Μετά δυσκολίας...

Δυσκολεύτηκα να βρω κομμάτι απόψε. Ο ήχος δεν είναι καλός. Αλλά αγγίζει τη ψυχή και το μυαλό η μελωδία. Δυσκολεύτηκα να βρω λόγια απόψε. Τι κι'αν αγγίζουν τη ψυχή και το μυαλό. Δεν αλλάζει κάτι...

Βλέπω γύρω μου. Μπαίνω στη θέση του κάθ'ενός. Ο καθ'ένας βλέπει τα πάντα απ'τη δική του σκοπιά, τις δικές τους εμπειρίες, τις δικές του γνώσεις, τα δικά του πιστεύω. Κι'έχει δίκηο. Κανείς δε μπορεί να τον κατηγορήσει για κάτι. Έμαθε πως αυτό είναι το σωστό, αυτό τ'αρέσει κι'έτσι πάει...

Αγάπη... Έρωτας... Άνθρωπος... Ψέμα...

Είμαστε εγωιστές. Θέλουμε το δικό μας και μόνο. Και οτιδήποτε ενάντιο το δεχόμαστε για λίγο, σαν λόγια, ποτέ σαν πράξη. Αλήθεια, ψάχνουμε κοινά με τους άλλους ή απλά ψάχνουμε άλλους που να μας 'δοξάζουν', να μας καλοπιάνουν, να μας χαϊδεύουν τ'αυτιά και να θεοποιούν τα λάθη μας? Πόσες φορές αγαπήσαμε τον άλλο όπως είναι κι'όχι επειδή είχαμε συμφέρον? Πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε να αλλάξουμε τον άλλο για να είναι πιο κοντά σ'αυτό που θέλουμε?

Πόσες φορές τα λόγια που περίτρανα κυρήττουμε τα κάναμε πράξεις? Πόσες φορές δεκτήκαμε αυτά που πιστεύουμε πως είναι λάθος? Και πόσες φορές απ'όσες το παραδεκτήκαμε το διορθώσαμε?

Κάθε λίγο μου λένε πως πίσω μου με κατηγορούνε άνθρωποι που μπροστά μου χαριετίζονται και παίζουν τους φίλους. Έ και? Ακόμα κι'αν δεν το ήξερα για τους συγκεκριμένους, αυτό συμβαίνει σε όλους, γιατί όχι και σε μένα? Και τι κακό μπορούν να μου κάνουν? Στο τέλος 2 μέτρα χώμα δεν θα σκεπάσει όλους?

Με ρώτησαν πώς άλλαξε η ζωή μου όταν πέρασα το τεστ της Μενσα. Είπα πως αύξησε την αλαζονεία μου. Ναι, είμαι κυνικός κι'ωμός γιατί έτσι είναι η ζωή. Μπορεί να ξεκινά και να τελειώνει μαγικά, μπορεί να είναι γεμάτη ηλιοβασιλέματα και ανατολές, ανοιξιάτικες βροχές και κελαηδήματα πουλιών, όμως είναι σκληρή και κυνική. Και οι άνθρωποι είμαστε χαζοί, εγωιστές και ρηχοί. Κι'ας γράφουμε ποίηση, κι'ας λατρεύουμε τις τέχνες, κι'ας κλαίμε για τον έρωτα...

Μου λένε πως αναλίσκομαι σε πάθη, αδιαφορία, δίνοντας σημασία στη σάρκα και στα εφήμερα αντί στο μυαλό και τη ψυχή. Ναι. Το παραδέχομαι. Κρατώ τη ψυχή και το μυαλό μου όσο πιο ανέπαφα μπορώ. Κάνω ότι κάνουν όλοι. Απλά το λέω. Και ενοχλεί. Όχι επειδή το λέω. Επειδή ακούγεται. Και δεν είναι ότι περιμένει κάποιος ν'ακούσει. Δεν είναι τα μπράβο που έμαθε ν'ακούει...

Καλό παιδί είναι όποιος αποφεύγει το κακό και κάνει και το καλό συνειδητά. Και όποιος παραδέχεται πως κάνει λάθος χωρίς να καταφεύγει σε δικαιολογίες. Ουσιαστικά λοιπόν οι πλείστοι άνθρωποι είμαστε παλιόπαιδα...

Μ'αρέσει να προκαλώ. Όχι οποιονδήποτε. Μόνο αυτούς που μου τη δίνουν με τα πιστεύω τους, τις απόψεις τους και τα λόγια τους που εναντιώνονται στις πράξεις τους. Για παράδειγμα μ'αρέσει να λέω σε μια παντρεμένη που ξέρω πως πηδιέται 'Θέλω να σε πηδήξω' κι'ας μην το θέλω πραγματικά μόνο και μόνο για να τη δώ να παίζει την τίμια και την ηθική, να θυμώνει μαζί μου που είμαι χυδαίος και να μη μου ξαναμιλά. Πολλοί λένε πως χάνω φίλους. Μ'αν δε μπορούν να με ανεχτούν έτσι αλλά μόνο αν είμαι καλό παιδί μαζί τους τι να τους κάνω? Έτσι με δέχονται και μ'εκτιμούν κι'οι ξένοι κι'άγνωστοι...

