Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Και που λες φίλε Νάκο...



Οι γυναίκες είναι απλά γλυκά πλασματάκια, αξιαγάπητα, αξιολάτρευτα, χαριτωμένα. Απλά εμείς είμαστε αρκετά χάλια σαν άντρες μ'αποτέλεσμα να καιγόμαστε και να τρελλαινόμαστε (και γι'αυτό θα πώ, ξανά, σ'άλλο ποστ ποιος φταίει). Και φυσικά να μη μας θέλουν. Τυχαίο που ένα σωρό παντρεμένες απατούν τους συζύγους τους? Τυχαίο που αρκετές τραβιούνται με κωλόπαιδα, και ενώ απ'τη μια διερωτούμαστε 'Τι του βρήκε αυτού του ρεμαλιού?' απ'την άλλη γεμίζουμε κόμπλεξ απέναντί τους? Αρκετές φορές έγραψα για τις σχέσεις, για τις γυναίκες, για τον έρωτα, για το σεξ. Οι πλείστοι με αποκάλεσαν μισογύνη, φαλλοκράτη, κομπλεξικό, αποτυχημένο κλπ. Το παράξενο όμως είναι πως αυτοί που δεν συμφωνούν μαζί μου δεν πετυχαίνουν και κάτι περισσότερο, μη σου πω και τίποτα. Θα μου πεις πως όλοι μας είμαστε παντογνώστες, όλοι μας είμαστε ειδικοί σ'όλα τα θέματα, σ'όλους μας έχει τύχει κι'όλοι μας είμαστε, ή λέμε πως είμαστε, επιτυχημένοι. Ο καθ'ένας όμως ξέρει την αλήθεια, κι'ας την κρύβει απ'τον εαυτό του. Θα προσπαθήσω λοιπόν, έστω κι'αν χρειαστεί σειρά ποστ, να την ξαναπώ, ελπίζοντας πως κάποιοι θα καταλάβουν. θα εκτεθώ? Και λοιπόν? Δεν έχω να χάσω κάτι. Αρχίζω λοιπόν μ'ανακατεμένη σειρά, λέγοντας τα βασικά. Τα υπόλοιπα είναι ευκολονόητα...

Στον πλανήτη ζούμε περίπου 7 δις άνθρωποι. Οι γυναίκες, υπολογίζω, αφού είναι περισσότερες, πρέπει νά'ναι χοντρά χοντρά γύρω στα 4 δις. Αν υποθέσουμε πως τα 2μισυ δις είναι γριές, αφού ο πλανήτης γερνάει, και ανήλικες, μας μένει ενάμισυ δις. Αν υπολογίσουμε πάλι χοντρά χοντρά πως περίπου το μισό δις είναι αθεράπευτα λεσβίες και το υπόλοιπο μισό είναι σεξουαλικά ή/και συναισθηματικά δυσλειτουργικές, μας μένει περίπου μισό δις γυναίκες φυσιολογικές. Αν κάνεις με τον ίδιο απλό υποθετικό τρόπο κατά το δοκούν πόσοι φυσιολογικοί άντρες είμαστε, τότε θα βρεις χοντρά χοντρά γύρω στα 100 εκατομμύρια. Άρα 5 γυναίκες για κάθε άντρα. Άμα σκεφτείς πως οι πλείστοι άντρες δεν θα κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος, τότε άνετα αντιστοιχούν πέραν των 100 γυναικών για ένα φυσιολογικό ενεργό άντρα, πόσο μάλλον για έναν υπερενεργό. Και το θέμα είναι πως δεν ξέρεις ποιες 100 ή 200 σου αντιστοιχούν απ'το μισό δις, άρα είναι διαθέσιμο σχεδόν όλο. Γιατί στα λέω αυτά?

Σκέψου πως, πιστεύοντας πάντα πως η γυναίκα πλάστηκε απ'το πλευρό του άντρα ή στην εσχάτη πως άμα είναι μαζί λες 'είναι ταιριαστό ζευγάρι', υπάρχει μια ιδανική γυναίκα για τον κάθε άντρα. Ξέρεις ποια είναι ανάμεσα σε μισό δις, απ'τη στιγμή που στη ζωή σου ίσως να μην προλάβεις να γνωρίσεις ούτε τις 100? Δε νομίζω. Θέμα τύχης? Όχι. Είναι ακριβώς όπως τη διαφήμιση της πίτσας. 'Δεν έτυχε, πέτυχε'. Κάθε άντρας βρίσκει τη γυναίκα που του αντιστοιχεί και του ταιριάζει. Απλά κάποιοι κάνουν λάθος την πρώτη φορά, κάποιοι και τη δεύτερη, κάποιοι πάντα. Σκέψου πως αλλοιώς σκέφτεσαι και συμπεριφέρεσαι στα 20, αλλοιώς στα 30, αλλοιώς στα 40 (φαίνεται πως είμαι απ'τους ελάχιστους ζωντανούς ανθρώπους που σκέφτομαι περίπου το ίδιο απ'τον καιρό που θυμάμαι να σκέφτομαι :Ρ). Άρα, και με βάση τις εμπειρίες, έχεις και διαφορετικά γούστα, άρα σ'ενδιαφέρουν και διαφορετικές γυναίκες, τόσο εμφανισιακά, όσο και συμπεριφεριολογικά.

