Καλή Χρονιά...

Παραμονή Πρωτοχρονιάς... Σε λίγο θα αλλάξει και σε μας ο καινούριος χρόνος. Είναι λοιπόν καιρός για ανασκόπηση του παλιού και καθορισμό των στόχων του καινούριου. Τις επιτυχίες που είχαμε σ'όλους τους τομείς, τις αποτυχίες, τα λάθη που πρέπει να διορθώσουμε, τα καλά που πρέπει να αναπτύξουμε... Πώς νοιώσαμε, πώς νοιώθουμε, πώς θέλουμε να νοιώθουμε, που είμαστε, για που ξεκινήσαμε, που πάμε...

Συνήθως αυτά που μας κάνουν να χαμογελάμε από την τελευταία χρονιά, και τις προηγούμενες, είναι και αυτά που μας κάνουν να πονάμε. Ένας έρωτας, ή περισσότεροι, μια αγάπη, ή περισσότερες, κατακτήσεις, αλώσεις, μάχες, ήττες, νίκες. Άνθρωποι που ήρθαν και/ή έφυγαν απ'τη ζωή μας, ή διώξαμε, παρεξηγήσεις, πίκρες, θυμοί, χαρές, με πηγές συνήθως τις ίδιες, καινούρια και παλιά πράγματα, συνήθειες, απολαύσεις, πόνοι, θύμησες...

Έχω πολλά απ'τον παλιό χρόνο. Και καλά και κακά και λάθη... Για σωστά δεν ξέρω. Και θα μιλήσω γι'αυτά, στο περίπου ή και στο ακριβώς. Αλλά όχι απόψε. Βλέπεις ο καινούριος χρόνος περιμένει να μπει για τα καλά, να τον υποδεχθούμε, ο καθένας με τον τρόπο του. Όμως έχει ενημερωθεί απ'τον παλιό για τα πάντα. Ότι κι'αν υποσχεθούμε σ'αυτόν ή σε μας, ήδη το ξέρει. Παρ'όλα αυτά δεν αρνείται να έρθει. Ελπίζει κι'αυτός όπως και μεις πως θα είμαστε καλύτεροι για να είναι κι'αυτός καλύτερος. Και απόψε θέλω να συστηθούμε με τον τρόπο που θά'θελα να είναι η σχέση μας για τις επόμενες 365 μέρες, και όλες τις επόμενες μέρες όλων των επόμενων χρόνων. Σα φίλοι καρδιακοί. Σαν έρωτας αγνός απ'τα παιδικά μας χρόνια ή απ'τις ταινείες που πάντα σε κάνουν να δακρύζεις αλλά ποτέ να τις ζήσεις. Σαν βρώμικο σεξ που φτάνουμε κι'οι δυο στα όριά μας και παρά την εξάντληση θέλουμε να μην τελειώσει ποτέ, ή περιμένουμε πώς και πώς για την επόμενη φορά, με το χαμόγελο διάσπαρτο στο πρόσωπό μας. Θέλω να τον συναντήσω ήρεμος, γαλήνιος, πράος, χωρίς να σκεφτώ οτιδήποτε με χάλασε, με πρόδωσε, με θύμωσε, με λύπησε... Μόνο με ευχάριστες αναμνήσεις, ελπίδες, ή ακόμα και με κενό και καινό μυαλό και με το χαμόγελο στο πρόσωπο και στη ψυχή. Γι'αυτό εδώ σταματώ. Σταματώ με ένα διάπλατο χαμόγελο κι'ένα γλυκό φιλί σε σας. Και σ'ένα χρόνο πάλι εδώ θά'μαστε. Έχουμε πολλά χρόνια ακόμα, μαζί ή χώρια, για να υποδεχόμαστε και να αποχαιρετούμε. Ας φροντίσουμε τουλάχιστο να νοιώθουν κι'εκείνα πως άξιζε τον κόπο να έρθουν. Γιατί τελικά το χαμόγελο είναι το σημάδι της ολοκλήρωσης... Χαμογελάκι λοιπόν... Αγκαλιά... Φιλί... Καλή Χρονιά...

La Vita è Bella. Nicola Piovani Soundtrack

La vie en rose - Louis Armstrong

2011 Sydney New Year Fireworks 9pm

Πέταξε...

'Αν θα διάλεγες μεταξύ του να διαβάζεις τη σκέψη των ανθρώπων και του να πετάς στον ουρανό, στη γη, παντού, όπου θες, όποτε θες, τι θα προτιμούσες?'

'Να διάβαζα τη σκέψη των ανθρώπων. Να μπορούσα να δω τι τους λυπεί, τι τους χαροποιεί, τα καλά που σκέφτονται, τα κακά, όλα αυτά που δε λένε είτε γιατί δεν θέλουν είτε γιατί φοβούνται, να ξέρω πότε λένε ψέματα, πότε αλήθεια, πότε με κοροϊδεύουν...'

'Κακώς...'

Τότε δεν το είχα καταλάβει. Τότε μ'απασχολούσε πάρα πολύ το να ξέρω. Περισσότερο το να είμαι σίγουρος για μένα. Σιγά σιγά κατάλαβα πως δε χρειάζεται να ανησυχείς για το τι έχουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι. Όχι τόσο γιατί είναι δύσκολο να καταλάβεις αλλά περισσότερο γιατί άλλα έχουν στο μυαλό τους κι'άλλα στην καρδιά τους. Και ότι κι'αν σκέφτονται σπάνια ενεργούν με το μυαλό. Περισσότερο ενεργούν με την καρδιά. Και αν ξέρεις να διαβάζεις τα μάτια, τις κινήσεις, τους μορφασμούς τότε ξέρεις τι έχουν και στο μυαλό και στην καρδιά. Κι'αν ξέρεις ν'αγγίζεις μυαλά και καρδιές τότε ακόμα καλύτερα. Γιατί μπορείς να καθοδηγήσεις πλέον και τη σκέψη και το αίσθημα. Και σιγά σιγά, διαβάζοντας μυαλά και καρδιές, ανακαλύπτεις πως δεν έχει και τόσο σημασία. Όσο κι'αν επηρεάζεσαι, όσο κι'αν σε αφορά. Γιατί εύκολα μπορείς να αλλάξεις και τη σκέψη και το συναίσθημα. Και έτσι κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι το να πετάς...

Πετάνε τα πουλιά. Πετάνε τ'αεροπλάνα. 'Πετάνε' τα σύννεφα. Πώς θα πετάξεις? Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως το μυαλό σου είναι αλλού, ενώ εσύ συνεχίζεις να εργάζεσαι, ακόμα και να γράφεις ή να μιλάς. Η σκέψη σου πετά σε χώρες που πήγες, σε χώρες που θες να πας, σε σπίτια δικών σου, φίλων, εχθρών. Παίρνεις τη σκέψη και το συναίσθημα των ανθρώπων και το χρησιμοποιείς για φτερά. Κι'ότι σε προσγειώνει ξέρεις πως πρέπει να το απορρίψεις. Και σιγά σιγά βγάζεις τα δικά σου φτερά. Και πετάς στη σκέψη τους, στην καρδιά τους. Βλέπεις τον πόνο, τη χαρά, τη δυστυχία, την καταστροφή, βλέπεις πώς προσπαθούν να γίνουν ευτυχισμένοι, πώς προσπαθούν να κάνουν φίλους, να μην είναι μόνοι. Θυμάσαι... Θυμάσαι τότε που ήθελες να διαβάζεις τη σκέψη και χαμογελάς. Βλέπεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων να πετάνε μαζί σου, νά'ρχονται σε σένα, άλλα χαιρετώντας, άλλα φωνάζοντας 'Βοήθεια', άλλα λέγοντας 'Πρόσεχε, μην την πάθεις και συ', άλλα μιλώντας με το βλέμμα να σου λένε 'Μείνε μακρυά, δεν είμαι ότι καλύτερο για σένα'. Κι'η σκέψη πάντα σταματά περισσότερο στο ψέμα με την καρδιά να πονά και στον πόνο με την καρδιά να ξεχνά τον δικό της και σκέφτεται τον άλλο, των φίλων, των δικών σου ανθρώπων, της ψυχής της...

Πολλές φορές φεύγω. Φοράω τον αόρατο μανδύα και κάνω σα να μην υπάρχω, σα να μην υπήρξα ποτέ. Περνώ απ'τις γειτονιές μου και βλέπω φίλους και εχθρούς τι κάνουν, πώς είναι. Βλέπω αν τα λόγια του 'Μου λείπεις' φαίνονται και στην πράξη ή όχι, προσπαθώντας να βεβαιωθώ πως ερμηνεύω σωστά τις λέξεις που ειπώθηκαν ή το συναίσθημα που διέκρινα πίσω απ'τα λόγια που είτε έλαβα υπ'όψιν είτε όχι. Και βλέπω πράγματα που όταν είμαι μέσα δεν τα διακρίνω. Και μετά βλέπω τι έκανα, καταφέρνοντας να με δω σαν τρίτος. Είναι ωραίο να μπορείς να δεις τον εαυτό σου σαν τρίτος. Και να μπορείς να δεις και τους άλλους αμέτοχος, σαν θεατής σε ταινεία. Βασικά είναι ωραίο να μπορείς να διακρίνεις με το μυαλό και με ακρίβεια τι κάνεις και τι κάνουν. Έτσι μπορείς να καταλάβεις το ακριβές συναίσθημα πίσω απ'τις πράξεις και τα λόγια. Έτσι μπορείς να συνειδητοποιήσεις τα σωστά και τα λάθη. Έτσι μπορείς να δεις αμερόληπτα εσένα και τους γύρω σου και να ξέρεις αν πρέπει να φύγεις, να διώξεις, να συνεχίσεις. Κάπως έτσι νοιώθω πως μας βλέπει κι'ο Θεός από ψηλά. Κι'όλες αυτές οι ψυχές που έφυγαν πριν από μας ζώντας ότι κι'εμείς. Και μόνο αν βλέπεις εσένα από μακρυά, από ψηλά, μπορείς να δεις και μακρυά, τόσο το παρελθόν όσο και το μέλλον σου.

Είναι ωραίο να πετάς. Ακόμα και με πληγωμένες φτερούγες. Είναι ωραίο να είσαι ελεύθερος, ψηλά. Είναι ωραίο ν'αναπνέεις και να ζεις. Να παλεύεις με σύμμαχο τον αέρα, τον ήλιο, τη βροχή. Είναι ωραίο να βλέπεις από ψηλά. Φτάνει ποτέ να μην ξεχνάς πόσο μικρός είσαι και πόσο εύκολο είναι να ξαναβρεθείς εκεί κάτω. Γιατί η ηδονή μπορεί να σε κρατήσει για λίγο στο έδαφος, αλλά είναι η λήθη που σε κρατά για πάντα. Το να ξεχάσεις ποιος είσαι, για που ξεκίνησες και το κυριώτερο, ότι μπορείς και ξέρεις να πετάς... Ψηλά...

Mixalis Xatzigiannis - Tragoudi amartolo (translated)

Ένα τραγούδι απ'τα παλιά. Απ'τον καιρό που ο Μιχαλάκης ήταν τραγουδιστής, ανερχόμενος, πριν γίνει καλλιτέχνης. Έτσι, για να μη ξεχνιόμαστε. Καληνύχτα...

Πάθη και Λάθη...

Ήθελα να γράψω για τις σχέσεις. Τις σχέσεις, τους γάμους, τις παντρεμένες που ξεφεύγουν σ'ένα έρωτα εκτός γάμου, τους παντρεμένους που ξεφεύγουν απ'τις εξωγαμιαίες σχέσεις στο γάμο τους. Για τους ανθρώπους που ενώνονται για μια ζωή και η ζωή τους κρατά μια στιγμή. Για τις προφάσεις και τις δικαιολογίες που βρίσκουν όλοι για να κάνουν την κουτσουκέλα τους. Για τους παντρεμένους που απατούν τις γυναίκες τους με τις ερωμένες τους κι'αυτές τις απατούν με άλλες ερωμένες και τις γυναίκες τους. Για τους άνδρες που ερωτεύονται παράφορα και ζηλεύουν παράφορα, που παντρεύονται τον έρωτά τους και μετά ερωτεύονται κάποια άλλη και στο τέλος κατηγορούν και τις δυο πως τους ξεγέλασαν και τους απάτησαν και τους πλήγωσαν και ζηλεύουν και τις δυο. Για τους άνδρες που θέλουν να παντρεύονται αλλά φοβούνται και τις γυναίκες που θέλουν να κάνουν σεξ και παιδιά αλλά στο τέλος παντρεύονται και κάνουν εραστές. Για τους άνδρες που μια γυναίκα είναι η ζωή τους όλη και παραδόξως πάντα χάνουν και τα δυο και τους άνδρες που όλη τους η ζωή είναι μια γυναίκα κάθε φορά και παραδόξως πάντα υπάρχει η επόμενη. Για τους άνδρες που ξεχωρίζουν τις γυναίκες σε ηθικές, δηλαδή τη γυναίκα τους, και ανήθικες, δηλαδη αυτές που έκαναν τα πάντα μαζί πριν τη γυναίκα τους, και στο τέλος η γυναίκα τους κάνει τα πάντα με άλλους γιατί αυτοί δεν τα κάνουν μαζί της. Για τους άνδρες που κλαίνε στην αγκαλιά μιας γυναίκας φωνάζοντας το σ'αγαπώ σε κάθε τους αναπνοή κι'αυτή κάνει μαζί τους σεξ έχοντας στο μυαλό το κωλόπαιδο που είναι ερωτευμένες μαζί τους και τους συμπεριφέρεται σα νά'ναι πόρνη όταν τις πηδά και δε μπορούν να τον βγάλουν απ'το μυαλό. Για τους άνδρες που εξαγοράζουν την αγάπη της γυναίκας που αγαπάνε με δώρα και εκείνες ξοδεύουν την τελευταία τους δεκάρα για το κωλόπαιδο που είπαμε πιο πάνω. Για τους άνδρες που εκλιπαρούν και ικετεύουν για την αγάπη της στέλνοντας χιλιάδες μηνύματα και κάνοντας χιλιάδες τηλεφωνήματα και για τους άνδρες που τηλεφωνάνε συνέχεια σε κάποια που δεν τους απαντά για να βεβαιωθούν πως ποτέ δεν θα ξαναβρεθεί στο δρόμο τους. Για τις γυναίκες που απ'τα 18 μέχρι τα 48 και βάλε νοιώθουν το ίδιο μ'έναν άνδρα που ξέρει να τις κάνει να νοιώσουν γυναίκες και να τους ανάψει τον πόθο και το πάθος και του δίνονται το ίδιο, παντρεμένες, ελεύθερες, αγάμητες, κακογαμημένες, πολυγαμημένες, λεσβίες, ότι και νά'ναι, και τους άνδρες που απ'τα 12 μέχρι τα 72 και βάλε θέλουν μια γυναίκα μητέρα που να τους έχει στην αγκαλιά της να κλαίνε και να τους παρηγορεί. Για τα καλά παιδιά που σήμερα οι πλείστοι είναι χαζοί με έντονους καταρρακωμένους συναισθηματισμούς και τα κακά παιδιά που σήμερα οι πλείστοι είναι αρσενικά, χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς. Για τους άνδρες που αγγίζουν ψυχές, κορμιά, μυαλά και τους ερωτεύονται παράφορα για πάντα και τους άνδρες που αγγίζουν ψυχές και τους λυπούνται και τους παντρεύονται για πάντα καταλήγοντας σε στιγμές πάθους στους άλλους. Για τις γυναίκες που εκδικούνται τους άνδρες τους με τους εραστές τους και τις γυναίκες που εκδικούνται τους εαυτούς τους με ένα σωρό, μαζί ή χωριστά άνδρες, είτε σεξουαλικά είτε και συναισθηματικά, κάνοντάς τους να παραμιλάνε γι'αυτό που τους συνέβη. Για το σωστό άνδρα, αρσενικό ή μή, που είναι πιστός στη γυναίκα του και στην οικογένειά του και δεν κάνει επιπόλαιες σχέσεις ούτε και επεμβαίνει σε άλλες οικογένειες, και το λάθος άνδρα, αρσενικό ή μή, που δεν είναι σωστός με καμιά γυναίκα, ούτε με τη δικιά του, ούτε και με τον εαυτό του. Για τις γυναίκες που θέλουν ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά και τη βρίσκουν σ'ένα λάθος αρσενικό ελπίζοντας πως θα τον έχουν για πάντα, μη σκεφτόμενες πως απ'τη στιγμή που απατά τη γυναίκα του θα φύγει κι'απ'αυτές ή στην έσχατη περίπτωση θα έχει και αυτές όπως και άλλες. Για τους παντρεμένους άνδρες που κάνουν μόνιμες εξωσυζυγικές σχέσεις και στο τέλος θέλουν να ξεφύγουν κι'απ'τις δυο. Για τις γυναίκες που αφήνονται σε ευαίσθητους μέχρι ανισόρροπους άνδρες μέχρι να τους βαρεθούν ενώ απ'την αρχή ήξεραν πως δεν τους έκαναν. Για τους άνδρες που ξέρουν να χειρίζονται μια γυναίκα διαταράζοντας όλο τους το είναι και τους άνδρες που δεν ξέρουν να διαχειριστούν ούτε ένα βλέμμα αφημένοι και διαταραγμένοι σ'ένα άρωμα κι'ένα φιλί γυναίκας. Για τους σωστούς γάμους, τις σωστές σχέσεις, την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, τον διαρκή πόθο για τη σύντροφό σου, το μυστικό που είναι ολοφάνερο αλλά κανείς από εμάς τους παντρεμένους δεν το βλέπει μέχρι να είναι αργά. Βασικά ήθελα να μιλήσω για μένα. Δε βαριέσαι. Καλύτερα να πάω για ύπνο...

Ένα απλό 'ΟΧΙ'...

