Η ανατολή έβαψε και πάλι τον ορίζοντα με χρώματα αγάπης και ανόρθωσης ψυχής. Ο ήλιος ανέβηκε να φωτίσει τον κόσμο και να διώξει τα σκοτάδια μας. Τα κορμιά δειλά δειλά ξεκινούν να διασχίσουν άλλη μια μέρα. Να διώξουν από πάνω τους τη μυρωδιά, τη βρώμα και τη λίγδα της νύκτας διασχίζοντας τις φωτεινές ώρες μέχρι να φτάσει η νύκτα. Να ξανακτίσουν ότι κατέστρεψαν ψες στο όνομα της υποτιθέμενης αγάπης. Μέχρι να έρθει η νύκτα. Συντρίμια παντού, στις ζωές μας, στις ψυχές μας, στο μυαλό μας. Μέχρι να έρθει η νύκτα. Και τότε να ξαναστολιστούν, να αρωματιστούν και να αφεθούν στη λαγνεία και στο πάθος κυνηγώντας την υποτιθέμενη αγάπη. Να κλαίνε, να πίνουν, να μεθούν, να λικνίζονται, να ενώνονται, να ηδονίζονται κυνηγώντας να κατακτήσουν την υποτιθέμενη αγάπη. Και συ να τα βλέπεις από μακρυά και να έχεις να αποφασίσεις απ'τις επιλογές που σου επέβαλαν. Να κάνεις το ίδιο, να γίνεις η υποτιθέμενη αγάπη, να μείνεις αμέτοχος θεατής ή να φύγεις. Να αγαπήσεις αληθινά, να αγαπήσεις από συμπόνοια, οίκτο, έλεος, να μην αγαπήσεις. Μα αν αγαπάς αγαπάς πάντα, έστω κι'από οίκτο. Και να βασανίζεσαι στο αιώνιο μαρτύριο της ανιδιοτελούς αγάπης και της ιδιοτελούς ηδονής. Να κτίσεις ή να γκρεμίσεις. Ν'αγαπήσεις ή να αφεθείς στη λαγνεία της ψευδαίσθησης της υποτιθέμενης αγάπης της ηδονής των κορμιών. Μαζεύοντας τα συντρίμια σου αύριο το πρωί και ξανακτίζοντάς τα για να μπορείς το βράδυ να ξαναπονέσεις, να ξαναφεθείς, να ξανακαταστρέψεις κάθε ωραίο για μια ηδονή, για ένα σκίρτημα, για ένα οργασμό, ή δυο ή τρεις. Να έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην Αγάπη και στην υποτιθέμενη αγάπη, στη ζωή και στον αργό ηδονιστικό θάνατο. Δύσκολη επιλογή. Οι ορμές μεγάλες, η ηδονή της αμαρτίας γλυκειά, η Αγάπη νοιώθεις να χάθηκε, η καρδιά που ψάχνεις νοιώθεις να κρύφτηκε ή να μην υπάρχει καν. Ανάβεις τσιγάρο, φτιάχνεις καφέ και ελπίζεις πως μέχρι να έρθει η νύκτα θα γίνει το θαύμα, θα βρεις αυτό που ψάχνεις, θα δεις αυτό που θες. Για να ζήσεις την αγάπη για πάντα χωρίς να χρειάζεται να αφήνεσαι στην ηδονιστική καταστροφή της νύκτας προσπαθώντας να ξεχάσεις αυτό που θες. Τον ήλιο μέσα σου. Απλώνεις το χέρι και φωνάζεις στον ουρανό 'Σε περιμένω Αγάπη'. Και ακούς τον ήλιο να σου λέει 'Κυνήγησέ την, βρες την, μην αφεθείς και σήμερα περιμένοντας τη νύκτα, μην πεθάνεις άλλη μια φορά'. Ξανακοιτάς τα συντρίμμια. Ένα δάκρυ φεύγει απ'τα μάτια σου. Ξέρεις πως και συ θα περιμένεις. Μέχρι να'ρθει η νύκτα. Να ξαναζήσεις την ηδονή της υποτιθέμενης αγάπης, αγαπώντας ότι λυπάσαι, μόνο και μόνο για να μείνεις ζωντανός μέχρι αύριο, ελπίζοντας να βρεις τη δύναμη να κυνηγήσεις αυτό που θες, ξεχνώντας πως τη δύναμή σου τη χάνεις κάθε βράδυ. Ξανακοιτάς τα συντρίμμια. Τελικά τους άλλους τους αγαπάς, έστω κι'από οίκτο, από συμπόνοια. Εσένα λυπάσαι. Δεν έχεις τη θέληση να ψάξεις την αγάπη που σ'αξίζει, που αξίζει να της δωθείς ολοκληρωτικά, την αγάπη που θα σου δίνει δύναμη και δεν θα σε σκοτώνει, την ηδονή του κορμιού σαν ολοκλήρωση κι'όχι σαν αντάλλαγμα ή δωροδοκία για μια στιγμή χαράς της ψυχής, για τον ήλιο μέσα σου... Μέχρι να έρθει ξανά η νύκτα λοιπόν... Καλημέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου