Όμοιος λοιπόν με όμοιους. Όμοιους στο σταυρό που κουβαλάνε. Στο ότι κουβαλάνε το δικό τους σταυρό στον δικό τους Γολγοθά, ζώντας τα δικά τους πάθη, οδηγούμενοι στη δική τους Ανάσταση. Διαφορετικός για τον καθένα. Διαφορετική Αλήθεια. Τόσες Αλήθειες όσοι και μεις. Τόσες Αλήθειες που θέλουν να βγούνε στο φως και μεις τις κρατούμε φυλακισμένες. Γιατί φοβόμαστε, γιατί ντρεπόμαστε, γιατί πονάμε κι’όταν τις λέμε ματώνουμε. Αλλά το κυριότερο, γιατί είναι δικές μας. Ολόδικές μας. Κομμάτι του εαυτού μας. Και δεν θέλουμε να τις βγάλουμε στο φως, για να μην τις κλέψει κάποιος, να μην τις μοιάσει κάποιος, να μην φύγουν, να μη χαθούν και μαζί τους κι’εμείς. Αυτές οι Αλήθειες όσο κι’αν πονάνε, μας δίνουν ζωή. Και μαζί τους ζει κι’ότι χάσαμε. Γιατί μαζί του ζούσαμε κι’εμείς. Και θέλουμε να ζήσουμε. Και ζούμε μόνο αν ζει. Όπως η φλόγα με το κερί. Όταν σβήσει η φλόγα το κερί νοιώθει άχρηστο, νεκρό. Δεν αντέχει το σκοτάδι. Και προτιμά να λοιώνει με τη φλόγα για να νοιώθει χρήσιμο και ζωντανό. Και πεθαίνουν μαζί. Κι’ο κάθε ένας από μας κυνηγάει το φως. Το θέλει μέσα του. Κι’ας καίει, κι’ας πονά. Γιατί Αλήθεια είναι Φώς.
Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ!!!