Ευγενική ψυχή... Ευγένεια στους τρόπους... Παράξενο αλλά δεν συμβαδίζουν πάντα. Όπως και η γλώσσα που μιλάμε, και οι λέξεις που χρησιμοποιούμε. Προχθές για παράδειγμα συζητούσαμε για μια υπόθεση με κάτι συναδέλφους, εκ των οποίων ένας υπεύθυνος, κατηγορώντας στην ουσία κάποιον άλλο συνάδελφο, με αποτέλεσμα όχι μόνο στο τέλος να φανεί πως εγώ έφταιγα για τη συζήτηση αλλά ακόμα κι'η συνάδελφος που υπερασπίστηκα μέχρι τέλους βρίσκοντάς της απόλυτο δίκηο να μην το καταλάβει. Και όντας τόσο ειλικρινής μέχρι ωμότητας και χρησιμοποιώντας απλές λέξεις, πάντα πίστευα πως είμαι κατανοητός. Κι'όμως. Όπως και στη σημερινή φιλία, ο καθένας παίρνει αυτό που του συμφέρει, στην καλύτερη περίπτωση αυτό που έχει στο μυαλό του ότι σημαίνει. Όπως στον έρωτα, όπως στην αγάπη. Το νά'σαι γλυκός με κάποια σημαίνει γι'αυτήν πως είσαι ερωτευμένος, μιας και αυτή είναι ιδιαίτερα γλυκειά μόνο αν είναι ερωτευμένη ή δεν έχει συνηθίσει σε άντρες που συμπεριφέρονται γλυκά. Απ'την άλλη, το ότι συμπεριφέρεσαι γλυκά σαν άντρας δε σημαίνει πως έχεις κι'ευγενική ψυχή. Το ότι βοηθάς τους αδύνατους δε σημαίνει πως τους αγαπάς κι'όλας. Όπως και το ότι μια γυναίκα έχει πολλούς ερωτικούς συντρόφους, ακόμα και ταυτόχρονα, ακόμα και περιστασιακά όπως μπορεί κάποιοι να βλέπουν σε βιντεάκια από αμερικάνικα πάρτυ σε στριπτιτζάδικα, ακόμη κι'αν κάποιες απ'αυτές που διαβάζουν τώρα το έχουν κάνει, δε σημαίνει πως είναι και ανήθικες. Συνήθως είναι πονεμένες ψυχές, αδικημένες ίσως, κάποιες φορές άτομα χωρίς αυτοπεποίθηση, κάποιες φορές άτομα χωρίς εμπιστοσύνη πλέον στους άλλους... Όπως και οι άνδρες που αλλάζουν ερωτικούς συντρόφους. Κάποτε με κόμπλεξ, κάποτε ανήθικοι, κάποτε πονεμένοι. Απλά όλοι εμείς ποτέ δεν ακούμε τελικά. Ερμηνεύουμε κατά το δοκούν, με βάση το συμφέρον μας. Εγωιστικό? Ναι. Ακόμα κι'εκ μέρους μου που έχω απαίτηση κανείς να μην έχει απαίτηση. Βλέπεις η ανισορροπία, είτε η συναισθηματική, η κυριότερη στις μέρες μας, είτε κι'η πνευματική, καθώς και τα προβλήματα που μας ταλανίζουν σήμερα, μας δίνουν διεξόδους στα βασικά ένστικτα, με αποτέλεσμα να βρίσκουμε καταφύγιο στο φαγητό, στο ποτό και στο σεξ. Έτσι κι'αλλοιώς πάντα έλεγα και πίστευα πως δεν υπάρχουν κακές ψυχές. Υπάρχουν κακά μυαλά. Κι'αν στο δικό μου έχει τρυπώσει πως μια γυναίκα ερωτεύεται αν τις διεγείρεις τις σεξουαλικές ορμόνες, τότε για μένα, όσο ευγενική ψυχή κι'αν είναι, αυτό θα σημαίνει πάντα. Κι'αν στο μυαλό μου υπάρχει σα γεγονός πως κάθε γυναίκα όταν πάψεις να είσαι αποκλειστικός γι'αυτήν ή όταν πάψεις να της δίνεις τη φωτιά στο κορμί φεύγει, ή ότι αν την ανάβεις αλλά δεν προχωράς γρήγορα πάλι φεύγει, αυτό θα συμβαίνει. Κάποια φίλη μου είπε πως πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός στις επιλογές μου. Μια ψυχή επιλέγει τι και ποιαν θα αγαπήσει. Ένα κορμί επιλέγει κορμί που θα χαρεί μαζί του. Ένα μυαλό επιλέγει μυαλό που θα συνομιλήσει. Αλλά δεν επιλέγεις αν δεν ζήσεις, αν δεν γνωρίσεις, αν δεν δοκιμάσεις. Και φυσικό είναι να κάνεις και λάθος. Όμως αλήθεια, πόσες σχέσεις είναι αιώνειες? Απ'εκεί και πέρα, σαν πραγματιστής που είμαι, το θέμα είναι απλό. Αν θες να μην πληγώσεις και να μην πληγωθείς, αν θες να είσαι τίμιος κι'ευγενής, αν θες να μην πέφτεις σε πειρασμούς ή να μην προκαλείς, τότε μένεις μόνος. Κατ'επιλογή. Ναι, η ανηθικότητα φθείρει τη ψυχή και διαφθείρει το μυαλό. Αλλά το σεξ είναι η πιο ελαφριά ανηθικότητα. Το θέμα είναι αν μένεις μόνο σ'αυτήν. Γιατί αλήθεια είναι, όταν αφεθείς σ'ένα ολίσθημα, αφήνεσαι σε πολλά. Κανείς δεν είναι εντάξει σ'όλα εκτός από ένα. Καθοδηγούμενοι λοιπόν από τα βασικά ένστικτα, την ανάγκη, το φόβο, την κοινωνικότητα, τα λάθη και τα πάθη, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι αν μη τι άλλο να βλέπουμε το δοκάρι στο μάτι μας. Αλλά ακόμα κι'εδώ η λογική μας πάει περίπατο, θυσία στο βωμό του συμφέροντος, ντυμένη με τα ρούχα της υποκρισίας έναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, την αθωότητά μας έναντι σ'αυτούς που μας έκαναν ότι είμαστε, στα λάθη τους, στα πταίσματά τους. Ευγενική ψυχή? Όλες είμαστε. Ευγενικοί άνθρωποι? Ίσως όχι όλοι. Αλλά απ'τη στιγμή που βρήκαμε τον τρόπο να ελκύουμε για συγκεκριμένους σκοπούς, ποιος νοιάζεται? Τελικά όλο και περισσότερο μοιάζουμε στα ζώα. Κι'όλα αυτά επειδή φαίνεται πως η λογική δεν είναι αρκετή για να κρίνουμε σωστά, ούτε για να πούμε μια απλή λέξη σ'αυτό που ξέρουμε πως δεν είναι σωστό, αν φυσικά συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως δεν είναι σωστό και δε γίναμε κι'εμείς κωλοβές αλεπούδες. Ένα απλό 'ΟΧΙ'. Πολύ πιο δυνατό απ'τα 'Σ'αγαπώ' και τα 'Ευχαριστώ' και τα 'Συγγνώμη' που είπαμε στη ζωή μας. Ακόμη κι'αν τα εννοούσαμε. Γιατί αυτό το όχι δεν θα το πούμε σε κανένα άλλο παρά σε μας. Στα θέλω μας, τα πάθη μας, τους πόθους μας. Κι'όσο δυνατά κι'αν είναι, είναι ελαφρυντικά, όχι αθωοτικά. Και θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία κι'η ευγένεια. Κι'ένα απλό όχι...

Λιγότερο από μια βδομάδα...

Ήδη στροβιλίζουν στο μυαλό μου σκέψεις και λόγια για το τελευταίο ποστ του χρόνου. Ποστ που σκιαγραφεί μια ολόκληρη χρονιά, μια ολόκληρη ζωή, ένα χαρακτήρα, εμένα. Σχέσεις, σκέψεις, αισθήματα, λάθη, πράξεις. Ένα ποστ αυτοέκθεσης. Ένα ποστ που θα προβληματίσει πολλούς που θα δουν τη ζωή τους να φαίνεται μέσα, απλά επειδή κάποια σημεία είναι κοινά, ή επειδή πρωταγωνίστησαν σε κάποιες στιγμές μου. Ένα ποστ που πραγματικά θα οριοθετήσει το μέλλον μου. Ένα ποστ που θα κλείσει ακόμα ένα κύκλο μου, ακόμα μια εποχή. Ένα ποστ που ίσως δώσει απαντήσεις σ'αυτούς που συνέχεια ρωτάνε και ίσως δημιουργήσει ερωτήματα σ'αυτούς που ήδη συμπέραναν. Ένα ποστ που ίσως περάσει απαρατήρητο ή ίσως σημαδέψει. Αλλά στο κάτω κάτω, έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Άλλοι σημαδεύουμε τις ζωές κάποιων για πάντα, άλλοι περνάμε απαρατήρητοι κι'άλλοι απλά αξίζουμε όσο μια στιγμή γέλιου, ευχαρίστησης, ηδονής, που μπορεί να θυμάσαι για πάντα αλλά ποτέ δε νοσταλγείς. Μπορεί να μην ξέρει κανείς το τέλος, αλλά είναι εκεί. Και δεν έχει σημασία πόσο γρήγορα κινείσαι προς αυτό. Όταν έρθει η ώρα θα σε βρει. Όπως ο νέος χρόνος. Όπως η νέα ζωή. Όπως ο νέος εσύ. Όπως εγώ...

Ο Δρόμος...

Φαντάσου τη ζωή ένα δρόμο. Και συ μ'ένα γρήγορο, πολύ γρήγορο αυτοκίνητο να οδηγείς με τεράστια ταχύτητα προσπαθώντας να καλύψεις όσα περισσότερα χιλιόμετρα μπορείς. Έχοντας το νου σου στο δρόμο, στους άλλους οδηγούς, στις λακκούβες, στα κυρτώματα, στα φώτα, στη βροχή, στον ήλιο, στις αναποδιές, στο αυτοκίνητο που οδηγείς αν συμπεριφέρεται σωστά, αν θέλει αλλαγή λαδιού, αν ζεστάθηκε πολύ η μηχανή, να πρέπει να σταματάς κάπου κάπου για λίγη ξεκούραση, λίγο φρεσκάρισμα, κάλυψη κάποιων βασικών αναγκών, κάποιων ηδονών και μετά συνεχίζοντας το δρόμο σου, προσπαθώντας μέσα σ'όλα να προσέξεις στην άκρη του δρόμου και κάθε ευκαιρεία που μπορεί να παρουσιαστεί για να μπορέσεις να σταματήσεις εγκαίρως και να την πάρεις, μιας και δε μπορείς να βάλεις όπισθεν αν την περάσεις. Και σε κάθε στάση σου να παίρνεις μαζί σου και ανθρώπους που πιστεύεις πως αξίζει να κάνετε μαζί τη διαδρομή, κατεβάζοντας άλλους που δεν θέλουν να συνεχίσουν μαζί σου ή δεν θες να συνεχίσουν μαζί σου. Το μεγαλύτερό σου λάθος είναι όταν νοιώθεις τόσο κουρασμένος που βάζεις άλλους να οδηγήσουν το αυτοκίνητο της δικής σου ζωής και συ κοιμάσαι στο διπλανό κάθισμα ή ακόμα χειρότερα παρακολουθείς σαν συνοδηγός, την ίδια σου τη ζωή, ανήμπορος να αντιδράσεις... Ο καθ'ένας έχει τις δικές του οδηγικές ικανότητες και το αυτοκίνητο που του ταιριάζει. Μην αρκείσαι σε κατώτερου επιπέδου αυτοκίνητο. Μην αφήνεσαι στα χέρια άλλου οδηγού. Και μην σταματάς τη διαδρομή για ανάγκες και ηδονές περισσότερο απ'όσο χρειάζεται. Ο δρόμος είναι μακρύς για να μην τον απολαύσεις μέχρι το τέρμα. Μπορεί να αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας όσο προχωράς, μπορεί να πληθαίνουν τα εμπόδια, αλλά αυξάνεται κι'η ευχαρίστηση σε κάθε σταθμό και κάθε νέας ευκαιρείας. Πάνω απ'όλα όμως να θυμάσαι. Εσύ πρέπει να οδηγείς. Γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα το αυτοκίνητό σου. Και εκείνο εσένα. Όποιος κι'αν μπει μέσα, συνοδηγός είναι. Κι'αυτό επειδή δεν έχει δικό του αυτοκίνητο. Αλλοιώς θα τον έβλεπες να οδηγεί ανταγωνιστικά σε σένα, ή και στους παράλληλους δρόμους. Μην πέφτεις λοιπόν στην παγίδα. Ούτε καν αν αυτή λέγεται αγάπη, έρωτας, σεξ, πάθος. Ο δρόμος είναι ο δικός σου. Και το τέρμα εσένα περιμένει...

Εκεχειρία...

Εκεχειρία λόγω γιορτών. Εκεχειρία στην κακία, στο μίσος, στην υποκρισία, στον πόλεμο, στην εχθρότητα, στη δίαιτα, στη γυμναστική. Αγάπη στην καρδιά μας για 12 μέρες. Μετά? Όλα ίδια. Μ'αυτούς που πολεμούσες πριν αρχίσετε τις ευχές και τα φιλιά για τις γιορτές (φαίνεται τελικά δε λένε ψέματα πως φιλάεις υπέροχα σαν Ιούδας), θα συνεχίσεις να τρώγεσαι. Το πνεύμα των Χριστουγέννων θα πάει για ύπνο. Έτσι κι'αλλοιώς ο Χριστός μετά τη γέννησή του, εκτός από μια σύντομη παρουσία στο ναό στα 12 του, εξαφανίστηκε μέχρι τα 30 του, κι'ας μην πήγε για σπουδές. Μέχρι λοιπόν να ξαναεμφανιστεί για να τον σταυρώσουμε θα συνεχίσουμε ακάθεκτοί τις διαμάχες μας. Ευτυχώς μέσα στη ρουτίνα μας είναι και ευχάριστα πράγματα, αφού τώρα το φαγητό δεν θα είναι μέσο απόλαυσης για μένα, για να ξαποστάμε λίγο απ'τις μάχες. Φίλοι, φίλες, ερωμένες, φλερτ κλπ. Απλώς κάποτε διερωτούμαι. Υποκρίνεσαι πριν και μετά τις γιορτές ή κατά τη διάρκεια? Ή γενικά? Ελπίζω όχι στο σεξ. Το σίγουρο ένα είναι. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να χαμογελάς, κι'ας μην έχουν διαστάσεις μοντέλου. Γιατί σε τελική ανάλυση, αν δεν δοκιμάσεις δεν θα ξέρεις...

Καλά Χριστούγεννα!

Ποστ Χριστουγεννιάτικο ετοιμάζεται. Χριστούγεννα σήμερα. Χαμογελάστε. Κάθε νεογέννητο φαίρνει χαρά στον κόσμο και ελπίδα. Όπως κάθε αρχή. Όπως κάθε νέος φίλος. Είμαι εδώ. Φιλιά και καληνύχτες! Κι'αγκαλίτσες! Καλά Χριστούγεννα! :-)

Elvis Presley I'll Be Home For Christmas

Αυτό ακούγεται καλύτερα!

Frank Sinatra - I'll be Home for Christmas

Καλά Χριστούγεννα! Χρόνια Πολλά! Με χαρά, χαμόγελα κι'υγεία! Και πολλή Αγάπη!

Περαστικά...

Εδώ και ώρα σκεφτόμουνα πως να γράψω. Το τι το ήξερα. Γι'αυτές που ανησυχώ, γι'αυτές που ανησυχούν για μένα, γι'αυτές που ανησυχούν για εκείνες, για όλους αυτούς που είναι μόνοι τα Χριστούγεννα, για την κατάθλιψη των Χριστουγέννων και ότι άλλο θλιβερό ή ανησυχητικό μου'ρχόταν στο μυαλό γι'αυτές τις μέρες. Μπορεί να θυμώνω που ενώ με βάζουν στο τρυπάκι ν'ανησυχήσω μετά εξαφανίζονται στον πόνο τους και μ'αφήνουν να ανησυχώ διπλά. Όμως τελικά είμαι άτομο της αδρεναλίνης. Και θυμώνω και μ'άλλα πράγματα. Και ευτυχώς ευχαριστιέμαι και πολλά πράγματα. Όπως το πιο πάνω που μου έστειλε μια φίλη. Και χαίρομαι όταν οι φίλες μου φροντίζουν για μένα και ξέρουν τι με φτιάχνει. Όσο γι'αυτές που ανησυχώ, ελπίζω να πάνε όλα καλά. Για μένα μην ανησυχείτε. Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας θά'ναι πάντα καλά. Γιατί κάποιοι πραγματικά το εύχονται με την καρδιά τους... Όπως και γω γι'αυτούς...

Μη ζητάς λεπτομέρειες...

Θυμάμαι πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Αύγουστος ήταν. Η θάλασσα ελαφρώς τρικυμισμένη. Ή μάλλον είχε δυνατό κύμα. Κάτι απ'τα δυο ή λίγο κι'απ'τα δυο. Αλλά πρόσεξα πως λίγο πιο μέσα ήταν ήρεμη. Δεν είμαι δεινός κολυμβητής, ήθελα όμως να κολυμπήσω, εκείνο το λίγο που κολυμπάω. Μπήκα μέσα και κάνοντας βουτιές ανάμεσα στα κύματα πέρασα στα ήσυχα νερά, βαθιά. Πέρασα ωραία. Όταν αποφάσισα να επιστρέψω κατάλαβα το λάθος μου. Το κύμα πήγαινε με ορμή προς τη στεριά και επέστρεφε με ίδια ορμή από κάτω. Οι υπόλοιποι της παρέας, σύζυγος, φίλοι και σύζυγοί τους, έξω, δεν πήραν χαμπάρι. Κράτησα τη ψυχραιμία μου. Με βαθιές ανάσες και κρατώντας όσο περισσότερο μπορούσα την αναπνοή μου, προσπαθώντας να με βοηθά το κύμα όταν πήγαινε προς τη στεριά, τα κατάφερα. Έκανα ώρα να ξεκουραστώ. Τουλάχιστο δεν φοβήθηκα...

Κάποιοι με ρωτάνε πώς πέρασα στην Αθήνα. Η απάντηση πάντα η ίδια. Κραουνάκης, Τσαλιγοπούλου, Εθνικό, Βαλτινός, Μουσείο Ακρόπολης, Συμμετοχική Όπερα, Γκάζι - Έκθεση ομάδας θεάτρου, χιόνια στην Ερμού και στο Θησείο, βόλτες, ξάπλες, Pasagi, Kouzina... Δυστυχώς τέλεια. Δυστυχώς, όχι μόνο επειδή επέστρεψα. Κάποιες φορές το δυστυχώς είναι για ευχάριστα πράγματα, τα οποία όταν και αν συμβούν σου δείχνουν κάτι άλλο που σε προβληματίζει. Κάποιοι τολμάνε να με ρωτήσουν αν συναντήθηκα με κάποιους, και μάλιστα μερικοί και ονομαστικά. Κάποιοι γενικά. Και αν ναι, τι κάναμε. Κάποιοι απλά υποψιάζονται αλλά δε ρωτάνε. Θυμάμαι την προηγούμενη φορά που ήμουνα Αθήνα, και μάλιστα μόνος. Δεν κατάφερα να συναντηθώ ούτε για ένα καφέ, ούτε με ένα άτομο. Τότε είχαν πέσει και κάποιες υποσχέσεις για την επόμενη φορά. Τις άκουγα και χαμογελούσα. Ήξερα...

