Κυριακή..

Κάποτε ένας μικρός blogger στην Athens Voice είχε σαν υπότιτλο στο blog του 'Τι γυρεύω εγώ στα σκοτάδια των άλλων'... Μ'άρεσε... Πόσο δίκηο είχε... Δε μας φτάνουν τα δικά μας...

Τελικά το να περιμένεις είναι ζωή... Εκτός αν περιμένεις τον θάνατο... Αλλά και πάλι κάποτε είναι κι'αυτό καλό... Τρέχεις να προλάβεις να κάνεις όσο το δυνατό περισσότερα πριν σε βρει... Το να μην περιμένεις τίποτα, να μην ελπίζεις σε τίποτα, να μην σ'ενδιαφέρει τίποτα, αυτό είναι θάνατος...

Το να κοιτάς πίσω είναι καλό αν είναι για μια στιγμή... Μόνο και μόνο για να κάνεις διορθωτικές κινήσεις σ'αυτά που βλέπεις όταν γυρίζεις και πάλι μπροστά σου... Εκτός αν όταν γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω θες κυάλια γιατί είναι πολύ μακρυά απ'το τώρα...

Η ζωή είναι εξέταση μαθηματικών... Κάποιοι βρίσκουν το αποτέλεσμα σωστό, κάποιοι λάθος, κάποιοι το βρίσκουν χωρίς να κάνουν τις πράξεις, κάποιοι τις κάνουν χωρίς να το βρουν... Στο τέλος μπαίνει ο βαθμός... Κάποτε ξέρεις το βαθμό πριν παραδώσεις το γραπτό... Συνήθως συμβαίνει αυτό όταν έχεις αποτύχει...

Ημίμετρα, παυσίπονα, αλλαγή ρώτας, θέσης, ύψους, κατεύθυνσης, δρόμου... Στο τέλος κάθεσαι και χαζεύεις...

Λάθος τρόπος, λάθος τόπος, λάθος εποχή, λάθος λάθος... Ωραία ακούγεται...

Και η αλλαγή γίνεται ρουτίνα... Κι'η ρουτίνα γι'αλλαγή πάλι ρουτίνα γίνεται...

Το ενδιαφέρον δεν το βρίσκεις... Το κάνεις... Εκτός αν βαριέσαι να το κάνεις...

Ότι αλλάζει θα ξαναλάξει... Ότι δεν αλλάζει θα σ'αλλάξει...