Τρυφερά...

Απόψε πήγα σινεμά, στη νέα ταινεία του Σάντλερ με την Άνιστον. Ένα έργο που το είδα πριν ένα μήνα στο θέατρο, 'Το άνθος του κάκτου', με παραλλαγές. Και φυσικά διαφημιστικά σποτ για τα επερχόμενα έργα. Με αρκετή βία. Όταν επέστρεψα είδα την ανησυχία κάποιων για τα κακά που συμβαίνουν τώρα στον κόσμο. Τώρα τελευταία. Και ξαφνικά πέρασαν όλα αστραπιαία στο μυαλό μου. Έτσι κι'αλλοιώς το σινεμά είναι ζωή. Όπως και τα βιβλία. Η βία και το κακό η πραγματικότητα, η αγάπη κι'ο έρωτας το όνειρο κι'η ελπίδα, και το σεξ η διαφυγή απ'τη θλίψη, κάτι σα ναρκωτικό. Ίσως όχι η καλύτερη διέξοδος. Αλλά σίγουρα μια διέξοδος. Αρκετές φορές μας απομακρύνει απ'το όνειρο, άλλες φορές μας οδηγεί ακόμα πιο βαθειά στο κακό. Το σίγουρο είναι πως όλα υπάρχουν σε μια ισορροπία. Αυτό που λέω πάντα, πως ενόσω ο άνθρωπος ήταν στον παράδεισο όλα ήταν σε μια συμπαντική αρμονία, μετά όμως που υπήρξε το κακό, όλα είναι σε μια συμπαντική ισορροπία. Και το σύμπαν θέλει να επανέλθει στην αρμονία. Μέχρι τότε, θα ζούμε το κακό, θα ελπίζουμε στην αγάπη και θα ξεφεύγουμε με το σεξ. Με γεύσεις έρωτα και αγάπης... Τρυφερά...