Η παλιά μου γειτονιά, η Athensvoice, μου έδωσε πολλά. Χαρές, λύπες, συγκινήσεις, συναισθήματα, επαφές, σχέσεις... Πάρα πολλά, ίσως όσα σε κανέναν άλλο... Πάντα έλεγα πως ακόμα και ένας να υπάρχει δικός μου άνθρωπος, θά'μαι εκεί...

Προβλήματα υγείας που ίσως να είναι αναστρέψιμα αλλά το ότι νοιώθω υπέροχα και δε με επηρεάζουν στις δραστηριότητές μου τα καθιστά επικίνδυνα. Τεράστιος θυμός που βγαίνει σε οποιονδήποτε κάνει τον σπουδαίο ή προσπαθεί να περάσει το δικό του ή έχει καταχωρηθεί ως ένοχος και καταλήγει σε παραγκωνίσεις/διαγραφές όχι τόσο απ'τη ζωή όσο απ'την εκτίμησή μου. Το πρόβλημα είναι πως ξέρω πώς να το κάνω να φανεί ακριβώς το αντίθετο...

Πολύ αγάπη, έρωτας και πάθος που λαμβάνω από αρκετές χωρίς να την αξίζω, να τη θέλω σ'αυτόν τον βαθμό, να την ανταποδίδω το ίδιο, χωρίς λόγο και αιτεία. Γιατί εμένα?...

Με ρωτάνε τι έχω. Εκτός του ότι νυστάζω και νοιώθω κουρασμένος λες και έπαθα υπερκόπωση ή κατάθλιψη, που εύκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί μανιοκατάθλιψη, νοιώθω ακριβώς όπως τη στιγμή που ανακάλυψα πως το κύμα που βγαίνει στη στεριά από πάνω και επιστρέφει ορμητικά από κάτω με απόκλεισε στα βαθειά...

Συνεχίζει να είναι αγαπημένο μου Χριστουγεννιάτικο παραμύθι 'Το κοριτσάκι με τα σπίρτα' και αγαπημένο μου τραγούδι 'Ο μικρός τυμπανιστής'. Σίγουρα μ'αρέσουν και άλλα πάρα πολύ...

Φεύγει κάποιος και σ'αφήνει όταν εσύ μένεις ακίνητος στο ίδιο σημείο... Χάνεις κάποιον όταν αφού φύγει συνεχίζεις να τον ψάχνεις δίπλα σου. Και πάνω απ'όλα, απογοητεύεσαι όταν επένδυσες πολλά σε κάτι λίγο επειδή απλά πίστευες σ'αυτό πολύ. Καιρός να ψάξεις που κάνεις λάθος...

Ακόμα και τώρα πιστεύω πως με μια γυναίκα μπορείς να είσαι και φίλος και εραστής. Για πάντα. Οι πλείστες επιμένουν να προσπαθούν να με διαψεύσουν. Νομίζω θα τις πιστέψω τελικά...

Χάλια Χριστούγεννα περνάνε οι πληγωμένες ψυχές, οι γεμάτες θυμό λόγω πόνου ψυχές και οι αχάριστες ψυχές...

Σκέφτομαι να πάω στον ψυχίατρο. Φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως με γιατρέψει, ή ακόμα χειρότερα μήπως μου πει πως είμαι καλά...

Ναι... Υπάρχει Άγιος Βασίλης... Και δεν είμαι εγώ...

Καλά Χριστούγεννα...

O' Holy Night by Salzburg Children Choir

Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών. Και των ψυχών. Άσε την καρδιά σου να νοιώσει αυτό που είναι... Ένα παιδί...

Merry Christmas Christmas Through Your Eyes

Απόψε θα σιωπήσω... Καληνύχτα...

A Winter's Tale

Ας περάσουμε χαλαρά αυτήν την περίοδο των γιορτών. Άς αφήσουμε πίσω αυτά που μας χαλάνε. Έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας για να ξανασχοληθούμε μαζί τους. Έτσι κι'αλλοιώς δεν θα πάψει πάντα κάτι να μας χαλάει...

Μαύρα Πρόβατα...

Οι επιτυχημένοι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και κάνουν ευτυχισμένους όσους τους βοηθάνε να πετύχουν. Οι αποτυχημένοι ενδιαφέρονται για όλους τους άλλους και κάνουν δυστυχισμένο τον εαυτό τους...

Μια αγαπημένη μου φράση, που χρησιμοποιώ πάρα πολύ, είναι η 'Δε μπορώ να καταλάβω πώς όλοι θέλουν το καλό μου αλλά εγώ μόνο καλό δε βλέπω'. Κάποτε αυτό το χαζό μυαλό σκέφτεται τι αλήθεια συμβαίνει με τα θέλω των άλλων. Απ'τον καιρό λοιπόν που γεννιέται ο άνθρωπος, εκτός από λίγους μήνες στην αρχή που είναι μόνο μαμά, κακά και νάνι, οι πιο ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή του, όλοι θέλουν απ'αυτόν. Θέλουν να είναι φρόνιμος, να μην κάνει ζημιές, να τρώει το φαγητό του, να διαβάζει, να προσέχει να μην κτυπήσει, να μη δέρνει τους συνομήλικούς του, να είναι καλός μαθητής, να περάσει στο πανεπιστήμιο, να πάρει το δίπλωμά του, να βρει μια καλή δουλειά με πολλά λεφτά, να βρει μια καλή γυναίκα, να την αγαπά, να κάνει παιδιά, να είναι καλός άνθρωπος, να τον σέβονται και να τον εκτιμούν, να βγάλει ασπροπρόσωπους τους γονείς του, την οικογένειά του, τους διευθυντές του. Και όλοι αυτοί, για να του πουν 'Μπράβο' του δίνουν οδηγίες, επιθυμίες, διαταγές που πρέπει να τις ακολουθήσει πιστά. Κάποτε χρησιμοποιούν και βία, όχι μόνο απειλές ή σωματική βία, αλλά και κλάματα, θλίψη, φράσεις όπως 'Αφού σ'αγαπώ, δεν θα μου το κάνεις?' ή ακόμα χειρότερα 'Πώς λες ότι μ'αγαπάς αφού δεν το κάνεις?' και άλλα πολλά. Και αν τολμήσει να πει 'Σόρρυ, δεν το κάνω' ή να χυδαιολογήσει λίγο λέγοντας 'Στ'αρχίδια μου, δεν το κάνω' ή 'Δε γαμιέσαι λέω εγώ', φράσεις που δείχνουν έκρηξη θυμού περισσότερο παρά παλιοχαρακτήρα, βεβαιώνοντας πως έχει φτάσει κοντά στα όρια, τότε όλα, μα όλα τα καλά που έχει κάνει μέχρι τότε πάνε στράφι. Κι'ύστερα σου λένε πως είσαι είσαι εγωιστής, άσπλαχνος, απάνθρωπος. Το χειρότερο? Με τόσα δισεκατομμύρια γύρω σου να είναι έτσι, μπαίνεις και συ στο κοπάδι. Ως μαύρο πρόβατο, εννοείται. Στο κάτω κάτω όλοι θέλουν από σένα, είται για να δώσουν, είτε και χωρίς να δώσουν, μόνο να πάρουν. Πάρε και συ κάτι χωρίς να δώσεις...

Πάω να κάνω και γω καμιά δουλίτσα... Για μένα...

Έρχονται Χριστούγεννα...

-'Μπορείς να με φανταστείς να λέω σε γυναίκα πως μ'αρέσει πολύ και θά'θελα να κάνω έρωτα μαζί της αλλά είμαι ερωτευμένος μ'άλλη και δεν απατώ όταν αγαπώ?'...
'Όχι, δε μπορώ. Είσαι τόσο ωμός, τόσο χυδαίος κάποτε, τόσο ... αρσενικό που δε μπορώ'...
'Και όμως, συνέβη, το έκανα. Έτσι ήμουνα παλιά'...

-'Επιμένεις να σου πω τι έκανα στην Αθήνα που ήμουνα? Είσαι σίγουρη πως θ'αντέξεις?
''Ναι, αντέχω, αν και μ'αυτά που σ'ακούω να λές στο τηλέφωνο όταν μιλάς με τις άλλες υποψιάζομαι'
'Λοιπόν, το Σάββατο έγινε αυτό, στο Γκάζι στην καφετέρια αυτό, τη Δευτέρα αυτό... Τι έγινε, έχασες το χρώμα σου...'
'Τι να σου πω... Συγκλονίστηκα...'
'Γιατί νόμισες λέω πως δυστυχώς πέρασα τέλεια?'
'Μη με βλέπεις έτσι. Με ...'
Χαμογελάω...

-'Μην ακούς λόγια. Αν κάποιος άντρας απατά τη σύζυγό του αυτό σημαίνει πως είτε ο γάμος του είναι χάλια είτε, συνήθως, ο ίδιος. Ακόμα κι'αν ο γάμος του δεν είναι χάλια, ήταν παλιά και έχασε τον σεβασμό κι'όλα αυτά που θα τον κράταγαν πίσω. Αν μια γυναίκα απατά τον σύντροφό της, συνήθως φταίει εκείνος.'
'Και συ τι σκέφτεσαι να κάνεις τώρα?'
'Οι λύσεις 3 είναι. Ή συνεχίζεις να ξενοπηδάς για πάντα, ή σταματάς για πάντα κι'αφιερώνεσαι στο γάμο σου, ή διαλύεις το γάμο και ξαναφτιάχνεις τη ζωή σου. Τώρα δεν έχω καιρό για να αποφασίσω τι να κάνω. Έχω άλλες πρωτεραιότητες, πολύ πιο σημαντικές'.

-'Τις γυναίκες μην τις ακούς. Απλά να τις νοιώθεις. Και να τις κάνεις να νοιώθουν. Και να μη συνδέεσαι. Όσες γάμησα έφυγαν. Όσες δεν γάμησα πάλι έφυγαν. Όσες αγάπησα έφυγαν. Κι'όσες μ'αγάπησαν πάλι έφυγαν. Ίσως να τις έδιωξα. Κάποιες έπρεπε να φύγουν, για το δικό τους καλό. Κάποιες μπορούσαν να μείνουν σα φίλες. Σημασία έχει πως καμιά δεν είναι εδώ. Και κάθε γυναίκα που γνωρίζω με κάνει να είμαι ακόμα πιο μακρυά απ'τη γυναίκα ενώ τις φέρνω ακόμα πιο εύκολα κοντά. Γι'αυτό η φιλία είναι ιερή. Κι'είναι αντρίκια υπόθεση.'
'Απ'τον καιρό που μιλάμε και πάλι παρατηρώ αυτά που μου λες και έχεις απόλυτο δίκηο'
'Καιρός λοιπόν να αφήσουμε τον κόσμο εκεί που ανήκει. Έξω από εμάς, έξω απ'την επιδερμίδα μας. Μέσο στενότερης επαφής το σώμα μας. Έτσι κι'αλλοιώς φαίνεται πως εμείς ενδιαφερόμαστε πολύ περισσότερο απ'όσο πρέπει, και για τα καλά, και για τα κακά, και για τα λάθη, και για τον πόνο και την αδικία, και για τις αρρώστειες που συμβαίνουν γύρω μας, στους φίλους μας, στους δικούς μας ανθρώπους. Και κανείς δε μπορεί να φανταστεί πως υπάρχει περίπτωση πραγματικά να ανησυχεί γι'αυτόν κάποιος άγνωστος, κάποιος ξένος, κάποιος φίλος.'

Αγαπάς μια ψυχή. Μια ψυχή που νοιώθεις πως είναι η ίδια με τη δικιά σου. Πως πέρασε τα ίδια προβλήματα, τον ίδιο πόνο, την ίδια απόρριψη, έχει τις ίδιες ουλές, την ίδια περίπου συμπεριφορά. Την αγαπάς γι'αυτό που είναι. Και θες να τη βοηθήσεις να γίνει αυτό που μπορεί, να επουλώσει τις πληγές της, να γίνει ευτυχισμένη κι'όχι απλά χαρούμενη μέσα από κάποιες επιτυχίες και κάποιες ηδονές. Και κάνοντας καλό σ'αυτήν επουλώνεις και τις δικές σου πληγές, προχωράς και συ μπροστά. Ναι, αρκετές φορές βιάζεσαι μέσα απ'την ανάγκη σου να αγαπήσεις και μετά ανακαλύπτεις πως δεν ταιριάζουν οι ψυχές σας. Και λοιπόν? Ένοιωσες ωραία για λίγο, αυτό είναι αρκετό για σένα. Εκείνη? Ποιος ξέρει... Ίσως έχει ακόμα μια ουλή αλλά δεν φταις εσύ γι'αυτό...

Τα Χριστούγεννα είναι πανέμορφα για τα ευτυχισμένα παιδιά, τα δυστυχισμένα παιδιά που τους θυμούνται οι ψεύτικες κυρίες, για τους ευτυχισμένους ερωτευμένους που είναι με τον έρωτά τους και γι'αυτούς που δεν πονάνε ακόμα από χωρισμούς, δεν τους έφτυσε η καλή τους, δεν είναι στα νοσοκομεία, δεν αργοπεθαίνουν, δεν έδωσαν πολύ μεγάλη σημασία στις αναποδιές που τους έτυχαν και μέσα τους ακόμα είναι παιδιά...

Ο κόσμος αρέσκεται σε λόγια... Μεγάλα λόγια, ωραία λόγια, λόγια π'αγγίζουν. Αρέσκεται στο να μιλά για καλά και κακά, να παινεύει, να κατηγορεί, να βρίσκει προφάσεις, δικαιολογίες, ελαφρυντικά... Η αγάπη δεν είναι λόγια. Ούτε ο έρωτας. Ούτε η ζωή. Είναι πράξη, είναι έργο, είναι αποτέλεσμα. Τέλος της αναζήτησης. Μετά το γιατί, έρχεται η ανατροπή. Μόνο αν τη γνώση την κάνεις πράξη είναι χρήσιμη. Γι'αυτό και δεν τα πάω καλά με την ποίηση...

Έρχονται Χριστούγεννα...

Γλυκειά κόλαση...

Όλη η ζωή μια ανάμνηση. Στιγμές δράσης, στιγμές συναισθήματος και άπειρες στιγμές αναμνήσεων. Αναμνήσεις στιγμών π' αγαπήσαμε, μισήσαμε, γελάσαμε, αγαπηθήκαμε, κλάψαμε, ζήσαμε, νοιώσαμε, το σωστό, το λάθος, την αναγνώριση του λάθους. Ένα κλεφτό φιλί, ένα κορμί να τρέμει απ'την ηδονή, ένας αναστεναγμός, ένα βογγητό, μια ματιά κι'ύστερα το κενό, το τίποτα, το χθες. Και σύ να σκέφτεσαι όλες αυτές τις στιγμές που τις μοιράστηκες, που τις δημιούργησες, που υπήρξαν ταυτόχρονα για σένα και για μια ψυχή, ένα σώμα, ένα μυαλό... Να θυμάσαι και κάποτε ν'ανησυχείς γι'αυτές που έφυγαν. Και κάθε ανάμνηση του χθες, κάθε απαίτηση του σήμερα που ξέρεις πως θα γίνει και πάλι ανάμνηση του χθες αύριο, να σε σπρώχνει πιο μακρυά, να βλέπεις πιο ωμά, βαθειά σα μαχαιριά δυνατή και σύντομη, κατευθεία στην καρδιά... Οι αναμνήσεις στέρεψαν από αίμα... Και ο πόνος έγινε παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που κερδίζεις αναμνήσεις. Χωρίς σκέψεις, χωρίς ανησυχίες, χωρίς ενδιαφέρον. Μόνο απόλαυση. Τελικά η κόλαση πρέπει να είναι πολύ γλυκειά... Επέστρεψα... Νομίζω...

Ασχημόπαπο...

Αυτές τις μέρες συνέβησαν πολλά. Είδα πολλά. Άκουσα πολλά. Είπα πολύ λιγότερα. Σα απλός θεατής κάποιες φορές. Ήρεμος, ψύχραιμος, τέρας αμετακίνητο. Θυμήθηκα ακόμα πιο πολλά. Ειδικά το παραμύθι με το ασχημόπαπο. Το θυμάσαι? Και κάποιες παροιμίες παλιές, αρχαίες. Και κάποια κοπάδια, κάποιες αγέλες, κάποιες μονάδες. Αναθεώρησα κάποια πράγματα. Επιβεβαίωσα ακόμα μια φορά κάποια πράγματα. Κάποιες καμπάνες ακούστηκαν. Ίσως κουδούνες. Τελικά κάποια πράγματα ίσως να μην είναι τίμημα, να μην είναι τιμωρία, αλλά επιβράβευση, αξία. Το μόνο σίγουρο πως τα πάντα βαίνουν καλώς. Ακόμα και τα άσχημα. Όσο για σένα? Το που ανήκεις και πόσο αξίζεις τ'αποφάσισες. Σε σχέση μ'εμένα... Μάλλον αυτό είναι δική μου απόφαση. Που ήδη πάρθηκε ή θα παρθεί. Εγωισμός? Ίσως. Ίσως πάλι όχι. Όλα έχουν ζενίθ, μέγιστο, κορυφή. Μετά πάλι κατηφόρα. Κατρακυλάς ή κατεβαίνεις για άλλες κορυφές? Αγελοποιήσαι ή μοναξιάζεσαι? Όμοιος ή διαφορετικός? Πραγματικότητα ή φαντασίωση? Αλήθεια ή δικαιολογία? Αυτό που θέλεις ή πείραμα για να βεβαιωθείς πως δεν το θες? Τουλάχιστο όχι έτσι... Ή μήπως έτσι ήταν πάντα και συ προσπαθούσες να τ'αλλάξεις? Και μήπως αυτό που άλλαξες δεν σ'αρέσει γιατί ποτέ δεν ήταν έτσι? Όλα σχεδόν έτοιμα. Έχω κι'ένα αεροπλάνο να φτάσω...

Συννεφιασμένε μου ουρανέ...

Θα λείψω για λίγο... Καμιά δυο βδομάδες απ'εδώ... Να περνάτε καλά και να χαμογελάτε. Τρομάζετε τη δυστυχία κι'απομακρύνεται... Φιλιά...

Επιτέλους...

