Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Φτάνει που υπάρχεις...

Με το φεγγάρι ολόγιωμο να μου χαμογελάει και πάλι, όπως και γω, δίνοντάς μου δύναμη όπως το αίμα των παρθένων στους βρυκόλακες να συνεχίσω, με ότι κατηγορώ να το κάνω αλλά τόσο διαφορετικά λες και είναι κάτι εντελώς άγνωστο κι'ότι με κατηγορούν να κάνουν, κάποιες φορές τόσο όμοια που ούτε εγώ ο ίδιος δε μπορώ να ξανακάνω δεύτερη φορά, με τον κόσμο να επιβεβαιώνει κάθε στιγμή πως είναι όπως τον βλέπω τελικά κι'όχι όπως νομίζει ότι είναι, με συμπεριφορές τόσο προβλέψιμες που δε μπορούν παρά να με κάνουν ακόμα πιο απόλυτο στα συμπεράσματά μου, με τον κόσμο να είναι τόσο ίδιος μέσα και έξω απ'το νετ ή καλύτερα μέσα και έξω απ'την ζωή, με τα παραμύθια να φαίνονται αληθινά, τα ψέματα να υπάρχουν σαν αλήθειες, τα κόμπλεξ να γίνονται πρωτερήματα, με βαλίτσες γεμάτες και εισιτήρια να γράφουν τ'όνομά μου, με έρωτες και πάθη παραμυθένια στο μυαλό και αηδιαστικά στην πραγματικότητα, με άρνηση της φύσης και τάση επιβολής του εγωισμού μας, με τις γυναίκες να είναι τόσο όμοιες και τόσο διαφορετικές, ανεξαρτήτως ηλικίας και τους άνδρες να είναι πάντα παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας, με ελάχιστες εξαιρέσεις που έγιναν εγκληματίες γητευτές χαζών κοριτσιών ανεξαρτήτως ηλικίας, και τους πραγματικούς άνδρες να βλέπουν και να σιωπούν κλαίοντας μέσα τους για τα λάθη που έκαναν και μας άφησαν στην κατάντια μας, με όλους μας να είμαστε ίδιοι και να πολεμάμε να αποδείξουμε τη διαφορετικότητά μας, επειδή δε φρόντισε κάποιος να μας κρεμάσει μια κουδούνα για να ξεχωρίζουμε, με τα μυαλά στα κάγκελα, τα μουνιά σεριάνι, τις πούτσες παρέλαση, να αποχαυνωνόμαστε με το όπιό μας, το πήδημα, είτε σαν ενεργητικοί καπνιστές είτε σαν παθητικοί, με ότι μας χαλά να το παντετάρουμε κι'ότι μας κάνει καλύτερους να το κρύβουμε γιατί θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία, με το 'γαμάτε γιατί χανόμαστε' να γίνετε μοτό και πάλι και επιτακτική ανάγκη, με τα όνειρα του κόσμου να παίρνουν όψεις χαρτονομίσματος και συναίσθημα ενός χυσίματος πηδήματος 11 λεπτών σ'ένα φτηνό μπουρδέλο, ανακαλύπτω ξανά πόσο ωραία είναι η ζωή όταν την αγαπάς και σ'αγαπά, ή στην έσχατη περίπτωση, αν δεν σ'αγαπά, όταν τη γαμάς και δεν την αφήνεις να σε γαμήσει, κι'ας λένε όλοι ότι θέλουν προσπαθώντας να δείξουν ότι δεν υπάρχει κι'ας ζει, ενώ καταλαμβαίνουν πόσο εύκολα μπορείς και μπορώ και μπορεί κάποιος να διαβάσει το μυαλό τους και την καρδιά τους. Φτάνει που υπάρχω... Μου φτάνει που υπάρχεις... Έχω κι'ένα αεροπλάνο να προλάβω... Καληνύχτα...

Παν μέτρον άριστον (Από το Α ως το Ω)...



κΑλόπαιδο - κΩλόπαιδο


Το καλοκαίρι δεν προσφέρεται για έρωτα. Προσφέρεται για πήδημα. Ρούχα λίγα, ορμόνες στο φουλ, τσακίρ κέφι, κορμιά μαυρισμένα ή μη να λικνίζονται στους λάτιν ρυθμούς κι'άλλους ξεχαρβαλωτικούς, οι φερορμόνες με τον ιδρώτα και τ'ακριβά αρώματα να τρυπάνε τη μύτη και να πατάνε κόκκινο στο κέντρο της καύλας, μουνιά υγρά, στήθια να χοροπηδάνε, γέλια, μαλλιά ανέμελα, συχνές 'τυχαίες' επαφές επιδερμίδων, σφηνάκια, ποτάκια, χουφτώματα, φασώματα, πηδήματα... Όχι, αυτός δεν είναι έρωτας. Και ότι νοιώθουμε το καλοκαίρι είναι μια σκέτη καύλα. Και όσοι έρωτες γεννήθηκαν την άνοιξη αλλά δεν είχαν υπόβαθρο, το πολύ ν'αντέξουν μέχρι το Σεπτέμβρη αν όλα τα ποιο πάνω τα κάνουν μεταξύ τους. Αλλά με τόση καύλα να κυκλοφορεί ελεύθερα, στη ζωή, στο νετ, στα blogs, στο facebook, καύλα που ανάβει και κολάζει και τους πιο ντροπαλούς, που ξυπνά βασικά ένστικτα, πάθη, πόθους αλλά και κόμπλεξ, σπάνια αφήνει τους ανέβαθους έρωτες ν'αντέξουν μέχρι το Χειμώνα. Μάλλον θα πεθάνουν στον πρώτο πορτιέρη, στον πρώτο μπάρμαν, στην πρώτη σερβιτόρα, στην δεύτερη πωλήτρια, σ'ένα ταξί, σε μια παραλία, σε μια τουαλέτα ενός κλαμπ ή ενός εστιατορίου, σ'ένα στενό δρομάκι, στα πριβέ ενός chat room, στα προσωπικά μηνύματα του Facebook ή των blogs, e-mails, msn, etc... Τώρα αυτό τι σχέση έχει μ'εμένα? Ή τον έρωτα? Καμία, απολύτως λέμε. Απλά πάω διακοπές την Κυριακή και έχω αποσυνοντιστεί πλήρως. Βλέπω, καταγράφω, μιλώ, αισθάνομαι σαν μονοκύτταρος οργανισμός. Αποχαυνώθηκα.


