Αυτό είμαστε εμείς...

Τα όνειρα είναι μέρος της ζωής μας. Κι'αν η ζωή είναι δικιά μας, τότε είναι κι'αυτά. Και πρέπει νά'ναι. Όλοι οι υπόλοιποι απλά είναι μέρος των ονείρων μας και της ζωής μας. Ή πρέπει νά'ναι. Τι κι'αν στο τέλος δεν είναι αυτό που νομίζαμε? Η ζωή συνεχίζει να είναι δικιά μας. Και το όνειρο ζωντανό να το κυνηγάμε. Ναι, ξέρω, κάποτε κάποιοι μας κάνουν να ονειρευτούμε και πάλι, να ζήσουμε και πάλι, να νοιώσουμε και πάλι. Ίσως μείνουν για πάντα, ίσως όχι. Και ναι, τους ευγνωμονούμε γι'αυτό. Αλλά ξέρεις? Ακόμα κι'αν φύγουν, μας ξύπνησαν και μας θύμησαν πώς είναι να ονειρεύεσαι, πώς είναι να ζεις. Είναι αλήθεια πως κάποιοι άνθρωποι, σαν καταιγίδες, θυμίζουν στο ξερό έδαφος και στα ημίξηρα δέντρα πως υπάρχει ζωή, υπάρχουν κι'άλλες εποχές εκτός απ'το καυτό ξηρό καλοκαίρι. Η καταιγίδα δε μπορεί να ωφελέσει μια πέτρα, κάτι άψυχο, κάτι νεκρό. Κι'αυτοί που μας ξυπνούν το πάθος, τον πόθο, τη δίψα για ζωή, το όνειρο και πάλι, απλά έχουν τον τρόπο να μας συνταράζουν αλλά και να μας θυμίζουν πως είμαστε ζωντανοί. Έχουν τον τρόπο να ξυπνάνε όλα αυτά τα συναισθήματα που νομίζαμε πως πέθαναν, να ξυπνάνε αυτό το κορμί που νομίζαμε πως μαρμάρωσε. Αλλά το κάνουν, ωραία ίσως, επειδή είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ίσως έχουν τον τρόπο να μας κάνουν να πεθαίνουμε απ'το πάθος και την ηδονή και μετά να μας ανασταίνουν μ'ένα άγγιγμα, ένα φιλί, ένα χάδι, μια αγκαλιά. Ναι, πολύ σημαντικοί στη ζωή μας, ειδικά μετά την ξεραίλα και την ερημειά. Αλλά δεν παύουν να είναι μέρος της ζωής μας. Και η ζωή μας μαζί τους θά'ναι πολύ πιο ωραία όταν ξέρουμε να τη μοιραζόμαστε, όχι όταν αυτοί είναι η ζωή μας. Κι'αν φοβόμαστε το τέλος, αν υπάρξει, δεν είναι λόγος να μην τολμήσουμε τη ζωή. Γιατί, ακόμα κι'αν έρθει, θα μπορούμε να χαμογελάσουμε, να πάρουμε δύναμη, να συνεχίσουμε τη ζωή μας, να συνεχίσουμε τ'όνειρό μας, λέγοντας 'Σ'ευχαριστώ... Άξιζε...'. Γιατί αξίζει. Έστω κι'αν δεν ήταν ότι ακριβώς θέλαμε. Ας πούμε πως ήταν ένα διάλειμμα, ένα τεστ. Η ζωή δεν είναι μόνο χαμόγελα. Είναι και δάκρυα. Αλλά από μας εξαρτάται τι θά'ναι τα περισσότερα. Κι'όταν ζεις, όταν τολμάς να ζήσεις, όταν τολμάς να κάνεις τ'όνειρο πραγματικότητα, έστω και μέρος του, τα χαμόγελα νικάνε τα δάκρυα, έστω κι'αν υπάρξουν. Στο κάτω κάτω περάσαμε ωραία. Ζήσαμε ξανά. Και πάνω απ'όλα δώσαμε και πήραμε. Κορμί, μυαλό, καρδιά, το είναι μας, το είναι τους. Κι'αυτό είναι ζωή. Κι'αυτό είναι όνειρο που έγινε ζωή. Κι'αυτό είμαστε μεις...