Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Μου λες μ'αγαπάς. Εγώ πάλι όχι. Καλό για σένα αυτό...
Μου λες μ'αγαπάς. Κι'ας μη θέλω να μ'αγαπάς. Πονάς επειδή δε σ'αγαπώ, επειδή δε στο λέω. Δε σου αρκεί το ότι είμαι εδώ, δε σου αρκεί η φωτιά που σου βάζω στο κορμί, η λάβα που σου κατακαίει τα σωθικά, η καταικίδα που σου πλημυρίζει το μυαλό, το τσουνάμι που σου δημιουργώ στο μουνί. Θες να με πνίγεις μ'ότι αγαπάς για ένα και μόνο λόγο. Για να είσαι σίγουρη πως καμιά άλλη δε μπορεί να με χαρεί όπως εσύ. Κι'ας ξέρεις πως αυτό είναι αδύνατο. Κι'ας ξέρεις πως με χαίρεσαι και συ σήμερα ακριβώς επειδή κάποιες άλλες έκαναν το ίδιο που προσπαθείς να κάνεις και συ. Κι'ας ξέρεις πως αν με πνίξεις δεν θα με χαίρεσαι ούτε κι'εσύ...
Αλήθεια, για πόσες μεγάλες αγάπες άκουσες μέχρι σήμερα? Για πόσους μεγάλους έρωτες? Για το Ρωμαίο και την Ιουλιέττα? Για τον Οθέλλο και τη Δεισδαιμόνα? Για τον Πάρη και την Ελένη? Για το Ναπολέοντα και την Ιωσηφίνα? Για πόσες? Ποια είχε ευχάριστο τέλος? Ποια ήταν αληθινή? Ποια άντεξε?
Λέμε πως η αγάπη, η αληθινή αγάπη, είναι ανιδιοτελής. Ψέματα. Είναι το πιο ιδιοτελές πράγμα που υπάρχει στον κόσμο. Απλά είναι το μόνο μη εγωιστικό. Είναι η μόνη που πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο με την ευτυχία του άλλου, σε γεμίζει όσο τίποτα άλλο, σε κάνει να πονάς με τον πόνο του άλλου. Θυσιάζεσαι για το καλό του άλλου. Σκέψου λίγο. Σκέψου τον Δάμοντα και τον Φιντία. Φιλία? Ναι. Αγάπη. Σκέψου τον Χριστό στον Σταυρό. Πατέρας κι'αδελφός? Ναι, αγάπη. Σκέψου τη μάνα και το παιδί. Ναι, αγάπη. Διαφορετική? Καθόλου. Η αγάπη είναι μια και μοναδική. Να θες το καλό του άλλου, να πολεμάς γι'αυτό, όχι αυτόν, και να θυσιάζεσαι, όπως και νά'ναι, ότι σκατά κι'αν είναι. Έρωτας? Για σκέψου. Τό'πα ξανά. Ο έρωτας είναι εγωιστικός. Είναι συνέχεια ξύπνιος. Κι'αλλάζει αντικείμενα πόθου και εκδήλωσης. Σήμερα είσαι εσύ, αύριο μια άλλη, μεθαύριο κι'οι δυο, το πρωί μια γυναίκα, το βράδυ μια ταινεία, αυτή τη βδομάδα ένα τραγούδι, την άλλη ένα βιβλίο, την παράλλη ένας πίνακας...
Μου λες μ'αγαπάς και θες να σ'αγαπώ και γω. Άκου λοιπόν μια ιστορία. Κάποτε πήγε κάποιος στον Όσιο Παίσιο και του'πε:
-'Αν και δεν είμαι Χριστιανός και δεν τηρώ τα της Εκκλησίας, άκουσα για σένα και ήρθα γιατί είσαι η τελευταία μου ελπίδα. Έχω ένα φίλο καρδιακό που έχει καρκίνο. Θέλω να τον γιατρέψεις. Ξέρω ότι μπορείς.
Τον κοίταξε ο Όσιος και τον ρώτησε:
-Είστε πολύ καλοί φίλοι?
-Ναι, περισσότερο κι'από αδέλφια.
-Τον αγαπάς πολύ?
-Πάρα πολύ.
