I'll stand by you... And you... And you...

Μικρός όταν πονούσα έκλαιγα... Δυνατά, γοερά... Σιγά σιγά, μεγαλώνοντας έκλαιγα μ'αναφιλητά, κάποιες φορές απλά σιωπούσα και πέθαινα μέχρι να μου περάσει. Μετά πέρασα 3 χρόνια φοιτητής στη νοσηλευτική σχολή, βλέποντας και ζώντας μέσα στους θαλάμους των νοσοκομείων τον πόνο ασθενών και συγγενών, υπαρκτό και μη, καταφέρνοντας πλέον να αφήνω κατά μέρος την ανθρώπινη ευαισθησία για το καλό του ασθενούς, βοηθώντας με έτσι να ενισχύσω την αντοχή που απόκτησα μπροστά στον πόνο και στο θάνατο κατά την στρατιωτική μου εκπαίδευση.

Μετά από καιρό, χωρίς να το καταλάβω, επανήλθα στην παιδική μου κατάσταση, απλά αντί να κλαίω γοερά παραπονιόμουνα έντονα, σαν κλαμένο μουνί ένα πράμα. Ευτυχώς και πάλι κατάφερα να ξεπεράσω αυτό το κοινωνικό φαινόμενο που κόλλησα σαν ίωση, κάτι όμως που δεν κατάφερα να ξεπεράσω ακούγοντας τους άλλους να κάνουν συνέχεια το ίδιο. Και γίνονται τα νεύρα μου τσαντάλια όταν ακούω ανθρώπους υγιείς και ξύπνιους να παραπονιούνται, να κατηγορούνε, να πονάνε και να μην κάνουν κάτι γι'αυτό, ειδικά όταν νοιώθουν πως είσαι ο λάκκος με τα σκατά που θα στα πούνε όλα και θα κλαίνε συνέχεια στον ώμο σου. Κάτι που εξωθεί πολλούς άντρες στην ξεπέτα ή στις πουτάνες, μιας και ποτέ δεν θα γίνουν κοινωνοί των προβλημάτων τους, αλλά και γενικά στις εξωσυζυγικές σχέσεις αφού είναι οι μόνες στιγμές πιθανόν, που δεν παραπονιέσαι, δεν σκέφτεσαι προβλήματα και δε λυπάσαι, αντίθετα μάλιστα, ειδικά σήμερα που η φιλία έχει συρρικνωθεί και κακά τα ψέματα, για έναν άνδρα είναι πιο εύκολο να ζήσει χωρίς γυναίκες παρά χωρίς φίλους (τίποτα όμως δεν είναι ακατάρθωτο).

Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν άνθρωποι, είτε δικοί σου είτε κι'άγνωστοι, πραγματικά έχουν πρόβλημα και πραγματικά δε μπορούν να το λύσουν κι'ακόμα χειρότερα δε μπορείς να τους βοηθήσεις. Και δε μιλάω για οικονομικά προβλήματα. Οι πλείστοι που τα έχουν φταίνε αποκλειστικά οι ίδιοι. Μιλάω για προβλήματα υγείας που είτε τους δημιουργούν και ψυχολογικά είτε σε συνδυασμό με τα ψυχολογικά τους προβλήματα τους κάνουν να πηγαίνουν απ'το κακό στο χειρότερο. Και τόσο αυτοί, όσο κι'αυτοί που δε μπορούν νά'χουν ψυχολογικά γιατί απλά δεν έμαθαν ποτέ πως κάποιοι άλλοι είναι πολύ καλύτερα, όπως ας πούμε τα παιδιά της Αφρικής που για κείνα η συνήθεια είναι να πεθαίνουν όλοι γύρω τους, μια συνήθεια που με τα μυαλά που κουβαλούμε σα λαός ίσως σε λίγα χρόνια γίνει και δική μας, τουλάχιστο σε μερικές γειτονιές, στο τέλος γίνονται και δικό σου πρόβλημα, είτε στο πουν είτε όχι, απλά γιατί είτε δε μπορείς να κάνεις κάτι είτε, ακόμη χειρότερα, μπορείς αλλά δεν κάνεις.

