Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Ορίζοντες...



Λατρεύω αυτό το κομμάτι... Ίσως και ο τίτλος να του δίνει μια άλλη γοητεία... Υπάρχει ποτέ κάτι που είναι τελευταίο? Υπάρχει τελευταία φορά? Υπάρχει τελευταία ελπίδα? Υπάρχει τελευταία προσπάθεια?

Προχθές συζητούσα με φίλους για στόχους. Για τις πραγματικές ανάγκες, τις πραγματικές λύσεις των αναγκών, τη σωστή διαδρομή και διαδικασία για να φτάσεις στις λύσεις, για ενδιάμεσους σταθμούς που σε αποπροσανατολίζουν απ'το στόχο, τη λύση...

Πολύ ανάλυση... Κάποιος είπε 'άφησε και κάποια να περνάνε έτσι'. Δίκηο έχει. Ποια?

Για να κάνεις κάτι χρειάζεσαι κίνητρο. Για να το τελειώσεις χρειάζεσαι δυνατό κίνητρο. Πάνω απ'όλα όμως το σωστό κίνητρο...

Αν δεν σου κάνουν κάτι τότε δε μπορείς να ξέρεις τι ακριβώς κάνεις στους άλλους. Γιατί σημασία έχει και πώς νοιώθουν αυτοί όταν εσύ το κάνεις. Καθόλου τυχαίο το 'μην κάνεις στους άλλους ότι δεν θες να σου κάνουν'. Και πολύ σημαντικό όταν σου κάνουν κάτι που κάνεις να το χειρίζεσαι σωστά...

Κάποτε σκέφτομαι πόσο μοιάζουμε ή όχι εμείς οι άνθρωποι. Ειδικά οι άνθρωποι που είμαστε πιο κοντά. Συχνά αντιλαμβάνομαι πως δεν έχουμε τίποτα κοινό παρά μόνο ανάγκες. Είμαστε μαζί για να καλύπτει ο ένας τις ανάγκες του άλλου, συνήθως με τρόπο που αρέσει και στους δυο, κάποτε πάλι όχι. Σημασία όμως έχει πως μας δένουν οι ανάγκες μας. Και οι απολαύσεις μας. Αλυσίδες βαριές...

Οι επαναστάσεις ξεκίνησαν από ένα άτομο... Πρώτα όμως ξεκίνησαν από μέσα μας, ψυχή και μυαλό. Για να επαναστατήσεις δεν αρκεί να έχεις φτάσει στα όρια. Πρέπει να τα έχεις ήδη ξεπεράσει. Πώς? Όταν πλέον δεν σ'επηρεάζουν συναισθηματικά όλα αυτά που θες ν'αλλάξεις...

Οτιδήποτε σε πονά, σε χαλά, σε αφήνει στάσιμο πρέπει να το αποβάλεις. Για ν'αρχίσεις να νοιάζεσαι για τους άλλους πρέπει πρώτα να νοιαστείς για σένα. Και τότε θα δεις πως όσο λιγότερο νοιάζεσαι για τους άλλους τόσο καλύτερο είναι γι'αυτούς. Γιατί όταν νοιάζεσαι συνέχεια για τους άλλους σημαίνει πως νοιάζεσαι μόνο για σένα. Απλώς αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου...

Το τι είσαι φαίνεται απ'το τι κάνεις, πώς το κάνεις και κυρίως με ποιους το κάνεις. Άρα απ'τις ανάγκες σου, τους στόχους σου και τις διαδικασίες που ακολουθείς για να φτάσεις στις λύσεις...

Μπαίνει ο Μάης. Ανοίξτε πόρτες, παράθυρα, μπαλκονόπορτες. Να μπει ο ήλιος, ο αγέρας, οι μυρωδιές...

Η γοητεία του ορίζοντα είναι πως όσο κι'αν τον πλησιάζεις πάντα απομακρύνεται φροντίζοντας να είναι πάντα ότι σε μάγεψε... Ο ορίζοντάς σου...

Τελικά το πόσο αξίζουμε εξαρτάται απ'τους ορίζοντές μας...

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Katsimixa ~ Dws mou to Psema Sou



Γιατί ψέμα κι'αλήθεια μοιάζουν... Και το ψέμα είναι τόσο γλυκό... Καλημέρα...

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Snow Patrol - Chasing Cars



Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο... Να χάνει η ομάδα ή να τρως χυλοπιτα? Καληνύχτα...

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Αυτός...



Για να επανερχόμαστε σιγά σιγά στη ... ρουτίνα...

Πάσχα των Ελλήνων



Αυτός ο πούστης ο Ιούδας πάλι τα κατάφερε. Πρόδωσε, κατάλαβε το λάθος του, μετάνοιωσε, επέστρεψε τα αργύρια, κρεμάστηκε και ήταν εκεί, στον Άδη, πριν τον Χριστό, για να δεχθεί εκ νέου το κήρυγμα και να πάρει μια θέση στον Παράδεισο. Και μεις εδώ καλούμαστε να παίξουμε το ρόλο άλλοτε των Αρχιερέων, άλλοτε του Πιλάτου, άλλωτε των γραμματέων και των φαρισαίων, άλλοτε του Βαρραβά, άλλοτε του ληστή εξ'ευωνύμων, άλλοτε των μωρών παρθένων κι'άλλοτε του αλαλάζοντος πλήθους, που γιουχαίζει πότε τον Χριστό και πότε τους υπόλοιπους, απλά για να εκτονώνεται και να περνά καλά, και ποτέ, μα ποτέ του Χριστού ή του ληστή εκ δεξιών, περιμένοντας το τέλος της παράστασης για ν'αρχίσει το γλέντι, αποδεικνύοντας συνεχώς πως ο λαός αρκείται σε άρτον και θεάματα, και λίγο ή πολύ σεξ, ανάλογα με το πόσους συντρόφους βρίσκει διαθέσιμους. Σήμερα θα συγχωρέσουμε όλους και θα μας συγχωρέσουν όλοι, μέχρι την επόμενη φορά που επειδή τους συγχωρέσαμε θα νοιώσουν πως μπορούν να μας ξανασταυρώσουν, τονίζοντας πως ότι κάνουν το κάνουν για το καλό μας και μόνο, γεμάτη με περίσσεια αγάπη προς το άτομό μας. Και μεις γεμάτοι θυμό να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να πούμε οτιδήποτε άλλο εκτός από 'Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μας συγχωρέσει όλους'. Στο κάτω κάτω και ο Ιούδας και οι Αρχιερείς από αγάπη έκαναν ότι έκαναν, προς το λαό, το έθνος, τον εαυτό τους, την τσέπη τους, το δικό τους θεό. Αλοίμονο τώρα να μην ξέρουν όλοι αυτοί που μας αγαπάνε το καλό μας και να το ξέρουμε εμείς, οι αμνοί...

Αν μη τι άλλο, ευτυχώς υπάρχουν ληστές εκ δεξιών, Μαρίες Μαγδαληνές, Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας, εκατόνταρχοι, λεπροί, τυφλοί, παράλυτοι, τελώνες κι'ένα σωρό άλλοι αμαρτωλοί και μη άνθρωποι που δικαιούνται μια θέση στον παράδεισο. Και μεις θ'αρκεστούμε στο θέαμα του Παραδείσου εξ αποστάσεως, ακούγοντας μια ζωή όλους αυτούς που μας αγάπησαν να λένε συνέχεια πως δεν ήταν αυτό που νομίζαμε, πως δεν τους ακούσαμε, λες κι'εκείνοι που μας τά'λεγαν τα τήρησαν και κέρδισαν τον Παράδεισο, πως μας συκοφάντησαν και γι'αυτό μείναμε απ'έξω, πως είμαστε αδικημένοι απ'όλους αυτούς που μας έκλεψαν την θέση, πως όλοι ήταν εναντίον μας, με σκευωρίες και συμμαχίες, και είμασταν πολύ αδύνατοι για να δικαιωθούμε, και πως ο Θεός έκανε λάθος, πως τελικά δεν ήταν τόσο δίκαιος όσο έπρεπε, πως κανείς δε μας είπε την αλήθεια αλλοιώς θα ζούσαμε όπως έπρεπε και σε τελική ανάλυση φταίει η μοίρα μας, το ριζικό μας και ο ίδιος ο Θεός...

