Ιση-μερία...

Όσο κι'αν θες ν'αλλάξεις δε μπορείς, τουλάχιστο όχι τόσο εύκολα όσο νομίζεις. Όχι χαρακτήρα, γι'αυτό τά'παμε εδώ και καιρό. Μέχρι τα 9 σου ότι κάνεις, ή καλύτερα ότι σου κάνουν, μετά τίποτα. Συμπεριφορά μόνο μπορείς. Και φιλοσοφία. Πώς βλέπεις τα πράγματα και πως αντιδράς. Και προσπαθείς. Και τα καταφέρνεις αρκετά. Αλλά όχι πάντα κι'όχι πολύ. Πώς είναι δυνατόν άλλωστε, τα πράγματα που πριν σε χαλούσαν τώρα να σε διαδκεδάζουν ή να σ'αφήνουν αδιάφορο απ'τη μια μέρα στην άλλη? Και όμως, προσπαθείς και τα καταφέρνεις αρκετά. Αλλά τότε αρχίζεις να διερωτάσαι ποιος μπορεί να είσαι εσύ αφού ελκύεις και σε ελκύουν ίδιοι άνθρωποι με σένα και βρίσκεις τους ίδιους μ'άλλο όνομα κι'άλλη φάτσα πάντα μπροστά σου. Και προσπαθείς να βρεις κάτι να πιαστείς. Και προσπαθείς να βρεις που είναι όλοι οι άλλοι αυτοί που κρύβονται από σένα. Και τελικά ανακαλύπτεις πως όλοι αυτοί που κρύβονται δεν είναι άλλοι από σένα και δεν είναι αλλού παρά στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Όλοι αυτοί που ψάχνεις είσαι εσύ, αυτό που θες νά'σαι αλλά που δεν ταιριάζει ποσώς μ'όλους αυτούς που βρίσκεις καθημερινά μπροστά σου. Και μετά ανακαλύπτεις πως όλοι αυτοί που ψάχνεις κι'είσαι εσύ υπάρχουν κάθε φορά που εσύ γίνεσαι αυτοί που ψάχνεις. Και τους ψάχνεις όταν όλοι οι άλλοι που έχεις δεν είναι εσύ κι'όταν εσύ δεν είσαι πλέον όλοι οι άλλοι που έχεις. Και διερωτάσαι πώς μπορείς να είσαι τόσο διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Μέχρι που βρίσκεις την απάντηση. Και όταν είσαι εσύ κυκλοφοράς χαρίζοντας και παίρνοντας, κι'όταν είσαι εσύ αποτραβιέσαι παίρνοντας για να είσαι έτοιμος να ξαναχαρίσεις. Κι'είσαι το ένστικτο, το ζώο όταν είσαι αυτοί και το συναίσθημα όταν είσαι οι άλλοι. Και εκεί τα σκατώνεις, όταν γίνεσαι συναίσθημα σ'αυτούς και ζώο για τους άλλους. Κι'η λογική? Αυτή σε παίζει πινγκ πονγκ απ'αυτούς στους άλλους. Καιρός να τη διαχειριστείς σωστά. Και καιρός να απομενηθούν τα του καίσαρος τω καίσαρι. Και σ'αυτούς και στους άλλους. Γιατί εσύ ξέρεις. Ο πολυτιμότερος για τον καθένα είναι ο καθένας. Κι'οι υπόλοιποι είναι πολύτιμοι ενόσω βοηθούν στο να γίνεται ο καθένας όσο πολύτιμος νομίζει και νοιώθει πως είναι. Όπως τον ήλιο με το φεγγάρι. Όλοι λάμπουν κι'ο καθένας νομίζει και νοιώθει πως είναι ο ήλιος. Όπως νομίζεις και συ. Κι'ας μην αλλάζεις τη μαγεία του φεγγαριού με όλους τους θησαυρούς του κόσμου. Μέχρι τη χαραυγή ή το σούρουπο...

Ακαταλαβίστικα... Όπως το πώς είναι δυνατόν εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι να παλεύουν για τα ίδια ακριβώς πράγματα, με ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα. Δηλαδή ανύπαρκτα. Γι'αυτό όμως η μοναξιά συμπληρώνει την επαφή και είναι αλληλοεξαρτώμενες. Το σίγουρο είναι πως κάθε φορά π'ανεβαίνω Αθήνα έχω μια ανησυχία. Αν θα είναι το ίδιο όμορφή όπως την προηγούμενη φορά. Αν θα με μαγέψει το ίδιο. Αν θα μ'ανταμείψει το ίδιο ή αν θα μ'απογοητεύσει και κείνη όπως εγώ εμένα ενίοτε. Σε λίγες μέρες θα ξέρω... Και πάλι...