Επιτέλους! Έβρεξε! Ίσως επειδή κατάφερα να πετύχω έναν απ'τους εγγύς μου στόχους. Να ξαναπάρω μέρος στο διαγωνισμό του 'www.diavaseme.gr'. Νομίζω δηλαδή, γιατί ο διαγωνισμός έληγε ακριβώς τα μεσάνυχτα και νομίζω άργησα 2 λεπτά. Αλλά μόλις τό'στειλα πήρα απαντητικό e-mail και άρχισε να βρέχει. Όχι. Πολύ θά'θελα να κερδίσω αλλά δεν θα κερδίσω και δεν το κάνω γι'αυτό. Ούτε για να αποκτήσω την εμπειρία του να γράφω. Ούτε και θα μπορέσω να χρησιμοποιήσω το βραβείο μου αν κερδίσω, μαθήματα δημιουργικής γραφής. Απλά ήταν ένας στόχος με ημερομηνία λήξης και ήθελα να είμαι συνεπής. Σχεδόν πάντα είμαι χρονικά ασυνεπής. Μέχρι και πτήση έχασα μια φορά για 5 λεπτά (δεν έφυγε τ'αεροπλάνο, απλά έκλεισε το check-in). Τώρα μένουν κάτι πολύ οικείο σε μένα, εργασίες για ένα δίπλωμα, που όμως χρωστάω και του προηγούμενου εξαμήνου και αυτού, και κάτι εντελώς άγνωστο. Διαγωνισμός παιδικού βιβλίου 80 σελίδων. Αυτό μάλλον θα τ'αφήσω πίσω για φέτος. Εκτός αυτού σύντομα ανεβαίνω Αθήνα. Που καιρός για τέτοια. Και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Είπαμε. Πάτησα και γω το κουμπάκι για ν'ανάψουν τα φώτα των πόλεων. Και του δικού μας Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Σήμερα το στήσαμε και έβαλα τις λάμπες. Επιστρέφουμε απ'Αθήνα και θα τρέχουμε στις εκδηλώσεις. Κουκλοθέατρα, παιχνιδούπολη, χορωδίες στους δρόμους, περιπάτους. Ναι, τα Χριστούγεννα ξαναγίνομαι και γω παιδί. Αν μη τι άλλο μπορώ με την άνεση που έχω να ζω ότι δεν έζησα τότε. Και επιτέλους έβρεξε. Βοηθάει πολύ στην αυτοίαση του οργανισμού μας, της ψυχής μας, του μυαλού μας. Όπως μαλακώνει το χώμα που τη ρουφά ανελέητα να ξεδιψάσει. Για ν'ανθίσει σιγά σιγά η γη την άνοιξη, όπως ανθίζει η χαρά στις ψυχές μας και το χαμόγελο στα πρόσωπά μας. Βροχή μου... Καλωσήρθες... Κι'ας κράτησες λίγες στιγμές... Κάποτε το λίγο είναι πάρα πολύ...

Όμορφη μέρα...

Ότι κι'αν έχεις στο μυαλό, ότι κι'αν βασανίζει τη ψυχή, όποιος κι'αν λείπει, όποιος κι'αν υποφέρει, ότι κι'αν σε πονάει, ότι κι'αν σε μελαγχολεί, ότι κι'αν σε θυμώνει, ότι κι'αν συμβαίνει μέσα σου, γύρω σου, στον κόσμο, ξημέρωσε και πάλι. Κι'είναι τόσο ωραία σήμερα... Είσαι δυνατός. Χαμογέλασε. Και να θυμάσαι. Κάποιος έχει ανάγκη την αγάπη σου κάπου στον κόσμο. Χάρισέ την απλόχερα. Μη φοβάσαι. Κάποιος σ'αγαπά... Αληθινά... Καλημέρα...

Ζήλεια μου...

Πριν λίγο επέστρεψα από μια θεατρική παράσταση του κρατικού μας θεάτρου. Οθέλλος. Του Σαίξπηρ, εσείς το ξέρετε καλύτερα. Και του Βέρντι για πολλούς. Οθέλλος της ζωής. Δεν ξέρω γιατί προτίμησε ένα Μαυριτανό πολέμαρχο ο Σαίξπηρ για πρωταγωνιστή του. Δε νομίζω ο έρωτας και η ζήλεια να έχουν προτιμήσεις χρώματος. Αλλά σίγουρα δεν θα κρίνω τον Σαίξπηρ. Κάτι ήξερε περισσότερο από μένα. Και σίγουρα ήταν πολύ πιο εύκολο να πειστεί ένας αγνός πολεμιστής παρά ένας δολοπλόκος πονηρός πολιτικός για την απιστία της γυναίκας του. Αλλά ούτε μ'αυτό θ'ασχοληθώ. Ούτε με τη ζωή, που επαναλαμβάνει καθημερινά τις ιστορίες αυτές. Ούτε και με μας τους θεατές που όταν τις βλέπουμε συνήθως σκεφτόμαστε πόσο ηλίθια φέρθηκε ο Οθέλλος, ακριβώς όπως και μεις παλιά, ή πόσο ηλίθιος είναι ο Οθέλλος αλλά ευτυχώς εμείς δεν είμαστε έτσι. Μέχρι να μας συμβεί...


Η ζήλεια είναι κάτι φυσικό για τις γυναίκες. Ακόμη δεν συνάντησα γυναίκα που να μη ζηλεύει. Ανεξαρτήτως ηλικίας. Γι'αυτό και γενικά δεν υπάρχει φιλία μεταξύ γυναικών αλλά συνεργασία και αλληλεγγύη. Αλλά για τους άνδρες το θεωρώ ξεπεσμό. Και ναι, το λέω εγώ που ζήλεψα όσο πιθανόν κανείς άλλος στη ζωή μου. Θέλω να πιστεύω πως το ξεπέρασα αυτό το κόμπλεξ. Γιατί περί κόμπλεξ πρόκειται. Κόμπλεξ, εγωισμός, ανασφάλεια. Ζηλεύουμε από φόβο μήπως χάσουμε τη γυναίκα που αγαπάμε, ζηλεύουμε συνάμα τον αντίζηλό μας επειδή ίσως να είναι καλύτερος εραστής από μας, ή ακόμα και καλύτερος σύντροφος από μας, γενικά καλύτερός μας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν σκεφτόμαστε πως αν η γυναίκα που αγαπάμε φύγει από μας είναι για δικό μας φταίξιμο, στην έσχατη περίπτωση επειδή δεν ταιριάζαμε απ'την αρχή, κι'ας περνούσαμε υπέροχα στο κρεββάτι. Και ναι, κανείς δεν κλέβει τη γυναίκα του άλλου. Είναι ήδη χαμένη και χωρίς να το ξέρει περιμένει αυτόν που θα της χαρίσει ότι στερείται, ή ακόμα κι'αν δεν στερείται ότι την συμπληρώνει, ότι την ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά. Ναι, γυναίκα που απατάει τον σύντροφό της, είναι ήδη διωγμένη απ'αυτόν...


Ο Σαίξπηρ λέει κάπου μέσα στο έργο, αν μεταφράστηκε σωστά και το άκουσα και το θυμάμαι σωστά, πως η ζήλεια είναι ένα τέρας που γεννάται απ'τον εαυτό του όταν η λογική εγκαταλείψει το μυαλό. Εκείνο που με έκανε όμως να γράψω αυτό το κειμενάκι τέτοια ώρα, είναι η δύναμη του μυαλού. Η σκέψη τροφοδοτεί το συναίσθημα, ακόμα κάποιες φορές το γεννάει. Ο Οθέλλος ποτέ δεν είχε ζηλέψει στη ζωή του. Δεν ήξερε τι θα πει ζήλεια. Και όμως, με τα λόγια του Ιάγου κατάφερε να γεννήσει μέσα του ένα άγνωστο συναίσθημα, τόσο έντονα. Και όλοι ξέρουμε πως τα συναισθήματα είναι αποτελέσματα ορμονικών εκκρίσεων. Είχε καταφέρει λοιπόν να διατάξει τον οργανισμό του να δουλέψει εις βάρος του, εκκρίνοντας τις ορμόνες του μίσους και της οργής. Και ποτέ δεν κάθησε να σκεφτεί λογικά και να ανατρέψει αυτήν την έκκριση. Δε μπορούσε να σκεφτεί λογικά πλέον. Το συναίσθημα έλεγχε πλήρως τη σκέψη του. Οι ορμόνες είχαν μπλοκάρει τη λογική. Το βασικό ένστικτο επεβλήθη στο πνεύμα. Αυτό όμως δείχνει ξεκάθαρα τι επίδραση μπορεί να έχει το μυαλό στο σώμα μας και στα συναισθήματά μας. Και πώς μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε τόσο πάνω μας όσο και πάνω σε άλλους. Ειδικά στα συναισθήματα άλλων.


Ο Οθέλλος είχε έντονα τα βασικά του ένστικτα. Είχε περίσσια λογική. Δυνατά συναισθήματα. Όταν χρειάστηκε να τα συνδυάσει σωστά με τη θέλησή του απότυχε. Έχασε τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του. Δεν ξέρω τι είναι πιο δυστυχές μεταξύ του να σε ελέγχουν τα συναισθήματά σου και τα ένστικτά σου και του να συγκρούονται όλα μεταξύ τους επειδή είναι το ίδιο ισχυρά και θέλουν όλα να επιβληθούν. Το σίγουρο είναι πως αν μπορείς να τα ελέγξεις με τη λογική αλλά αφήνεσαι όποτε θες και το επιθυμήσεις να λειτουργήσουν, είτε πάνω σου, είτε πάνω σε άλλους, ειδικά στο αντίθετο φύλο, τότε το έγκλημα είναι εκπρομελέτης. Κι'ας εγκληματείς λόγω πάθους και πόθου. Κι'ας χαρίζεις την ευτυχία με το έγκλημά σου και στους δυο. Γιατί όντως, η απόπειρα ολοκληρώνεται με την κατάκτηση του θύματος φτάνοντας στον οργασμό. Τον δικό του...

Παράσιτα...

Με ρωτάνε τι έχω, τι έπαθα. Κάποιοι μπορεί να σκέφτονται πως φταίει το ότι τσακώθηκα πριν μέρες με τον πατέρα μου και τον έκανα να κλαίει. Άλλοι μπορεί να σκέφτονται πως έμπλεξα με έρωτες καταστροφικούς, είτε ν'αγαπάω και να μην αγαπιέμαι, είτε να μ'αγαπάνε και να μην αγαπάω. Άλλοι πάλι ίσως να σκέφτονται πως η κρίση μ'επηρέασε, κι'εμένα πλέον. Άλλοι να νομίζουν πως όλα αυτά με το μεταβολικό σύνδρομο απ'το οποίο πάσχω να με έριξε. Κάποιοι ίσως να σκέφτονται πως επηρεάζομαι αρνητικά απ'αυτά που διαβάζω, ειδικά από ανθρώπους κοντά μου, πολύ κοντά μου, δικούς μου, κάνοντάς με να νοιώθω 'άχρηστος'. Μερικοί ίσως να σκέφτονται πως κάτι συμβαίνει στη δουλειά μου κι'αυτό μου δημιουργεί άγχος. Κάποιοι άλλοι να σκέφτονται πως κάτι συμβαίνει σπίτι μου, με τη γυναίκα μου, και αυτό με χαλάει. Ή ακόμα και πως κάποια γκόμενα με έφτυσε ή είναι πολύ σκληρή για να την ρίξω. Αρκετοί θα σκέφτονται πως είμαι τρελλός. Κι'ίσως τελικά όλοι να έχουν δίκηο. Ή δίκηο εν μέρει. Ή καθόλου. Αν όμως μπορεί να θεωρηθεί πως είμαι ευαίσθητος, πως πιάνω τα κύματα, την αύρα, που αιωρείται, που στέλνεται απ'όλο τον κόσμο, πως διαβάζω πίσω απ'τις λέξεις, πάνω απ'τα σύννεφα, μέσα στη βροχή, τα δάκρυα, το χαμόγελο, τον αναστεναγμό, τότε κάλλιστα μπορεί το μόνο που συμβαίνει να είναι μια υπερευαισθησία της στιγμής. Της στιγμής που όλα γύρω μου φωνάζουν για βοήθεια, χωρίς όνειρα κι'ελπίδες, απλώνοντας τα χέρια για ένα χάδι, μια αγκαλιά, λίγη στοργή, ένα χαμόγελο. Και γω στη μέση του πουθενά και του σύμπαντος, να τα βλέπω και να δειλιάζω να ριχτώ στη μάχη για τη σωτηρία τους, τη σωτηρία μου. Και απλώς να γίνονται ακόμη χειρότερα τα πράγματα με τις μνήμες από παρόμοιες ή ίδιες στιγμές απ'αυτές που έζησα ή που κάποιοι έζησαν και γω τις έβλεπα από κοντά. Κάποιοι το λένε κατάθλιψη, κάποιοι το λένε συνείδηση. Εγώ το λέω ανθρωπισμό. Και κοιτώντας στον καθρέφτη βλέπω ένα ανδρείκελο. Ένα ανδρείκελο που βολεύτηκε στην καλοζωή, το κατά δύναμιν φυσικά, κι'ότι αυτό συνεπάγεται, με διασκέδαση, σχέσεις κλπ. Που βλέπει τα συναισθήματα να γίνονται σκέψεις, λόγια, και μετά απλά να πεθαίνουν σ'ένα χαρτί, μια οθόνη. Χαμογελώ. Δεν ανησυχώ. Ο οργανισμός μας είναι αυτοϊάσιμος. Κι'όταν βλέπει πως τα συναισθήματα είναι αντίθετα απ'τις πράξεις φροντίζει να τα σιωπήσει. Για λίγο ή για πολύ. Μέχρι να ανδρειωθούν ξανά, και ξανά, και ξανά και στο τέλος να πνίξουν κάθε αντίσταση, κάθε ίαση. Στο κάτω κάτω ο καθ'ένας μας είναι χρήσιμος σε κάποιους σ'αυτήν την κοινωνία. Ακόμα και τα παράσιτα. Αν μη τι άλλο χαρίζουν το χαμόγελό τους άπλετα...

Εσύ...

Από μικρός λάτρευα την ιστορία. Και τους πολέμους. Και τους αυτοκράτορες. Και τις ιστορίες στα βιβλία, παραμύθια και μη. Και τη μουσική, ορχηστρική ή τραγούδια. Όμως μεγάλωνα σε μια κοινωνία που πάνω απ'όλα έβαζε το status. Μετρούσε τους ανθρώπους με το τί ήταν και πόσα έπαιρναν. Μου φαινόταν πως ότι διάβαζα ήταν άχρηστο, ότι μάθαινα άξιζε μόνο αν το μετέτρεπα σε τιμή. Μ'έμαθε πολλά αυτή η κοινωνία. Να είμαι αγαπητός στους ανωτέρους μου, να μετρώ την αξία μου με τις καταθέσεις μου, να μετρώ την επιτυχία μου με βάση τον κύκλο στον οποίο ανήκα και με βάση το πόσοι με ζήλευαν για το τι έχω και τι είμαι. Και ξεκίνησα τη ζωή μου έτσι. Ευτυχώς ή δυστυχώς δε μ'άφησε να την συνεχίσω έτσι.


Από μικρός έλεγα πως σκοπός της ζωής μας είναι να μας γράψει η ιστορία. Πολλούς, έλεγα, δεν θα τους γράψει καν, απλά θα χρειαστούν για να γράψει αυτούς τους λίγους. Άλλους θα τους γράψει με μαύρα γράμματα. Κι'άλλους με χρυσά. Σκοπός λοιπόν κάποιου ανθρώπου είναι να τον γράψει η ιστορία με χρυσά γράμματα. Να γίνει κάποιος, όχι κάτι. Και οι πιο σημαντικοί άνθρωποι είναι αυτή που δεν τους γράφει η ιστορία, αλλά γράφουν την ιστορία.


Εδώ και καιρό έχω σταματήσει στο σταυροδρόμι. Στο σταυροδρόμι που σου δείχνει ξεκάθαρα τον ανηφορικό δρόμο, γεμάτο στροφές, βάτους, γκρεμούς, και τον ελαφρά κατηφορικό φωτεινό ολόισιο δρόμο, γεμάτο ηδονή και χαρά. Κάποτε ξεκινώ την ανηφόρα. Στην πρώτη στροφή γκρεμοτσακίζομαι και επιστρέφω στην αρχή. Μετά παίρνω τον άλλο δρόμο. Πολύ όμορφα νοιώθω. Αλλά η επιστροφή είναι ακόμα πιο δύσκολη. Και έτσι εδώ και καιρό είμαι στο σταυροδρόμι. Βλέπω την κορυφή κι'ένα θρόνο να με περιμένει. Κοιτάω τον άλλο δρόμο και δεν βλέπω που φτάνει. Και βλέπω τις ταμπέλλες. Αυτή που δείχνει την ευμάρεια είναι φωτεινή, με χρυσά γράμματα και γράφει 'Καλωσόρισες στον επίγειο παράδεισο'. Και στην είσοδο, που την πέρασα αρκετές φορές, υπάρχουν λεφτά, δροσιστικά ποτά και γκόμενες να σε κερνάνε. Και η ταμπέλα του άλλου δρόμου, τ'ανηφορικού, μια παλιά ξύλινη, γράφει μια λέξη. 'Εσύ'.


Δεν άλλαξα τις απόψεις μου για την ιστορία. Αντίθετα, έχουν ισχυροποιηθεί. Αν θες να γίνεις κάτι γίνε. Εύκολο είναι. Απλά ακολουθείς τις οδηγίες του να γίνεις κάτι. Αλλά τότε δεν θα σε γράψει η ιστορία. Κι'αν σε γράψει δεν θά'ναι με χρυσά γράμματα. Αν θες να γίνεις κάποιος, είναι δύσκολο. Δεν γίνονται πολλοί. Δεν γράφονται πολλοί με χρυσά γράμματα στην ιστορία, κι'ακόμη λιγότεροι την γράφουν. Αλλά προϋποθέτει κόπο, βάσανα, κακουχίες αλλά πάνω απ'όλα δυο συγκεκριμένα πράγματα. Να γίνεις ένα τίποτα. Για να γίνεις εσύ. Το μόνο εφόδιο για ν'ανέβεις την ανηφόρα. Ένα τίποτα. Εσύ...

Πολύ δειλός για να πετάξω...

Νά’μαι πάλι στην ίδια θέση, με καινούριο πληκτρολόγιο – θέση ανύψωσης φορητού υπολογιστή, ν’ακούω αυτή τη φορά όχι το μελαγχολικό παραγωγό, το Νίκο Γκαραβέλα, στο Love Radio 97.5, όπως συνηθίζω, αλλά τον καινούριο σταθμό, τον ‘Rain Planet’, http://www.therainplanet.com/ με επιλογές της Angelina Rain, και να γράφω ποστ, με τον τρόπο που ξέρω να γράφω για να έρχομαι σ’επαφή με τον κόσμο, απλά, ωμά, σταράτα, κυνικά, κάποτε χυδαία… Παλιά αγαπημένη συνήθεια. Η μόνη διαφορά είναι πως τώρα συνήθως διακόπτω για ν’ακούσω κανά τραγούδι που αναρτούν οι νέοι φίλοι στο facebook, αν και σήμερα δεν το’κανα. ‘Να γράφεις’... Επιθυμία κάποιων που όμως δεν είναι αντικειμενικά εκφραζόμενη μιας και με διαβάζουν λόγω συναισθηματικού δεσμού…



‘Με διέγραψες ή αυτοδιαγράφηκες απ’το facebook?’


