριμένο θέμα άσπρο τώρα το παρουσιάζει μαύρο και αντίστοιχα ο άλλος το μαύρο το παρουσιάζει τώρα άσπρο. Και πάλι τα καταφέρνουν.

Είμαστε σε δύσκολη θέση. Θέση που περιήλθαμε μέσα σε λιγότερο από 3 χρόνια. Για τρίτη φορά εξ’ όσων γνωρίζω και θυμάμαι κύπριος πρόεδρος υπογράφει, για να είναι αρεστός ή για να μην φέρει την καταστροφή στον τόπο όπως λέει, κάτι που δεν εγκρίνει, δεν του αρέσει, λέει πως τον πίεσαν και τον εκβίασαν και αφήνει το λαό να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Και για τρίτη φορά, πάλι εξ’ όσων γνωρίζω και θυμάμαι, η κυβέρνηση της Ελλάδος στέκει παρά το πλευρό μας, συμπαρίσταται και μας στηρίζει στα λόγια αλλά μας πουλά στην πράξη.

Δεν είναι πρωτόγνωρο το ότι η κυβέρνηση κάνει ότι περνά απ’ το χέρι της για να καταστρέψει ότι υπάρχει, χωρίς λύσεις και πράξεις σωτηρίας, και μόλις γίνει αντιπολίτευση ξαφνικά έχει σχέδια σωτηρίας, λύσεις ευημερίας και ευδαιμονίας του λαού και κατηγορεί τη νέα κυβέρνηση για τα αδιέξοδα που περιήλθαμε. Δεν είναι πρωτόγνωρο το ότι η αντιπολίτευση έχει κρυμμένους άσσους στο μανίκι και μαγικά ραβδιά στο χέρι και μόλις γίνει κυβέρνηση βρίσκεται προ τετελεσμένων και κάνει ότι υποσχέθηκε πως δεν θα κάνει αφού η προηγούμενη κυβέρνηση τά’ κανε μπάχαλο και δε μπορεί να κάνει τίποτα. Κι’ όμως, μπορεί να παραιτηθεί για την ανικανότητά της και να αποχωρήσουν απ’ το πολιτικό προσκήνιο όσοι πρωταγωνίστησαν. Αλλά θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία. Και ηθική, και υπευθυνότητα. Το να ζητάς συγγνώμη δεν δείχνει ήθος κι’ ευθύνη. Πόσο μάλλον το να μη ζητάς. Ούτε και άκουσα απόψε ή έστω αυτές τις μέρες όλους αυτούς τους πλούσιους Κύπριους μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοπολιτικούς να λένε πως θα δώσουν ότι έχουν και δεν έχουν για να σωθεί ο τόπος, ή έστω θα φροντίσουν να επαναπατριστούν τα κεφάλαια που έβγαλαν στο εξωτερικό όλα αυτά τα χρόνια κι’ ειδικά αυτούς τους μήνες και μέρες, σαν ένδειξη συγγνώμης που είτε σαν κυβέρνηση, είτε σαν συμπολίτευση είτε σαν αντιπολίτευση είτε σαν επιχειρηματίες που πλούτισαν με τον κόπο και το μόχθο του λαού και τις πλάτες της εκάστοτε κυβέρνησης, έφεραν τον τόπο εδώ. Γιατί αν νομίζουν πως τον τόπο εδώ τον έφεραν οι 2-3 τραπεζίτες λανθάνονται. Μπορεί τα λεφτά των τραπεζών να τά’ φαγαν εκείνοι, αλλά τα λεφτά του λαού τά’ φαγαν αυτοί. Και αφού οι πολιτικοί μας δεν τα κατάφεραν στο έργο που τους ψήφισε ο λαός για να επιτελέσουν, πρέπει να τα επιστρέψουν όλα όσα πήραν.

Και κάτω απ’ όλους αυτούς ο λαός που φωνάζει υπέρ ή κατά ανάλογα, χωρίς να σκέφτεται το αύριο, παρά μόνο το χθες, όπως ένα παιδάκι που γελά ή κλαίει αν του πάρεις δώρο ή όχι, και θυμάται το δώρο που δεν του πήρες αλλά ποτέ το δώρο που του πήρες, εκτός αν το σπάσει ή αν το πάρεις πίσω. Θυμούμαι για παράδειγμα όταν συζητούσαν για μειώσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων που ο γενικός γραμματέας της συντεχνίας τους είχε πει ‘δεν δεχόμαστε κι’ αν θέλουν ας έρθει η Τρόικα να το κάνει’ και όταν ήρθε δεν την ήθελαν. Θυμούμαι τον πρώην πρόεδρο που είχε κάνει περικοπές 10 τοις εκατό στο μισθό του και το νύν που έκανε 25 (αλλά δεν ξέρω αν στο μεταξύ πήραν αυξήσεις) και διερωτώμαι αν πτωχεύσουμε τι ποσοστό θα κάνει στο μισθό του καθώς και στη σύνταξη και στο κονδύλι για τη φρουρά του τέως. Και ο λαός απλά να φωνάζει ‘Παραιτήσου’, ‘Να πληρώσουν όσοι φταίνε’ κι’ άλλα τέτοια, σωστά κατά τη γνώμη μου, χωρίς όμως να ενδιαφέρεται να συνεισφέρει έστω και κάτι στο να σωθεί αυτός ο τόπος. Φτάνει να’ χει, όπως λένε και στην Ελλάδα, 2 τηλεοράσεις, 2 αυτοκίνητα και 2 ευρώ στην τσέπη. Ναι, δε μας ενδιαφέρει κανείς άλλος παρά μόνο ο εαυτός μας. Κι’ αν νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι επειδή δεν σκύψαμε στη Μέρκελ να το βγάλουμε απ’ το μυαλό μας. Σκύψαμε στους Ρώσους κι’ άλλους ξένους και ντόπιους μεγαλοεπενδυτές. Το σκύψιμο δεν το γλυτώσαμε.

Δεν είναι το ότι αύριο ίσως μπω στην ανεργία. Τουλάχιστο είμαι σε πολύ καλύτερη μοίρα από ένα σωρό άλλους άνεργους μιας και προς το παρών έχω και το σπίτι μου και την υγεία μου. Είναι κι’ ένα σωρό άλλοι που χρωστάνε το σπίτι, έχουν προβλήματα υγείας, έχουν παιδιά, έχουν γονείς και δεν έχουν καν σήμερα, πόσο μάλλον αύριο. Απ’ εκεί και πέρα ίσως πρέπει επιτέλους όλοι μας να ξαναγίνουμε Έλληνες. Να στραφούμε στον συνάνθρωπό μας, τον ομοεθνή μας αλλά κυρίως στο Θεό και την Παναγιά. Γιατί ίσως τελικά αυτό να’ ναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Η απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας λόγω της απομάκρυνσής μας απ’ τις εθνικές μας αξίες. Τους βωμούς και τις εστίες μας. Την πίστη, την πατρίδα και την οικογένεια. Τον Θεό, την Ελλάδα και την Κύπρο, και τους ανθρώπους μας. Ίσως τότε δούμε άσπρη μέρα. Μέχρι τότε όμως ας πάψουμε να λέμε πως είμαστε Έλληνες. Είναι ντροπή για το Ελληνικό αίμα που χύθηκε σε τόσους αγώνες και το εξαργυρώσαμε με λεφτά. Και σε λίγο δεν θα’ χουμε τίποτα…