Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Μια αγκαλιά...



Λένε για μας τους καρκίνους πως είμαστε υπερπροστατευτικοί. Μια λέξη πολύ ευγενική που βασικά σημαίνει μεταξύ άλλων, για μένα εννοείται, πως είμαστε ανασφαλείς, φοβητσιάρηδες, εγωιστές και ξεροκέφαλοι. Και ψάχνοντας λίγο βρίσκω πως αυτό συμβαίνει λίγο πολύ μ'όλους τους ανθρώπους. Είτε ο υπεροπροστατευτισμός τους αφορά άλλους ανθρώπους είτε ζώα. Τώρα θα μου πεις τρελλός είμαι ότι θέλω λέω. Και μάλλον έχεις δίκηο. Αλλά απ'την άλλη, από μικρό κι'από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια λέει η θυμοσοφία του απλού αγράμματου λαού. Και ο Λέο Μπουσκάγια έλεγε 'Χαίρομαι όταν λένε πως είμαι τρελλός, μιας και έτσι μ'αφήνουν να κάνω και να λέω ότι θέλω'...

Εν πάσει περιπτώσει, όσοι με ξέρουν εδώ και καιρό ξέρουν πώς συγκρίνω τα πάντα με τη φύση και τα αρχέγονα ένστικτα. Συγκρίνω λοιπόν το ζώο 'άνθρωπος' με τα άλλα ζώα του πλανήτη. Και ενώ πραγματικά εκείνο που μας κάνει να διαφέρουμε είναι η λογική, εντούτοις φαίνεται πως δεν την αξιοποιούμε όσο θά'πρεπε. Πάρτε για παράδειγμα τους ελέφαντες, τις γάτες, τα λιοντάρια, τους γορίλλες. Τα μικρά τα έχουν κοντά τους μέχρι να είναι έτοιμα να επιβιώσουν μόνα τους στη φύση. Και πότε γίνεται αυτό? Όταν τους μάθουν να βρίσκουν τροφή μόνα τους και να αντιμετωπίζουν τους κινδύνους μόνα τους. Δε λέω, από είδος σε είδος διαφέρει κάπως αυτό, αφού στους ελέφαντες (λατρεμένο ζώο για μένα) μόνο τ'αρσενικά φεύγουν, στους γορίλλες μένουν στην ίδια περιοχή με τους γονείς, στα λιοντάρια οι λιονταρίνες γίνονται γυναίκες του μπαμπά τους κλπ. Εμείς τι κάνουμε? Αντί να τους μάθουμε να επιβιώνουν, προσπαθούμε να τους παρέχουμε τα πάντα, μέχρι να βγάλουν τα δικά τους λεφτά για να 'επιβιώσουν'. Αλλά ούτε κι'αυτό δεν τους το μαθαίνουμε. Απλά τους έχουμε κοντά μας αρκετά χρόνια, επιβάλλοντάς τους τι θα κάνουν, δηλαδή πότε θα φάνε, πότε θα κοιμηθούνε, πότε θα παίξουν, να διαβάσουν, να πάνε σχολείο κλπ, και σε κάποια στιγμή, αν φύγουν από κοντά μας νοιώθουμε και παραμελημένοι, φροντίζοντας όσο μπορούμε, να μένουμε κοντά τους, χωρίς ποτέ να σκεφτούμε πως ίσως επεμβαίνουμε στη ζωή τους.

Θα μου πεις 'Πόσο διαφέρει αυτό απ'τα ζώα?'. Ίσως καθόλου εκτός από δυο πράγματα. Το ένα είναι πως πάντα νοιώθουμε τα παιδιά μας πως είναι παιδιά μας κι'όχι συνάνθρωποί μας, και μάλιστα νοιώθουμε αρκετές φορές πως είναι ακόμη παιδιά και τους συμπεριφερόμαστε σα νά'ναι ακόμα υπό την κηδεμονία μας. Και το δεύτερο είναι πως συνήθως είναι οι μόνοι άνθρωποι που μπορούμε να επιβληθούμε λόγω συναισθηματικών δεσμών και φροντίζουμε να το κάνουμε ανελλιπώς, άσχετα ότι στο τέλος καταλήγουμε με το αν πούμε 'σ'αγαπώ' αυτόματα να εννοούμε 'και ότι θέλω θα κάνεις κι'όπως σε θέλω θα γίνεις'. Απ'την άλλη, τα παιδιά έχουν παράπονα συνήθως αν βρίσκονται σε δύσκολη θέση και οι γονείς δεν τους βοηθούν. Καθόλου παράξενο αφού έτσι μας έμαθε η κοινωνία. Και αν οι γονείς μας κάνουν κάτι που δεν κάνουν οι άλλοι, ή το ανάποδο, ενώ τους υπερασπιζόμαστε κατηγορώντας τους άλλους γονείς, εντούτοις μέσα μας έχουμε παράπονο γι'αυτό.

Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες πάνω σ'αυτό, αναλύοντας ακόμα και το ότι οι πλείστοι γονείς κάνουν παιδιά απλά γιατί έτσι πρέπει, άλλοι για να έχουν στήριγμα στα γηρατειά τους, άλλοι προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά τους ότι δεν κατάφεραν αυτοί να γίνουν, σχεδόν όλοι θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν κάτι για να είναι περήφανοι αυτοί κι'όχι για να είναι τα παιδιά ευτυχισμένα κλπ. Θυμάμαι κάποτε που συζητούσα με κάποια ψυχολόγο για τα επαγγέλματα, λέγοντάς μου τα γνωστά 'Η δουλειά δεν είναι ντροπή ότι κι'αν είναι, δε με πειράζει τι δουλειά θα κάνουν τα παιδιά μου φτάνει να την αγαπάνε' κι'άλλα τετριμένα, και ξαφνικά τη ρώτησα 'Θα σε πείραζε να γίνουν σκυβαλλοσυλλέκτες?'. Κι'εκεί παλάβωσε. Δεν της άρεσε, κι'ας ξέρουμε όλοι πόσο χρήσιμο είναι αυτό το επάγγελμα στις κοινωνίες, από κάθε άποψη.

Επίσης θα μπορούσα να μιλάω για το πόσο ζώα είμαστε τελικά οι πλείστοι από μας, αναλογιζόμενος πως όπως τα ζώα γεννιούνται και απλά μετά ζούνε με μόνη ενασχόληση την εξασφάλιση της τροφής τους και τη διασκέδασή τους, όπως και τις μάχες μεταξύ τους ή με άλλα ζώα, έτσι κι'εμείς κάνουμε τα πάντα, μορφωνόμαστε, σπουδάζουμε κλπ απλά για να εξασφαλίσουμε την τροφή μας και τη διασκέδασή μας μέχρι να πεθάνουμε, με μόνη διαφορά το επίπεδο διαβίωσης ανάλογα με το πόσο πετύχαμε στη δουλειά μας (αν και τελικά προσπαθούμε να πετύχουμε υψηλό επίπεδο με κάθε κόστος), με αποτέλεσμα ελάχιστοι να είναι αυτοί που πραγματικά τιμούν τον άνθρωπο, δημιουργώντας και αφήνοντας παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.

Όμως αυτό το ποστ γράφτηκε για τον υπερπροστατευτισμό. Και όσο κι'αν φαίνεται παράξενο, όλες οι αδυναμίες μας σαν άτομα που μας οδηγούν στον υπερπροστατευτισμό, πηγάζουν απ'εκεί που πηγάζει και η δύναμη και η έμπνευση της δημιουργίας. Καθόλου τυχαίο που αν ψάξεις βαθειά, βρίσκεις πως σχεδόν όλοι οι υπερπροστατευτικοί και οι καλλιτέχνες είχαν δύσκολα παιδικά χρόνια, με βασική έλλειψη μια αγκαλιά. Κι'αυτά τα τραύματα τους οδηγούν στη δημιουργία ή στον υπεροπροστατευτισμό, μιας και δίνοντας περισσότερα περιμένουν να νοιώσουν όλα αυτά που δεν ένοιωσαν όταν ήταν μικροί. Υπερευαίσθητοι λοιπόν και γεμάτοι ουλές τους παρελθόντος ρίχνουν όλο τους το είναι στο να δίνουν ζωή σ'άψυχα ή πονεμένα κι'αδύνατα πλάσματα, ζώα, παιδιά, πίνακες, όργανα, χαρτί, κατσαρόλες, κορμιά. Ναι, ακόμα και το κορμί αν το χαρίσεις απλόχερα παίρνεις μια αγκαλιά.

Όχι, δεν είναι ο μόνος λόγος για τα πιο πάνω. Αλλά σίγουρα είναι ένας απ'τους βασικούς λόγους. Και αν όλοι οι άνθρωποι ήξεραν πόσο αξίζει μια αγκαλιά, θα την χάριζαν πολύ πιο συχνά, ακόμη και σε άγνωστους. Αλλά φαίνεται πως τα καλά πράγματα που κάνουν τα ζώα δεν τα κάνουμε. Ίσως τελικά να θέλουμε πολλά ακόμα για να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Και μια αγκαλιά αξίζει πολλά...

4 σχόλια:

ναυτιλος είπε...

επειδη χορτασα αγκαλιες κ χαδια εγινα ανεξαρτητο ατομο .Οτι εισεπραξα με στηριξε για τη μετεπειτα δικη μου ζωη.Ετσι δινω απλοχερα αγκαλια κ χαδια κ καλα λογια στα παιδια μου ταυτοχρονα με παραινεση να γινουν αυτονομα και ανεξαρτητα.

Emperor είπε...

Σκεφτόμουνα να γράψω και για τους παραχαϊδεμένους αλλά είπα να τ'αφήσω γι'άλλη φορά! :Ρ

Καλημέρα! :)

Joyce είπε...

Μια αγκαλιά αξίζει πολλά, ναι!
Έχω ένα φίλο που πέρασε πολλά στη ζωή του και πλέον έχει αποτραβηχτεί από τους ανθρώπους και διατηρεί τυπικές επαφές μόνο. Πέρσι σε μία πολύ εκ βαθέων συζήτηση τον αγκάλιασα καθώς τα λόγια ήταν περιττά. Πλέον όταν βρισκόμαστε η αγκαλιά είναι δεδομένη και υπάρχουν φορές που βλέπω ότι την έχει ανάγκη. Είναι κίνηση αγάπης, απλά.
Δυστυχώς πολλοί γονείς ξεχνάνε την αγκαλιά και μένουν στα τυπικά καλλιεργώντας την ανασφάλεια ή την αλαζονεία στα παιδιά τους.
Καλημέρα!

Emperor είπε...

Joyce έτσι. Ευτυχώς που χαρίζεις αυτήν την αγκαλιά στους φίλους σου. Ευτυχώς που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που αγκαλιάζουν...