Αδιέξοδο...

Όλοι μας φτάνουμε σε αδιέξοδα κάποτε. Αρκετές φορές τυφλωμένοι απ'τα φώτα των μαγαζιών στις άκρες των δρόμων που ακολουθούμε. Πολλοί δεν το παίρνουν χαμπάρι. Περιμένουν να ξημερώσει για να συνεχίσουν. Κάποιοι περιμένουν κάποιον απ'την άλλη πλευρά να τους βρει μια έξοδο. Άλλοι προτιμούν να μείνουν στα μαγαζιά με τα εκτυφλωτικά φώτα που τους χαρίζουν χαρά κι'ηδονή, πιστεύοντας πως θα κρατήσει μια ζωή, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος. Και τέλος, ελάχιστοι, είτε επιστρέφουν για να πάρουν άλλο δρόμο, είτε σκαρφαλώνουν τον τοίχο, είτε προσπαθούν να τον ρίξουν, ακόμα και μόνοι. Τα αδιέξοδα υπάρχουν μόνο για σένα. Για να σου δώσουν μηνύματα, για να σε βοηθήσουν να σκεφτείς έστω και εκ των υστέρων, για να ανακαλύψεις τις δυνάμεις σου. Και σου φωνάζουν 'Αρκετά. Καιρός να κάνεις κάτι'. Ξέρεις τι. Κι'ας πονά. Κι'ας μη λάμπει, κι'ας μην τυφλώνει μ'όμορφα χρώματα και φώτα. Καιρός να κάνεις κάτι. Για σένα. Καιρός να ζήσεις...