-Τι θά'κανες για να γιατρευτεί?
-Τα πάντα.
-Ωραία. Τότε να πάρω τη μισή αρρώστεια του εγώ και τη μισή εσύ και να γιατρευτεί...
-Μα...
Έσκυψε το κεφάλι και έφυγε...
Εσύ λοιπόν, η οποιαδήποτε εσύ, αγαπάς αληθινά, μ'αγαπάς αληθινά, τον οποιοδήποτε εμένα? Τότε απλά αγάπα με και μη μου πρήζεις τ'αρχίδια. Μόνο γλείφε μου τα. Γιατί ξέρεις όπως ξέρω. Κανείς μας δεν αγαπά αληθινά. Γιατί είμαστε πολύ μικροί για ν'αγαπιόμαστε. Μόνο για να πηδιόμαστε...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
Γαμώτο...γι΄ακόμα μια φορά έχεις δίκιο.
Αλλά εμείς δεν είμαστε Αγιοι. Ανθρωποι με πάθη είμαστε. Δείξε μας λίγη κατανόηση.
Έλεος!
Νεφέλη μου και γω άνθρωπος παθιασμένος είμαι ;)
Ανώνυμε/η, όχι από μένα να ζητάς έλεος. Απ'το Θεό. Και δε μπορώ να σε βοηθήσω σ'αυτό. Βλέπεις, είμαι άνθρωπος επιρρεπής στα πάθη μου. Και δε μπορώ να μεσολαβήσω για σένα. Μακάρι να τα καταφέρω για μένα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να μη με διαβάζεις. Μην ανησυχείς. Το κάνουν κι'άλλοι. Συνήθισα...
Σε διαβάζω αρκετό καιρό. Δεν πήρα ποτέ το θάρρος να σου γράψω. Θα μου πεις γιατί σήμερα? Μάλλον φταίει η πανσέληνος. Το σχόλιο δεν αφορά αυτό που γράφεις αλλά κάτι που βιώνω εδώ και καιρό και απλά δεν μπορώ να το μοιραστώ με κανέναν. Σήμερα λοιπόν βρήκα το θάρρος να το μοιραστώ μαζί σου. Πες το διαστροφή πες το ότι θες. Είμαι 33 χρονών παντρεμένη με ένα παιδί (μάλλον συγκαταλέγομαι στην δεύτερη υποκατηγορία...)Έχω γνωρίσει τον έρωτα απο μικρή και έχω ζήσει την ζωή μου αρκετά έντονα μπορώ να πω. Έτυχε όμως πριν κάποιους μήνες να νιώσω κάτι το οποίο δεν πίστευα ποτέ ότι υπάρχει. Γνώρισα έναν άνθρωπο με τον οποίο πέρασα έναν καταπληκτικό μήνα( όχι τον άντρα μου φυσικά) και δεν μιλάω σεξουαλικώς αλλά δεν ξέρω αν το έχεις βιώσει ποτέ ήταν σαν να μπορούσα ακόμη και να μην τον έβλεπα και να μην του μίλαγα να αισθανθώ και να νιώσω ότι ένιωθε. Θα μου πεις μαλακίες, Μπορεί και να είναι. Ούτε εγώ το πίστευα αυτό που γινόταν. Και έφτασε το μεγάλο δίλλημα κάποια στιγμή το ζεις ή το αφήνεις έτσι ωραίο και άπιαστο μόνο και μόνο για να μην το καταστρέψει η ρουτίνα της συνήθειας? Και από οτι καταλαβαίνεις διάλεξα το δεύτερο το άφησα ανεκπλήρωτο έτσι για να έχω κάτι να βασανίζομαι (μια και το έχουμε αυτό εμείς η γυναίκες μας αρέσει να βασανιζόμαστε). Και όχι γιατί δέιλιασα απλά γιατί το ήθελα μέσα στο μυαλό μου άπιαστο, ιερό γεμάτο πάθος..... Έλα όμως που λόγω του ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε πάθη δεν μπορώ να το βγάλω απο το μυαλό μου και υποφέρω. Πραγματικά υποφέρω. Αλλά είπαμε μας αρέσει.... Δεν ξέρω αν αυτό είναι έρωτας ή αγάπη. Αλλά το μόνο που ξέρω είναι ότι μετά από μήνες πια και με το χέρι στην καρδιά αν αρρώστενε ποτέ αυτός ο άνθρωπος θα δεχόμουν με άνεση να πάρω όχι την μισή αλλά ολόκληρη την αρρώστεια του. Πράγμα που θα έκανα μόνο για το παιδί μου. Δεν θέλω συμβουλή απλά ακροατή έψαχνα. Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες και να αναλύω συναισθηματα, και σκέψεις αλλά εδώ δεν είναι ο κατάλληλος χώρος. Σε ευχαριστώ που με ανέχτηκες και με "άκουσες". Απλά ήταν μια ανάγκη που είχα εδώ και πολύ καιρό..... Σε ευχαριστώ και πάλι.
