Πονάς?

Ο πόνος δημιουργεί. Δημιουργεί σκέψεις, έργα, τραγούδια, αισθήματα, ζωή. Ο πόνος της καρδιάς, του έρωτα, της αγάπης, της ηδονής. Πολλές φορές μας οδηγεί σε λόγια και έργα που δε μας χαρακτηρίζουν. Σε αδιέξοδα που μας αρέσουν, σαν όπιο να τον απαλύνουν. Αρκετές φορές λατρεύεται ο δημιουργός του πόνου. Ειδικά του ηδονιστικού. Τρέλλα ίσως πει κάποιος. Απ'την άλλη όμως ποιος δεν θέλει την ηδονή? Και ποιος δεν θέλει να ζήσει? Σκέψου πόσες στιγμές στη ζωή σου ήσουνα ευτυχισμένος και πόσες πονούσες. Πονούσες για την ευτυχία που έχασες, για τη χαρά που στερήθηκες. Και σκέψου τι κοινά έχουν η χαρά κι'ο πόνος. Για κάποιους την ηδονή. Για όλους ένα έντονο συναίσθημα ζωής. 'Πονάω άρα ζώ'. Και στο τέλος, και τα δυο, τελειώνουν με μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι. Ειδικά ο ηδονιστικός. Κι'αν δεν είναι ηδονιστικός είναι ακόμη πιο σωτήριος. Γιατί πόνος σημαίνει πρόβλημα. Αν πονάς ενώ αγαπάς, ενώ είσαι ερωτευμένος, ενώ σ'αρέσει κάτι, είναι προειδοποίηση. Κάτι δεν πάει καλά. Με σένα. Γιατί ποτέ κανείς δε μας πονά αν δεν το θέλουμε, αν δεν τον αφήνουμε. Κι'αν ο εραστής πονά την ερωμένη γιατί της αρέσει και λατρεύει να της χαρίζει την ηδονή, το ίδιο δε συμβαίνει με την καρδιά σου. Αν πονά σε προειδοποιεί. Άκουσέ την. Αυτή ξέρει...