Αγόρασα Χρυσόψαρα. Βασικά είχαμε κερδίσει ένα και αποφάσισα ν'αγοράσω ένα ενυδρείο μικρό, κάτι που σκεφτόμουνα εδώ και καιρό, για να ζήσει, μιας και το προηγούμενο που είχαμε σε γυάλα πριν αρκετά χρόνια πέθανε μέσα σ'ενάμισυ μήνα. Και μαζί με το ενυδρείο του πήρα ακόμα τρία για συντροφιά. Τελικά εκείνο πέθανε και έμειναν τα τρία π'αγόρασα. Και τα βλέπω, αφού πιστεύω πως τελικά παρά τα διάφορα φάρμακα που χρησιμοποίησα κατάφερα να μην τα πεθάνω, να ζουν κάνοντας τίποτα. Απλά βολτάρουν στο ενυδρείο, βγαίνουν στην επιφάνεια για ν'αναπνεύσουν, τρώνε όποτε τα ταίσω και ξαναβολτάρουν. Πολύ ανθρώπινο κι'αυτό αν σκεφτείς το τι κάνουμε εμείς οι άνθρωποι. Δουλεύουμε, κοινωνικοποιούμαστε, φλερτάρουμε, σεξάρουμε, τρώμε, κοιμόμαστε και πάλι απ'την αρχή. Μέχρι να έρθει το τέλος για μας αλλά όχι για τη ζωή. Που κι'αυτή ίδια είναι. Καταγραμμένη σ'όλα τα βιβλία, σ'όλα τα μπλογκς, σ'όλα τα ποιήματα, σ'όλα τα τραγούδια. Κι'εμείς οι αμαθείς και αδαείς νομίζουμε πως πρώτη φορά συμβαίνει ότι συμβαίνει. Και πάντα διερωτούμαστε γιατί να μας συμβαίνει και πάντα κατηγορούμε τη μοίρα μας, τους άλλους, το Θεό, γι'αυτά που μας συμβαίνουν. Κι'αν ρωτήσεις τι θά'θελε κάποιος για να λέει πως περνά ωραία, παίρνεις σχεδόν την ίδια απάντηση. Υγεία, λεφτά, κάποιον ν'αγαπάμε και να μας αγαπά και να περνάμε ωραία. Κι'αν υπάρχει στον κόσμο ειρήνη και εξαλειφθεί η φτώχεια, η αρρώστεια, η δυστυχία, η πείνα, ο θάνατος κλπ, ακόμα καλύτερα. Κι'όμως, εδώ και τέσσερεις χιλιάδες χρόνια καταγεγγραμένης ιστορίας, τα ίδια συμβαίνουν. Αυτή είναι η ζωή. Και μεις κάνουμε ότι κάνουν κι'έκαναν οι πλείστοι όλα αυτά τα χρόνια. Θέλουμε, ζητάμε, παραπονιόμαστε και συνεχίζουμε. Ακόμα κι'εδώ τα χρυσόψαρα είναι καλύτερά μας. Δεν παραπονιούνται, δεν έχουν άποψη επιμένοντας πως είναι η σωστή, δεν κατηγορούνε, δεν βρίζουν. Απλά ζούνε, χωρίς να δυσαρεστούνται από κανένα, χωρίς να θέλουν ν'αρέσουν σε κανένα, χωρίς να λαμβάνουν υπ'όψιν κάποιον, χωρίς...
Πήρα άδεια μια βδομάδα. Δεν το συνηθίζω να παίρνω άδεια και να μένω σπίτι, μιας και συνήθως τεμπελιάζω. Και το ίδιο έγινε κι'αυτή τη βδομάδα. Τεμπέλιασα άγρια. Εκτός από μερικές εύκολες δουλίτσες, τίποτα απ'ότι είχα στο μυαλό μου να κάνω δεν έκανα. Κακό αυτό. Σημαίνει πολλά πράγματα αν το αναλύσω. Και πάνω απ'όλα χάσιμο χρόνου. Ναι, και η ξεκούραση είναι μέρος της ζωής μας. Φτάνει να σημαίνει ότι σημαίνει. Δηλαδή ανάπαυση μετά από κούραση, όχι κούραση απ'την ανάπαυση. Η τεμπελιά δεν είναι χαρακτηριστικό, είναι ασθένεια, που επιφέρει κόπωση και σωματική και πνευματική και ψυχική. Ακόμα λοιπόν ένα πείραμά μου π'απέτυχε, ανεξάρτητα απ'τις γνώσεις και τις εμπειρίες που μου έδωσε. Φυσικά τα πειράματα και τα τεστ γι'αυτό γίνονται. Για να πετύχουν ή ν'αποτύχουν, επιβεβαιώνοντας ή απορρίπτοντας θεωρίες που μετουσιώνονται σε πράξεις ή μη πράξεις. Και δεδομένο είναι πως η ξεκούραση και τα παιχνίδια, οποιουδήποτε είδους, είναι για ανάπαυλα, είναι μέρος της ζωής, όχι η ζωή.