Κατάθλιψη? Ίσως. Λόγω των ημερών. Επειδή ότι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί είναι ένα τρελλό φαγοπότι μ'αυτούς που μας αγαπάνε για τους εαυτούς τους, μ'αυτούς που αγαπάμε για μας, και ένα ψεύτικο χαμόγελο και ένα σωρό φιλιά του Ιούδα. Αλλά κυρίως επειδή για άλλη μια φορά διάλεξα το ρόλο του ληστή εξ'ευωνύμων. Υπάρχουν κι'εξαιρέσεις? Ναι. Ευτυχώς. Αλλά αυτοί, οι εξαιρούντες, αυτή τη στιγμή δεν διαβάζουν αυτά που γράφω. Δοξάζουν το Θεό και Τον Ευχαριστούν που θυσιάστηκε για μας και μας στηρίζει σε κάθε κακό, κάθε δυσκολία, δείχνοντάς μας το δρόμο για να πάμε κοντά του, έχοντας στην καρδιά μια αλλοιώτικη θλίψη, για όλους αυτούς που η ζωή φάνηκε σκληρή μαζί τους, ανεξάρτητα χρώματος, θρησκείας, εθνικότητας, που γεννιούνται και πεθαίνουν εν ριπή οφθαλμού από πείνα, αρρώστειες και εξαθλίωση, που υποφέρουν από ασθένειες, κακουχίες και τους ανθρώπους και λένε 'Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν και χειρότερα'. Και αυτοί σήμερα ένοιωσαν την Ανάσταση. Γιατί έχουν ότι δεν έχουμε. Μια αγνή ψυχή και την αγάπη μέσα τους. Και δεν έχουν ότι έχουμε. Τον πόνο, τη θλίψη, άρτον και θεάματα...

Χριστός Ανέστη? Σίγουρα. Εσύ?

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Χριστός Ανέστη και φέτος...



Σε λίγο θα κτυπήσουν και πάλι οι καμπάνες. 'Χριστός Ανέστη' θα ψέλνουν όλοι. Και μετά 'Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού' ή κάτι τέτοιο. Και αμέσως θα τρέξουμε για τη μαγειρίτσα, το αρνάκι, το τσουρέκι, τη φλαούνα, την αυγολέμονο, το τσούγκρισμα... Ευχές, φιλιά (του Ιούδα ή μή δεν έχει σημασία), γέλια, γλέντια, γάμοι, γιορτές, παραδοσιακά παιχνίδια... Και άλλοι Τρίτη, άλλοι Τετάρτη, πίσω στα καθ'ημάς, τα τετριμμένα. Πίσω σ'αυτό που είμαστε πάντα... Ο καλός μας προβληματισμένος εαυτός θα ξανακρυφτεί μέχρι του χρόνου...

Για άλλη μια φορά η Ανάσταση θά'ναι απλά ένα έθιμο... Ελπίζω να περάσαμε καλά... Χριστός Ανέστη...

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Κηδεία...



Γενικά αποφεύγω τις κηδείες. Όχι επειδή με φοβίζει ο θάνατος. Έτσι κι'αλλοιώς πιστεύω στην Αιώνεια Ζωή και απλά ελπίζω πως θά'χω κάνει ένα περισσότερο καλό απ'όλα τα κακά μου για να βρω και γω μια γωνιά στον Παράδεισο. Απλά στις κηδείες πηγαίνω για τους ζωντανούς, όχι τους νεκρούς. Για κείνους έπρεπε να φροντίσω ενόσω ζούσαν. Ναι, με το να πάω αν μη τι άλλο τους αποχαιρετώ για το μεγάλο ταξίδι. Αλλά δε μπορώ να πηγαίνω και να βλέπω ένα σωρό κόσμο να κλαίει 'ψεύτικα', να μοιρολογεί και να λυπάται που έφυγε ο αγαπημένος του άνθρωπος, ενώ ενόσω ζούσε του έκανε τη ζωή μαρτύριο. Ούτε να βλέπω ένα σωρό κόσμο να πενθεί στα μαύρα δήθεν, φορώντας ρούχα που φορά συνήθως τα βράδυα που κυκλοφορεί στα κλαμπς και άλλες εκδηλώσεις, αφήνοντας ότι μπορεί να αφεθεί γυμνό σε δημόσια θέα. Και αν σκεφτείς πως εγώ φταίω που αντί να είμαι συγκεντρωμένος στην ακολουθία βλέπω γύρω μου έχεις δίκηο. Ακόμα ένα ελάττωμά μου. Και αφού δε μπορώ να το χειριστώ, αποφεύγω να το ερεθίζω με την απουσία μου. Εκτός αν πράγματι ο νεκρός είναι πολύ δικός μου άνθρωπος ή οι συγγενείς του...

Αλλά απόψε είναι διαφορετικά. Απόψε είναι ο ΠΙΟ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Κάποιος που ενόσω ζούσε μόνο πίκρες του έδινα. Και όταν με το καλό Αναστηθεί δεν θά'μαι ανάμεσα στους εκλεκτούς που θα χαρούν μιας και όλα τα προβλήματά τους και όλα τα κακά που συναντούν θά'χουν τελειώσει, απλά επειδή τον συνάντησαν στην Ανάσταση με καθαρή καρδιά. Αν μη τι άλλο ας του δώσω ότι λιγότερο μπορώ, τηνπαρουσία μου στη κηδεία του, παίρνοντας όλα αυτά που μου δίνει. Τη δύναμη, την ελπίδα, το αύριο...

Βρέχει... Ακόμα και η φύση πενθεί φτιάχνοντας ατμόσφαιρα και διάθεση για μια κηδεία... Όμως όλοι ξέρουμε. Έρχεται η Ανάσταση...

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ - ΑΙ ΓΕΝΕΑΙ ΠΑΣΑΙ [Great Friday (2d part)]

Xylouris, Mitsias - I zoi en tafo (complete, 1977)

Agnus Dei - Beethoven Missa Solemnis

Requiem Mass in D Minor (Wolfgang Amadeus Mozart) (Trauermusik)

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Το σενάριο...



Όλα τα σημαντικά γεγονότα αρχίζουν ή τελειώνουν με δείπνα. Σημαντικά ακόμα και για την οικογένεια, για το δέσιμό της, γύρω απ'την εστία. Μυστικά ή όχι, έχουν την σημασία τους. Κάποιος ήρθε, κάποιος έφυγε, κάποιος χαίρεται, κάποιος λυπάται, κάποιος θα φύγει, κάποιος θα προδώσει κάνοντας το καθήκον του, καθήκον προς τον εαυτό του, την πατρίδα, τον προδωμένο...

Σηκώνεις το σπαθί έτοιμος να τελειώσεις ότι ξεκίνησε ίσως λάθος, ίσως σωστά και το συνέχισες λάθος, ίσως αδιάφορα και το πήρες στραβά. Ούτε αυτό έχει σημασία. Σημασία έχει πως τα πάντα τελειώνουν με μια σπαθειά, ένα κόψιμο, ένα θάνατο. Κι'εκεί που είσαι έτοιμος να το κατεβάσεις με δύναμη, φορτωμένο με τον θυμό, τον πόνο και το παρελθόν σου, μια φωνή, μια ματιά, ένα χαμόγελο μέσα σου ή μπροστά σου πάλι δεν έχει σημασία, σου κρατά το χέρι. Και μαζί μ'αυτό και το θυμό, τον πόνο, το παρελθόν. Ακόμα λίγη υπομονή, ακόμα μια ευκαιρεία, ακόμα ένα αύριο γεμάτο πονό, θυμό, παρελθόν...