‘Αυτοδιαγράφηκα’


‘Πώς κι’έτσι?’


‘Ξύπνησα ένα πρωί και σκέφτηκα πως δεν έχει κάτι να μου προσφέρει , δεν το χρειάζομαι’.


Συνομιλία με μια φίλη απ’το τηλέφωνο. Την είχα γνωρίσει εκτός διαδικτύου πολύ πριν γίνουμε φίλοι στο facebook. Με άλλες γνωριστήκαμε στο facebook, στην Athens Voice, στο Yupi , ακόμα και στο Blogger, και είχαμε επαφές διαδικτυακές, μέσω msn, τηλεφωνικές, προσωπικές, με κάποιες συνεχίζουμε, με κάποιες διακόψαμε…


Διάβασα το βιογραφικό της Angelina στην ιστοσελίδα της http://www.therainplanet.com/. Έμεινα χάσκοντας που λέμε και στην Κύπρο, έκφραση που βγήκε απ’την έκφραση αυτών που κάπνιζαν χασκιάσι, δηλαδή χασίς. Τόσα πολλά ένας άνθρωπος… Μου θύμισε μια νέα φίλη στο Blogger, κάποιες άλλες φίλες στο facebook, το διάλογο πιο πάνω, αλλά περισσότερο μου θύμισε το Μαχαιρίτσα λίγο μετά τους Τερμίτες και ακόμα περισσότερο τον Ρόκο. Θυμάμαι σε μια συνέντευξή του είχε πει πως κιθαρίστας όντας, μουσικός και φιλόμουσος, είχε πάει ν’ακούσει τους Pink Floyd στο Ολυμπιακό Στάδιο. Τόσο πολύ συγκλονίστηκε απ’τον Roger Waters που ένοιωσε άχρηστος, αν είναι δυνατόν, και για 2 χρόνια πήγε στο νησί του και ζούσε σαν ψαράς…


Πάντα λέω πως τη στιγμή που πεθαίνεις περνά σαν ταινία όλη σου η ζωή σε κλάσματα δευτερολέπτων μπροστά στα μάτια σου και βλέπεις ξεκάθαρα ότι καλό ή κακό έχεις κάνει. Κι’αν σ’αρέσει χαμογελάς και πας στον παράδεισο, αν όχι τότε πας στην κόλαση. Είναι η στιγμή που κρίνεις εσένα δίκαια και αντικειμενικά. Αυτό όμως μπορεί να σου συμβεί, σπάνια αλλά μπορεί, και σε κάποιες φάσεις της ζωής σου. Όχι στον ύπνο, που είναι ένας μικρός θάνατος, μια γεύση θανάτου, με αποτέλεσμα κάθε ξύπνημα να είναι σαν ανάσταση. Όχι. Στον ξύπνιο σου. Σε μια κατάσταση σοκ, συγκλονισμού από εξωτερικά ερεθίσματα, είτε είσαι σε κατάσταση περισυλλογής και μιας κάποιας αναπόλησης του παρελθόντος και θλίψης είτε όχι. Όπως τον Ρόκο τότε. Όπως εμένα τώρα…


Είναι αποδεδειγμένο πως γενικά οι γιορτές όπως τα Χριστούγεννα προκαλούν μια θλίψη, μια κατάσταση κατάθλιψης. Γίνεται πιο έντονη η μοναξιά του κάθε ανθρώπου, πιο έντονη η απογοήτευση. Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να δίνουμε και να εισπράττουμε αγάπη. Αρκετοί βρίσκουν καταφύγιο σε διάφορα κοινωνικά δρώμενα, μαζώξεις, γλέντια. Αυτή η μοναξιά, κληρονομιά απ’τα παιδικά χρόνια των πλείστων, είναι η αιτία της δημιουργίας των καλλιτεχνών, της προσφοράς των ευεργετών ή των εθελοντών, αλλά συνάμα κι’η αιτία αυτοκτονιών, ψυχασθενειών, αντικοινωνικών συμπεριφορών, βίας… Μοναξιά που βρίσκει παρηγοριά στο ποτό, στο Blogger, στο Facebook, σε μπαράκια, εστιατόρια, θέατρα, σινεμά, καφέ, πλατείες, διαδηλώσεις, βιβλιά, περιοδικά, λάπτοπ, φύλλα χαρτιού με μια πένα, καμβά με λάδι, νερομπογιά, κάρβουνο, παστέλ, στη λάσπη, στο μάρμαρο, μετοχές, χαρτονομίσματα, επιχειρήσεις, παγκάκια, αγώνες, παιχνίδια, σεξ, έρωτα, λαγνεία, βουλιμία… Τελικά αυτή η μοναξιά είναι που κρατάει τον κόσμο ζωντανό ακόμα. Απλά άλλοι την γεμίζουν δίνοντας κι’άλλοι την γεμίζουν παίρνοντας. Όσοι έχουν δίνουν κι’όσοι δεν έχουν παίρνουν. Τα προβλήματα ξεκινάνε όταν έχεις και δεν δίνεις…


Πολλές φορές όταν πολλά πράγματα φαίνονται να μην προχωράνε ή να απαιτούν πολλά πατάω το κουμπάκι που λέει stop. Όπως έκανε ο Ρόκος. Κάποιες φορές με φοβίζει η επιστροφή. Φοβάμαι μήπως δεν βρω αυτά και κυρίως αυτούς που είχα πριν εξαφανιστώ. Περισσότερο όμως ανησυχώ μήπως ποτέ δεν τους είχα απλά με είχαν. Πάντα μια απόδραση βοηθάει. Κάποτε αν δεν κάνεις τις θυσίες που κανείς δεν απαιτεί δεν ξέρεις που πατάς. Αν δεν πηδήξεις στο κενό δεν ξέρεις αν μπορείς να πετάξεις. Αρκετές φορές το να περνάς καλά σε αποχαυνώνει. Το βόλεμα σκοτώνει την προσωπικότητα. Αν έχεις φυσικά…


Είμαι πολύ δειλός για να πετάξω…

Ένα τίποτα...

Βράδυ Σαββάτου. Το μυαλό κολλημένο σε σένα. Η καρδιά νεκρή, περιμένει ν'ακούσει τη φωνή σου ν'αναστηθεί. Η πόρτα του μπαρ ανοιγοκλείνει. Κάθε φορά σε βλέπω μέσα απ'τον καθρέφτη να μπαίνεις. Κοιτάς γύρω στο χώρο. Κρατάω την αναπνοή μου. Γυρίζω να σε δω. Δεν προλαμβαίνω. Χάνεσαι σ'ένα τραπεζάκι που σε περιμένουν. Επιστρέφω στο ποτό μου, ανάβω τσιγάρο, κλείνω τα μάτια και επιτέλους. Είσαι δικιά μου. Μέχρι να ξανακούσω το θόρυβο της πόρτας, να ξανανοίξω τα μάτια, να σε ξαναδώ και να σε ξαναχάσω. Το ποτό μου θολώνει το μυαλό, το τσιγάρο μου καίει τα σωθικά. Κι'εσύ να λείπεις. Κάθε φορά. Φεύγω. Ακούω τα βήματά μου. Ακούω τα βήματά σου. Μ'ακολουθείς, σ'ακολουθώ δεν έχει σημασία. Η ζωή μου εσύ. Ένα τίποτα. Τα πάντα. Εσύ. Καληνύχτα... Να προσέχεις... Και να χαμογελάς...

Τυφλωμένα Χριστούγεννα

Κάθομαι εδώ απ'το πρωί προσπαθώντας να βρω κάτι για να γράψω. Όχι, δεν στέρεψα από ιδέες. Απλά είναι τόσα πολλά που υπάρχουν στο μυαλό μου και που προστίθενται συνέχεια. Αυτή τη στιγμή ακούω στο ηχοσύστημα ρυθμούς της Νέας Ορλεάνης, μέρος της συλλογής Putumayo World Music και σκέφτομαι. Σε λίγο θα βάλω το Cafe Cubano απ'την ίδια σειρά. Πήγα Κούβα, και μάλιστα το 2008 αμέσως μετά τον δεύτερο συνεχόμενο μέσα σ'ένα μήνα τυφώνα, και είδα τι θα πει να ζεις χωρίς να ζεις με βάση τις νόρμες τις σύγχρονης κοινωνίας, αλλά να το απολαμβάνεις. Δεν πήγα Νέα Ορλεάνη αλλά είδαμε τόσα λόγω της Κατερίνας, τον τυφώνα εννοώ, που είναι σαν να πήγαμε όλοι. Ακόμα και στην Αϊτή. Τόποι που επισκεπτόμαστε χαλαροί, τουρίστες, χωρίς να βλέπουμε πώς ζουν στην πραγματικότητα. Τόποι που οι άνθρωποί τους είναι πιο κοντά στον αρχέγονο άνθρωπο, με τα βασικά ένστικτα να είναι τα μόνα που λειτουργούν στο μέγιστο. Όπως και στη Νότια Αφρική, τη Ζάμβια, χώρες που έχω επισκεφτεί, καθώς και άλλες χώρες με παρόμοια ανάπτυξη που δεν έχω πάει, υποθέτω τουλάχιστο...

Οι πόλεις λοιπόν σιγά σιγά φωτίζονται. Στολίζονται γιορτινά για να χαρούνε ποιοι και για ποιο λόγο? Σκέφτομαι περνώντας από χωριά και πόλεις πόσα λεφτά πήγαν χαμένα στο να μας κάνουν να νοιώσουμε και πάλι Χριστούγεννα. Δε λέω, όταν όλος ο λαός ευημερεί δεν είναι κακό. Όταν όμως ο μισός λαός υποφέρει είτε απ'την πείνα είτε δεν ξέρει πώς θα βγάλει το μήνα και αν θα έχει να πληρώσει τις δόσεις τους, άσε για νοίκι, ηλεκτρικό θέρμανση... Και ο άλλος μισός αλοίμονο να περίμενε να φωτιστούν οι δρόμοι για να νοιώσει Χριστούγεννα. Και αλοίμονο, κανείς μας δε νοιώθει Χριστούγεννα πλέον. Και αυτοί οι άνθρωποι που άναψαν και φέτος τα φώτα στις πόλεις είναι αυτοί που πρέπει να νοιάζονται για τις πόλεις και τα χωριά, ο καθ'ένας το δικό του. Φαίνεται όμως πως ξέχασαν ότι οι πόλεις είναι οι άνθρωποί τους κι'όχι μόνο οι δρόμοι και τα κτίρια. Ακόμα και στην Ελλάδα, που πάντα σας ζήλευα που είχατε Δήμαρχο Αθηναίων κι'όχι Αθηνών...

Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών. Για μας είναι το Πάσχα. Αλλά και μεις γινόμαστε παιδιά αυτές τις μέρες. Σκέφτομαι τα δικά μου Χριστούγεννα τότε, τις χρονιές απ'τον πόλεμο και μετά, που περίμενα να μ'αγοράσει καμιά ζακετούλα η μάνα μου, η μόνη που δούλευε λόγω πολέμου, αν και πάντα προτιμούσα παιχνίδι κι'ας μην είχα να φορέσω ζακετούλα. Έτσι κι'αλλοιώς δεν κρύωνα με το μπουφανάκι που είχα. Και περίμενα και στο σχολείο να μου δώσουν όπως σ'όλα τα προσφυγόπουλα ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια. Και εγώ ήμουνα απ'τα καλοτυχισμένα παιδιά τότε, ανάμεσα στα φτωχόπαιδα και στα προσφυγόπουλα. Και τότε τα παιχνίδια ήταν συγκεκριμένα. Πλαστικά όπλα, κούκλες, lego και άλλα τέτοια. Και όσοι δεν είχαμε, αν θα διαλέγαμε ένα παιχνίδι, αυτό ήταν πάντα μπάλα ποδοσφαίρου για να παίζουμε στις αλάνες κι'αν η γειτονιά είχε αρκετές τότε μπάλα καλαθόσφαιρας για να παίζουμε τα δειλινά στις αυλές του σχολείου. Και γω, από τότε φαινόταν, είχα διασυνδέσεις με πολλές γειτονιές. Μια μόνιμη και άλλες περιστασιακές. Είχα, τι λέω, ακόμα τα έχω, και κανά δυο όπλα, αλλά πριν τ'αποκτήσω έκανα με ξύλα, όπως όλοι όσοι δεν είχαν. Και δώσ'του παιχνίδι στις αλάνες, μέχρι να σκοτεινιάσει...

Κάστανα στις πλατείες, κάλαντα από παιδιά κι'από χορωδίες, Άη Βασίληδες να τριγυρνάνε δίνοντας δωράκια στα φτωχά παιδάκια... Χριστούγεννα τα καινούρια μας ρούχα και βουρ στην εκκλησιά, εγώ πάντα μόνος, από μικρός, μιας και η μάνα μου πάντα δούλευε κι'ο μπαμπάς μου είχε τσακωθεί με την εκκλησία κι'ας ήταν ψάλτης όταν ήταν νέος... Και φυσικά 2 βδομάδες παιχνίδι. Κάποτε ούτε διάλειμμα για φαγητό δεν κάναμε. Κι'αν ο καιρός ήταν χάλια, διάβασμα. Τό'πα ξανά, από τότε έχει να διαβάσω βιβλία. Καλά, απ'το Λύκειο βασικά αλλά τα πάαααρα πολλά βιβλία τα διάβασα στο δημοτικό. Βιβλία για ότι θες, Βερν, Μαλώ, πολιτικά, ιστορικά, κόμικς, παραμύθια... Και είπαμε, το πλέον αγαπημένο μου γι'αυτές τις μέρες 'Το κοριτσάκι με τα σπίρτα'...

Κοιτάω λοιπόν τα φώτα, ακούω ειδήσεις και σκέφτομαι. Σκέφτομαι τα παιδάκια που αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα έχουν παιχνίδι, δεν θα έχουν ρούχα, δεν θα έχουν ούτε φαγητό, ούτε θέρμανση, ούτε ηλεκτρικό... Σκέφτομαι τα παιδια που εδώ και χρόνια δεν έχουν αυτά... Αλλά περισσότερο σκέφτομαι τους γονείς εκείνους που θα νοιώθουν ακόμα πιο άσχημα επειδή δεν είχαν την ικανότητα να τους τα δώσουν. Όχι εκείνους που θα πάρουν τα λεφτά και θα τρέξουν ν'αγοράσουν ποτό, τσιγάρα, να τζογάρουν, ν'αγοράσουν κοσμήματα για συζύγους και γκόμενες... Όχι. Και όμως, όλα αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να δωθούν σ'αυτά τα παιδάκια, σ'αυτούς τους γονείς, σ'αυτούς τους γέρους που θα ξεπαγιάσουν κι'όμως. Η ελπίδα κι'η αγάπη θα είναι ακόμη στην καρδιά τους, παρά την πίκρα γι'αυτόν τον κόσμο...

Λατρεύω τις πόλεις τα βράδυα. Το ξανάπα. Είναι όλα τόσο όμορφα και τόσο όμοια. Κρύβεται η ασχήμια, βγαίνει ο έρωτας, ο αισθησιασμός, νοιώθω ωραία, νοιώθω αλλοιώς. Αλλά αυτά τα φώτα με πονάνε. Ίσως γιατί έχω γίνει και γω ίδιος μ'αυτούς που πάτησαν το κουμπί και άναψαν αυτά τα φώτα. Τα φώτα που τυφλώνουν τις ψυχές...

Ελεύθερος...

Τελικά τί είναι η ελευθερία? Το να κάνεις ότι θες, το να αποφασίζεις μόνος, το να διαλέγεις τη ζωή σου, τους φίλους σου, τις ερωμένες σου, το να αισθάνεσαι ότι θες? Πολλοί μίλησαν γι'αυτήν. Πολλοί είπαν πως αν ακολουθείς νόμους με 'μη' δεν είσαι ελεύθερος. Πολλοί είπαν διάφορα. Μα αν η σκέψη σου καθορίζεται απ'τις γνώσεις σου και τις εμπειρίες σου τότε πώς μπορείς να είσαι ελεύθερος αφού υπάρχουν τόσες γνώσεις και τόσες εμπειρίες εκτός αυτής? Αν καθορίζεται απ'την ανάγκη και το φόβο να μη χάσεις ότι έχεις πώς μπορείς να είσαι ελεύθερος? Αν καθορίζεται απ'τη σιωπή και απ'τα λόγια που δεν 'βλάπτουν' πώς είσαι ελεύθερος? Κι'αν καθορίζεται απ'την ελευθερία του να κάνεις ότι σ'αρέσει, δεν είσαι σκλάβος των παθών σου, τον πόθων σου, των ηδονών σου? Αν καθορίζεται απ'τα όχι και τα ναι που θα πεις δεν είσαι δέσμιος μιας πορείας που καθόρισες και θες ν'ακολουθήσεις, μιας αγάπης που αποφάσισες πως υπάρχει κι'ας μη βρίσκεις ανταπόκριση ή ακόμα κι'αν βρίσκεις δεν είναι όπως την ονειρευόσουνα απλά την ωραιοποιείς, ενός κορμιού που ποθείς και σου δίνεται αλλά για διαφορετικούς λόγους απ'αυτούς που έχεις στο μυαλό και στις ορμές? Μήπως τελικά ελευθερία είναι η αντίσταση? Η αντίσταση σ'όλα, καλά ή κακά για σένα, ανάλογα με το ποιος σου τα δίνει? Μήπως τελικά ελευθερία είναι η επιβολή του πνεύματος σ'όλα τα γήινα? Μήπως τελικά ελευθερία είναι η καθαρή συνείδηση, αν υπάρχει φυσικά? Μήπως τελικά ελευθερία είναι η αλήθεια και η τόλμη? Είμαστε αληθινοί? Μην απαντήσεις. Δε χρειάζεται. Δεν θ'αλλάξει κάτι. Και γω θά'μαι εδώ. Μέχρι να νοιώσω σκλάβος. Και τότε θα φύγω. Γιατί είμαι ελεύθερος. Και η ελευθερία δεν είναι κατάσταση. Είναι συναίσθημα...

Μέσα της...