Δυο συνεχόμενα βράδυα βγήκα μόνος. Ε και τι έγινε θα πει κάποιος. Τίποτα ουσιαστικά. Απλά ήταν δυο πολύ διαφορετικά βράδυα. Σ'όλα. Το πρώτο είμασταν καμιά εικοσαριά άνδρες, τρώγοντας πολλά χοληστεροειδή και 'απαγορευμένα' φαγητά, πετούμενα και μη, συζητώντας μέχρι λεκτικού τσακωμού για ιστορία, πολιτική, οικονομία, θρησκεία και τελειώνοντας φυσικά με γκομενικά. Εννοείτε πως ότι δε μ'αρέσει το θεωρώ λάθος, όπως περίπου όλοι οι άνθρωποι. Ειδικά όταν κάποιος νομίζει πως τα ξέρει όλα και είναι και σωστός. Και δυστυχώς δεν είναι εύκολο να παραδεχθώ πως είναι σωστός, αφού, όπως όλοι οι άνθρωποι, θέλω να με πείσει χρησιμοποιώντας το δικό μου σκεπτικό, τη δική μου λογική. Για παράδειγμα, με κάποιον βριστήκαμε επειδή είχε διαβάσει ένα βιβλίο κάποιος Λίνας ή κάτι τέτοιο που έλεγε πως τον Ελληνισμό και τους Έλληνες έβλαψε ο Χριστιανισμός και πως καταβάθος είμαστε πιστοί στο Δωδεκάθεο και το υποστήριζε με σθένος. Και δε μπορούσε να μου εξηγήσει πως τότε οι Έλληνες και η Ελλάδα είχε εξαφανιστεί απ'το προσκήνιο 300 χρόνια πριν τη διάδωση του Χριστιανισμού στην Ελλάδα, που ήταν ήδη διαλυμένη ηθικά και πνευματικά, αφού απ'τον καιρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν είχε προσφέρει κάτι αξιόλογο, με την πλήρη διάλυσή της με τους Πτολεμαίους και μετά τους Ρωμαίους, διάλυση ηθικά και πνευματικά εννοώ, κάτι που συνεχίζει μέχρι σήμερα, με ελάχιστες εννοείτε εξαιρέσεις.
Και το επόμενο βράδυ εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα. Διαφορετικό εστιατόριο, διαφορετικό μενού, διαφορετική συντροφιά. Συναδέλφοι, και κυρίως συναδέλφισες. Συζητήσεις ελαφρού περιεχομένου, και πολύ φλερτ. Διαφορετικό συναίσθημα, διαφορετική 'έξαψη', διαφορετικά όλα. Εγώ ο ίδιος. Με διαφορετική προσέγγιση τη μια βραδιά, διαφορετική την άλλη. Το ίδιο άτομο. Και μετά σκέφτηκα τι θα συνέβαινε αν συμπεριφερόμουνα διαφορετικά. Αν είχα διαφορετική προσέγγιση. Και σκέφτηκα πως αν προσέγγιζα τις γυναίκες όπως προσέγγισα τους άνδρες το προηγούμενο βράδυ το αποτέλεσμα θά'ταν ακριβώς το ίδιο με τη μόνη διαφορετική προσέγγιση που θα μπορούσα να κάνω στην ανδροπαρέα. Σιωπή. Βλέπεις, μπορεί να μη θες να εντυπωσιάσεις ή ν'αρέσεις, αλλά αν θες να συμμετέχεις κάπου ή να κάνεις κάτι, σχεδόν πάντα συμπεριφέρεσαι το ίδιο, με τα ανάλογα αποτελέσματα, με βάση τη φιλοσοφία σου για τις σχέσεις. Κι'ακόμα και αν είναι αποτυχημένη η φιλοσοφία σου, λίγοι μπορούν να το δουν και να την αλλάξουν. Οι πλείστοι από μας νομίζουμε πως οι άλλοι φταίνε γι'αυτό ή πως είμαστε γκαντέμηδες και πάντα βρίσκουμε τα λάθος άτομα μπροστά μας. Και αυτό δεν οφείλεται στη λογική μας, αλλά στην αντίληψή μας για την πραγματικότητα, μια αντίληψη που επηρεάζεται απ'τα βιώματά μας και τα συναισθήματα που μας δημιουργούν όταν μας πρωτοσυμβαίνουν, μιας και οι πλείστοι τείνουμε να τα επαναλαμβάνουμε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, άρα έχοντας το ίδιο αποτέλεσμα, και βγάζοντας το ίδιο συμπέρασμα.
Όλα ίδια είναι. Μόνο εμείς μπορούμε ν'αλλάξουμε. Κι'όλη η ζωή είναι γραμμένη. Τίποτα καινούριο δεν υπάρχει για να συμπληρώσουμε. Απλά αν θέλουμε ν'αλλάξουμε πρέπει να βρούμε τη θεωρία, να την κάνουμε πράξη για ν'αλλάξουμε το βίωμα άρα και την φιλοσοφία πλέον, αφού θ'αλλάξει η αντίληψή μας. Κι'αυτό μόνοι μπορούμε να το πετύχουμε. Γιατί κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλο. Αλλά το κυριώτερο γιατί τα βασικά ένστικτα είναι το ίδιο ισχυρά εδώ και χιλιετηρίδες. Και η λογική μας έγινε δούλος τους, απλά γιατί η αντίληψή μας έχει διαβρωθεί λόγω του ήθους μας σε μια κοινωνία που τη βολεύει να συνεχίσουμε έτσι. Σαν χρυσόψαρα που μιλάνε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου