Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Μαργαρίτα...



Για 20χρονη είναι πολύ ώριμη. 21 τώρα. Και έγραφε. Με απλές λέξεις γεμάτες νόημα. Πολύ δυνατά για μένα. Μου έστελνε αυτά που έγραφε. Ίσως μόνο σε μένα τά'στελνε. Στην αρχή τα διάβαζα. Μετά φοβόμουνα. Φοβόμουνα μήπως είναι προφητικά. Ξαφνικά σταμάτησε. Την είδα πριν κανά χρόνο. Τη στιγμή που ετοιμαζόμουνα να φύγω. 'Μη χαθείς πάλι. Έχεις πολλά να μου πεις. Δεν έχω νέα σου τόσο καιρό.' της είπα στα γρήγορα. Από τότε δεν την ξαναείδα... Εδώ και μέρες έρχεται στο μυαλό μου. Ξαναζωντανεύουν οι φόβοι. Έλεγα να διαβάσω αυτά που μού'στειλε και δίσταζα. Τώρα διάβασα τα τελευταία δυο. Τα παραθέτω εδώ. Ελπίζω νά'χω λάθος... Μεγάλο λάθος... Θέλω νά'χω λάθος...

'Από το μπαλκόνι της φαινόταν το λιμάνι. Της άρεσε να κάθεται εκεί τα καλοκαίρια, μόνη, να βλέπει τα φώτα στο λιμάνι. Σκέφτηκε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Θα 'θελε να ήταν αυτό που έβλεπε μπροστά της. Ποτέ στο παρελθόν δεν την είχε συγκινήσει η Θεσσαλονίκη σαν πόλη. Ταίριαζε καλύτερα στην Αθήνα. Τώρα όμως είχε συνδεθεί με κάτι άλλο. Τώρα ήθελε να χαθεί στους δρόμους της, να κοιτάζει εκείνο το λιμάνι. Και ας ήταν μόνη. Δεν την ένοιαζε. Θα ήταν λιγότερο μόνη από ότι ήταν εκείνη την στιγμή, εκείνες τις μέρες. Πως έρχονται τα πράγματα σκέφτηκε. Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη σε κάποια θέματα και σε άλλα τόσο προβλέψιμη. Άκουγε το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά. Τα λόγια αποτυπωμένα στο κεφάλι της, σαν εικόνες που δεν είχε δει ποτέ. Ήθελε να μπει σε ένα πλοίο και να χαθεί μέσα στην νύχτα. Της άρεσε να ταξιδεύει βράδυ. Ίσως αν έπαιρνε το αυτοκίνητο, αν έφευγε το πρωί θα ήταν εκεί. Δεν θα περίμενε κανείς. Θα την περίμενε η ίδια η πόλη. Θα της αρκούσε αυτό? Ίσως. Μάλλον όχι. Παλιότερα πίστευε ότι θα της αρκούσαν λιγότερα πράγματα που τελικά αποδείχθηκαν ανεπαρκή. Γελάς γιατί σε θέλω. Ναι γελάς κρυφά σκέφτηκε. Είχε ήδη μεταφερθεί αλλού. Σε εκείνη την πόλη, που δεν είχε πάει ποτέ και που ένιωθε τόσο δεμένη μαζί της. Τα ψεύτικα όνειρα δεν οδηγούν πουθενά. Η ελπίδα το μόνο που κάνει είναι τα τρέφει. Αν σκότωνε την ελπίδα, τελικά ίσως κατάφερνε να ζήσει. Μα δεν την είχε ήδη σκοτώσει? Όπως είχε σκοτώσει και άλλα πολλά. Ένα από αυτά ήταν ο εγωισμός της. Δεν άφηνες κανένα να σου προσβάλλει την προσωπικότητα από μικρή που ήσουν και τώρα το κάνεις μόνη σου στον εαυτό σου. Πώς αλλάζει ο άνθρωπος. Αλλάζει? Κάποιες φορές αν θες κάτι πρέπει να κάνεις και λίγο τον μαλάκα. Όχι δεν αλλάζει. Μεταβάλλεται, μετασχηματίζεται ανάλογα με τις περιστάσεις. Αν θέλει. Αν αξίζει. Για εκείνη άξιζε. Για άλλους ίσως όχι. Δεν το έκανε συχνά. Δεν το έκανε ποτέ. Και όμως ήρθε η στιγμή που οι περιστάσεις την ανάγκασαν. Που έπρεπε να διαλέξει. Και διάλεξε. Να συνεχίσει με πληγωμένο εγωισμό. Να συνεχίσει δίχως ανταμοιβή. Δεν υπήρχε λόγος. Για όλους τους άλλους πέρα από εκείνη. Θα 'μαι πάντα εδώ μες στο όπλο σου σφαίρα.'

