Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Κλανιές...



Πολλές κλανιές. Πορδές. Όπως θέλετε πέστε τις. Όλος ο κόσμος σιχαίνεται κάτι που κάνει. Όπως το βίντεο που έβαλε την περασμένη βδομάδα ο Λαζόπουλος, στις τουαλέτες. Φτάνει να κλάσει ο πρώτος. Ναι, είναι αντικοινωνικό να κλάνεις και να ρεύεσαι μπροστά στους άλλους, ασχέτως πως σε κουλτούρες όπως των Αράβων είναι – λένε, δεν ξέρω - ασέβεια στην οικοδέσποινα να μη ρευτείς γιατί με το ρέψιμο δείχνεις πως σου άρεσε το φαγητό. Υποθέτω το να κοροϊδεύεις, να ειρωνεύεσαι, να βρίζεις, έστω και ένα απλό γαμώτο είναι λιγότερο προσβλητικό. Ναι, δεν λέω, δεν είναι κι’ότι καλύτερο να κλάνεις σε κλειστό χώρο επίτηδες, αλλά έλα που και ένα απλό κρύωμα φέρνει πορδές, πόσο μάλλον αν έφαγες κάτι που σε πειράζει στα έντερα. Και μη μου πείτε πως αν δεν υποφέρετε από σπαστική κωλίτιδα ή άλλη σοβαρή ασθένεια ή δυσλειτουργία των εντέρων, δεν τρώτε απ’όλα. Φυσικά σε χειρότερη θέση απ’όλους είναι αυτοί με κωλοστομή, με έξοδο δηλαδή στο πλευρό και σακκουλάκι, μιας και κλάνουν ανεξέλεγκτα αφού απουσιάζουν οι σφιγκτήρες – ναι, αυτοί οι μυς που σε κάνουν να πονάς αλλά μετά σου χαρίζουν την ηδονή όταν σε πηδάνε απ’τον κώλο, σωστά μιλάω κορίτσια? – και οι καημένοι στην αρχή ντρέπονται να κυκλοφορήσουν μέχρι να συνηθίσουν τη νέα κατάσταση και να την ελέγξουν με κατάλληλη διατροφή και σκευάσματα. Σημειώστε δε πως μετά από μια εγχείρηση, όταν ξυπνήσει ο ασθενής και του περάσει η επήρεια του αναισθητικού, το πρώτο που θέλουμε είναι να κατουρήσει και να κλάσει. Αλλοιώς το κλίσμα δεν το γλυτώνει.
Πώς μού’ρθαν οι κλανιές στο νου? Όχι, δεν είναι για να γλυτώσω απ’το δεύτερο μέρος της αγάπης και του έρωτα. Απλώς θυμήθηκα, μιας και ότι μου συμβεί ή/και ακούσω/δω, μετά το αναλύω στο ανισόρροπο μυαλό μου, κάτι κουβέντες που έφυγαν σήμερα της καθαρίστριάς μας στη δουλειά. Μια κουβέντα για να κατηγορήσει μια σκύλλα αγάμητη υπεύθυνη που έχω υποψίες πως τη γαμά ο διευθυντής μας, μια κουβέντα για να κατηγορήσει το διευθυντή μας, και σίγουρα μια κουβέντα που δεν άκουσα για να κατηγορήσει εμένα. Σε κάποια φάση της είπα – ας σημειωθεί ότι μιλάμε μια χαρά και γελάμε το ίδιο, όπως κάνω με όλους τους ανθρώπους που δεν χωνεύω ή είμαστε σε αντιπαράθεση – πως ένα φίλος κάποιου φίλου ενός φίλου μου λέει ότι όλες οι γυναίκες είναι ίδιες, και εκείνες που διαφέρουν είναι απλώς χειρότερες. ‘Όχι κι’όλες’ μου λέει, πειραγμένη. ‘Γιατί ξέρεις καμιά που δεν είναι φάουσα (κάτι σαν σκύλλα στα κυπριακά)’ τη ρώτησα χαμογελαστά. ‘Εγώ’ μου απαντά δειλά, συμπληρώνοντας με χαμόγελο που δύσκολα έβγαινε ‘Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει’. ‘Ναι’, της λέω, ‘αλλά για ρώτα και τους άλλους’. Και εκεί σταματήσαμε την κουβέντα.
Κάποιος είπε πως τα μόνα πράγματα που δεν γυρίζουν πίσω είναι ο χρόνος, μια πέτρα που έφυγε απ’το χέρι σου (ή μια σφαίρα απ’το όπλο) και μια κουβέντα. Οπωσδήποτε και μια κλανιά, απλώς η κλανιά, αν εξαιρέσουμε τις κλανιές των αγελάδων που καταστρέφουν το όζον, είναι ακίνδυνη. Λοιπόν οι περισσότεροι άνθρωποι αμολάνε κουβέντες όπως αμολάνε άλλοι τις κλανιές (ναι, συνήθως αυτοί, όχι όλοι φυσικά, δεν αμολάνε κλανιές, δεν είναι παράξενο?). Και εγώ, μιας και ακούω καλά και θυμάμαι ακόμα καλύτερα, δυστυχώς, τους τις επιστρέφω όπως αυτούς που κλάνουν επίτηδες. Όχι, δεν το κάνω με όλους, μόνο μ’αυτούς που κλάνουν και μετά γυρίζουν και φωνάζουν ‘Ποιος μαλάκας έκλασε?’. Έλεγαν κι’οι παλιοί ‘Λανθάνουσα γλώσσα την αλήθειαν λέγει’. Πόσο δίκηο είχαν. Γιατί άλλο το νά’σαι ψεύτης κι’άλλο παραμυθάς. Ναι, είναι πολύ καλύτερο να έχεις ‘τακτ’ όταν θα πεις κάτι, αλλά γαμώτο, μη λες και μαλακίες. Μην υποτιμάς τη νοημοσύνη των άλλων, ούτε ακόμα κι’αν είσαι σίγουρος πως είναι λιγότερη απ’τη δική σου. Το πιο αστείο δε, είναι πως οι πλείστοι χαίρονται όταν μ’ακούν να καυστηριάζω τα λεχθέντα κάποιων που δεν χωνεύουν, ή έστω αν το κάνω χιουμοριστικά, χωρίς να σκέφτονται πως σίγουρα θα’ρθει κι’η δική τους σειρά. Κι’εκεί είναι που φαίνονται πραγματικά οι άνθρωποι που σε εκτιμούν κι’αξίζει τον κόπο να εκτιμάς. Γιατί όταν τους την πεις, χαμογελάνε, σε βρίζουν και μετά ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ενώ αν δεν σε εκτιμούν, χάνουν το χρώμα τους, το χαμόγελό τους, γίνονται βλοσυροί, σιωπάνε και πλέον σε καίνε πισώπλατα. Πολλές φορές, εντελώς άθελά μου αλλά όχι κατά λάθος, μάλλον ενστικτωδώς, το κάνω αυτό για να ‘κόβω δρόμο’ στις σχέσεις μου. Έτσι σκαρτάρω αμέσως μεγάλο αριθμό ανθρώπων που δεν ταιριάζουμε. Κάποιος θα πει ‘Μα έτσι μένεις μόνος και κάνεις εχθρούς’. Και λοιπόν? Μήπως αλλοιώς δε μένω μόνος και κάνω εχθρούς? Δεν είναι εχθρός μου όποιος με θέλει για δική του υποστήριξη? Οπόταν γλυτώνω από πολλά, και κυρίως, πολλοί ψευτοπαλληκαράδες φοβούνται να επιχειρήσουν κάποια παγαποντιά στο μέλλον. Όπως περίπου γίνεται και με τις γυναίκες. Οι πλείστες που με πλησιάζουν, δεν είναι επειδή είμαι καλό παιδί.
Πάντα λέω πως ο θάνατος επέρχεται όταν έχεις εκπληρώσει το χρέος σου στον κόσμο και στην κοινωνία ή όταν το χρέος σου εκπληρώνεται ακριβώς με το θάνατό σου, ο οποίος είναι σημαντικός γιατί αλλάζει σημαντικά τη ζωή κάποιου ή κάποιων άλλων. Οι παλιοί έλεγαν ‘Ώσπου έχει λάδι το καντήλι’. Δυο οικογένειες με 4 παιδιά. Ο σύζυγος ένας, οι σύζυγοι – γυναίκες δύο. Η αρχική οικογένεια, το ζευγάρι, 2 γιοί και μια κόρη. Πριν 8 χρόνια σκοτώθηκαν σε τροχαίο η σύζυγος κι’η κόρη στην Ελλάδα, ενώ περπατούσαν στο δρόμο και παρασύρθηκαν από αυτοκίνητο. Σήμερα, σκοτώθηκε ο πατέρας, ο οποίος στο μεταξύ ξαναπαντρεύτηκε και έκανε ακόμα μια κόρη, κι’ο μεγάλος γιος, ενώ πήγαιναν κυνήγι και σχεδίαζαν να πάνε το απόγευμα στην κηδεία κάποιου γνωστού. Και την είδηση του θανάτου του την άκουσε μια ξαδέλφη του απ’το τηλέφωνο του σταθμού που την μετάδιδε, ενώ περίμενε να μιλήσει απ’το Σουδάν για το θάνατο του παραπληγικού φίλου της σε κατάδυση στο Σουδάν. Θυμήθηκα πριν κάποια χρόνια ένα παλιό γνωστό που ενώ πήγαινε κυνήγι το αυτοκίνητό του έπαισε σε γκρεμό. Κατάφερε να ανέβει στο δρόμο, και ενώ μιλούσε με κάποιον που σταμάτησε για να τον βοηθήσει, ήρθε ένα αυτοκίνητο, κτύπησε στο αυτοκίνητο του ανθρώπου που σταμάτησε για βοήθεια, το οποίο τον κτύπησε και τον σκότωσε. Κάποιος είπε πως το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι η αλλαγή και ο θάνατος.
Η Κινέζα πέρυσι είχε λάβει μέρος σε διαγωνισμό στο ‘diavase me . gr’. Έψαξα το θέμα, πήρα τις δυο εκδόσεις με τα βραβευμένα κείμενα κι’αυτά που ξεχώρισαν, διαβάζω για δεύτερη φορά (εδώ τις σημειώσεις των μαθημάτων που έδινα εξετάσεις και μια φορά αρκετές δεν διάβασα) το ‘Πώς να γράψεις’ της Μανίνας Ζουμπουλάκη (τι γυναίκα Θεέ μου) και ετοιμάζομαι. Λίγο αυτό, λίγο οι εξόδοι για φαγητό, λίγο η δουλειά, λίγο απ’όλα, χρόνος ελάχιστος. Έριξα μια ματιά στους τίτλους των ποστ σας και προτίμησα να γράψω. Βλέπετε, τα προβληματικά άτομα γράφουν συνέχεια (ή μιλάνε συνέχεια, αν δεν βρίσκουν χρόνο να γράφουν συνέχεια). Και όπως είδατε δεν με είδατε στο X – Factor μιας και αποκλείστηκα πριν συμμετάσχω (διερωτούμαι γιατί μιας και άκουσα πως έκαναν προ – ακρόαση αλλά ούτε καν με ειδοποίησαν. Ίσως νά’φταιγε το ότι δήλωσα συμμετοχή πριν ανακοινωθούν οι συμμετοχές για Κύπρο μέσω του ίντερνετ στο site. Θα δούμε του χρόνου).
Τώρα θα μου πείτε γιατί σας κλάνω όλα αυτά? Αφού είπαμε, τα προβληματικά άτομα γίνονται καλλιτέχνες ή συγγραφείς. Έστω κι’αν γράφουν μαλακίες. Αλλοιώς γίνονται εγκληματίες ή ψυχασθενείς. Γιατί λοιπόν να μη σας βασανίσω εσάς? Έ? (Κι’ελπίζω αν και όσοι σχολιάσετε να μην ασχοληθείτε περισσότερο με την τελευταία πρόταση αντί το κείμενο ολόκληρο, έτσι?) Φιλιά!!!