Σκέψου επίσης πως οι πρώτες γυναίκες που γνωρίζεις δεν είναι γυναίκες. Είναι η μάνα σου, η αδελφή σου, η γιαγιά σου, η δασκάλα σου, η γιατρός που σου βάζει το εμβόλιο, η διαχειρίστρια του κυλικείου κλπ. Με λίγα λόγια, η μόνη γυναίκα που μας αγαπά είναι η μάνα μας, και η δασκάλα μας αν μας χαμογελάει και μας δίνει γλυκάκια. Μεγαλώνοντας λοιπόν νομίζουμε πως έτσι είναι η αγάπη μεταξύ άντρα και γυναίκας. Το πρόβλημα είναι πως ενώ η μάνα μας μας αγαπά επειδή είμαστε ευάλωτοι στην αρχή, και προσκολλόμαστε πάνω της, όταν μεγαλώσουμε μια γυναίκα μας αγαπά για ακριβώς το αντίθετο. Επειδή είμασε δυνατοί και ανεξάρτητοι. Αν καταλάβει πως είμαστε 'μωρά' ακόμη, μας φτύνει. Και αυτά τα 'καθήκια' φωνάζουν από μακρυά πως είναι δυνατοί και δεν κολώνουν με τίποτα.

Είναι φυσιολογικό σε νεαρή ηλικιά να 'δαγκώσεις' τη λαμαρίνα. Είναι απαραίτητο στοιχείο της ενηλικίωσης. Φτάνει να καταλάβεις όταν σου περάσει τι έκανες και να μην το ξανακάνεις. Και το κυριότερο, πρέπει να καταλάβεις απ'τους αριθμούς που σου παρέθεσα πιο πάνω πως υπάρχει πληθώρα γυναικών άρα δε χρειάζεται να κολλάς με καμιά. Δεν είναι αυτή είναι άλλη. Δεν ταίριαξες μ'αυτή, θα ταιριάξεις μ'άλλην. Στο κάτω κάτω πρέπει να καταλάβεις, μελετώντας και την ιστορία του ανθρώπινου γένους, πως κανένας μεγάλος έρωτας δεν κατέληξε σε γάμο (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα) και φυσικά όλοι οι άντρες που ερωτεύτηκαν παράφορα καταστράφηκαν.

Τέλος, ελάχιστες γυναίκες είναι γλυκές εκ φύσεως και μόνιμα. Οι πλείστες γίνονται, ή έστω τ'αφήνουν να φανεί, που μάλλον είναι πιο σωστή έκφραση, επειδή εσύ τις κάνεις να είναι έτσι. Και αν συμπεριφέρεσαι το ίδιο σ'όλες, τότε θα ανακαλύψεις πως όλες, μα όλες είναι γοητευτικές, η κάθε μια με τον τρόπο της, όλες είναι αξιολάτρευτες, όλες σ'αρέσουν και μ'όλες ταιριάζεις. Όχι για να παντρευτείς. Τι κάνεις λοιπόν όταν μια σου κάνει τη δύσκολη, ειδικά αν σε φτύνει λέγοντάς σου μ'ευγενικό τρόπο πως δεν σε θέλει ή ακόμα χειρότερα πως την ενδιαφέρει άλλος, χρησιμοποιώντας λέξεις όπως 'Είσαι πολύ καλό παιδί', ή 'Θέλω το χρόνο μου' ή 'Θέλω να μείνουμε φίλοι'? Τίποτα. Χαμογελάς και πας πάρακάτω. Δεν παρακαλάς καμιά γιατί ξέρεις πως αξίζεις, ξέρεις πως εκείνη χάνει και ξέρεις πως η επόμενη θά'ναι καλύτερη. Γιατί απλά εσύ θά'σαι καλύτερος. Και το κυριότερο? Δεν επιστρέφεις ποτέ. Πάντα συγχωρείς αλλά δεν δίνεις δεύτερη ευκαιρεία. Γιατί αν κάτι πήγε λάθος την πρώτη φορά, συνήθως το ίδιο πάει λάθος και τη δεύτερη. Ακούγομαι σκληρός? Ίσως. Αλλά πίστεψέ με, καμιά δεν θα σε θυμάται επειδή ήσουνα καλό παιδί. Οι γυναίκες θυμούνται συναισθηματικά. Και τα καλά παιδιά δεν προσφέρουν συναισθήματα. Θες να σε σκέφτεται μια γυναίκα? Τότε πρόσφερέ της συναισθήματα. Γέλιο, ερεθισμό, ηδονή, τόνωσέ της την ματαιοδοξία της, και κάτι που δεν στο συστήνω μιας και το αποφεύγω και γω, πόνεσέ την. Θα σε θυμάται μια ζωή. Αλλά εσύ θα έχεις πάει ήδη πάρακάτω. Γιατί η γυναίκα π'αξίζει δεν είναι αυτή που νομίζεις ή νοιώθεις. Είναι η γυναίκα που σου χαρίζει τα πάντα, θες να της χαρίσεις τα πάντα και το κυριότερο που νοιώθεις γι'αυτήν είναι περήφανος. Περήφανος όχι επειδή σ'ανήκει, όχι επειδή σ'αγαπά αλλά γι'αυτό που είναι, γι'αυτήν που είναι...