'Το τέλος έρχεται. Χωρίς καμιά νέα αρχή. Το τέλος έρχεται, έχοντας προειδοποιήσει. Μετά από αυτό το τίποτα. Καμία κίνηση για κάποια μετάβαση κάπου αλλού, για ένα νέο ξεκίνημα. Η διάθεση έχει χαθεί κάτω από τόνους μελαγχολίας και θλίψης. Γενικά και ειδικά. Αν δεν υπήρχε το ειδικά το γενικά δεν θα ερχόταν ποτέ. Θρήνοι για ένα μισοπεθαμένο κορμί. Το τέλος είναι κοντά. Φαίνεται από τη συννεφιά και τη μυρωδιά στην ατμόσφαιρα. Δεν υπάρχει χαρά, ούτε ενθουσιασμός πια. Σαν μια γιορτή που ξέρεις πως θα τελειώσει με ένα φόνο. Η γιορτή είναι υπέροχη, ο φόνος αναπόφευκτος. Ελπίδες για μια ξαφνική αλλαγή που δεν θα γίνει ποτέ. Κινήσεις και λόγια, βγαλμένα από την αγωνία της ψυχής. Από την επίγνωση του τέλους, χαμένα ανάμεσα σε καπνούς από τσιγάρα και μισοτελειωμένα ποτά. Τα φώτα θα ανοίξουν αντί να σβήσουν. Και τότε θα σημάνει η σειρήνα του τέλους. Εξομολογήσεις ψυχής μπροστά σε αγνώστους. Συναισθήματα φορτωμένα σε κίτρινα αυτοκίνητα. Τότε όμως δεν θα είναι σαν τις άλλες φορές. Θα είναι το τέλος. Μια διαδρομή, αληθινή ή φανταστική, που θα γίνει για τελευταία φορά. Λόγια που θα κρατηθούν φυλαγμένα μέχρι να αρχίσει ο κύκλος από την αρχή. Δεν θα 'ναι μια νέα αρχή. Θα 'ναι η παράταση του τέλους. Είσαι έτοιμος? Δεν έχει καμία απολύτως σημασία.'

Μαργαρίτα.... Ελπίζω όχι...

6 σχόλια:

Ειρήνη είπε...

:(

Ανώνυμος είπε...

Κοίτα η συγγραφή είναι λυτρωτική. Οπως σ όλες τις τέχνες πολλές φορές μεσα απο αυτές εκφράζουμε ένα "παρεκκλίνοντα" εαυτό που έχει ανάγκη να βγει για να δημιουργήσει- χαρακτηριστικό παράδειγμα η τραγωδία στην Αρχαία Ελλάδα.
Εξάλλου αν παρατηρήσεις το λεξιλογιο που χρησιμοποιεί είναι κυρίως θετικό - αν το δώσεις σε ένα ψυχολογο να το αναλύσει θα στο εξηγησει.
Εύχομαι η Μαργαρίτα να είναι καλά, να βρήκε την ελπίδα που διακαώς ψάχνει, και απλά να "χάθηκε" γιατί ήθελε να αποσυνδεθεί πλήρως από αυτή την περίοδο της ζωής της.
Και εύχομαι σε σενα αυτή η αγωνία που νιώθεις σήμερα για έναν άνθρωπο που ίσως δεν βοήθησες αρκετά να μετουσιωθεί σε επίγνωση και δύναμη να απλώσεις το χέρι την επόμενη φορά...
καληνυχτούδια :)

Levina είπε...

Το σκέφτηκα αρκετά,
ίσως γιατί όπως όλοι έτσι και εγώ έχω φτάσει στην λέξη τέλος, έχω φτάσει ακόμα πιο μακριά απο αυτή...ναι υπάρχει και το πιο μακριά και θέλω να πιστεύω πως την δική της λύτρωση την βρήκε
βάζοντας διαγραφή σε κάθε δίοδο επικοινωνίας με ότι της άφηνε παράθυρα στα παλιά.
Κατέβασε ρολά
Έκανε το επόμενο βήμα στο Φως, στην ζωή της.

Αυτό για την Μαργαρίτα που γνώρισες....
Δικό της

http://www.youtube.com/watch?v=tRR1ICF_0Mw

Μιλάει για μια Μαργαρίτα που κοιμάται και
θέλει να την ξυπνήσει
να την κάνει να επιστρέψει
και να λάμψει στον πρωινό ήλιο
να τρέξει στους δρόμους
να χορέψει
να γεμίσει με χρώμα τους τοίχους
τα σπίτια, τους δρόμους
να μαζέψει λουλούδια
γιατί η Μαργαρίτα είναι όμορφη
η Μαργαρίτα είναι γλυκειά
η Μαργαρίτα είναι αληθινή
είναι αγαπημένη.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρααααααααα

Eirini είπε...

Σωστο το κοριτσακι,ο,τι το ταιζουμε,αυτο μας ξερναει.Δικιο εχει,απο μικρο κι απο τρελλο...

Emperor είπε...

Καλησπέρα κορίτσια... Ευχαριστώ που περάσατε...