Σα μωρή παρθένα παρακολουθείς το χορό μιας άλλης ξελογιάστρας Σαλώμης, παραλυμένος Ηρώδης απ'τη μέθη της ηδονής και της αμαρτίας, εκστασιασμένος απ'τη συνεχή φυλάκιση στα δεσμά του πάθους, περιμένοντας δήθεν την κατάλληλη στιγμή να ξεκινήσεις την επανάσταση, την αντίσταση, τον αγώνα, για την αποτίναξη του μεθυστικού ζυγού. Ποτέ δεν κατάλαβες πως μόνο ένας άλλος Ιούδας θα σ'οδηγήσει στη Σταύρωση, γιατί μόνο διαμέσου Αυτής θα έρθει η Ανάσταση. Σκέφτεσαι να πλύνεις τα πόδια Αυτού με τα μαλλιά σου ή ότι άλλο έχεις διαθέσιμο και την τελευταία στιγμή λυπάσαι το μύρο που θα πάει δήθεν χαμένο, ενώ στην ουσία ντρέπεσαι να γονατίσεις μπροστά σ'ένα κουρελή που απλά τυγχάνει νά'ναι όσα ποτέ δεν κατάφερες να προσπαθήσεις καν να γίνεις. Ακόμα μια φορά έπαιξες το ρόλο σου κι'έχασες στο χειροκρότημα. Ο Ιούδας είναι μέσα σου και προδώνει συνέχεια εσένα. Κρίμα. Και ήταν τόσο ωραία στο σενάριο η Ανάσταση. Αλλά βλέπεις, κανείς δεν θέλει να παίξει το ρόλο του Ιούδα. Ούτε του Χριστού στα Πάθη. Και συ δε μπορείς να τραγουδήσεις στην όπερα χωρίς φωνή σα μονόπρακτο μιας χειμωνιάτικης νύχτας. Μόνη διέξοδός σου η Μαγδαληνή πριν τη μετάνοια. Το καλύτερο πακέτο. Μια αμετανόητη Μαγδαληνή με ένα Ιούδα μέσα της. Κι'ύστερα κλαις πως νύχτωσε χωρίς φεγγάρι...

Ένα σενάριο διαλέκτηκες για να αποδώσεις κι'εσύ ξεκίνησες να διαβάζεις απ'το τέλος. Ήταν τόσο μεγάλο το σενάριο. Μετροφυλλώντας έπεσε το μάτι σου σε κάποιες λέξεις. Μαγδαληνή, Ιούδας, προδωσία, μετάνοια. Βαρέθηκες να το διαβάσεις και έπλασες στο μυαλό σου ότι σου ήταν εύκολο και βολικό. Με τίποτα δε μπορούσες να ταιριάξεις σ'αυτό αυτά που διάβασες, τις τελευταίες σελίδες, την Ανάσταση. Κι'είναι τόσο ωραία η Ανάσταση στο σενάριο...

The English Patient



Ίσως τελικά το πιο χρήσιμο συναίσθημα νά'ναι η θλίψη. Νομίζω πως αυτό όχι μόνο σε προσγειώνει, όχι μόνο σε κάνει να δεις τα πράγματα πιο ρεαλιστικά, αλλά σε κάνει να δεις κι'εσένα πιο βαθειά. Στο κάτω κάτω η θλίψη είναι η τιμωρία μας για τις λάθος επιλογές μας. Κανείς άλλος δεν φταίει που πληγωνόμαστε ή απογοητευόμαστε. Όπως στον έρωτα απλά βρίσκουμε αντικείμενο πόθου και έκφρασης, έτσι και στον πόνο βρίσκουμε άτομα να μας τον δώσουν. Σωτήρια. Για να προσγειωθούμε. Πώς αλλοιώς θά'ρθει η Ανάσταση αν δεν σταυρωθούμε? Φτάνει ν'αντέξουμε το Πάθος μέχρι το τέλος. Φτάνει να πιούμε το ποτήρι μέχρι τον πάτο. Φτάνει να δεχθούμε το φιλί συγχωρώντας τον Ιούδα. Δεν ξέρει τι κάνει και δε μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Κι'όμως, χωρίς τον Ιούδα δεν θα φτάσουμε στο τέλος. Και τον Ιούδα τον διαλέγουμε εμείς. Τον άνθρωπο που εμπιστευόμαστε περισσότερο, που βασιζόμαστε πάνω του περισσότερο. Αλλά εμείς ξέρουμε...

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Επέτειος...




Επετείους έχουμε πολλές στη ζωή μας. Γενεθλίων, αποφοιτήσεων, αρραβώνων, γάμων, διαζυγίων, ολοκαυτωμάτων, εθνικές, μαύρες, σεξουαλικές (το πρώτο τρίο ας πούμε ή η πρώτη παρτούζα, λέμε τώρα, αλλά σίγουρα η πρώτη μας φορά), επαγγελματικές, θανατικές, ταφής κλπ. Μέρες συγκεκριμένες που είτε μας γεμίζουν χαρά, είτε θλίψη, είτε απλά παιρνούν αδιάφορες κι'ας τις 'γιορτάζουμε'. Δεν παύουν να υπάρχουν όμως, ακόμα κι'αν τις ξεχνούμε. Βλέπεις το μυαλό δε μπορεί να ξεχάσει τίποτα απ'όσα έμαθε. Κι'αν δεν στην θυμίσουν με το έτσι θέλω, όπως η γυναίκα σου τη μέρα που γνωριστήκατε πριν 67 χρόνια, θα τη θυμηθείς μετά από κανά δυο μήνες, έτσι, στο πουθενά...


Τέτοια μέρα λοιπόν, επετειακή, είναι και η 21η Απριλίου. Ναι, παραδόξως πολλοί την γιορτάζουν δυστυχώς, αποκαλώντας την 'εθνική επέτειο' αντί 'μαύρη' ή 'τραγική' λόγω της χούντας του 67 ακριβώς γι'αυτό το λόγο. Αλλά δεν είναι γι'αυτό το λόγο που γράφω. Είναι επειδή τη θεωρώ την επίσημη μέρα που ασχολήθηκα με το blogging, ερχόμενος μετά από προτροπή μιας παλιάς φίλης απ'το yupi στην Athens Voice και κατ'όπιν στο bloggspot. To facebook είναι μόλις περυσινή υπόθεση, αν και είχα προφίλ για κανά δυο χρόνια πριν, μετά τη γνωριμία μου με μια πολυαγαπημένη...


3 χρόνια λοιπόν. Απολογισμός? 72 χιλιάδες επισκέψεις, άλλες τυχαία απ'το google (οι πλείστες δηλαδή) άλλες επίτηδες για να με διαβάσουν, καμιά 40αριά αναγνώσεις, αρκετές φίλες, κάποιες κάτι παραπάνω ή πολύ παραπάνω, κάποιους εχθρούς, γνωριμίες, γνώσεις. συναισθήματα ποικίλα, ορμές το ίδιο και πάει λέγοντας. Ναι, σίγουρα το πιο σημαντικό για μένα είναι η πληθώρα ανθρώπων που γνώρισα, τόσο διαφορετικοί, με διαφορετικά επαγγέλματα, διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικές καταβολές, διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά και τόσο όμοιοι...


Με βοήθησε? Μάλλον ναι. Για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω. Αλλοιώς προσωπικά αυτά τα τρία χρόνια μπορώ να πω πως δεν πέτυχα κάτι παραπάνω, σε κανένα τομέα. Και δε νομίζω αν τα σεξουαλικά σου πάνε ας πούμε καλά λόγω νέων κατακτήσεων και συνάμα βλέπεις πως έχεις απήχηση μ'αυτά που λες, αλλά στο τέλος εισπράττεις πάντα τα ίδια, δηλαδή 'Μαλακίες λες' ή 'Πόσο δίκηο έχεις αλλά τι να γίνει, έτσι είναι η ζωή' να νοιώθεις πως προσφέρεις ή πας καλά. Ειδικά αν σε κάποιους τομείς όπως επαγγελματικά ή σε θέματα υγείας πάς απ'το κακό στο χειρότερο...