Λόγια θυμού? Ίσως. Λόγια απογοήτευσης? Ίσως. Λόγια πόνου? Ίσως. Λόγια δικά μου? Σίγουρα. Λόγια αληθινά? Για μένα ναι. Σαν ιατρική διάγνωση. 'Έχεις καρκίνο και θα πεθάνεις στα σίγουρα αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, πιθανόν να την γλυτώσεις αν κάνουμε κάτι, πιστέψεις σε σένα και προσευχηθείς'. Απλά, ωμά, σταράτα...

Το κάθε συναίσθημα μπορεί να εξηγηθεί απλά με τη λογική. Και κυρίως οι λόγοι που το νοιώθουμε. Σόρρυ αν θυμώνω όταν ακούω πως αγαπούν κάποιον επειδή τις κάνει να νοιώθουν, ή ακόμα χειρότερα χωρίς να ξέρουν γιατί αγαπάνε ή μισάνε, απλά πονάνε επειδή αγαπάνε κάποιον που δεν είναι τίποτα απ'ότι θά'θελαν και δεν τις αγαπά. Άποψή μου? Το ξέρω. Όπως και το ότι η άποψή σου για σένα είναι σωστή. Μη μου τα πρήζεις λοιπόν για το πώς βλέπω τη ζωή. Κι'εσύ πιστεύεις πως η ζωή είναι όπως την βλέπεις. Αν την βλέπουμε διαφορετικά ένας απ'τους δυο τη βλέπει λάθος ή απλά η δικιά του ζωή είναι διαφορετική...

Με ρωτάνε γιατί δίνω τόση σημασία στο σεξ. Απαντώ επειδή όλοι δίνουν τόση σημασία στο σεξ όση κι'εγώ. Φυσικά το γιατί μόνο εγώ το καταλαμβαίνω, άρα θεωρητικά έχω λάθος. Έτσι κι'αλλοιώς, συγκρίνοντας απόψεις και πιστεύω με πολλούς, τ'αποφάσισα. Είμαι από άλλο πλανήτη που μ'άφησαν εδώ εξωγήινοι επισκέπτες επειδή δεν ήξεραν τι να με κάνουν τέτοιος που είμαι. Γι'αυτό όσο περνάει ο καιρός σιωπώ. Όχι επειδή γερνώ. Επειδή τελικά κανείς δεν ακούει. Ούτε εγώ εμένα...

Αγαπάς τον εαυτό σου όταν αγαπάς τον κόσμο, κι'αντίστροφα. Τον αγαπάς όμως όταν μάθεις ν'αγαπάς αληθινά. Και η αγάπη μαθαίνεται μόνο αν την πάρεις περίσσεια. Κι'ο κόσμος σήμερα δεν αγαπά. Απλά τρώει, πίνει, κατηγορεί, κοροϊδεύει, πονάει, πηδά (αυτό παίζεται) και σπαταλά χρόνο μέχρι να έρθει η ώρα που δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα απ'όλα αυτά...

Μη διερωτηθείς πώς μπορώ με όλες αυτές τις σκέψεις στο μυαλό και στην καρδιά να είμαι χαρούμενος, με θετική σκέψη και αν όχι ευτυχισμένος τουλάχιστο τις περισσότερες στιγμές της ζωής μου όχι δυστυχισμένος. Ο λόγος είναι απλός. Ξέρω πως υπάρχουν εξαιρέσεις που ίσως ποτέ δε γνωρίσω. Γι'αυτό και κάνω τις γνωριμίες μου ανάποδα. Για να κόβω δρόμο και χρόνο. Αλλά το κυριότερο? Ζω αυτά που οι άλλοι αγνούν, πολεμούν ή αρνούνται. Είμαι μέρος του Σύμπαντος και το σύμπαν δεν αποτελείται μόνο από ανθρώπους. Υπάρχουν τα πάντα για όλες τις αισθήσεις που σου θυμίζουν πως η ωραιότητα κρύβεται ακόμα και στην ασκήμια, πως τα κακά μπορούν να σου βγούν σε καλό, πως η ζωή είναι δικιά σου και πως οι άλλοι θέλουν να είναι έτσι όπως είναι γι'αυτό μη σ'ενδιαφέρει γι'αυτούς. Στο κάτω κάτω ξέρουν που είσαι. Αν σε χρειαστούν θα σε βρουν...

Τα λέμε... Κάποτε... Φιλιά...