Πλησιάζουν μεσάνυχτα. Πλησιάζει ο Χειμώνας. Κάτι λεπτά μας χωρίζουν. Παράξενη μέρα σήμερα. Γεμάτη ευχάριστα, δυσάρεστα, αλλόκοτα. Μια μέρα μια ζωή. Όλα εδώ. Επιθυμίες κρυφές, απόκρυφες, επιβεβαιώσεις, πόθοι, πάθη, ηδονές, προβληματισμοί, φόβοι, φοβίες... Κι'εγώ άλλοτε πρωταγωνιστής, άλλοτε πομπός, άλλοτε δέκτης, άλλοτε θεατής... Μια ματιά, μια φωνή, ένα βογγητό, ένα παράπονο, ένας λυγμός, ένα γέλιο... Πόσο κοντά μπορείς να είσαι ενώ είσαι χιλιόμετρα μακρυά και πόσο μακρυά ενώ είσαι εκατοστά δίπλα. Μέσα της... Στο κορμί, στο μυαλό, στην καρδιά. Κάνοντας το λάθος σωστά και να σ'αρέσει, και το σωστό λάθος και να το απεχθάνεσαι. Γυναίκα, λουλούδι, άρωμα, κορμί, φιλί, ηδονή, φόβος, ψέμα, αλήθεια... Πότε σ'αγαπά μια γυναίκα? Όταν της χαρίζεις την ηδονή? Μα τότε σημαίνει είσαι μέσα της ολοκληρωτικά. Κι'αν είσαι αλλά σ'αποφεύγει? Κι'αν την ηδονή τη βρίσκει εύκολα, χωρίς εσένα? Πότε λείπεις μιας γυναίκας? Όταν σε ποθεί και σε σκέφτεται επιθυμώντας να είσαι εκεί ή όταν σ'απεχθάνεται και σε σκέφτεται επιθυμώντας να εξαφανιστείς? Μα πάλι σε σκέφτεται. Και πάλι την κάνεις να νοιώθει. Γιατί αυτό είναι η γυναίκα. Ένα άρωμα, ένα λουλούδι, ένα συναίσθημα. Και σ'αγαπά όταν είσαι μέσα της. Και σ'αγαπά γιατί μπήκες μέσα της. Γκρέμισες τα τείχη σαν πορθητής, πλημμύρισες το είναι της σαν καταιγίδα και την έκανες δική σου... Μπήκε ο Χειμώνας. Καλό μήνα. Καλό Χειμώνα...

Χαμένο κορμί...

Μου τη δίνει... Άγρια... Μου τη δίνει η αμφισβήτηση. Μου τη δίνει που όλοι τα ξέρουν όλα. Και εντάξει. Τα ξέρεις. Τα έζησες? Κι'αν τα έζησα γιατί συνεχίζεις να το αμφισβητείς? Κι'αν τα είδα γιατί συνεχίζεις να τα διαψεύδεις? Αφού για σένα είναι απλές φήμες, απλά συμπεράσματα χωρίς λογική, στοιχεία, επιχειρήματα. Γιατί επιμένεις να θέλεις να είσαι σωστός? Μου συνέβη 20 στις 25 φορές και σένα ποτέ. Πώς μπορεί να έχω λάθος, τουλάχιστο σ'αυτά που έζησα? Πώς μπορείς να είσαι σωστός σε κάτι που ποτέ δεν έζησες? Τα βλέπω τώρα μπροστά μου. Πώς δικαιούσαι να το αρνείσαι επειδή με βάση τη δική σου λογική δε μπορεί να συνέβει? Παρατήρησες ποτέ τα σύννεφα του Νιόβρη? Είδες ποτέ τα χελιδόνια πώς μαζεύονται πριν ξεκινήσουν για το ταξίδι τους το φθινόπωρο? Πρόσεξες πως φέτος δε μαζεύτηκαν, απλά έφυγαν? Τι μ'ενδιαφέρει αν προσέχεις παπούτσια, καταστήματα, ταμπέλες? Γιατί νομίζεις πως έτσι είσαι πιο παρατηρητικός, πιο σωστός? Σου λέω κάτι. Σού'πα ποτέ ψέματα? Τότε γιατί το αμφισβητείς? Επειδή σου λένε όλοι οι άλλοι ή επειδή λες κι' εσύ? Επειδή δε μ'έχεις ικανό? Και λοιπόν? Τι νομίζεις ότι είσαι? Ένα ανθρωπάκι. Ένα προβατάκι μέσα στην αγέλη. Κι'αν έχεις κάποια θέση, ένα δίπλωμα, λεφτά, δεν είσαι κάποιος. Είσαι κάτι. Κάτι παραπάνω από το τίποτα. Κι'αν έχεις γκόμενες σωρηδόν ή τους άντρες τους παίζεις στα δάκτυλά σου δεν είσαι τίποτ'άλλο από ένα ενεργό κορμί, ένα κομμάτι κρέας με καμπύλες ή με όργανο προς άμεση χρήση, επιθυμητό και ποθητό. Θες να σου δώσω σημασία περισσότερο απ'το ότι είσαι γυναίκα με ότι σημαίνει αυτό για έναν άνδρα, συνεργασία, φλερτ, σεξ, ευχάριστες στιγμές, ή είσαι άνδρας με ότι σημαίνει αυτό για έναν άλλο άνδρα, συνεργασία, συμμαχία, αντιπαλότητα, φιλία? Μα τότε δεν θα σε κοίταγα καν. Αν άξιζες θα το καταλάμβαινες. Κάθε λίγο σε τεστάρω. Γι'αυτά που λες, γι'αυτά που κάνεις, σε μένα και στους άλλους. Ακόμα και σ'αυτά που λέω ή κάνω επίτηδες για να μάθω στην αρχή πώς αντιδράς και μετά για να επιβεβαιώνω τα συμπεράσματά μου. Θες να σου πω την αλήθεια? Όχι. Θες να σου πω ωραία λόγια. Αν ήθελες την αλήθεια θα την έψαχνες. Και θα την έβρισκες. Από μένα θες ωραία λόγια, θες να σε κάνω να νοιώσεις ωραία, να νοιώσεις γυναίκα, να νοιώσεις σημαντινή, να νοιώσεις επιτυχημένος, να νοιώσεις σπουδαίος. Με βλέπεις να θυμώνω και επιμένεις σε κάτι που δεν έχει βάση μόνο και μόνο για να μη βγεις χαμένος απ'τη φιλονικία, απ'τη μάχη. Μα ήδη έχασες. Με θύμωσες. Τι κι'αν ηρεμήσω και χαμογελάσω. Τι κι'αν σε συγχωρέσω. Σε διέγραψα. Ψυχή και μυαλό απέτυχαν να με κρατήσουν. Τι κι'αν με θες αποκλειστικ'α. Δεν το κατάλαβες? Αν επιμένεις θα χάσεις. Ψυχή και μυαλό. Αυτό είναι ο άνθρωπος. Και συ είσαι σκάρτος. Κι'αν στο λέω εγώ, ένα παλιόπαιδο, ένα κάθαρμα, ένας παλιάνθρωπος, απλώς φαντάσου πόσο σκάρτος είσαι. Τι αξίζεις για μένα? Σαν κορμί ίσως πολλά. Και ίσως επειδή φροντίζεις να είμαι καλά για να είσαι καλά να σε πιστώνω. Αλλά για σένα φροντίζεις. Δεν είμαι εγώ είναι κάποιος άλλος. Δεν είσαι εσύ είναι κάποια άλλη. Δεν είσαι φίλος αλλά παρεάκι, είναι πολλοί. Χαμένα κορμιά πληθώρα. Εγώ? Ότι κι'αν ήμουνα, ότι κι'αν μπορούσα να είμαι, τώρα είμαι όμοιος μ'ότι έχω πληθώρα στη ζωή μου... Ακόμα ένα χαμένο κορμί...

Ιθάκη...

Είναι παράξενο. Ποτέ καμιά επιτυχία δε μας σημάδεψε. Ποτέ καμιά νίκη δε μας καλυτέρευσε. Βλέπεις η νίκη κι'η επιτυχία είναι απλά το επιστέγασμα μιας πορείας γεμάτης σωστών και λανθασμένων αποφάσεων, πτώσεων και αναστάσεων, δικών μας και των άλλων, αντιπάλων και συμμάχων. Η νίκη κι'η επιτυχία είναι απλά η Ιθάκη που φτάσαμε. Η δύναμή μας είναι οι πτώσεις κι'οι τρικλοποδιές. Είναι τα όχι που είπαμε και που ακούσαμε. Είναι οι διαγραφές που κάναμε και μας έκαναν. Είναι η αυτοέκθεσή μας σε άτομα ανώτερα ή κατώτερα από μας. Είναι η θυσία που κάναμε, ανταλλάζοντας τα πάντα με το τίποτα. Είναι το τίμημα που πληρώσαμε για να είμαστε εμείς, να μείνουμε εμείς. Είναι η αλήθεια που είπαμε κι'ακούσαμε, που αντικρύσαμε γυμνή γυμνοί. Είναι το ψέμα που αρνηθήκαμε να πούμε και ν'ακούσουμε. Είναι ο πάτος που πιάσαμε ή μας έριξαν. Είναι οι μαχαιριές στο στήθος ή πισώπλατα που δεχθήκαμε. Είναι τα ουρλιαχτά που αφήσαμε ν'αντιλαλούν παντού απ'τα βασανιστήρια που δεν ενδώσαμε. Είναι η αγάπη που χάσαμε, ο έρωτας που αφήσαμε να φύγει, η ηδονή που μετατράπηκε σε πόνο. Δύναμή μας είναι ότι μας έλεγαν να αποφύγουμε και μεις το αντικρύσαμε κατάμματα πέφτοντας με τα μούτρα στη φωτιά. Η νίκη κι'η επιτυχία οφείλεται σ'αυτή τη δύναμη. Η νίκη κι'η επιτυχία είναι η Ιθάκη που φτάσαμε. Για να ξανακινήσουμε γι'άλλες θάλασσες, γι'άλλες στεριές, γι'άλλες περιπέτειες, γι'άλλες φουρτούνες. Γιατί η ζωή δεν αρκείται σε οάσεις και πρόσκαιρους παραδείσους. Γιατί υπάρχεις μόνο αν πολεμάς. Γιατί η ζωή είναι ένας διαρκής πόλεμος. Ο δικός σου εναντίον εσένα. Το κακό σου εγώ...

Στιγμές...

Είναι στιγμές που καταριέσαι τον εαυτό σου επειδή έκανες πίσω. Έκανες πίσω και δεν είπες το σ'αγαπώ που ήθελες, δεν έφυγες ενώ το ήθελες, δεν πήγες ενώ το σχεδίασες, δεν άλλαξες ενώ το επιδίωξες, δεν επέμενες για το όνομά της, το τηλέφωνό της, δεν πήγες να την βρεις, την άφησες αβοήθητη στον πόνο της, στην αρρώστεια της, στο εγώ της... Είναι στιγμές που νοιώθεις πως χάθηκε μια ολόκληρη ζωή, η δική σου, μαζί με τη δική της ή χωρίς. Είναι άλλες πάλι που χαμογελάς και θες να τις κρατήσεις για πάντα, να τελειώσει εκεί η ζωή για να φύγεις ευτυχισμένος. Στο κάτω κάτω τι είναι η ζωή... Άπειρες, αμέτρητες στιγμές... Και υπεύθυνοι για κάθε στιγμή είμαστε εμείς. Εσύ. Εσύ που αλληλοβρίζεσαι με τον οποιοδήποτε επειδή σ'αρέσει που σου δίνει σημασία κι'ας μην αξίζει να του δίνεις, εσύ που κάνεις κάποιους να κλαίνε παίρνοντας εκδίκηση για το δικό σου πόνο, εσύ που κλαίς άμα κλάψεις, έστω σιωπηλά, για όλα αυτά που φταις και δεν διόρθωσες ποτέ, εσύ που άφησες κάποιον να σε εκμεταλλευτεί απλά επειδή ήθελες ένα φίλο, μια αγάπη, εσύ που έκανες κάποιον ευτυχισμένο επειδή ένοιωθες δυνατός και το ήθελες, εσύ που χάρισες το χαμόγελο σε κάποιον, εσύ που ερωτεύτηκες λάθος άνθρωπο, εσύ που ερωτεύτηκες τον σωστό άνθρωπο σε λάθος χρόνο και με λάθος τρόπο, εσύ που έβαλες πάνω απ'όλα εσένα, εσύ που έβαλες πάνω από σένα άλλους... Θα μου πεις λάθη ανθρώπινα. Στο κάτω κάτω δεν ήθελες και τίποτα περισσότερο από μια αγάπη και τα εφόδια για να ζήσετε μια ολόκληρη ζωή σα νά'ταν η πρώτη μέρα, η πρώτη φορά, η πρώτη στιγμή... Περίεργο φαίνεται... Να θες τόσο λίγα και να προσπαθείς με κάθε τρόπο για τόσα πολλά και πάντα να είναι λίγα... Να θες μια αγάπη και ποτέ να μην την βρίσκεις, έστω κι'αν όλοι αυτό θέλουν, έστω κι'αν σ'αγάπησαν πολλές... Να είσαι εσύ αλλά αρκετές φορές, αρκετές στιγμές να κυριαρχεί το εγώ. Και να θες εκείνη για σένα, εκείνα για σένα, όλα για σένα. Και εκείνη να θέλει εσένα ή να μη θέλει εσένα, αλλά για κείνην, και όλοι να θέλουν όλα για εκείνους... Και εσύ απλά να είσαι θεατής με συντροφιά το εγώ σου, ενίοτε να νοιώθεις παίκτης σ'ένα ρηάλιτυ, και να προσπαθείς μια ζωή να πετύχεις τα λίγα, να πετύχεις την αγάπη, γεμίζοντας κενές στιγμές με κενά. Ωραία, γλυκά, ηδονιστικά κενά. Και όταν έρθει το τέλος απλά να σκέφτεσαι όλα τα κενά που αφήνεις πίσω σου, παίρνοντας μαζί σου κάποιες στιγμές που έζησες, κάποιες στιγμές που δεν έζησες, κάποιες στιγμές που ονόμασες όνειρο, κάποιες στιγμές που εσύ καθόρισες για σένα και ονόμασες ζωή. Τη δική σου. Και όλη σου η ζωή, όλες σου οι στιγμές που άξιζαν να ζήσεις να είναι ένα σ'αγαπώ, μια συγγνώμη κι'ένα χαμόγελο, με την ανάμνηση ενός φιλιού, ενός χαδιού και μιας αγκαλιάς. Αυτά που έκανες κι'αυτά που δεν έκανες... Όλα μέσα σε μια στιγμή... Σ'αγαπώ? Δεν έχει σημασία πλέον. Η στιγμή έφυγε. Μένει η ζωή... Ακόμα μια στιγμή που πρέπει να γεμίσω... Με τα κενά μου... Ή την αγάπη...

Μετά τα 40...

Γράφω κείμενα. Στην αρχή σκέφτηκα πως αν βελτιωνόμουνα αρκετά θα μπορούσα να γίνω συγγραφέας και να τα κονομήσω. Σιγά σιγά κατάλαβα πως αν ποτέ γινόμουνα συγγραφέας δεν θα γινόμουνα για να τα κονομήσω αλλά για να μιλώ σ'ανθρώπους σαν και μένα. Έτσι κι'αλλοιώς για να γίνεις συγγραφέας πρέπει να μπεις σε καλούπια, όχι τόσο στο να γράφεις κατά παραγγελία όσο στο να γράφεις με δομή. Και γω γράφω όπως μιλώ και μιλώ όπως σκέφτομαι και νοιώθω. Ποτέ δε μ'άρεσεαν τα καλούπια, απ'τον καιρό που ήμουνα μωρό, κι'αυτό φαίνεται επηρέασε, θετικά ή αρνητικά δεν έχει σημασία, τη ζωή μου ολόκληρη. Μετά σκέφτηκα να γίνω δικηγόρος, κάτι που μου είπαν κάποιοι κατά καιρούς πως θα μου ταίριαζε, αλλά πάλι δε βόλευε η ηλικία μου. Στο τέλος σκέφτηκα να γίνω δημοσιογράφος. Τελικά η ηλικία μου δε βολεύει για τίποτα παρά μόνο για δύο πράγματα. Ή να κάτσω στα βραστά μου ή να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα...

Όλοι οι ειδικοί λένε πως οι άνθρωποι διαμορφώνουν χαρακτήρα μέχρι τα 9. Άρα υπεύθυνοι για το χαρακτήρα μας είναι οι δασκάλοι κι'οι γονείς μας. Οι οποίοι διαμόρφωσαν χαρακτήρα μέχρι τα 9 τους. Για τον οποίο υπεύθυνοι ήταν οι γονείς και οι δασκάλοι τους και πάει λέγοντας. Κι'αν κάποιος δεν πήγε σχολείο, υπεύθυνοι ήταν αποκλειστικά οι γονείς του. Οι γονείς που ίσως δεν είχε, ίσως είχε αλλά ήταν κατώτεροί του και ποτέ δεν τον κατάλαβαν, είχε αλλά ήταν χάλια, τον έδερναν, τον έστελναν στη δουλειά, στη ζητιανιά κλπ. Η ζωή μας λοιπόν μέχρι τα 9 καθορίζει όλη τη ζωή μας απ'εκεί και πέρα. Γιατί απλά καθορίζει τη συμπεριφορά μας. Την οποία μπορούμε να αλλάξουμε διά μέσου των επερχόμενων χρόνων, αλλά ποτέ δεν θ'αλλάξουμε το χαρακτήρα μας. Κι'αν όταν ήμασταν μικροί μάθαμε να είμαστε βίαιοι, ψεύτες κλπ, θα είμαστε μια ζωή, είτε με το όπλο είτε με το γάντι. Κι'αν μάθαμε να είμαστε θύματα, καλόπιστοι, εξαπατημένοι, θα είμαστε μια ζωή...

Και η ζωή είναι ένα κατεστημένο. Ένα κατεστημένο αποτελούμενο από ρομποτάκια που έμαθαν να φοβούνται, να έχουν ανάγκη, να προσπαθούν να πετύχουν, να γίνουν καλύτεροι απ'τους άλλους, να κατηγορούν τους άλλους όταν είναι πιο επιτυχημένοι, όταν τους ξεγελάσουν, όταν τους εκμεταλλευτούν εκατέρωθεν και τελειώσουν το έργο τους, να προχωρούν στη ζωή με θεμιτά κι'αθέμιτα μέσα, με το 'έτσι κάνουν όλοι', φταίοντας για όλα όλοι οι άλλοι. Και κάποιοι να βρίσκονται να κατηγορούν το κατεστημένο, ξεφουσκώνοντας την αγανάκτηση τη δική τους αλλά και του κόσμου, ξεσηκώνοντας τον κόσμο για διαδηλώσεις, απεργίες, εναντιώσεις, που τελειώνουν στο πρώτο αίμα... Ποτέ ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος σταματώντας στο πρώτο αίμα...

Όλη η ζωή μας, όλη η κοινωνία έχει μπει σε καλούπια. Είναι δεδομένο. Στα 40 δεν ξεκινάς τίποτα. Ούτε καν οικογένεια. Ναι, υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας, το κατεστημένο, αυτό είναι. Στα 40 είσαι κατασταλαγμένος, έχεις ξεκινήσει ότι θα ξεκινούσες, και απλά εδραιώνεσαι. Ακόμα και καινούριο τίτλο ή δίπλωμα να πάρεις, θά'ναι σχετικό μ'ότι κάνεις, απλά για να αυξήσεις το εισόδημά σου, οδεύοντας ήρεμα προς την συνταξιοδότηση. Τα μόνα καινούρια που σου επιτρέπει να κάνεις είναι αυτοκίνητα, σπίτια, γκόμενες. Αναλώσιμα αγαθά δηλαδή, που απλώς επιβραβεύουν τη ματαιοδοξία σου. Ακόμα και οι καλλιτέχνες, που μέχρι τώρα ξέραμε πως αν μη τι άλλο δεν ήταν και τόσο νορμάλ ψυχολογικά ή διανοητικά, τώρα ξέπεσαν γεμίζοντας τον χώρο από ατάλαντους τεμπέληδες που θέλουν να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι.

Είσαι διαφορετικός? Είτε το θες είτε όχι πρέπει πρώτα να επιβιώσεις μέσα στο κατεστημένο. Απ'εκεί και πέρα πρέπει να το εκμεταλλευτείς για να πετύχεις. Και μετά να το φτύσεις. Μέχρι όμως να πετύχεις για να μπορείς να το φτύσεις, δημιουργώντας τότε το δικό σου κατεστημένο, το μόνο που σου μένει μετά τα 40 είναι να αλλάζεις αυτοκίνητα και γκόμενες, μεγάλη επιτυχία αν είσαι και παντρεμένος. Όμως ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις. Το θέμα είναι αν τολμάς. Αν αντέχεις να δεις αίμα. Κι'αν θες να συνεχίσεις μετά το πρώτο αίμα. Γιατί τη δύναμη την έχεις...

Θυμάμαι...

Θυμάμαι τότε που είμασταν μικροί. Ένα φιλί στο μάγουλο ήταν αρκετό για να δείξεις τον έρωτά σου. Και να τον αποδεκτεί. Και να χαμογελάτε κι'οι δυο. Μετά μεγαλώσαμε ακόμα λίγο. Ένα φιλί στα χείλη, κρυφά απ'τους άλλους, να περπατάς χέρι χέρι, κρυφά απ'τους άλλους, κι'όταν οι άλλοι ήταν μπροστά να κάνουμε τους ανίδεους, αλλά να κοιταζόμαστε σαν χαζά χαμογελώντας. Μετά μπήκε το σεξ στον έρωτά μας. Και μετά η ζωή. Και τότε μεγαλώσαμε... Και τίποτα δεν άλλαξε νομίσαμε. Το φιλί, η αγκαλιά, το χάδι, το σεξ, το χαμόγελο, όλα για τον έρωτα. Τον έρωτα τον αποκλειστικό, τον ταλαίπωρο, τον ανεκπλήρωτο, τον μοιρασμένο... Τελικά όλα άλλαξαν. Όχι στον έρωτα. Ούτε στο σεξ, αν και τώρα το διαχωρίζουμε εύκολα. Βλέπεις το σεξ έγινε πλέον ανάγκη, μέσο εκτόνωσης, καταπραϋντικό για τον πόνο της ψυχής, φάρμακο για τη μοναξιά. Και ξοδεύουμε ανελέητα το κορμί μας μέχρι να ξαναβρούμε τον έρωτα. Εκτός αν αποφασίσουμε να τον διώξουμε για πάντα απ'τη ζωή μας. Και κρατούμε τον έρωτα σαν ανάμνηση πονεμένη και το σεξ σαν συνήθεια ξεφτισμένη. Κι'αν ερωτευτείς το σεξ είναι πολλές φορές το φάρμακο του πόνου που εσύ προξένησες με τον έρωτά σου... Αλλά ο έρωτας συνεχίζει να ζει. Να ζει σ'ένα τραγούδι, ένα λουλούδι, ένα βλέμμα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο, ένα φιλί, ένα άγγιγμα... Άγγιγμα ψυχής... Τελικά τίποτα δεν άλλαξε... Παρά μόνο εμείς...

Έλληνες...

Είμαι ιδιότροπος, παράξενος κι'όλα τα υπόλοιπα αρνητικά που μπορείς να βρεις για τον τρόπο που συμπεριφέρεται κάποιος στις σχέσεις του με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Δυστυχώς κάποιες επιστημονικές διαπιστώσεις που τόλμησα να υποβληθώ σε εξετάσεις για να τις αποκτήσω με χειροτέρεψαν. Γι'αυτό και γενικά δε με βλέπετε να γράφω ή να μιλώ για κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, ανθρωπιστικά και θρησκευτικά θέματα, παρά μόνο για συναισθήματα, έρωτες κλπ. Όμως κάποιες φορές απλά μου τη σπάει. Ή καλύτερα μου τη σπάνε. Διάφοροι. Γνωστοί και άγνωστοι. Και δυστυχώς, όλοι μου το λένε, πάντα έχω τον τρόπο, σωστά ή λανθασμένα δεν έχει σημασία, να αναλύω και να συμπεραίνω με τη δική μου σφραγίδα.

Βλέποντας αυτό το βιντεάκι, και λαμβάνοντας υπ'όψιν όλα αυτά που τέκτονται στην σημερινή κοινωνία, καθώς και ένα σωρό αναρτήσεις στο facebook, στα bloggs, ότι παίζεται στην τηλεόραση κι'ότι συζητιέται στις παρέες, βγαίνω απ'το καβούκι μου και αποφασίζω να γράψω και για κάτι άλλο. Επειδή είναι ωραίο να ζεις με το συναίσθημα αλλά είναι χάλι να ζεις σαν παλαβιάρης. Και παλαβιάρης δεν είναι αυτός που είναι βλάκας, ούτε αυτός που είναι έξυπνος αλλά κάνει τον βλάκα. Είναι αυτός που νομίζει πως τα ξέρει όλα, που παλεύει νομίζει για το δίκαιο και το σωστό αλλά σε τελική ανάλυση τον ενδιαφέρει ο εαυτούλης του μόνο.

Αυτή λοιπόν την εποχή είναι σε έξαρση η οικονομική εξαθλίωση των κυβερνήσεων, το τονίζω αυτό, των κυβερνήσεων των χωρών όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλλία και η Ιταλία. Όχι οι χώρες, γιατί μια χαρά είναι οι χώρες και αρκετοί απ'τους κατοίκους της, με καταθέσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Σκέφτηκε ποτέ κανείς τι κοινό έχουν αυτές οι χώρες? Μάλλον όχι. Κι'αν κάποιοι σκέφτηκαν θα είπαν δυνατό τραπεζικό σύστημα, ωχαδελφισμό, μετανάστες, κακές κυβερνήσεις, με πολιτικούς ηλίθιους ή/και απατεώνες. Και έχουν κι'απόλυτο δίκηο. Αλλά επίσης είναι σε έξαρση το μίσος για τους μετανάστες/αλλοδαπούς, καθώς και ο αντιχριστιανισμός. Μοτό όπως το 'Εγώ δεν είμαι Χριστιανός, είμαι Έλληνας' ακούγονται κι'ακούγονται κι'ωραία. Ειδικά όταν μεγαλώνει η αγανάκτηση βλέποντας τον κλήρο να ασχολείται με επιχειρήσεις και την πολιτική κι'όχι με το ποίμνιό του.

Πριν 40 χρόνια ο Henry Kissinger, υπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α. ήταν ξεκάθαρος. Ο μόνος τρόπος να υποτάξουμε τους Έλληνες είναι να τους αποκόψουμε απ'τα πιστεύω τους, απ'τα ήθη και τα έθιμά τους, απ'τις παραδόσεις τους, απ'τις ρίζες τους. Και από τότε άρχισε την εργολαβία. Σήμερα βλέπουμε πως προχωράνε πολύ καλά στο έργο τους. Παρά το ότι ακόμα διατηρούμαστε αρκετά. Αν τώρα κοιτάξουμε και στις υπόλοιπες χώρες που κινδυνεύουν, βλέπουμε περίπου το ίδιο έργο. Και επιμένουμε να ξεχνάμε την αλήθεια και τα γεγονότα, του τότε και του σήμερα.

Αυτό το βιντεάκι λοιπόν λέει μια αλήθεια. Οι Έλληνες ήταν οι μόνοι που είχαν τον Ένα Θεό στην ψυχή τους. Εδώ είχε στηριχτεί και ο Απόστολος Παύλος για να μεταδώσει τον Χριστιανισμό στην Ελλάδα. Στον 13 Άγνωστο Θεό. Καθόλου τυχαίο που ο Χριστός ήρθε στον κόσμο όταν η Ελληνική γλώσσα ήταν η πιο διαδεδομένη, περισσότερο κι'απ'τη Ρωμαϊκή, κι'ας ήταν οι Ρωμαίοι κυρίαρχοι του κόσμου. Κι'αυτοί όπως θα θυμάστε στον Ελληνικό πολιτισμό στηρίκτηκαν, εξ'ού και δεν υπάρχει Ρωμαϊκός πολιτισμός αλλά Ελληνορωμαϊκός. Εξ'ού και Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι μόνο οι Βαλκάνιοι και οι Ρώσσοι και οι υπόλοιποι Ορθόδοξοι στον κόσμο κι'όχι οι Έλληνες. Οι Έλληνες είναι Ελληνορθόδοξοι. Οπότε συμφωνώ εν μέρει με το 'Δεν είμαι Χριστιανός επειδή είμαι Έλληνας' καθαρά επειδή απαραίτητη προϋπόθεση για νά'σαι Έλληνας είναι να είσαι Χριστιανός. Ελληνορθόδοξος Χριστιανός. Όταν λοιπόν δηλώνεις Έλληνας αυτόματα δηλώνεις και Ελληνορθόδοξος Χριστιανός. Κι'αν δεν θες να είσαι το δεύτερο τότε μην καταχράσαι τον Ελληνισμό γιατί δεν είσαι ούτε Έλληνας. Να δηλώνεις απλά 'Άνεθνος'. Γιατί μπορείς να είσαι Κύπριος και Ελλαδίτης, στην ίδια μοίρα με τους αλλοδαπούς που κάποιοι μισάνε, αλλά δεν είσαι Έλληνας. Και μπορεί να μένεις στη Νικαράγουα και στη Νιγηρία αλλά νά'σαι Έλληνας. Κι'ας είσαι μαύρος.

Το κοινό λοιπόν που έχουν οι πιο πάνω χώρες είναι πως έχουν ακόμα πολύ στενούς δεσμούς με τη θρησκεία τους, πως είναι θρησκευόμενοι λαοί. Με άθρησκους πολιτικούς. Τους οποίους όμως αυτοί επέλεξαν. Πως αλλάζει αυτό το πράγμα? Ξεκινώντας από ένα απλό πράγμα. Την αλληλεγγύη. Αυτοί τη στιγμή άνθρωποι πεινάνε. Αλλά κάποιοι έχουν αρκετά. Κάνοντας λοιπόν μικρά ταμεία ανά ενορία, κοινότητα, πόλη να τους βοηθήσουν τουλάχιστο στα απαραίτητα. Δείχνοντας πόσο ενωμένοι είναι σα λαοί κι'όχι πολεμώντας ο καθ'ένας για το τομάρι του. Και στις επόμενες εκλογές, μέσα απ'την επαφή μεταξύ τους, θα ξέρουν πλέον ποιοι αξίζουν να είναι ηγέτες τους. Και θα τους ενθαρρύνουν γι'αυτό.

Δύσκολο? Σίγουρα. Μεγάλα ωραία λόγια? Ναι. Λένε πως ξέρω να χειρίζομαι καλά τα λόγια και τα συναισθήματα. Εγώ τι θα κάνω? Τώρα θα πάω να μαγειρέψω. Είμαι πραγματιστής μου λένε, και ωμός μέχρι αηδίας. Εσείς? Απλά σκεφτείτε. Είμαστε στην παρακμή. Στο χέρι μας είναι η ανάκαμψη πριν έρθουν οι Ρωμαίοι και μας κατακτήσουν. Γιατί τώρα δεν θα λέγονται Ρωμαίοι. Θα είναι ο καινούριος άξονας. Γερμανία, Αγγλία, Αμερική. Για το Σαρκοζί μην ανησυχείτε. Είναι πυροτέχνημα.

Λυπητερό παραμύθι...

Υπάρχουν και λυπητερά παραμύθια... Χωρίς τέλος λυπητερά παραμύθια...

Σκέψου λοιπόν μια γυναίκα που ξαναβρίσκει τον έρωτα μετά από πολλά χρόνια ηρεμίας κι'ησυχίας. Και νοιώθει πως όχι μόνο δεν την αγαπά, αυτό το ξέρει άλλωστε, αλλά και την πετάει για άλλες. Και λυπάται που δε μπορεί να γίνει άκαρδη, απλά να απολαμβάνει το κορμί του που της χαρίζει ατέλειωτη ηδονή χωρίς να τον πιέζει ψυχολογικά να την αγαπήσει. Και νοιώθει και ένοχη όποτε του παραπονεθεί. Κι'αυτήν την γυναίκα την θέλει κάποιος άλλος που κάποτε την παίρνει και κλαίει, της εξομολογείται τον έρωτά του αλλά αυτή του λέει συνέχεια πως είναι αλλού...

Σκέψου τώρα άλλη γυναίκα που κι'αυτή βρήκε ένα ξεχωριστό άνθρωπο, ευαίσθητο αλλά και παράξενο, που νοιώθει ωραία όταν μιλάνε και όταν κάνουν έρωτα φτάνει στους 7 ουρανούς. Αλλά κι'αυτή νοιώθει κάπως απομονωμένη κάποιες φορές. Είναι πολύ ξεχωριστή, όπως πιστεύει πως είναι κι'αυτός, και την λυπεί που ίσως ξοδεύει το χρόνο του σε υποδεέστερα υποκατάστατα...

Σκέψου τώρα μια τρίτη γυναίκα. Γυναίκα που μπορεί να έχει όποιον θέλει, στα πόδια της, αλλά να ζει με τη νύχτα στη σκέψη και τη στάχτη στην καρδιά. Στάχτη από μια προηγούμενη αγάπη, νύχτα παιδί των φόβων και της φοβίας Και ξαφνικά άλλαξε. Όχι, δεν έγινε κάτι άλλο, δεν έγινε κάποια άλλη. Απλά ξαφνικά μαλάκωσε η καρδιά της και φαντάζει από χίλια μίλια πως είναι ερωτευμένη. Ίσως είναι ερωτευμένη μ'αυτόν που της άνοιξε ξανά την καρδιά. Ίσως πάλι όχι. Σίγουρα αυτός την αγαπά. Αλλή αυτή δεν του ξανοίγεται. Φοβάται μην τον χάσει? Φοβάται μην τον πληγώσει? Φοβάται μήπως πληγωθεί πάλι? Παίζει? Ποιος ξέρει. Αυτός την αγαπά...

Όχι και να τελειώσουμε στις τρεις. Σκέψου ακόμα μια. Στην ηλικία που θά'πρεπε να απολαμβάνει το σεξ, τη ζωή, τα παιδιά της, χωρίς ιδιαίτερες σκοτούρες. Και όμως έχει μια μεγάλη σκοτούρα, ένα αβέβαιο μέλλον. Κάποιος θέλει να της τα στερήσει όλα. Και πήγε και τρύπωσε σ'αυτό που όλοι οι άντρες βλέπουν και τους αρέσει. Στο στήθος της. Μόνη της παρηγοριά ένας άγνωστός που είναι πιο δικός της κι'απ'τους δικούς της. Αυτός, που δεν θέλει καν να του μιλήσει μήπως δεν καταφέρει να τον κάνει να νοιώσει καλά, μήπως τον κάνει να λυπηθεί, μήπως του χαλάσει τη διάθεση, λες και τον αγαπά παράφορα και θέλει να έχει στο μυαλό της μια ευχάριστη ανάμνηση συντροφιά στη μάχη που δίνει και πάρα πέρα. Κι'εκείνος να περιμένει με αγωνία νέα της, ένα μήνυμα, ένα γράμμα, ένα τηλεφώνημα, απλά για να δει ότι είναι καλά και για να μην ανησυχεί...

Κουράστηκες να σκέφτεσαι? Χμ. Σκέψου όμως μιι άλλη. Μια άλλη που έχει λογικά ότι θά'θελε νά'χει μια γυναίκα. Υγεία, ηρεμία, λεφτά, σεξ, φίλους... Όμως της λείπει ο έρωτας. Υποκατάστατο? Μια ... ιδιαίτερη φιλία. Μια φιλία που τη γεμίζει, εμπιστεύεται, αφήνεται, επιθυμεί, νοσταλγεί, της λείπει όταν δεν είναι εκεί... Υποκατάστατο? Ή βρήκε αυτό που ήθελε?

Και τέλος, πάρε την κάθε μια από τις πιο πάνω γυναίκες ξεχωριστά και κάνε συνδυασμούς με το τί έχει και τί λείπει στην κάθε μια... Με τους συνδυασμούς κάνεις ακόμα καμιά δεκαριά τουλάχιστο έ? Και όταν τελειώσεις διερωτάσαι: 'Καλά ρε πούστη μου, τι κοινό μπορούν να έχουν αυτές οι γυναίκες όλες?'

Θεωρητικά εδώ τελειώνει η πραγματικότητα. Εδώ αρχίζει το παραμύθι, η ψευδαίσθηση, η φαντασία. Τι κοινό μπορεί να έχουν αυτές οι γυναίκες? Ίσως τίποτα. Ίσως πολλά. Κάτι περισσότερο απ'την θλίψη και την ελπίδα που έχουν. Λες τελικά να μην είναι παραμύθι?

Σκληρά...

