Σήμερα είχα σκοπό να γράψω ένα άλλο ποστ, σχετικό με την αυτοκτονία μου. Τελικά, μιας και τό'χει η μέρα, αποφάσισα να το αφήσω για μετά. Έτσι, ενώ ήθελα ν'αρκεστώ στο ψεσινό ποστ, με μια φωτογραφία τ'αγαπημένου μου ζώου και δυο αγαπημένα μου τραγούδια για τη μητέρα, σήμερα ήρθε αυτό το σύντομο στο μυαλό μου, βλέποντας όλες τις αναρτήσεις για τα 'Χρόνια Πολλά' στις σελίδες που γυροφέρνω. Ή θά'λεγα στην καρδιά μου.
Κάποιος πολύ εύκολα θα μ'έλεγε μισάνθρωπο. Πολύ δε πιο εύκολα θα μ'έλεγε μισογύνη. Κι'όχι απλώς ανατολίτη. Επανειλημμένα λέω διάφορα για τις γυναίκες, αρκετές φορές όχι και τόσο κολακευτικά λόγια. Όπως αρκετές φορές είπα πως τις γυναίκες τις λατρεύω για τις δύο ιδιότητές τους και μόνο, δηλαδή τις λατρεύω σα γυναίκες και σα μαμμάδες. Τι σημαίνει αυτό? Δεν θα στα πω κι'όλα σήμερα.
Όσο προχωράμε σαν είδος, προχωρά και η επιστήμη και η έρευνα. Και όλο και περισσότερο ασχολείται με την παιδική ηλικία και τη σχέση παιδιού γονέων και παιδιού μαμάς. Τώρα υπάρχουν ένα σωρό βιβλία για το πως θα μεγαλώσεις το παιδί σου, τόσο σαν κορμί, όσο και σαν ψυχή. Ακόμα και στα κολλέγια διδάσκονται βιβλία που έχουν να κάνουν με την ψυχολογία του παιδιού. Καλό αυτό. Εκείνο που κανείς μάλλον δεν λαμβάνει υπ'όψιν είναι το ποιόν των γονιών.
Στην τηλεόραση βλέπεις ένα σωρό διαφημίσεις, σειρές και έργα που πρωταγωνιστεί η ιδανική οικογένεια, δίνοντας έμφαση στην ιδανική σχέση γονέως και παιδιού. Απ΄την άλλη αυξάνεται η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα στους νέους, με ναρκωτικά, ποτό, ληστείες, φόνους, βιασμούς, εκτρώσεις. Συνάμα βλέπουμε την ενήλικη κοινωνία, από απλούς ανθρώπους μέχρι πολιτικούς και παπάδες, να προσπαθεί να κάνει τη μεγαλύτερη απατεωνιά, είτε αυτό είναι για λεφτά, είτε για σεξ, λες και συναγωνίζεται ο ένας τον άλλο, με αποκορύφωμα τα επιτεύγματα της γενιάς των κατά λάθος ηρώων του πολυτεχνείου.
Το πρόβλημά μου, διότι φαίνεται τελικά μόνο δικό μου είναι το πρόβλημα, είναι πως όλοι αυτοί, συμπεριλαμβανομένων Χίτλερ, ΓΑΠ, Τσοχατζόπουλου, Καρατζαφέρη, Καραμανλή, Παλαιοκώστα, Ξηρού, Παπαρήγα, Αλεξανδράτου κλπ, είχαν μητέρα. Και σήμερα τιμούμε όλες τις μητέρες του κόσμου. Κι'αυτές που υποσιτιζόμενες προσπαθούν να θηλάσουν τα παιδιά τους πεθαίνοντας αυτές αντί εκείνων, κι'αυτές που έκαναν 10 παιδιά τίμια εργατικά που κοίταζαν μόνο τη δουλειά τους και το σπίτι τους κι'όχι το στριγκάκι της Μενεγάκη, και αυτές που άφηναν τα παιδιά τους μόνα στο σπίτι για να πάνε δουλειά τιμωρώντας τα για τις ζημιές που έκαναν εν τη απουσία τους, κι'αυτές που τα άφηναν στο σταθμό για να μπορούν να βγάζουν λεφτά δουλεύοντας για τσάντες κι'αισθητικούς, κι'αυτές που άφηναν τα παιδιά τους με το μπαμπά για να πάνε στο γκόμενο ή να πάνε για παρτούζα, και τις μητέρες αυτών που πρόδωσαν την πατρίδα στον εχθρό, εν καιρώ πολέμου ή ειρήνης κλπ.
Τιμώ τις μητέρες που συνειδητά έβαλαν σε δεύτερη μοίρα τη γυναίκα μέσα τους όταν έγιναν μητέρες, τιμώντας συζύγους και παιδιά. Και τιμώ τις γυναίκες ανεξαρτήτως ιδιότητας γι'αυτό που είναι, δηλαδή ευχάριστη συντροφιά στον άνδρα. Και το ότι κάποιες φορές κάνω τον 'όφι', όπως και για όλα τα κακά που έχουν κάνει οι πλείστες μάνες στον κόσμο, ξέρω πως δεν φταιν αυτές αλλά ο Αδάμ, που όχι μόνο δεν έδωσε τη σωστή σημασία στη γυναίκα του, σπρώχνωντάς την ουσιαστικά στον όφι, αλλά και που ποτέ δεν ξεπέρασε το κόμπλεξ που του δημιουργήθηκε όταν είδε πως του την έφαγε άλλος μ'αποτέλεσμα να μην καταφέρει να την βοηθήσει να γίνει και σωστή μητέρα.
Γι'αυτό λοιπόν ας τιμήσουμε εκείνες τις ελάχιστες σωστές μάνες που υπάρχουν στον κόσμο, ας τιμήσουμε όμως και τις υπόλοιπες που με το λάθος τρόπο τους κατάφεραν να γεμίσουν τον κόσμο με καλλιτέχνες που μιλούν στην ψυχή μας, εγκληματίες που μας βοηθάνε να γίνουμε ήρωες ή έστω απλά καλύτεροι άνθρωποι και γενικά ας τιμήσουμε τις μανάδες μας που είναι ο μισός ανθρώπινος λόγος που σήμερα υπάρχουμε. Αλλά πάνω απ'όλα ας τις συγχωρήσουμε. Δεν ήξεραν τι έκαναν. Απλά πίστευαν πως έκαναν το σωστό. Στο κάτω κάτω κι'αυτές παιδιά αλλονών είναι, όπως και συ, όπως και γω...
Πάω να τηλεφωνήσω στη μάνα μου να της ευχηθώ και στον πατέρα μου που έχει γενέθλια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου