Ινδίες...(Εμείς οι άλλοι...)

Εμβόλια, φάρμακα, αντισηπτικά, εντομοαπωθητικά, για ένα ταξίδι στην Ινδία. Ο φόβος φέρνει κόλαση λέμε στην Κύπρο. Και μας φόβισαν όλοι. Και πήραμε τα μέτρα μας. Κι'ας μέναμε σε 5άστερα. Κι'ας πηγαίναμε επίσκεψη σε μια υπερδύναμη, σ'ένα κολοσσό της παγκόσμιας οικονομίας. Κι'ας μην ήταν η πρώτη 'τριτοκοσμική' χώρα που πήγαινα. Προηγήθηκαν Τυνησία, Θαϋλάνδη, Κούβα, Νότια Αφρική. Κι'έψαχνα να βρω όλα αυτά που μου είπαν. 'Χρώματα, αρώματα, ήχους, εικόνες, γεύσεις μοναδικές'. Και τα βρήκα. Όλα. Σ'όλο το φάσμα. Από υπέροχα μέχρι απαίσια. Και βρήκα τις Ινδίες. Απ'το 70 τοις εκατό χορτοφάγοι και 86 τοις εκατό ινδουιστές στη βόρεια Ινδία (Κεντρική θά'λεγα) μέχρι το μισοί μισοί χορτοφάγοι και 'μη χορτοφάγοι' (έτσι δηλώνονταν φαγητά και άνθρωποι, non-vegetarian) και ένα τρίτο ινδουιστές, ένα μουσουλμάνοι κι'ένα χριστιανοί στη νότια. Απ'το δουλεύει ο άνδρας για 300 δολλάρια το μήνα κι'η σύζυγος μένει στο σπίτι με τα 5 κουτσούβελα στο βορρά, μέχρι το δουλεύουν κι'οι δυο στο νότο. Απ'το κατουράνε και λούζονται στους δρόμους του βορρά μέχρι το λούζονται στη λίμνη και κατουράνε σε τουαλέτες του νότου. Απ'τους δρόμους γεμάτους πεζούς, ζώα, ποδήλατα, άμαξες, αυτοκίνητα του βορρά μέχρι τις βάρκες του νότου. Και παντού οι ίδιες συνήθειες, η ίδια νοοτροπία, η ίδια φιλοσοφία, με διαφορετική συμπεριφορά. Προσπερνώντας από παντού με όπλο την κόρνα, με 5 οχήματα σε 2 λωρίδες κυκλοφορίας, με ενδιαφέρον μόνο για την πάρτυ τους, σεβασμό καθόλου και μια απίστευτη δουλοπρέπεια συμπεριφεριολογικά (κι'όχι διανοητικά) αλλά και ηρεμία. 2μισυ χιλιάδες χρόνια γιόγκα έκανε τη διαφορά, σ'αντίθεση με μας που 2μισυ χιλιάδες χρόνια δημοκρατία δεν έκανε διαφορά. Έχοντας να επιδείξουν μνημεία που έκτισαν οι Μογγόλοι κι'οι Μουσουλμάνοι. Περήφανοι για το παρελθόν τους που το καθώρισαν άλλοι και οι πλείστοι ευτυχισμένοι στην άγνοιά τους, με όνειρα μηδαμινά. Στο νότο κομμουνιστική κυβέρνηση (αφίσες με σφυροδρέπανα και φωτογραφίες του Λένιν) που δεν ήθελε κανείς γιατί τους διέλυσε (ούτε κι'εδώ είμαστε μόνοι) και κάθε περιοχή να νοιώθει πως οι υπόλοιπες είναι υποδεέστερες, άνθρωποι και τόπος (το ένοιωσα έντονα μετά από μικρές συνομιλίες με ανθρώπους στις περιοχές που ήμουνα όπως και τουρίστες από άλλες περιοχές, για παράδειγμα με κάποια απ'τη Μουμπάη ή Βομβάη). Και παντού να λειτουργεί ότι λειτουργεί κι'εδώ. Ένα χαμόγελο, ένα διαπεραστικό βλέμμα (ναι, κι'εκεί όλα είναι ίδια σ'αυτό, ακόμα κι'οι γυναίκες) κι'ο σωστός τόνος της φωνής. Και μου μιλούσαν αγγλικά, ισπανικά, ιταλικά, ακόμα κι'ινδικά, ανάλογα με την εθνικότητα που νόμιζαν πως είμαι. Σαουδάραβας, Ινδός, Ιταλός, Ισπανός. Και τους έλεγα Έλληνας, απ'την Κύπρο. Και τους έλεγα 'Δεν υπάρχει Έλληνας που δεν είναι Χριστιανός γιατί αλλοιώς δεν είναι Έλληνας'...

Ενώ ήμουνα στις Ινδίες (γιατί είναι πολλές, το εμπεδώσαμε, όπως κι'οι Αθήνες) σκεφτόμουνα διάφορα. Όπως το τι θα βρω όταν επιστρέψω και τι μοιάζει μ'αυτές. Ο νότος ας πούμε έμοιαζε με την Ελλάδα και την Κύπρο του σήμερα, ο βορράς με την Ελλάδα και την Κύπρο του αύριο, εμείς μ'αυτούς κι'αυτοί με μας. Εγωισμός, δουλοπρέπεια συμφεροντολογικά, υπεροψία, χωρίς όμως βαρειά βιομηχανία και οικονομικούς πόρους, δηλαδή με μια τεράστια διαφορά. Ελλάδα και Κύπρος είναι φτωχές χώρες με πλούσιους κατοίκους, αρκετούς προς το παρών, ενώ οι Ινδίες είναι πλούσια χώρα με μεγάλο ποσοστό φτωχών, που όμως αρκούνται σ'αυτά που έχουν...

Και έμενε να επιστρέψω για να δω τι θα βρω. Λογικά ότι είχα αφήσει πίσω. Πάντα έτσι δεν συμβαίνει? Ναι. Έλα όμως που ποτέ δεν είναι ίδια. Μα ποτέ. Ούτε αυτή τη φορά. Κάποια ήταν χειρότερα, κάποια, ελάχιστα, καλύτερα. Τα οικονομικά προβλήματα αυξήθηκαν. Κάποιες φίλες μου έχασαν τη δουλειά τους, κάποιες δεν βγάζουν το νοίκι εδώ και καιρό, κάποιες είναι απλήρωτες εδώ και καιρό, κάποιες αρρώστησαν, ελπίζω όχι σοβαρά, κάποιες ακόμα πονάνε, κάποιες έφυγαν από ένα έρωτα δυνατό, οι οικογένειές μας όπως τις αφήσαμε, με τα προβλήματά τους, τη χαρά τους, τη χαζομάρα τους. Και οι υπόλοιποι? Τα ίδια. Ακούνε τη φωνή τους, τη φωνή του λαού τουτέστιν πρωθυπουργό και λοιπούς και τα βάζουν με τη φωνή τους. Όχι με τον εαυτό τους, με τους άλλους. Με τον καθρέφτη τους. Με το είδωλό τους. Να φταίνε πάντα οι άλλοι που εμείς βάλαμε εκεί για να μη βγουν στη θέση τους οι άλλοι. Επανάληψη της ίδιας σαπουνόπερας με διαφορετικό σκηνικό, διαφορετική σκηνοθεσία και διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Μιας σαπουνόπερας που παίζεται εδώ και δυόμισυ χιλιάδες χρόνια και συνεχίζει να έχει πολύ ψηλά ποσοστά τηλεθέασης και πάρα πολλούς να θέλουν να είναι έστω και κομπάρσοι. Και μετά τους καυγάδες, την ανάλυση, την κρίση και την κατάκριση επιστροφή στο καφεδάκι, στο ποτάκι, στο σεξάκι. Όσοι μπορούν ακόμα δηλαδή. Άρτον και θεάματα. Σε τελική ανάλυση ποτέ δε μας ενδιέφερε αν μπορούσαμε να ονειρευτούμε όλοι κι'αν μπορούσαμε να τα κάνουμε πραγματικότητα. Καθόλου τυχαίο που οι περισσότεροι περιμένουν τους άλλους ακόμα και να ονειρευτούν γι'αυτούς. Και ασχολούμαστε με τους άλλους φιλολογικά. Και μιλάμε γι'αυτούς που πεινάνε την ώρα που τρώμε. Και μιλάμε γι'αυτούς που πονάνε την ώρα που γελάμε. Και σκεφτόμαστε όσους είναι μόνοι μετά την ηδονή μας. Και όλοι γινόμαστε Ινδοί. Ή είμαστε Ινδοί. Ή Κουβανοί. Ή Νοτιοαφρικάνοι. Ο καθ'ένας για πάρτυ του. Και τα πάντα διαγράφονται μπροστά στη δική μας ηδονή, σαρκική, ψυχική, διανοητική. Και μας λέμε μπράβο. Ή μπροστά στο δικό μας πόνο. Και φταίνε όλοι οι άλλοι για την κατάντια μας, ποτέ εμείς...

Ναι... Για άλλη μια φορά επέστρεψα... Για άλλη μια φορά επανήλθα... Σ'ότι μ'αρέσει ή με χαλά. Σ'ότι θέλω ή δεν θέλω, σ'ότι με θέλει και δε με θέλει. Ίδιος και διαφορετικός. Αλλά πάντα εγώ...