Σήμερον κρεμάται επί ξύλου κι'ας παίζουν κάποιοι ζάρια...

Απ'τις πιο συνταρακτικές στιγμές της ζωής μου. Κάθε φορά. Κάθε χρόνο. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνω αν έμεινε έστω και κάτι ανθρώπινο μέσα μου ή όχι. Και μετά διερωτούμαι ποιος είμαι? Ο αστός που έριχνε βάϊα και μετά φώναζε 'σταυροθήτω'? Ο στρατιώτης που φτύνει και κτυπά? Ο στρατιώτης που έφτιαξε το αγκάθινο στεφάνι? Ο στρατιώτης που παίζει στα ζάρια τα ιμάτιά Του? Ή ο απαθής θεατής που σ'όλα αυτά κοιτούσε σιωπηλός μεν, αδιάφορος δε? Εσύ? Καλή Ανάσταση...