Σίγουρα επιβεβαίωσα κάποια πράγματα μέσα απ'τις γνωριμίες μου για τη ζωή, τις σχέσεις, τις συμπεριφορές, τους ανθρώπους, έμαθα κάποια καινούρια, επανεξέτασα κάποια άλλα, επανεκτίμησα δυνάμεις και όρια αλλά μέχρι εκεί. Κι'αυτό ίσως κάνει ακόμα πιο έντονο το πόσο ωραία νοιώθεις όταν κάνεις νέους φίλους, όταν βρίσκεις άτομα που μπαίνουν έστω και για λίγο στην καρδιά και στο μυαλό σου. Φυσικά αυτό έχει και τα αρνητικά του, όπως για 3 ή 4 φίλες που χάθηκαν και πραγματικά ανησυχώ για το πως είναι σήμερα, αλλά μήπως δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα με τους ανθρώπους? Δυστυχώς, όταν συμβαίνει αυτό, δηλαδή να ανησυχείς για ανθρώπους που χάθηκαν απ'τη ζωή σου, και δε μιλώ γι'αυτούς που σε πλήγωσαν για διάφορους λόγους, αν και ακόμα και το να θυμώσεις επειδή εξαφανίστηκαν και ανησυχείς γι'αυτούς μπορείς να πεις πως σε πλήγωσαν ήδη απλά μάλλον κάτι έκανες πρώτος για να εξαφανιστούν ή έστω αντίδρασες σε κάτι που έκαναν μάλλον υπερβολικά, δυστυχώς λοιπόν, σαν τρόπος άμυνας, είτε ενδιαφέρεσαι λιγότερο είτε ενδιαφέρεσαι πιο 'εγκεφαλικά'. Αυτό που λένε 'ψυχρά', 'κυνικά' κλπ. Αυτό ευτυχώς δε σημαίνει πως έχασα είτε την ευαισθησία μου για κάποια πράγματα είτε τον αισθησιασμό μου...


Εκτός από φίλους κέρδισα και κάτι άλλο σημαντικό. Όχι το να λέω τα πράγματα όπως τα σκέφτομαι και τα νοιώθω χωρίς να φοβάμαι ή να ντρέπομαι. Όχι. Αυτό το έκανα έτσι κι'αλλοιώς, απλά τώρα έμαθα να τα γράφω καλύτερα από πριν. Όχι όμως. Κάτι άλλο. Κέρδισα την απόρριψη. Ή μάλλον την αντοχή στην απόρριψη. Ανοσία δεν έχω πάθει. Απλά έχω μάθει να διαχειρίζομαι την ανάγκη. να αντεπεξέρχομαι γρήγορα στην απόρριψη, όπως και να αποφεύγω την απογοήτευση αρκετές φορές, όχι και πάντα εννοείται, με το να περιμένω από ελάχιστα μέχρι τίποτα απ'τους άλλους. Και το κυριότερο ενδυνάμωσα το να είμαι αυτός που είμαι, όσο αληθινός ή ψεύτικος είμαι, σωστός ή λάθος.


Ακούω την Αγγελίνα, η οποία παρεπιπτόντως ξεδιπλώνει ακόμα μια πτυχή του εαυτού της, γράφω και σκέφτομαι 'Και τώρα τι?'. 'Και του χρόνου τι θα γίνει?'. 'Θα συνεχίσω?'. Λογικά ναι. Έτσι κι'αλλοιώς πάντα κολλούμε σε ηδονιστικά θέματα και πράξεις, όπως το φαγητό, το σεξ, τα παιχνίδια της Zynga στο facebook, κι'εδώ. Είτε από ηδονή, είτε από συνήθεια. Ουσιαστικά δεν ξέρω. Ακόμα και κείνα που ξέρω μου την δίνουν που τα ξέρω, ειδικά αυτά που ξέρω εκ των προτέρων, που ξέρω πώς γίνονται, γιατί γίνονται, τι θα γίνει. Το σίγουρο είναι πως την άλλη βδομάδα θα προσπαθήσω να μπω στην ατμόσφαιρα των Παθών και της Ανάστασης. Στο κάτω κάτω για μένα και σένα υπέφερε τόσα ο Άνθρωπος και μεις έχουμε το μυαλό στα κάγκελα, για να μην πω στα μουνιά και τις πούτσες. Μετά βλέπουμε. Μέχρι τότε νά'σαι καλά, όποιος κι'αν είσαι, όποια κι'αν είσαι. Και τέλος Σ'ευχαριστώ που εδώ και τρία χρόνια είσαι μαζί μου, παίρνοντας τόσες διαφορετικές μορφές κι'ονόματα. Γιατί τελικά ο καθ'ένας μας υπάρχει μόνο αν υπάρχει ο άλλος. Αλλοιώς απλά ζει... Φιλί...

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Ψάχνοντας...



Ψάχνεις το ιδανικό... Αυτό που θα λατρέψεις και σε λατρέψει το ίδιο, αυτό που θ'αγαπήσεις και θα σ'αγαπήσει το ίδιο, αυτό που θα είσαι πάντα περήφανος και ευτυχισμένος που το κέρδισες και τ'αρέσει, αυτό που θα προσπαθείς να το κάνεις ευτυχισμένο. να χαίρεται που είσαι εσύ, να χαίρεσαι που είναι εκείνο. Ναι, και για πράγματα μιλάω και για ανθώπους. Για εκείνη... Και ψάχνεις συνέχεια. Και ξαφνικά τη βρίσκεις. Και περιμένεις. Και βλέπεις πως δεν ήταν αυτή. Γιατί απλά το ιδανικό είναι στο μυαλό σου. Σε απογοητεύει και σε θυμώνει επειδή δεν ήταν ότι νόμιζες πως ήταν, επειδή δεν ήταν κάποια άλλη που νόμιζες πως ήταν, που ήθελες να είναι. Ίσως να υπάρχει. Αλλά αν δεν σου συμβούν όλα αυτά πριν την γνωρίσεις τότε ίσως δεν καταλάβεις ποτέ πως είναι η ιδανική όταν την βρεις. Αυτή που σ'αρέσει περισσότερο απ'τα τραγούδια. Αυτή με την οποία θες να μοιράζεσαι μελωδίες, ηδονές, μια ολόκληρη ζωή. Το μόνο που σε κρατεί όρθιο είναι αυτή η ψευδαίσθηση με κάθε καινούρια πως είναι η ιδανική. Κι'ας ξέρεις πως στο τέλος θ'αποδειχθεί κι'αυτή κάτι λιγότερο απ'ότι πίστευες. Ή πολύ. Όμως κάθε φορά ζεις μια ολόκληρη ζωή σε μια στιγμή. Και ξέρεις... Για αυτήν που δεν υπάρχει μόλις έγιναν δυο άνθρωποι ευτυχισμένοι. Μέχρι την επόμενη φορά...

Προλαβαίνω

Πάντα προλαβαίνεις... Και τα πάντα... Φτάνει να μην περιμένεις... Η υπομονή είναι ίσως το μόνο πράγμα που πρέπει νά'χει όρια... Βάλε λοιπόν...

........

........

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Queen + Paul Rodgers - 'Last Horizon' (Live)

Με ρωτάνε να τους πω τι είναι για μένα 'ωραία γυναίκα'. Ποια τα κριτήριά μου για να μ'αρέσει ή για να με ελκύσει. Πάντα λέω πως όλες οι γυναίκες είναι ωραίες, φτάνει να τους το βγάλεις. Ή λέω τι προσέχω πάνω σε μια γυναίκα και μετά τη φαντάζομαι όπως θα την ήθελα κι'αν μ'αρέσει αυτό που βλέπω τότε μ'αρέσει. Τελικά μάλλον πάλι δε γίνομαι κατανοητός. Λοιπόν, όποια γυναίκα μ'αρέσει περισσότερο από τραγούδια ή κομμάτια σαν αυτό, τότε είναι πράγματι ωραία... Καλημέρα...

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Dire Straits - Private Investigations

Ήρθε το τέλος? Κάποτε η απόφαση αργεί. Κάποτε έρχεται γρήγορα. Η εκτέλεση είναι γρήγορη. Όπως την καταιγίδα...

Evanescence ~ Goodnight Lyrics*

Υπάρχουν νανουρητά που δεν σ'αφήνουν να κοιμηθείς... Καληνύχτα... Φιλί...

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Όταν έχεις εμένα...



Το έταιρον ήμισυ. Αυτή που μας αγαπά, αυτή που μας κάνει τα χατήρια, αυτή που μας χαρίζει ηδονές, σεξουαλικές και ψυχικές, αυτή που μας κρατά το χέρι, που μας χαϊδεύει τα μαλιά, που μας κάνει μασάζ στην πλάτη και τα πόδια, που μας στέλνει ένα sms να δει πως είμαστε, μας παίρνει τηλέφωνο για να ακούσει τη φωνή μας... Αυτή που θέλουμε να είμαστε στην αγκαλιά της, να γευόμαστε το κορμάκι της, να το κάνουμε να τρέμει, να τη σκεφτόμαστε συνέχεια, να την ακούμε να γελάει, να αναπνέει, να βογγάει κι'ας μην είναι εκεί...

Και όμως, αυτά μπορείς να τα ζήσεις με όλες. Και εκείνες μαζί σου. Είναι τόσο απλό, όσο κι'αν φαίνεται δύσκολο και απίθανο. Το έταιρον ήμισυ? Απλά σε κάνει να θες να γίνεις καλύτερος. Σε κάνει να νοιώθεις ελεύθερος. Σε κάνει να είσαι εσύ. Γιατί αγαπά εσένα για σένα, για ότι είσαι, καλά και κακά, σωστά και λάθη. Και συ? Απλά είσαι δικός της...

Μη με ρωτάς...



Με ρωτάνε τι είναι η αληθινή αγάπη. Τους λέω. Δεν την αντιλαμβάνονται. Δεν είναι κάτι που έχουν νοιώσει. Μου λένε γι'αυτά που νοιώθουν. Τους εξηγώ γιατί είναι λάθος. Το καταλαμβαίνουν. Συνεχίζουν να το νοιώθουν. Ή πλέον νοιώθουν θυμό που ξεγελάστηκαν, που τους εκμεταλλεύτηκαν, που δεν αγαπάνε αληθινά και τους είπα την αλήθεια, που τους σκότωσα το παραμύθι...

Μου λένε 'Σ'αγαπώ'. Γελάω. Δεν είναι κάτι που θέλω ν'ακούω. Κι'ας μ'αρέσει. Γιατί ξέρω. Ξέρω πόσα σ'αγαπώ που άκουσα ήταν ψέμα, ξέρω τι σημαίνει το 'Σ'αγαπώ' για κάποιον που δεν ξέρει ν'αγαπά... Κοίταξε στον καθρέφτη. Χαμογέλασε. Νοιώθεις καλύτερα. Πες 'Είμαι ευτυχισμένος' χαμογελαστά. Νοιώθεις καλύτερα. Πες 'Είμαι καλά' χαμογελαστά. Νοιώθεις καλύτερα. Πες 'Σ'αγαπώ'. Νοιώθεις καλύτερα? Πάρε με τηλέφωνο. Πες μου 'Σ'αγαπώ'. Νοιώθεις καλύτερα. Μ'αγαπάς? Τώρα ναι...

Τι σημασία έχει τι είναι η αγάπη? Τι σημασία έχει τι είναι ο έρωτας? Θες να μάθεις να ξεχωρίζεις αν είναι αλήθεια η ψευδαίσθηση? Τι σημασία έχει? Εσύ θες να νοιώσεις. Νοιώσε λοιπόν. Γίνε ευτυχισμένη. Μέχρι να πονέσεις. Πόνεσε. Όσο αντέχεις. Τι κι'αν δεν ξέρεις? Νοιώθεις. Άρα ζεις. Κι'αυτό είναι αρκετό...

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Έκλεισε η κουβέντα...



Να γράψεις δεν είναι δύσκολο. Φτάνει να μη σ'ενδιαφέρει το πώς γράφεις αλλά το να γράψεις. Αν σ'ενδιαφέρει το πως τότε ενώ γράφεις και τα διαβάζεις μόνο εσύ, παίρνεις και μαθήματα συγγραφής, όπως παίρνεις και μαθήματα ορθοφωνίας αν θες να βγάζεις λόγους και κάνεις πρόβες μπροστά στον καθρέφτη. Αλλοιώς παίρνεις τις σκέψεις σου και τις αραδιάζεις στο χαρτί ή στην οθόνη. Ούτε το τι θα πεις είναι δύσκολη επιλογή. Παίρνεις μια λέξη και την αναλύεις, αναπτύσεις, παίζεις μαζί της κλπ. Απ'εκεί και πέρα εξαρτάται αν γράφεις για να σε διαβάζουν ή αν σε διαβάζουν γι'αυτά που γράφεις. Το πρώτο είναι σαν καλούπι. Απευθύνεσαι σ'αυτούς που θέλεις να σε διαβάζουν και προσπαθείς ποτέ να μην τους απογοητεύσεις, κρύβοντας ίσως στοιχεία του χαρακτήρα σου. Το δεύτερο είναι χωρίς όρια. Φτάνει να μη σε πειράζει αν σε κάποια στιγμή κάποιοι πάψουν να σε διαβάζουν γιατί γνώρισαν μια πτυχή του εαυτού σου που δεν ήξεραν πως υπάρχει. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη ζωή, σ'αυτά που λες και γι'αυτούς που τα λες. Ανάλογα με το ποιους θες να έχεις κοντά σου, ή να σε δέχονται κοντά τους, είναι και το λεξιλόγιό σου και ο τρόπος που μιλάς. Αν δεν σ'ενδιαφέρει να μείνεις με λίγους κι'ένα σωρό περιστασιακούς, τότε απλά λες ότι θες, όπως θες. Άσχετα ότι μ'αυτό ίσως χάσεις καριέρες, σημαντικούς δυνατούς φίλους κλπ. Όταν συνδυάσεις λοιπόν τα πιο πάνω, κάνεις blogging και γενικά κοινωνικοποιείσαι, ακόμη και με άτομα ή ομάδες που στο τέλος ανακαλύπτεις πως δεν σ'αρέσουν. Μπορείς να κάνεις φίλους, οπαδούς, γνωστούς, εχθρούς, γκόμενες κλπ. Όπως και στο facebook, όπως και στη ζωή. Το θέμα είναι το αν σ'αρέσει, το πόσο σ'αρέσει, το μέχρι που θα το πας, αν θα κάνεις επιλογές ανθρώπων κλπ. Όμως έχεις και τη δυνατότητα του πειραματισμού. Να γράψεις δηλαδή με τρόπο που ελκύει συγκεκριμένους ανθρώπους, ή να γράψεις με τρόπο που να τονίζεις κάποια πτυχή του χαρακτήρα σου που θες να αναλύσεις περισσότερο, ή να βγάλεις προς τα έξω, ή να κρύψεις, να δεις αν μπορείς να φτιάξεις το χημικό σκεύασμα που θα σε ταιριάξει ή θα απωθήσεις κάποιον, να δεις τι γίνεται με κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά σου όταν εφαρμοστεί σε πλήθος κόσμου κι'όχι μόνο σ'αυτούς που υποχρεωτικά σ'ανέχονται ή σ'αγαπάνε κλπ. Στο τέλος, σημασία έχει το πόση σημασία δίνεις τελικά. Γιατί η σημασία ξεκινά απ'το 'αδιαφορώ παντελώς' μέχρι το 'έχω κόλλημα'. Λιγότερη ή περισσότερη βλάπτει τη σχέση, πολύ βλάπτει εσένα, καθόλου βλάπτει τον άλλο. Και αυτό δε μετρά μόνο στις σχέσεις ανθρώπων αλλά και στη σχέση σου μ'οτιδήποτε άλλο, δηλαδή απολαύσεις (φαγητό, ποτό, γλυκά, τσιγάρο, σεξ), παιχνίδια (τζόγος, παιχνίδια facebook κι'άλλα ηλεκτρονικά) κλπ. Όπως επίσης σημασία έχει το κίνητρο κι'η αιτεία που κάνεις ότι κάνεις, σε θέμα συμπεριφοράς, σημασίας, εφαρμογών κλπ. Και τέλος, τα πάντα σχετίζονται με τον τρόπο που αναλύεις, που ερμηνεύεις, που σκέφτεσαι κι'αντιλαμβάνεσαι αυτό ή αυτόν με το(ν) οποίο(ν) ασχολείσαι. Όλοι λέμε το ίδιο πράγμα αρκετές φορές. Όπως για παράδειγμα πως είμαστε ώριμοι, λογικοί, μπορούμε να ελέγξουμε κάποια πράγματα, πως είμαστε διαφορετικοί, δεν είμαστε σαν τους άλλους κλπ (ακόμα δεν έχω γνωρίσει γυναίκα που να μην το έχει πει). Το παράδοξο είναι πως σ'όλες τις γλώσσες του κόσμου, 1 και 1 κάνουν 2. Προσωπικά λοιπόν, έχοντας το χαρακτηριστικό να βγάζω συμπεράσματα γρήγορα, αρνούμαι απ'τη στιγμή που ένα κι'ένα κάνουν δύο να το παιδεύω πολύ το πράγμα. Εκτός αν παιδεύοντάς το παίρνω πληροφορίες για άλλα πράγματα. Λάθος? Ίσως. Ίσως και όχι. Αλλά ξέρεις, όταν μάθεις να λειτουργείς μ'ένα συγκεκριμένο τρόπο και είσαι έτοιμος να χάσεις, να κριθείς και να καταδικαστείς, αν μ'αυτόν τον τρόπο και κερδίζεις και εκτιμάσαι, τότε εύκολα, αν προβλέπεις το σκορ ή βαριέσαι το παιχνίδι στα γρήγορα, απλά πατάς το στοπ ή αφήνεις τον αντίπαλο να σκοράρει για να τελειώνει η υπόθεση, δίνοντάς του και την εντύπωση πως έλεγξε την κατάσταση. Για τον τρόπο που αναλύω στη σκέψη θα μιλήσω άλλη φορά. Απλά σκέψου πόσοι άνθρωποι μέχρι σήμερα ήρθαν κι'έφυγαν απ'τη ζωή σου, είτε το ήθελες είτε όχι. Όλοι λοιπόν περαστικοί είμαστε. Γι'αυτό αν ενώ και οι δυο ξέρουμε πως ένα κι'ένα κάνουν δυο θες να το κάνεις εξίσωση πολλών αγνώστων απλά βαριέμαι. Τελικά έχουν δίκηο αυτοί που λένε πως ευτυχισμένοι είναι οι απλοί άνθρωποι. Γιατί απλά δε μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως ακόμα κι'ο ήλιος είναι ένα τίποτα μέσα στο σύμπαν, ένα ακόμα αστέρι που δε μπορείς να δεις στη συννεφιά. Ναι, αρκετοί λένε πως είμαι 'άγριος', φαλλοκράτης, δικτάτορας. Και μάλλον έχουν δίκηο. Άσχετα με τη γλυκειά πτυχή του εαυτού μου. Όμως είπαμε, ένα κι'ένα κάνουν δύο. Και πολλές φορές συζητώντας απλά χάνεται χρόνος. Ακόμα και πίνοντας ένα καφέ. Καθόλου τυχαίο που αγαπημένη μου φράση (η γυναίκα μου συνέχεια μου το λέει πως τη λέω σχεδόν περισσότερο από κάθε άλλη) είναι 'Έκλεισε η κουβέντα'. Αλλά φαίνεται πως τώρα τελευταία δεν τη λέω συχνά. Και μη ξεχνάς πως το τίμημα του να χάσεις κάτι καλό και σημαντικό είναι να μη δεις το καλύτερο και σημαντικότερο που θά'ρθει. Γιατί αν σκεφτείς τα χρόνια που πέρασαν, πάντα όταν έχανες κάτι έλεγες πως τελείωσε, μέχρι που ερχόταν το επόμενο, κι'ήταν καλύτερο. Στο κάτω κάτω μέτρησες ποτέ όλα τ'αστέρια στον ουρανό? Διαφωνείς? Και καλά κάνεις. Αλλά για μένα απλά έκλεισε η κουβέντα. Εκτός αν την ξανανοίξεις, με τους δικούς μου όρους πλέον, μιας και ξέρεις πως μ'αρέσουν τα παιχνίδια. Αλλά τότε θα αναιρέσεις όλα αυτά που σε κάνουν να διαφωνείς μαζί μου. Και το παιχνίδι θα τό'χω πάρει εγώ. Όπως και σένα...

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Συννεφιασμένε μου ουρανέ~Λαυρεντης Mαχαιρίτσας

Δεν ξέρω αν το να νοιώθεις είναι καλύτερο απ'το να είσαι ή πόσο βοηθάει στον να είσαι... Ευτυχώς που υπάρχουν κι'οι δράκοι για να φτάσουμε στις πριγκίπισσες. Ή μήπως χωρίς τους δράκους δεν θα υπήρχαν πριγκίπισσες? Τα λέμε... Φιλιά... Ζεστά... ;)

I Want It All (Queen Rocks)

Ανεβαίνεις επίπεδο παίζοντας το ίδιο παιχνίδι? Κι'αν ναι μέχρι που? Στο τέλος δεν είναι το ίδιο? Ή μήπως το κάνεις για να είσαι ο καλύτερος? Μα αφού είσαι το ξέρεις, δεν χρειάζεται να φτάσεις στο τέρμα που δεν υπάρχει. Κι'αν δεν είσαι και τι έγινε? Μήπως τελικά πρέπει ν'αλλάξεις παιχνίδι? Αλλά κι'εκεί δεν θα συμβεί το ίδιο? Καλημέρα...

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Walking On Sunshine...

Κι'εκεί που λες ρε πούστη μου 'Ωραία, ήρεμα, ήσυχα, νεκρά', εκεί που λες 'κόλλησα στα μαλακοπαιχνίδια και μ'αρέσει', εκεί που λες 'έφυγαν, απομακρύθηκαν, μ'έφτυσαν, ωραία, ουδέν κακόν αμιγές καλού', εκεί που λες 'who cares, life goes on', σού'ρχεται μια μέρα που η ζωή σου αποφασίζει να σε διεκδικήσει και πάλι, με τα λάθη σου, τις αμαρτίες σου, τα πάθη σου, τους θυμούς σου, τις καύλες σου, όλα αυτά που κάνουν εσένα να είσαι εσύ. Κι'είναι ωραίο να σε διεκδικεί η ίδια σου η ζωή ρε γαμώτο μου...

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Sunrise Avenue - Hollywood Hills (Official Video)



Το αντίο δεν πρέπει κατ'ανάγκη να πονά. Κι'αν ακόμα πονά εκείνη τη στιγμή, είναι μια καινούρια αρχή, για νέους δρόμους, νέες περιπέτειες. Και το κυριότερο, σίγουρα αφήνει ωραίες αναμνήσεις. Όμως μια καλημέρα πρέπει να είναι χαμογελαστή. Είναι ευχή για όλους και για μας. Φορέστε λοιπόν το καλύτερό σας χαμόγελο, κρύψτε τον πόνο από κάτω και προχωρήστε. Ο ήλιος λάμπει ακόμα κι'αν κάνει κρύο. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ζεστό για την καρδιά μας από ένα χαμόγελο που θα δώσουμε και θα πάρουμε. Καλημέρα λοιπόν! Με χαμόγελο! :)

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Dalida & Alain Delon - Paroles, paroles

- Τι κι'αν ο ύπνος είναι σα θάνατος? Αύριο θά'ρθει η Ανάσταση. Τι κι'αν το αύριο είναι άγνωστο? Κάθε λεπτό που περνά θα γίνεται γνωστό, παρελθόν. Τι κι'αν δε μ'αγάπησες ποτέ? Αγάπησέ με τώρα. Αγάπησέ με απόψε. Αγάπησέ με αύριο. Αγάπα με για πάντα. Δεν υπάρχει το 'για πάντα'? Και όμως υπάρχει. Είναι το τώρα κάθε τώρα, κάθε στιγμή. Κι'αν δεν υπήρξες ποτέ δε με νοιάζει. Υπάρχεις μέσα μου. Τώρα... Πάντα...

