Να προσέχεις...

Τα μάτια της βούρκωσαν. Θύμωσε. Σήκωσε το χέρι της να τον κτυπήσει. Της το πήρε και έσκυψε και τη φίλησε.


-Στό’πα, μην ασχοληθείς μαζί μου απόψε.

Τον αγκάλιασε και τον φίλησε με πάθος στριμώχνοντάς τον στον πάγκο.

-Στό’πα και γω. Εδώ και λίγη ώρα έχω ρεπό. Και απόψε θα σε κάνω να μετανοιώσεις για κάθε δάκρυ που έχυσες για κάθε μια γυναίκα, για κάθε μια πουτάνα που γνώρισες μέχρι σήμερα. Πάμε απάνω.

Ήπιαν το ποτό τους στα γρήγορα. Βγήκαν έξω. Το φεγγάρι χαμογελούσε ολόγιωμο στο βαθύ μπλε έναστρο ουρανό. Το χώμα μύριζε απ’την απογευματινή καταιγίδα. Μυρωδιές χιλίων λουλουδιών και αμέτρητων αρωμάτων έρχονταν από μακρυά. Ανέβηκαν από μια σκάλα λίγα βήματα πιο πέρα απ’το μπαράκι, που στην αρχή της είχε ένα μικρό πάγκο με μια γριά να κάθεται πίσω του μισοκοιμισμένη, σ’ένα χώρο που δεν το έλεγες ούτε ξενώνα ούτε σπίτι. Ένας μακρύς μισοσκοτεινός διάδρομος γεμάτος πόρτες. Μπήκαν σε μια απ’αυτή. Γυμνώθηκαν γρήγορα ενώ φιλιόντουσαν αχόρταγα και επιδώθηκαν σε άγριο ακατάπαυστο πήδημα με ανηλεές πάθο κι’ανομολόγητο πόθο για τις επόμενες τρεις ώρες. Εκείνος άναψε τσιγάρο. Εκείνη ξάπλωσε στην αγκαλιά του.

-Πάει καιρός να νοιώσω γυναίκα.

-Πάει καιρός να με κάνει γυναίκα να νοιώσω ωραία.

Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ!!!