2 σχόλια:

nellinezi είπε...

Πρώτον:χώριζε παραγράφους!!!
Όλο μαζί χωρίς να χωρίζει πουθενά, κάπως σου ρχεται στο μάτι :-D

Συμφωνώ απολύτως για το χρέος στον κόσμο και τη στιγμή του θανάτου.

Το συγκρεκριμένο ποστ, θα μπορούσε να είναι τέσσερα ποστς τουλάχιστον. Κάθε "θεματική παράγραφος" κι από ένα!
Πάνω στη φούρια σου να τα πεις όλα όσα έχεις στο μυαλό σου, πετάγεσαι από το ένα θέμα στο άλλο :-D

Δε με σοκάρει η γλώσσα που χρησιμοποιείς σε ορισμένα σημεία. Μου χαλάει όμως την αισθητική του κειμένου που διαβάζω.

Συγνώμη για τις παρατηρήσεις, αλλά αν δεν πω αυτά που θέλω, θα σκάσω! :-D

Καλημέρα :-)

πάντως από θέμα "έκθεσης απόψεων" είχε πολύ ενδιαφέρον :-)

Emperor είπε...

Βλέπω καινούρια φωτό Νέλλη. Ωραία (η φωτό, κι'αν είσαι εσύ κι'εσύ). Τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα είπες. Ακριβώς. :-)