Σε διαβάζω αρκετό καιρό. Δεν πήρα ποτέ το θάρρος να σου γράψω. Θα μου πεις γιατί σήμερα? Μάλλον φταίει η πανσέληνος. Το σχόλιο δεν αφορά αυτό που γράφεις αλλά κάτι που βιώνω εδώ και καιρό και απλά δεν μπορώ να το μοιραστώ με κανέναν. Σήμερα λοιπόν βρήκα το θάρρος να το μοιραστώ μαζί σου. Πες το διαστροφή πες το ότι θες. Είμαι 33 χρονών παντρεμένη με ένα παιδί (μάλλον συγκαταλέγομαι στην δεύτερη υποκατηγορία...)Έχω γνωρίσει τον έρωτα απο μικρή και έχω ζήσει την ζωή μου αρκετά έντονα μπορώ να πω. Έτυχε όμως πριν κάποιους μήνες να νιώσω κάτι το οποίο δεν πίστευα ποτέ ότι υπάρχει. Γνώρισα έναν άνθρωπο με τον οποίο πέρασα έναν καταπληκτικό μήνα( όχι τον άντρα μου φυσικά) και δεν μιλάω σεξουαλικώς αλλά δεν ξέρω αν το έχεις βιώσει ποτέ ήταν σαν να μπορούσα ακόμη και να μην τον έβλεπα και να μην του μίλαγα να αισθανθώ και να νιώσω ότι ένιωθε. Θα μου πεις μαλακίες, Μπορεί και να είναι. Ούτε εγώ το πίστευα αυτό που γινόταν. Και έφτασε το μεγάλο δίλλημα κάποια στιγμή το ζεις ή το αφήνεις έτσι ωραίο και άπιαστο μόνο και μόνο για να μην το καταστρέψει η ρουτίνα της συνήθειας? Και από οτι καταλαβαίνεις διάλεξα το δεύτερο το άφησα ανεκπλήρωτο έτσι για να έχω κάτι να βασανίζομαι (μια και το έχουμε αυτό εμείς η γυναίκες μας αρέσει να βασανιζόμαστε). Και όχι γιατί δέιλιασα απλά γιατί το ήθελα μέσα στο μυαλό μου άπιαστο, ιερό γεμάτο πάθος..... Έλα όμως που λόγω του ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε πάθη δεν μπορώ να το βγάλω απο το μυαλό μου και υποφέρω. Πραγματικά υποφέρω. Αλλά είπαμε μας αρέσει.... Δεν ξέρω αν αυτό είναι έρωτας ή αγάπη. Αλλά το μόνο που ξέρω είναι ότι μετά από μήνες πια και με το χέρι στην καρδιά αν αρρώστενε ποτέ αυτός ο άνθρωπος θα δεχόμουν με άνεση να πάρω όχι την μισή αλλά ολόκληρη την αρρώστεια του. Πράγμα που θα έκανα μόνο για το παιδί μου. Δεν θέλω συμβουλή απλά ακροατή έψαχνα. Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες και να αναλύω συναισθηματα, και σκέψεις αλλά εδώ δεν είναι ο κατάλληλος χώρος. Σε ευχαριστώ που με ανέχτηκες και με "άκουσες". Απλά ήταν μια ανάγκη που είχα εδώ και πολύ καιρό..... Σε ευχαριστώ και πάλι.