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Σβήσε το φως...

Κάποτε σκέφτομαι πόσο υποταγμένο έχουμε το μυαλό μας στους άλλους. Έχουμε μάθει να υπακούμε, να ακολουθούμε, να δινόμαστε, χωρίς ποτέ να ψάξουμε το γιατί, το αν, το δεν. Έχουμε αφεθεί σ'αυτό που λέμε κοινωνία, κόσμος, νόρμες, πρέπει, θέλω, μη, κι'ακολουθούμε τη σκιά μας. Θυμούμαι ανθρώπους που όταν ζούσαν του θεωρούσαν το λιγότερο τρελλούς, όπως τον Σωκράτη, τον Διογένη, το Μπεττόβεν, το Ναπολέοντα, τον Γκαούντι, τον Πικάσο και αρκετούς άλλους. Τώρα θα μου πεις τι σχέση έχω εγώ μ'αυτούς? Καμιά. Παντελώς καμιά. Όμως αυτοί είναι μέτρο σύγκρισης. Όχι τόσο τα επιτεύγματά τους όσο η συμπεριφορά τους σε σχέση με τους υπόλοιπους απλούς ανθρώπους. Και μετά βλέπω τις σύγχρονες συμπεριφορές, ανθρώπων που είναι κοντά μου ή μακρυά μου. Και βλέπω πως τίποτα δεν αλλάζει. Βλέπω για παράδειγμα πως ο Ελληνικός λαός γενικά πάντα ασχολείτο με τα δύο αγαπημένα του πράγματα. Την πάρλα και το σεξ. Και απ'τον καιρό του Περικλή και μετά, πάντα, μα πάντα, ήταν υπό άλλων, είτε κατακτητών, είτε πολιτικών, χωρίς να ενδιαφέρεται παρά μόνο για τα δυο του αγαπημένα πράγματα. Βλέπω σαν άλλο παράδειγμα όλους εκείνους τους ανίκανους κομπλεξικούς που έχουν πετύχει πολλά στην κοινωνία και τίποτα για την ψυχή τους. Η ψυχές δεν χρειάζονται βίλες και Άουντι. Βλέπω επίσης όλες αυτές τις γυναίκες που πέρασαν απ'τη ζωή μου και περνάνε ακόμα. Και ανακαλύπτω ξαφνικά τι σήμαιναν οι μούσες στους διάφορους. Μια έμπνευση, λίγες ευχάριστες στιγμές μέχρι την επόμενη και πολλές ευχάριστες αναμνήσεις όλων μαζί. Χαμογελώ και αναβοσβήνω το κουμπάκι. Αυτόφωτος, ετερόφωτος. Και βλέπω τις διαφορετικές συμπεριφορές στην κάθε περίπτωση. Τελικά τα πειράματα δεν γίνονται τόσο από περιέργεια και άγνοια, όσο από δίψα για την αλήθεια και την επαλήθευση. Και το καλύτερο είναι το να βλέπεις στα σκοτεινά, όλα αυτά που δε βλέπει κανείς. Φαίνεται πως ο κόσμος δεν είναι χαζός σε τελική ανάλυση. Απλά φοβιτσιάρης. Έχει συνηθίσει στο σκοτάδι. Και μάλλον ποτέ δεν είχε κουμπάκι για ν'ανάψει το φως. Ή τό'κρυψε κάτω απ'τον φόβο. Γιατί ποτέ δεν σκέφτηκε πως τ'αστέρια είναι καλύτερα απ'το φεγγάρι. Πάντα προτιμά ένα χαμόγελο κοντινό κι'ας είναι ψεύτικο παρά ένα αληθινό μακρυνό. Η φτώχεια μας δεν είναι στην τσέπη μας, ούτε η ανάγκη μας στο κορμί. Σβήσε το φως. Άγγιξέ με, αγκάλιασέ με, φίλησέ με, νοιώσε με. Τώρα είμαστε πλούσιοι κι'οι δυο...

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Παράνομη σχέση ή σωτήρια για το γάμο?(Για σένα ανώνυμη φίλη)