Παλιά φοβόμουνα μήπως χάσω φίλους, φίλες, τους δικούς μου... Φοβόμουνα και την απόρριψη, που είχα πάρει αρκετή, και το θάνατο. Σιγά σιγά, χάνοντας φίλους και γνωστούς, είτε από απόρριψη είτε από θάνατο, συνήθισα. Φυσικά στην αρχή ένοιωθα άσχημα για τις απορρίψεις. Ένοιωθα πως εγώ φταίω. Στο τέλος διαπίστωσα πως όσοι έφευγαν ήταν αυτοί που θά'πρεπε απ'την αρχή να μην είχα για φίλους ή να τους έδιωχνα πρώτος. Όσο για το θάνατο, τον βλέπω σα λύτρωση. Από τότε έγινα πιο θρασύς, πιο αναιδής, πιο ωμός, πιο απλός. Γιατί τελικά χάνω όλα τα ψεύτικα, άρα τίποτα. Όλα όσα υποκρίνονται στα λόγια ενώ δείχνουν άλλα. Και όσα πραγματικά θα κρατούσαν μια στιγμή, 11 λεπτά. Αναλώσιμα και εύκολα αντικαταστάσιμα. Γιατί αν αρέσεις ενώ είσαι άσχημος, θ'αρέσεις και ενώ είσαι καλός. Ενώ με το νά'σαι καλός δε σημαίνει πως είσαι καλός. Θα μου πεις κι'εκείνες που είχες στην καρδιά και δε μιλάτε πια? Κάποιες ακόμα είναι εκεί. Μέρος της ζωής μου, της καρδιάς μου. Οι υπόλοιπες απλώς κρατούσαν ένα χώρο που δεν έπρεπε. Και ποιος το κρίνει αυτό? Ο χρόνος. Το μυαλό βλέπεις τίποτα δεν ξεχνά. Ακόμα κι'αν το υποχρεώσεις. Όσες λοιπόν άξιζαν, έμειναν στο μυαλό ευχάριστα, και στην καρδιά. Όσες δεν άξιζαν, απλά δεν υπάρχουν πλέον. Ή υπάρχουν σαν ανάμνηση αν το επιδιώξω. Αλλά συνεχίζω να μη διαγράφω απ'τη ζωή μου. Αν αξίζω όσο λένε όσοι λένε, τότε πρέπει να προσπαθήσουν να με κερδίσουν, να μ'αντέξουν, να μ'ανεχτούν. Και να μην προσπαθούν να περάσουν το δικό τους. Έχω πληρώσει πολλά τιμήματα για νά'μαι ελεύθερος. Και εδώ θα είμαι αν μ'αρέσει. Κι'αν σε θέλω εδώ θα στο πω, και θα στο δείξω, και θα ξέρεις ακριβώς πώς θά'σαι και πως σε θέλω. Κι'αν θέλω λίγο δεν θέλω παραπάνω. Κι'αν τα θέλω όλα δεν θέλω λιγότερο. Μη ξεχνάς η καρδιά μου είναι μια χειροβομβίδα. Ασφάλεια υπάρχει. Μην τη ζορίσεις. Θα εκραγεί. Το μυαλό μου? Ένας πυρηνικός αντιδραστήρας. Με θες? Μην το προκαλέσεις. Δεν είμαι ένα πράγμα. Είμαι ένα σύνολο. Που μπορεί να δώσει ένα μέρος, ένα όλο, τίποτα. Σα μικρό ανώριμο παιδί ακούγομαι έ? Σόρρυ. Δεν είμαι άλλος. Είμαι εγώ. Άλλωστε γι'αυτό είσαι εδώ. Επειδή είμαι εγώ. Αν νομίζεις πως έκανες λάθος διόρθωσέ το. Φύγε. Αν όχι. Έλα. Όπως σε θέλω. Όπως μπορείς να είσαι για να μ'αρέσεις. Όπως μ'άρεσες. Όπως μ'αξίζεις. Για νά'μαι αυτός που σ'αξίζει. Φίλος, εραστής, έρωτας, αγάπη, το είναι σου, εγώ...

Τώρα...

Έγραψα κι'έσβησα δυο φορές. Ποιος? Εγώ που μπορώ απ'το τίποτα να σου μιλάω σαν τον Φιντέλ για ώρες και για τα πάντα. Τα λόγια σου τριγυρίζουν ακόμα στο μυαλό μου. Θέλω νά'μαι εκεί. Κι'ας με τρυπάς με τ'αγκάθια σου. Κι'ας είσαι τοσοδούλα. Πάντα σ'άρεσαν τα παραμύθια. Κι'εγώ είμαι το παραμύθι σου. Το πραγματικό σου παραμύθι. Έλα στην παλάμη μου τοσοδούλα να σε κρατήσω, να σε ζεστάνω... Είμαι εδώ, το ξέρεις. Όχι για πάντα. Ποτέ δεν είμαι για πάντα. Κι'ας μένω πάντα στο μυαλό και στη ψυχή, σαν όνειρο ή εφιάλτης, σα λουλούδι ή αγκάθι, σαν καταιγίδα στα βουνά και στις ερήμους... Αλλά τώρα είμαι εκεί, είμαι εδώ, για σένα. Αυτή που αγαπώ, αυτές που μ'αγαπούν, μπορούν να περιμένουν. Εμένα, το μυαλό μου, το κορμί μου, την καρδιά μου, ότι προορίζεται για την κάθε μια. Αν όχι, τότε ποτέ δε μου άξιζαν, ποτέ δεν τους άξιζα. Τώρα υπάρχεις εσύ. Για αύριο δεν ξέρω. Το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως το αύριο θα είναι καλύτερο. Και για σένα και για μένα. Κι'ας ζήσει η πραγματικότητα για λίγους μήνες, κι'ας ξαναγίνουμε παραμύθι, μακριά ο ένας απ'τον άλλο. Κι'ας δεν είμαι πλέον ο Μικρός σου Πρίγκηπας αλλά εγώ, κι'ας μην είσαι πλέον η Μαρουλίτα μου αλλά εσύ. Μπορεί το τώρα να ξεκίνησε χθες, αλλά το αύριο ξεκινά τώρα. Και θα υπάρχει μόνο επειδή υπάρχει τώρα. Άσε λοιπόν το τώρα να ζήσει. Και το αύριο θα έρθει. Κι'ας μην το φαντάζεσαι. Γιατί είναι εκεί και σε περιμένει να συναντηθείτε. Γιατί υπάρχει. Όπως εσύ κι'εγώ. Όπως ο μικρός πρίγκηπας κι'η μαρουλίτα...

Συνέχεια...

Είμαι σε παράξενη φάση. Ωραία φάση. Και δεν θέλω να μιλήσω γι'αυτήν. Πάλι θα περιαυτολογώ, πάλι θα παινεύομαι. Όταν μιλάς για τα καλά που σου συμβαίνουν όλα παρεξηγούνται. Όταν μιλάς για επιτυχία όλα κατακρίνονται. Και δεν έχω χρόνο αυτή τη στιγμή να το γενικεύσω. Όπως κι'αν έχει το πράμα, είναι ωραίο να είσαι σημαντικός για κάποιους ανθρώπους, ακόμα κι'αν κάποιοι απ'αυτούς τη σημαντικότητά σου γι'αυτούς την εκφράζουν αρνητικά. Είναι ακόμα πιο ωραίο να είναι σημαντικοί και για σένα. Το ίδιο είναι λίγο δύσκολο. Άλλοι σ'αγαπάνε πολύ ενώ εσύ λιγότερο, άλλους τους αγαπάς πολύ ενώ αυτοί λιγότερο, γι'άλλους είσαι ο έρωτας της ζωής τους, γι'άλλους ο έρωτας της στιγμής, γι'άλλους το στήριγμα που χρειάζονταν εδώ και καιρό, γι'άλλους το ξύπνημα που δεν ερχόταν, γι'άλλες η φωτιά στο κορμί, η καταιγίδα στην ψυχή, η βροχή στα σκέλια, γι'άλλους σταθμός αναγέννησης, γι'άλλους ένας φίλος απλός, καλός, στο βαθύτερο μέρος της καρδιάς... Χαίρεσαι για ότι παίρνεις χωρίς να θες περισσότερο και προσπαθείς να δώσεις για να ευχαριστήσεις γι'αυτό που παίρνεις. Αλλά το σημαντικότερο είναι πως και αυτοί και εσύ, όχι απλώς νοιώθετε καλύτερα μεταξύ σας αλλά νοιώθετε καλύτερα και μόνοι, και με τις σχέσεις σας με άλλους. Και φαίνεται. Σ'αυτά που γράφετε, σ'αυτά που λέτε, χαμογελάτε περισσότερο, γίνεστε καλύτεροι... Τέλος πάντων. Σίγουρα διάφορες μορφές, γνωστές κι'άγνωστες, σεριανίζουν στο μυαλό μου αυτές τις μέρες. Και διάφορες φωνές. Αλλά περισσότερο εκείνο που μού'πε η μικρή 20χρονη. Τότε κολακεύτηκα. Τώρα? Μια χαρούμενη θλίψη με κατακλύζει όταν το σκέφτομαι. Ξέρεις, κάποιες φορές τα κύματα της ψυχής κλείνουν τ'αυτιά, μπλοκάρουν τη λογική, θες κάτι περισσότερο, ακόμα και όλα. Αρνείσαι πως μπορεί να μην είσαι τα πάντα για κάποιον όπως αυτός είναι για σένα, αρνείσαι πως μπορείς να είσαι σημαντική ενώ δεν είσαι η μοναδική. Ίσως κι'ανησυχείς πως θα χάσεις όλα αυτά που σου χαρίζουν τον παράδεισο. Είναι λογικό κι'ανθρώπινο. Γιατί στο κάτω κάτω να μην έχεις συνέχεια αυτό που θες, αυτό που σε ταξιδεύει, και να περιμένεις να'ρθει η σειρά σου? Κι'όσες απαντήσεις κι'αν έχω γι'αυτό, τίποτα δε μετρά όσο το συναίσθημα. Κι'αν καταφέρεις να το ανάψεις, δε μπορείς να το διατηρήσεις και στην ένταση που θες. Όχι το δικό σου. Αυτό πάντα μπορείς να το ελέγξεις αν θες. Το άλλο, της άλλης. Αν νοιώθει πως είσαι ο άνθρωπός της, όσο ειλικρινής κι'αν είσαι, θέλει να είσαι ο άνθρωπός της, όχι και ο άνθρωπός της. Η φύση είναι αναλλοίωτη. Κι'όσο κι'αν ξέρω πως η επιτυχία δύσκολα διαχειρίζεται και ακολουθείται απ'την αποτυχία, έστω και στιγμιαία, άλλο να το ξέρεις, κι'άλλο να το ζεις. Ευχή μου? Η συνέχεια. Όλων μας. Είτε αυτό σημαίνει διάρκεια, είτε σημαίνει με κάτι, κάποιον, κάποια καινούρια. Γιατί η ζωή υπάρχει όταν συνεχίζεται, κι'ας διαρκεί...

pix lax - ena paidi perpataei me ta xeria - videoclip

Διαδρομή μισής ώρας και κάτι, μετά από έξοδο με φίλους. Συντροφιά τ'ακούσματα επιλογών της Ράνιας Θρασκιάς. Το μυαλό να πλάθει την αποψινή καληνύχτα. Προς το παρόν μόνο αυτό. Αύριο ίσως. Καληνύχτα...

Δυο βήματα μακρυά...

Ακούγοντας Χριστόπουλο πριν και Κότσιρα μετά, προσπαθώ να συντάξω τις σκέψεις μου να γράψω κάτι βρε παιδί μου. Κάτι για την αγάπη. 'Πάλι?' θα πουν κάποιοι... 'Πάλι' λέω εγώ. Και ξεκινώ να ξαναγράψω για την αγάπη. Και σταματώ. Τι να γράψω? Για την αγάπη που τη νοιώθεις μονόπλευρα, χωρίς ανταπόκριση? Για την αγάπη με μερική ανταπόκριση? Για την αγάπη που φοβάσαι να ομολογήσεις? Για την αγάπη που φοβάσαι μήπως χάσεις? Για την αγάπη που φοβάσαι μήπως στην κλέψουν? Για την αγάπη που νοιώθεις να φεύγει? Για την αγάπη που νοιώθεις πως έρχεται στο πρόσωπό της και πάντα κοντοστέκεται δυο βήματα μακρυά? Για την αγάπη που ζεις έντονα, αμφότεροι? Μα αυτή δε χρειάζεται τίποτα. Μιλάει μόνη της, γελάει μόνης της, ζει μόνη της. Χαμογελάω. Σ'όποια μορφή κι'αν την δεις, υπάρχει. Κι'απ'τη στιγμή που υπάρχει θα ζήσει έντονα. Μ'όλο το πάθος, τον πόθο, τον πόνο, την ηδονή, τη χαρά, την ευτυχία που την ακολουθούν. Πιστοί στη φωτιά της, στο μέλλον της, στη ματιά της, στη φωνή της, στο αίμα της...

Ξέρω...

Ξέρω... Δεν είναι εύκολο να συνεννοηθώ με τον κόσμο... Γι'αυτό άλλωστε δεν είμαστε όλος ο κόσμος ένα. Ξέρω... Ο κάθε ένας νοιώθει πως είναι σωστός, πως ξέρει τον εαυτό του καλύτερα, πως ο άλλος είναι λάθος, είναι αλλοιώς... Ξέρω... Πως πάνω απ'όλα είναι η ευγένεια κι'η φιλία αλλά στο τέλος μια γυναίκα σε θυμάται για τα ερωτικά συναισθήματα που της γέννησες... Ξέρω... Πως πάνω απ'όλα είναι ο άνθρωπος αλλά στο τέλος το κριτήριο είναι αυτά που έχει στην τσέπη του... Ξέρω... Ίσως ποτέ δε με καταλάβεις αλλά σε καταλαμβαίνω εγώ... Ξέρω... Ο άνθρωπος ζει με αναμνήσεις και παραμύθια ή αλλοιώς όνειρα... Ξέρω... Σου είμαι και τα δυο... Αυτό είναι η αγάπη...

Στο δικό μου κόσμο...

Στο δικό μου κόσμο οι γυναίκες είναι ωραίες... Επειδή ένας άντρας, ή πολλοί, ή τα παιδιά τους τις κάνουν να νοιώθουν ωραία. Αυτές δε που νοιώθουν ωραίες είναι άσχημες γιατί δεν ενδιαφέρουν τους άντρες, ούτε και τα παιδιά τους... Στο δικό μου κόσμο όταν διακρίνεις κάποιον να έχει κατά τη γνώμη σου πρόβλημα, λύπη, απαισιοδοξία, τον πλησιάζεις και του μιλάς. Κι'αν σου φερθεί επιθετικά κι'άσχημα απλά είσαι σίγουρος πως έχεις δίκηο και τον αφήνεις. Χαμένο χαρτί, κι'ας συμπεριφέρθηκε έτσι επειδή κανείς μέχρι τότε δεν του συμπεριφέρθηκε όπως εσύ... Στο δικό μου κόσμο, οι άντρες είναι ωραίοι επειδή μια γυναίκα, ή πολλές, τους κάνουν να νοιώθουν ωραία γι'αυτά που της/τους προσφέρουν. Και χαρούμενοι επειδή οι φίλοι τους τους θεωρούν σημαντικούς γι'αυτούς, λίγοι ή πολλοί, και τα παιδιά νοιώθουν ωραία και ευτυχισμένα κοντά τους. Και είναι άσχημοι όταν δε μπορούν να κάνουν μια γυναίκα να νοιώσει ωραία και ένα φίλο να νοιώσει σημαντικός κι'ένα παιδί να χαμογελάσει... Στο δικό μου κόσμο όλα συμβαίνουν λίγο διαφορετικά. Ακόμα κι'οι σχέσεις, ακόμα κι'οι χωρισμοί... Ίσως άλλη φορά σας πω κι'άλλα για το δικό μου κόσμο. Το δικό μου χαμένο κόσμο...

stefanos korkolis epilogos - στεφανος κορκολής επιλογος

Καλή Συνέχεια...

Και γω το πίστεψα...

Κυριακή... Σχεδόν μεσημέρι... Κάποιοι ακόμα κοιμούνται κουρασμένοι απ'τη Σαββατοβραδυνή κραιπάλη. Κάποιοι επέστρεψαν μόλις τώρα ξυπνώντας σ'ένα ξένο κρεββάτι που χάρηκαν την ηδονή του αγνώστου. Ή του γνωστού. Κάποιοι ξύπνησαν εδώ και ώρες, για δουλειά, εκκλησιά, εκδρομή, ψηφοφορία, καφεδάκι, ραντεβού. Κάποιοι και πάλι δεν κοιμήθηκαν, ή κοιμήθηκαν πολύ λίγο, περιμένωντας ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, ή ακόμα και απλώς να δουν τον αγαπημένο τους στο facebook να ανεβάζει ένα τραγούδι και μια καλημέρα. Κάποιοι περιφέρονται μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουν σκοτώνοντας την ώρα τους και θεριεύοντας τη μοναξιά τους. Κάποιοι προσπαθούν να καλύψουν το χαμένο έδαφος από χθες βράδυ από ένα ραντεβού που δεν έγινε ποτέ, μια ηδονή που δεν ήρθε ποτέ, ή ήρθε με κάτι πρόχειρο, ή κάτι κατώτερης ποιότητας. Κάποιοι απλά ήθελαν ένα ραντεβού μ'ότι λάχει και το είχαν. Κάποιοι απλά ξύπνησαν, ζώντας το ίδιο πράγμα, μια ίδια μέρα με διαφορετικό όνομα, πληγωμένοι από ένα όνειρο που δεν ολοκληρώθηκε. Τελικά το γέλιο τι είναι? Ένδειξη ευτυχίας ή διάλειμμα απ'τη δυστυχία? Η ηδονή τι είναι? Αποτέλεσμα ολοκλήρωσης σχέσης, ακόμα και μιας απλής επαφής και ικανοποίησης συναισθηματικών και σωματικών αναγκών ή αυτοσκοπός? Τι λείπει περισσότερο, μια ηδονή ή μια αγάπη? Γιατί ένα ψεύτικο σ'αγαπώ είναι προτιμότερο από την αλήθεια? Γιατί η λογική διαλύεται μπροστά στο συναίσθημα? Γιατί ξεχνάμε αυτά που λέμε και κάνουμε και θυμούμαστε αυτά που μας λένε? Γιατί δεν κάνουμε ότι λέμε? Γιατί πάντα θυμούμαστε ότι μας χαλά κι'όχι ότι μας χαροποίησε στις σχέσεις μας? Και γιατί όποιος δεν είναι όπως το σύνολο υποφέρει και εντός και εκτός συνόλου? Πολλά γιατί για μια Κυριακή. Ίσως τελικά ότι θέλει ο άνθρωπος να είναι αυτά που κατηγορεί. Ίσως τελικά η αγάπη και το συναίσθημα να προορίζεται μόνο για τους αδύναμους... Ίσως τελικά η επιβίωση και η ευτυχία και η επιτυχία να μη βρίσκονται στο μέρος της καρδιάς αλλά λίγο πιο κάτω. Ίσως τελικά η λογική να χρειάζεται ακριβώς για να διαχωρίζει αυτά τα δυο μέρη. Ίσως τελικά το νά'σαι φαινομενικά 'απάνθρωπος' και σκληρός να είναι αυτό που θέλει ο κόσμος, που θέλει η φύση, που θέλει η ζωή. Ίσως τελικά το να ξέρεις τι σου γίνεται να είναι πρόβλημα σ'ένα κόσμο που δεν ξέρει. Ίσως τελικά ο εγωισμός να είναι η σωτηρία σ'ένα εγωιστικό κόσμο. Ίσως τελικά η αγάπη να είναι κάτι πολύ απλό για να το καταλάβει και να το ζήσει ο κόσμος αφού η ευτυχία του βρίσκεται λίγο πιο κάτω απ'την κοιλιά, ανάμεσα στα σκέλια... Τόσο απλό όσο ένα κυριακάτικο χειμωνιάτικο παραμύθι... Και γω το πίστεψα ο ηλίθιος...