Under Pressure

Έχω μάθει πως οι άνθρωποι σε δυο περιπτώσεις δείχνουν ποιοι ακριβώς είναι. Σε καταστάσεις μεγάλης πίεσης και καταστάσεις καθόλου πίεσης. Στο βομβαρδισμό του μυαλού τους και του ενστίκτου τους και στην αδιαφορία για τη σκέψη τους και τα συναισθήματά τους. Έχω συλλάβει αρκετές φορές στο παρελθόν τον εαυτό μου να κάνει ένα απ'τα δυο στους άλλους, κάνοντάς τους ν'αποκαλύψουν πτυχές του εαυτού τους άγνωστες. Και καταστροφικές, τουλάχιστο για την υπόληψή τους απέναντί μου. Χέστηκ'η φοράδα στ'αλώνι α μου πείτε. Σιγά σιγά μου έγινε συνήθεια, βίωμα και ελεγχόμενη διαδικασία. Αρκετές φορές πλέον το κάνω επίτηδες. Είναι ο σύντομος δρόμος ν'ανακαλύψεις αν ο άλλος είναι ότι δείχνει ή ότι νομίζεις. Περίπου όπως την πέφτεις σε μια γυναίκα ή αγνοείς μια γυναίκα που θέλει να της την πέσεις, ανεξάρτητα απ'τον τρόπο που θά'θελαν και οι δυο να συμβεί. Το ίδιο κάνω αρκετές φορές και με τον εαυτό μου. Είτε αδιαφορώ με τα θέλω του, είτε τον βάζω να πιέζει και να κάνει πράγματα που ξέρει πως είναι λάθος. Αυτό σίγουρα στοιχίζει σε γνωριμίες. Όμως καθόλου σε φίλους. Και σε δυναμώνει σαν άνθρωπο. Όπως επίσης σε γεμίζει εμπειρίες. Λάθος? Μπορεί. Και το χειρότερο, αν αύριο βρεθώ μ'όλους αυτούς στην κόλαση, θά'χω τόσο κόσμο εναντίον μου που δεν θά'χω καιρό να ανησυχήσω για το ότι βρέθηκα στην κόλαση (λέμε τώρα). Όμως ξέρεις? Περισσότερο λυπάμαι και θυμώνω μαζί μου. Γιατί τελικά αυτοί οι άνθρωποι που τους είμαι ανυπόφορος, χρειάζονται πράγματι τη βοήθειά κάποιου, ή έστω κάποιον δίπλα τους. Και ευτυχώς γι'αυτούς δεν είμαι εγώ αυτός. Δεν είμαι και το καλύτερο στήριγμα. Όσο για μένα... Ποιος ξέρει...