Και να θυμάσαι. Οι άντρες δεν έχουν εμμονές, δεν έχουν κολλήματα, δεν έχουν εξαρτήσεις. Έχουν μόνο στόχους μέσα απ'τους οποίους ζουν έντονα τα πάθη τους και τους πόθους τους...

Αρκετά γι'απόψε...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ego simfono me merika apo afta... apla otan ise kalo pedi dn mporis na alla3is ipa polles fores tha gino malakas alla pote dn ta katafera... ime eves8itos k panta me mamane omos eime pismataris dn mu aresi na xanno... to 3ero oti eime kata 99% lathos alla epd dagkosa ti lamarina dn vlepo pleon kathara...

bianca είπε...

Υπαρχουν γυναικες μοναδικες
οπως υπαρχουν και αντρες μοναδικοι,
μα αυτες οι γυναικες συνηθως
δεν φαινονται Emperor,
περνανε αθορυβα απο την ζωη σας
την ωρα που εσεις κυνηγατε την
- θεα - ,
αν τις αγγιξετε θα τις πληγωσετε
γιατι δεν ξερετε πως να πιασετε
μια τετοια γυναικα
θα την τσαλακωσετε γιατι
δεν εχετε μαθει να πιανετε πεταλουδες
μονο - πεταλουδιτσες -

Emperor είπε...

Φίλε Νάκο, κάποτε το να 'παίρνουμε' απόφαση το τι είμαστε, είναι πρόφαση για να μη διορθώσουμε τα λάθη μας, γλυτώνοντας έτσι την καταδίκη μας απ'τις τύψεις επειδή αυτοκαταστρεφόμαστε. Θα τα πούμε από κοντά με καφέ (εγώ σοκολάτα) και τσιγάρο (εγώ, εσύ όχι) :)

Emperor είπε...

Bianca απ'το πρωί που διάβασα το σχόλιό σου σε σκέφτομαι. Νοιώθω σ'αυτό κάποιο θυμό, αρκετό πόνο και ένα δάκρυ. Ναι, κάποτε συμβαίνει. Αλλά είμαι σίγουρος πως οι πεταλούδες, αυτές οι μεγάλες πολύχρωμες πανέμορφες εύθραυστες κι'ευαίσθητες, θα καταλήξουν σ'έναν απ'αυτούς τους ξεχωριστούς άνδρες που λες. Κάποτε όμως το πόσο ξεχωριστός άνδρας είσαι ή το πόσο ξεχωριστή γυναίκα, εξαρτάται απ'το πόσο ξεχωριστή σκέψη, στάση και συμπεριφορά έχεις. Κι'αυτό φαίνεται στις κακοτοπιές. Απ'τις πολλές κακοτοπιές βελτιώνεσαι, αν το θες, και μαθαίνεις και άμυνες και χειρισμούς. Και ναι, αν δεν ξέρεις από πεταλούδες και πεταλουδίτσες, στην αρχή όλες πεταλούδες τις παίρνεις. Μετά από ένα δυο γερά χαστούκια, κι'αν δεν νοιώθεις πως είσαι άχρηστος και για όλα φταις εσύ, τις παίρνεις όλες για πεταλουδίτσες. Και μετά μαθαίνεις να τις ξεχωρίζεις. Και αφήνεις τις πεταλούδες να πετάξουν στ'άνθη (αν και κάποιες επιμένουν να κάθονται στ'αγκάθια του κάκτου) και συ ασχολείσαι μ'ότι τη βρίσκεις καλύτερα. Μη ξεχνάς πως για σύντροφο της ζωής σου μια πεταλούδα θες. Αν όμως σκεφτείς πως ο καθ'ένας παίρνει ότι τ'αξίζει και ελκύει, με τη συμπεριφορά του και την προσωπικότητά του, ότι του ταιριάζει, ίσως τότε βρεις γιατί οι πεταλούδες τελικά την παθαίνουν...

Φιλιά...