Ανώνυμη... Αυτό που ζεις είναι συνηθισμένο για αρκετό κόσμο, και άνδρες και γυναίκες. Το γιατί δεν προχωράνε, είτε με διαζύγια (και καλά κάνουν) είτε στην ολοκλήρωση των σχέσεων έχει να κάνει με πολλά πράγματα. Με προβληματίζει το πώς θα στο αναλύσω για να το καταλάβεις χωρίς να πέσεις στην παγίδα της περιφρόνησης. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα σου περάσει. Προς το παρών κράτα αυτό στο μυαλό, και στη καρδιά. Για τα υπόλοιπα θα επανέλθω.
Σ'ευχαριστώ που με διαβάζεις. Ελπίζω να γράφω πάντα με τρόπο που θα συνεχίζεις να με διαβάζεις.
Συνηθισμένο λοιπόν για αρκετό κόσμο.... Με έβαλες σε σκέψεις.... Αυτό που μου αρέσει σε σένα είναι το ότι μπορώ να διαφωνώ εξ ολοκήρου μαζί σου σε πολλά από αυτά που γράφεις, αλλά ο τρόπος που τα μοιράζεσαι με τον κόσμο είναι τόσο μοναδικός και ειλικρινής και θα τολμούσα να πω αναρχικός που δικαιώνεσαι πάντα στα μάτια μου, πετυχαίνοτας έτσι να με βάζεις σε σκέψεις..... Αυτό είναι που με κάνει και σε διαβάζω ανελειπώς. Γιατί είναι ωραίο να μην συμφωνείς με κάτι και όμως αυτό να γίνει αφορμή προβληματισμού και όχι οργής κάτι που συνηθίζεται στις μέρες μας. Όσο αναφορά αυτό που μοιράστηκα μαζί σου ναι το κρατάω στο μυαλό και στη καρδιά και ελπίζω να μην μου περάσει... Γιατί είναι αυτό που με κάνει να νιώθω ζωντανή τον τελευταίο καιρό. Κάτι που είχα να νιώσω πολύ καιρό. Πραγματικά σε ευχαριστώ που αφιέρωσεις έστω και λίγο από τον χρόνο σου για να απαντήσεις.
Να συνεχίσεις να είσαι ειλικρινής και "αναρχικός" πάντα. Μας κάνει καλο!
Ανώνυμη, το επόμενο μου ποστ είναι για το τέλος του κόσμου το 2012. Το μεθεπόμενο είναι για σένα. Αποκλειστικά. Σε φιλώ και σ'ευχαριστώ. Πραγματικά.
Υ.Γ. Έτσι είμαι και με μένα. Θά'λεγα απλός, ωμός, στυγνός, μαθηματικός. Ένα κι'ένα κάνουν δύο. Έτσι απλά. Και το κυριότερο, ανεξάρτητα απ'το τι πιστεύουμε, για κάθε λέξη υπάρχει ερμηνεία στο λεξικό. Κι'ας μη μας συμφέρει, κι'ας μη μας αρέσει. Και ξέρεις, εμείς οι απλοί Χριστιανοί δύο πράγματα είμαστε. Ή αιρετικοί ερμηνεύοντας κατά το δοκούν και το συμφέρον τις εντολές του Κυρίου, ή αμαρτωλοί κι'ένοχοι χωρίς ελαφρυντικά και δικαιολογίες. Θέλω να πιστεύω πως είμαι το δεύτερο... :)
Τιμή μου ειλικρινά που θα έχω εξ ολοκλήρου ενα post από τον αυτοκράτορα. Και δεν το λέω ειρωνικά το εννοώ για να μην παρεξηγηθώ. Όσο αναφορά το Υ.Γ. ναι και γω από τις δύο επιλογές θα πρωτιμήσω την δεύτερη. Αν και νομίζω ότι ένας "αναρχικός" ήταν και ο Χριστός οπότε μπαίνουμε σε μεγάλη συζήτηση για το τι είναι αμαρτία και τι όχι. Αυτά θέλουν χρόνο και χώρο να αναλυθούν. Σε ευχαριστώ πραγματικά και πάλι. Σε φιλώ.
Δημοσίευση σχολίου