Show Me Heaven...

Καθισμένος στη βεράντα μου πίνοντας το φραπεδάκι μου κι'ένα απ'τα τελευταία μου τσιγάρα, μ'ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι να περνά μέσα απ'τα φύλλα των δέντρων κι'απ'το dreamcatcher, χωρίς να περνά έστω κι'ένα τροχοφόρο, ακούγοντας χελιδόνια, σπουργίτια, κότες κι'άλλα πτηνά να χαίρονται την ηλιόλουστη μέρα που με τίποτα δεν προδίδει τις καταιγίδες των τελευταίων 2 ημερών εκτός απ'τη μυρωδιά του χώματος, και σκεφτόμενος παρόμοιες στιγμές σε πολυσύχναστους δρόμους της πρωτεύουσας ή άλλων πρωτευουσών που επισκέφτηκα κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής μου στον κόσμο, με πληθώρα τροχοφόρων, κορναρίσματα, μαρσαρίσματα κι'άλλους ήχους που ρυπαίνουν θεωρητικά αλλά που πάντα απολαμβάνω, σκέφτηκα πως τελικά πράγματι ο παράδεισος είναι μέσα μας και τον βλέπουμε με τα μάτια και τον ακούμε με τ'αυτιά της ψυχής, δίνοντας στο κάθε τι την ερμηνεία, την αξία και τη σημαντικότητα που εμείς θέλουμε και που εξαρτάται αποκλειστικά απ'τη δική μας διάθεση, τη δική μας αξία, τη δική μας φιλοσοφία, το είναι μας...

Ο παράδεισος είμαστε εμείς...