Σβήσε το φως...

Κάποτε σκέφτομαι πόσο υποταγμένο έχουμε το μυαλό μας στους άλλους. Έχουμε μάθει να υπακούμε, να ακολουθούμε, να δινόμαστε, χωρίς ποτέ να ψάξουμε το γιατί, το αν, το δεν. Έχουμε αφεθεί σ'αυτό που λέμε κοινωνία, κόσμος, νόρμες, πρέπει, θέλω, μη, κι'ακολουθούμε τη σκιά μας. Θυμούμαι ανθρώπους που όταν ζούσαν του θεωρούσαν το λιγότερο τρελλούς, όπως τον Σωκράτη, τον Διογένη, το Μπεττόβεν, το Ναπολέοντα, τον Γκαούντι, τον Πικάσο και αρκετούς άλλους. Τώρα θα μου πεις τι σχέση έχω εγώ μ'αυτούς? Καμιά. Παντελώς καμιά. Όμως αυτοί είναι μέτρο σύγκρισης. Όχι τόσο τα επιτεύγματά τους όσο η συμπεριφορά τους σε σχέση με τους υπόλοιπους απλούς ανθρώπους. Και μετά βλέπω τις σύγχρονες συμπεριφορές, ανθρώπων που είναι κοντά μου ή μακρυά μου. Και βλέπω πως τίποτα δεν αλλάζει. Βλέπω για παράδειγμα πως ο Ελληνικός λαός γενικά πάντα ασχολείτο με τα δύο αγαπημένα του πράγματα. Την πάρλα και το σεξ. Και απ'τον καιρό του Περικλή και μετά, πάντα, μα πάντα, ήταν υπό άλλων, είτε κατακτητών, είτε πολιτικών, χωρίς να ενδιαφέρεται παρά μόνο για τα δυο του αγαπημένα πράγματα. Βλέπω σαν άλλο παράδειγμα όλους εκείνους τους ανίκανους κομπλεξικούς που έχουν πετύχει πολλά στην κοινωνία και τίποτα για την ψυχή τους. Η ψυχές δεν χρειάζονται βίλες και Άουντι. Βλέπω επίσης όλες αυτές τις γυναίκες που πέρασαν απ'τη ζωή μου και περνάνε ακόμα. Και ανακαλύπτω ξαφνικά τι σήμαιναν οι μούσες στους διάφορους. Μια έμπνευση, λίγες ευχάριστες στιγμές μέχρι την επόμενη και πολλές ευχάριστες αναμνήσεις όλων μαζί. Χαμογελώ και αναβοσβήνω το κουμπάκι. Αυτόφωτος, ετερόφωτος. Και βλέπω τις διαφορετικές συμπεριφορές στην κάθε περίπτωση. Τελικά τα πειράματα δεν γίνονται τόσο από περιέργεια και άγνοια, όσο από δίψα για την αλήθεια και την επαλήθευση. Και το καλύτερο είναι το να βλέπεις στα σκοτεινά, όλα αυτά που δε βλέπει κανείς. Φαίνεται πως ο κόσμος δεν είναι χαζός σε τελική ανάλυση. Απλά φοβιτσιάρης. Έχει συνηθίσει στο σκοτάδι. Και μάλλον ποτέ δεν είχε κουμπάκι για ν'ανάψει το φως. Ή τό'κρυψε κάτω απ'τον φόβο. Γιατί ποτέ δεν σκέφτηκε πως τ'αστέρια είναι καλύτερα απ'το φεγγάρι. Πάντα προτιμά ένα χαμόγελο κοντινό κι'ας είναι ψεύτικο παρά ένα αληθινό μακρυνό. Η φτώχεια μας δεν είναι στην τσέπη μας, ούτε η ανάγκη μας στο κορμί. Σβήσε το φως. Άγγιξέ με, αγκάλιασέ με, φίλησέ με, νοιώσε με. Τώρα είμαστε πλούσιοι κι'οι δυο...