Ναι, ακόμα εδώ...

Να γράψεις είναι εύκολο. Απλά ξεκινάς και κτυπάς το πληκτρολόγιο. Κι'αφήνεσαι στη ροή των λέξεων που αραδιάζει το μυαλό. Το τι θα βγει και το πώς θα βγει εξαρτάται απ'τη διάθεση και το συναίσθημα της στιγμής. Κάποιες φορές το μυαλό επηρεάζει το συναίσθημα. Κάποιες φορές τ'αντίθετο. Σίγουρα γράφεις επειδή το θες. Πότε όμως το θες? Όταν θες να επικοινωνήσεις με κάποιον συγκεκριμένο ή όταν απλά θες να το βγάλεις από μέσα σου? Κι'αυτό ισχύει και με τον προφορικό λόγο. Πότε μοιράζεσαι κάτι με κάποιον? Γιατί θυμώνεις σε κάποιον που σου φταίει κι'όχι σ'όλους? Ή γιατί άλλοτε το θυμό σου τον λαμβάνουν κάποιοι που θεωρητικά δεν φταίνε επειδή ξεχείλησαν το ποτήρι? Όπως και στην αγάπη. Πόσες φορές είμαστε γλυκοστάλακτοι με όλους επειδή δεν είναι κοντά μας το άτομο που θέλουμε να του την εκφράσουμε? Ή πόσες φορές δινόμαστε σωματικά σε άλλες επειδή ήδη μας άναψε κάποια που δεν είναι εδώ? Σίγουρα άλλο είναι να γράφεις γενικά κι'αυτόνομα κι'άλλο να κτίζεις ιστορίες, να τις συνδέεις, να προσπαθείς να δώσεις το συμπέρασμα που θες και το κυριότερο να καταφέρνεις να βάζεις μέσα το συναίσθημα που νοιώθεις για κάθε ιστορία που λες, όσο αντίθετο κι'αν είναι αυτό το συναίσθημα στις διάφορες ιστορίες...

Διαβάζοντας το τελευταίο σχόλιο της ανώνυμης αναγνώστριας ένοιωσα ανακούφιση. Πάντα έλεγα πως γράφω για εκείνον τον ένα που ανώνυμα, μυστικά, μακρυά, θα επωφεληθεί κάτι, θα νοιώσει κάτι, θα του προσφέρω κάτι. Μπορεί μέσω blogging και facebook να επωφελήθηκα κοινωνικά, συναισθηματικά, σεξουαλικά, νά'κανα γνωριμίες, ερωμένες, να έμαθα πράγματα για μένα και τον κόσμο, να έμαθα να εκφράζομαι, ή έστω τον τρόπο που πρέπει να εκφράζομαι γραπτώς, άσχετα με το ότι δεν τον εφαρμόζω όντας ακαλούποτος, αντιδραστικός, χωρίς όρια και φραγμούς, απειθάρχητος και ότι άλλο δε μού'ρχεται στο μυαλό αυτή τη στιγμή, όμως αυτό που συμβαίνει μια φορά κάθε τόσο, το ότι δηλαδή κάποιος αποφασίζει να μοιραστεί μαζί μου κάτι τόσο σημαντικό, κι'ας μετά απογοητευτεί απ'τη συνέχεια των γραπτών μου, με κάνει να συνεχίζω, έστω και με διαλείμματα.

Θέματα πολλά, για ανάλυση, συζήτηση, καταγραφή. Έτσι κι'αλλοιώς μ'αρέσουν τα πειράματα, γι'αυτό και ότι βιώνω είναι τόσο αληθινό και απλό στο να το σκεφτείς, να το αναλύσεις και να αποφασίσεις για το τι ακριβώς συμβαίνει. Συνεχίζω λοιπόν με την καρδιά και το μυαλό σε υπερδιέγερση και ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο ξέρωντας πως στο διπλανό βαγόνι, είτε πρώτη θέση είτε παράνομα στο φορτίο, κάποιοι κάνουν το ίδιο ταξίδι με μένα. Μένει να γνωριστούμε. Μέχρι τότε, ακόμα κι'αν δεν συμβεί ποτέ αυτό, μου φτάνει που τους προσφέρω κάτι. Ένα χαμόγελο που δεν είδα ποτέ, ένα δάκρυ που δεν γεύτηκα ποτέ, ένα ώμο ν'ακουμπήσουν έστω και μια φορά. Γιατί κάποτε τα θαύματα συμβαίνουν μόνο μια φορά. Όπως τα κλικ στη ζωή. Αυτά που σ'ανοίγουν το τούνελ για να διαβείς απέναντι και να δεις το φως. Κι'ας βλέπεις πως τελικά το γρασίδι απ'την άλλη πλευρά του φράκτη δεν είναι πιο πράσινο απ'το δικό σου. Τουλάχιστο τώρα ξέρεις...