Κι'ακούω φίλες και ενίοτε φίλους νά'χουν προβλήματα υγείας, προβλήματα που τους γκρεμίζουν όνειρα, που τους διαλύουν το παρόν διαγράφοντας μεγάλο μέρος του μέλλοντός τους και που τους γεμίζουν ενοχές και ανησυχίες, λύπη και θυμό, ειδικά όταν επηρεάζει και τους ανθρώπους που αποφάσισαν να μοιραστούν τη ζωή τους μαζί τους. Και να βλέπουν τους άλλους να κάνουν ότι αυτοί πλέον δε μπορούν, ή τουλάχιστο όχι με τον απλό φυσιολογικό τρόπο, με την απλή ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Και να καταριούνται τη μοίρα τους και να κατηγορούν τους εαυτούς τους για ένα λάθος του παρελθόντος ή τους γονείς ή το Θεό γι'αυτό που τους συμβαίνει. Και γω απλά να μη μπορώ να κάνω κάτι, να πω κάτι.

Σίγουρα όλα περνούν, αργά ή γρήγορα, εν ζωή ή με το θάνατο, αφήνοντας μόνιμες πληγές ή απλά ουλές και μια μόνιμη θλίψη. Πολλοί λένε 'Να σκέφτεσαι θετικά, είσαι δυνατή' κλπ. Και έχουν δίκηο, ή μάλλον θά'χαν δίκηο αν ήξεραν τι έλεγαν. Γιατί άμα πονάς, ειδικά μέσα σου, δύσκολο να αντικαταστήσεις τον πόνο με την ελπίδα και τη χαρά, τη θλίψη με το χαμόγελο. Κι'αν δεν σου πουν τον τρόπο αυτοί που σου λένε να το κάνεις, το μόνο που μπορείς να καταφέρεις είναι να νοιώσεις ακόμα πιο άσχημα.

Υπάρχουν λύσεις στα προβλήματα γενικά? Ναι. Αρχίζοντας απ'την παραδοχή και την αποδοχή του προβλήματος και συνεχίζοντας στο χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί αν εξελικτεί το συγκεκριμένο πρόβλημα. Και μετά προσπαθείς να βρεις λύσεις. Κι'αρκετές φορές λύση δεν είναι να κάνεις κάτι. Είναι να μην κάνεις τίποτα. Απλά να συνεχίσεις να ζεις. Και να μην ανησυχείς για τους γύρω σου. Ήταν και δική τους επιλογή να είναι μαζί σου.

Σκέφτομαι θετικά αυτό σημαίνει κατ'εμένα. Ίσως τα πράγματα γίνουν καλύτερα, ίσως χειρότερα. Εσύ απλά θα βεβαιωθείς πως ποτέ δεν θα μετανοιώσεις όχι για τα πιθανά λάθη που μπορεί να σ'οδήγησαν εδώ αλλά για τις πιθανές λύσεις που συνάδουν με σένα (άλλο ο εγωισμός άλλο ο χαρακτήρας κι'οι αρχές αλλά δύσκολο να τα ξεχωρίσεις) και δεν φρόντισες να δοκιμάσεις. Σημασία έχει όπως κι'αν εξελικτούν τα πράγματα, μέχρι την θριαμβευτική νίκη ή την αποτελειωτική ήττα, να νοιώθεις όμορφα, να νοιώθεις τιμημένα, να νοιώθεις αγωνιστής και πάντα η απάντηση στην ερώτηση 'Έζησες' νά'ναι 'Ναι, κάτω απ'όλες τις συνθήκες ναι... Και τ'απόλαυσα παρά τους πόνους και τις απογοητεύσεις. Γιατί ακριβώς ήμουν και είμαι ζωντανός'...

Εγώ? Απλά θα σου δίνω κάπου κάπου τον ώμο μου να κλάψεις. Ίσως και να σε μαλλώσω όταν πάψεις να κλαις. Και μετά να σου χαρίζω ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί στο μάγουλο και να σου λέω 'Συνέχισε, κι'ας μη βγει κάπου. Εδώ σίγουρα δεν βγάζει πουθενά. Τουλάχιστο θά'χεις την ελπίδα και τ'όνειρο να σου δίνουν δύναμη και ποιος ξέρει... Ίσως τελικά νικήσεις. Τα κατάφεραν κι'άλλοι. Ίσως είναι η δική σου η σειρά...'