Σκεφτόμουνα λοιπόν αυτά που μου είπες άγνωστη αγαπημέμη. Τριάντα κάτι παντρεμένη με παιδί, αν και έζησες τη ζωή σου πριν παντρευτείς, γνώρισες κάποιον τώρα και τον λάτρεψες τόσο πολύ που θα έδινες και τη ζωή σου γι'αυτόν. Θυμήθηκα μια πρώην μου, που μού'λεγε 'Ξέρεις πόσο Σ'αγαπώ?'. Αυτή είχε ερωτευτεί ένα μόνο πριν τον άντρα της και εμένα ενώ ήταν παντρεμένη. Αυτό έλεγε τουλάχιστο. Ο μαγικός αριθμός '3'. Μέχρι που μου είπε 'Πρέπει να σε βγάλω από μέσα μου, δε μπορώ να λειτουργήσω έτσι'. Αλήθεια? Ποιος ξέρει. Έτσι κι'αλλοιώς τό'πα και παλιά, όλες οι γυναίκες λένε ψέματα. Και μας αρέσουν. Όπως τότε, που είμασταν παιδιά και μας έλεγε ψέματα η μαμά και τα πιστεύαμε γιατί ήταν ωραία. Ωραία σαν παραμύθι. Στο κάτω κάτω τι θέλουμε σε τελική ανάλυση? Να γελάσει το χειλάκι μας, το ματάκι μας, η καρδούλα μας, ναι? Είχα, όπως διάβασες, κατηγοριοποιήσει τις γυναίκες από 18 μέχρι 25-27, που είναι περίοδος ανεμελιάς, από 25-27 μέχρι 35-37 που είναι περίοδος γάμου, τεκνοποίησης, αποκατάστασης, και από 35-37 και πάνω που είναι περίοδος αναζήτησης του μεγάλου έρωτα που δεν βρήκαν τόσα χρόνια. Το κοινό χαρακτηριστικό? Το σεξ. Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν και Πλατωνικοί έρωτες. Και αυτοί διαρκούν περισσότερο. Γιατί μένουν ανολοκλήρωτοι. Πάντα κάτι μένει πίσω. Και πάντα περιμένεις κι'ελπίζεις... Παλιά είχα γράψει για τον έρωτα, τις ορμόνες, το σώμα σαν χημικό εργαστήριο κλπ. Και είχα γράψει πως κανείς έρωτας δεν διαρκεί πάνω από 2 χρόνια, μόνο και μόνο επειδή οι ορμόνες που τον κρατάνε ζωντανό, ντοπαμίνη κλπ, είναι οι ίδιες που λειτουργούν και στους ψυχασθενείς, κι'ο οργανισμός σταματά από μόνος του την υπερέκκριση για να επιβιώσει. Έτσι απλά. Στο κάτω κάτω, η ορμόνη που κυνηγάμε όλοι, ασυναίσθητα εννοείται, είναι η ωκυτοκίνη, αυτή η ορμόνη που εκκρινόταν όταν είμασταν παιδιά και μας θήλαζε η μάνα μας στην αγκαλιά της. Γι'αυτό και πάντα συμβουλεύουμε τις μαμάδες, ακόμα κι'αν δεν έχουν γάλα, να ταίζουν το μωρό τους κρατώντας το στην αγκαλιά τους. Το μυαλό τό'πα πολλές φορές. Δεν ξεχωρίζει την αλήθεια απ'το ψέμα. Το συναίσθημα είναι το ίδιο, γιατί η εικόνα είναι η ίδια... Έχω πει παλιά πως δεν είναι οι γυναίκες που θέλουν να παντρεύονται, κι'ας είναι όνειρό τους απ'τον καιρό που ήταν μικρές να φορέσουν νυφικό, αλλά οι άντρες. Οι γυναίκες θέλουν απλά να κάνουν παιδιά, να πηδιούνται. Απλά θέλουν να τις πηδά ο καλύτερος και να τις κάνει να νοιώθουον πως του ανήκουν. Ο άντρας θέλει φροντίδα και συντροφιά. Στο κάτω κάτω, προσπαθώντας να μην αγγίξω τη θρησκευτική πλευρά του θέματος, γιατί η κοινωνία θέσπισε το γάμο και τώρα θέσπισε και νόμους για την συγκατοίκηση? Για να προστατέψει τον θεωρητικά αδύναμο συγκάτοικο, είτε αυτός είναι άντρας, είτε γυναίκα με παιδιά ή μη. Βλέπω λοιπόν ζευγάρια να παρακαλάει ο άντρας να παντρευτούνε για πολύ καιρό κι'η γυναίκα να περιμένει, να περιμένει, να περιμένει και στο τέλος να τον παντρεύεται. Τι περιμένει? Όχι νά'ναι σίγουρη για τα συναισθήματά της. Γι'αυτά είναι. Δεν είναι ερωτευμένη μαζί του τόσο ώστε να πεθάνει γι'αυτόν. Απλά τον εκτιμά, τον σέβεται, τον αγαπά αρκετά, την κάνει να χύνει (αν δεν χύνει μαζί του όλα τα άλλα δεν μετράνε, το ξέρετε) όμως δεν είναι αυτό που θέλει ακριβώς. Άλλα έχει στο μυαλό της και άλλα θέλει το κορμί της... Σκέψου... Όταν μιλάς μ'ένα γνωστό άγνωστο, ένα φλερτ, ένα εραστή, ένα γαμιά, μιλάτε για πράγματα συνήθως ευχάριστα, αστειεύεστε, δεν παραλείπετε να καυλώνετε μιλώντας με υπονοούμενα, το βρακί αν και πάντα καθαρό πάντα μουσκεύει, και προσβλέπετε στο πότε θα βρεθείτε σε χώρο που θα μπορείτε να γαμηθείτε. Τουαλέτες, αυτοκίνητο, ερημιά, γαμοξενοδοχείο, σπίτι σας. Κι'αν ακόμα δεν είναι εραστές, δουλεύει η φαντασία, το 'θέλω' και πάνω απ'όλα η ματαιοδοξία του άντρα που λέει 'πάλι κατάφερα να καυλώσω τη γκομενίτσα' και της γυναίκας 'πάλι κατάφερα να αρέσω στο γαμιά'. Όταν οι σύζυγοι μιλάνε, μεταξύ κλανιών, ρεψιμάτων και θυμών, όλα τα προβλήματα, δικά τους, της γειτονιάς και του κόσμου, είναι στο τραπέζι. Κι'όταν αρχίσουν να μιλάνε για τα δικά τους, δηλαδή τη νυχού, την αισθητικό, τον διαιτητή κλπ, ο ένας δεν καταλαμβαίνει τον άλλο. Και κλαίνε και τα παιδιά, γιατί χέστηκαν, γιατί τσακώθηκαν, γιατί θέλουν σημασία. Και είναι και το άλλο. Άμα γαμάς τη γκόμενα, παντρεμένη ή μη, δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, όχι μόννο για να τις αποδείξεις πως γαμάς καλά και ήσουνα σωστή επιλογή και γιατί όχι σ'αρέσει που τη γαμάς και τρελλαίνεται μαζί σου ενώ σπίτι μάλλον την περιμένει ο άντρας της, που μπορεί να μην του δίνει και κώλο ή να μην της χύνει στο στόμα και να τα καταπίνει όπως εσύ, αλλά κι'εκείνη δίνει τα πάντα, είτε είναι κουρασμένη απ'τα παιδιά, απ'τη δουλειά κλπ είτε όχι. Βρίσκεις ότι δύναμη έχεις φυλαγμένη νά'σαι πάντα καυλωμένος, να την τραβάς απ'τα μαλλιά, να της κοκκινίζεις τον κώλο απ'τα χαστούκια που λατρεύει, να της κάνεις το καλύτερο γλυφομούνι χωρίς να βαριέσαι, να την πηδάς ασταμάτητα για 3 ώρες και εκείνη, με το μουνί πλημμυρισμένο και τις ρώγες κάγκελλο να χύνει ακατάπαυστα. Και μετά να φεύγεται και να θυμάσται μόνο πόσο ωραία περάσατε μέχρι την επόμενη φορά. Γι'αυτό και αρέσουν και τα τηλεφωνικά πηδήματα και τα ιντερνετικά cybersex και με sms κλπ. Γι'αυτά τα ακατάπαυστα χύσια... Έρωτας? Αγάπη? Ότι όνομα θες δώσε του. Αν είσαι σωστός παντρεύεσαι και αφοσιώνεσαι στο γάμο σου. Αν όχι, απλά φροντίζεις τα λάθη σου να τα κάνεις όσο πιο σωστά κι'απολαυστικά γίνεται. Στο κάτω κάτω εσύ θα πληρώσεις γι'αυτά. Το τίμημα? Η πραγματική αγάπη...

Πρωί Σαββάτου...



Πρωί Σαββάτου... Ο αέρας λυσσομανάει, συννεφιά, λίγο κρύο. Η ραδιενέργεια μάλλον εμπότισε τα κύτταρά μας, η κρίση ταλανίζει τις τσέπες και τα μυαλά μας, ο κόσμος συνεχίζει να γεννιέται και να πεθαίνει, ν'αρρωσταίνει και να γιατρεύεται, οι άνθρωποι συνεχίζουν να παλεύουν για τον άρτον τον επιούσιον, το παντεσπάνι, το κορμί που θα ανάψει ή/και θα εκτονώσει τις ορμόνες, το μυαλό που θα σαγηνεύσει τη ψυχή. Και το αόρατο χέρι συνεχίζει να κινεί τα νήματα για να χορεύουν οι μαριονέτες ενώ τ'αόρατα μάτια παρακολουθούν με θλίψη περιμένοντας την ώρα που θα επέμβουν... Πρωί Σαββάτου και νομίζω πως είμαι καλά, νοιώθω καλά. Και για μένα αυτό έχει σημασία. Στο κάτω κάτω όλοι θέλουν ν'αλλάξουν τον κόσμο αλλά κανείς δεν το επιδιώκει πραγματικά. Γιατί? Απλά σε κανένα δεν συμφέρει... Καλημέρα...

Simon & Garfunkel - The Boxer - Madison Square Garden, NYC - 2009/10/29&30




Εδώ και λίγο καιρό 'απομονώθηκα'. Την βρήκα στα παιχνίδια του facebook 'λείποντας' από αρκετούς χώρους, διαδικτυακά και ζωντανά. Η αραιή μου επαφή με διάφορους μου επέτρεψε να κάνω λίγα πειράματα, είτε για να επιβεβαιώσω κάποια πράγματα είτε για να ανακαλύψω. Το ποστ που είχα στο μυαλό για την ανώνυμη φίλη κτιζόταν μέρα με τη μέρα και θα αναρτηθεί μάλλον αύριο. Απ'εκεί και πέρα το μόνο που έμεινε απ'την συνεχιζόμενη απουσία μου και τα πειράματά μου είναι η ραδιενέργεια της Ιαπωνίας. Και η μανία εμάς των ανθρώπων, η αρρώστεια αν θες, να δικαιολογούμε ότι κάνουμε και να προσπαθούμε να κάνουμε το λάθος να φανεί σωστό. Το σίγουρο είναι πως τα συναισθήματά μας τελικά δε μας ελέγχουν αν δεν αφήσουμε την παράνοια και την παραπλάνηση να τα ξυπνήσει. Και την ανάγκη. Ακόμα και εκείνα που ξυπνάνε απ'το αίσθημα δικαίου και την αδικία που μας πνίγει, μπορούν απλά να συνεχίσουν να κοιμούνται. Γιατί σε τελική ανάλυση εμείς οι άνθρωποι έχουμε πάει πολύ μπροστά παρά την ανικανότητά μας και την αναξιότητά μας. Και τίποτα δεν θα μας κάνει τόσο ικανούς που να δούμε την αλήθεια και να επιστρέψουμε εκεί που θά'πρεπε νά'μαστε. Γι'αυτό κάποιος θα μας ρίξει απότομα εκεί. Ποιος ξέρει? Ίσως τότε ξυπνήσουμε. Πάω για ύπνο...