κΑλόπαιδο - κΩλόπαιδο


Παν Μέτρον Άριστον. Που είναι το ρήμα? Ποιος ξέρει εκτός απ'αυτόν που το είπε... Τι σημαίνει? Μου πουλούσαν για χρόνια το γνωστό 'Τα πάντα με μέτρο'. Και τους λέω 'Και γιατί να μη σημαίνει κάθε μέτρο που χρησιμοποιείται να είναι άριστο για άριστα αποτελέσματα, δηλαδή όχι προχειρότητες?'. Κάποιοι χαμογέλασαν και το δέκτηκαν. Κάποιοι σκοτείνιασαν και δεν το δέκτηκαν.


κΑλόπαιδο - κΩλόπαιδο


Η πιο απόλυτη ατάκα είναι αυτή: 'Είσαι απόλυτος'. Σόρρυ. Είμαι.


Σχεδόν Πανσέληνος. Νοιώθω υπέροχα. Όπως σε κάθε Πανσέληνο. Τα λέμε σε δυο βδομάδες. Ή περισσότερες. Εσείς οι 5-6 και ειδικά εσείς οι 1-2, ξέρετε, να προσέχετε... Φιλιά!!!

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Διακοπές...


Έκανα λάθη. Λάθη που δε μ'άρεσαν, λάθη που λάτρεψα, λάθη που πλήρωσα... Το πρόβλημα με τα λάθη είναι πως ποτέ δεν ξέρεις πότε και πως θα τα ξεπληρώσεις. Σταθερά ασταθής, ευμετάβλητος, ευσυγκίνητος, ευερέθιστος, ευαίσθητος, με ένα σκοπό πάντα στο μυαλό. Να περνάω καλά. Κι'όμως τελικά αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο λάθος. Πήρα την ανταμοιβή και την έκανα σκοπό. Κολύμπησα στα βαθειά χωρίς να ξέρω καλό κολύμπι. Τά'βαλα με γοργόνες και τέρατα, σαν να έπαιζα στην άμμο με τα κουβαδάκια. Για κάποιους φάνηκα τυχερός. Για άλλους άξιος. Ανακάτεψα πολλές φορές την τράπουλα, έμεινα πολλές φορές πανί με πανί, ικέτεψα, έκλεψα, ζήλεψα, σκότωσα, ανέστησα, έσωσα, πόνεσα, γιάτρεψα, γιατρεύτηκα, αρρώστησα, έμαθα, έπαιξα, κέρδισα, έχασα, αλλά δεν πέθανα. Τελικός απολογισμός? Επιβίωσα. Γλείφω τις πληγές μου, μετρώ τα βήματά μου, κλείνω τα μάτια κι'αποκοιμάμαι. Ο ύπνος πάντα οφελεί. Ανακτάς δυνάμεις, ευφυία, συναισθήματα, ηρεμία. Διακοπές το ίδιο. Φεύγω την Κυριακή για Σουηδία. Αθήνα ίσως Αύγουστο για Auditions X-Factor (πέρασα στα προκριματικά και επέμεναν να έρθω Αθήνα επειδή όταν θα είναι Κύπρο θα λείπω, αλλά κι'Αθήνα χλωμό το βλέπω λόγω άδειας). Μέλλον? Σκοτεινό, αβέβαιο, θολό, απροσδιόριστο. Παρών? Το ίδιο. Ηθικό? Ακμαιότατο. Στην καρδιά και στο μυαλό λίγοι και πολλές. Ελάχιστες σε περίοπτη θέση. Και το ξέρουν. Τους τό'πα. Άσος στο μανίκι? Τ'αφήνω για το τέλος. Τα πειράματα συνεχίζονται. Ανασύνταξη. Σταθερό? Σε θέλω. Το ξέρεις. Στο είπα. Κι'αν δεν τα ξαναπούμε, τουλάχιστο μίλησα. Νοιώθω καλά γι'αυτό. Πάντα νοιώθω καλά όταν μιλάω. Ότι κι'αν πω. Αλήθεια είναι. Η αλήθεια μου. Επιστρέφω. Επέστρεψε. Αν όχι συνέχισε. Επιστρέφω συνεχίζοντας. Έχω πολλά να πω και να κάνω ακόμα. Σωστά αυτή τη φορά. Θα το προσπαθήσω τουλάχιστο. Τώρα είδα, ένοιωσα, ξέρω. Θα σου λείψω? Μάλλον όχι. Αν ναι ραντεβού και πάλι εδώ. Ή εκεί. Ή αλλού. Τα λέμε. Καληνύχτα. Φιλί...

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Κάτι, ότι νά'ναι...


Κάποιοι ετοιμάζουν βαλίτσες, κάποιοι ετοιμάζουν όνειρα, κάποιοι ετοιμάζουν τα λόγια που θα πούν κατά τον χωρισμό... Κάποιοι κούρνιασαν σε μια αγκαλιά, κάποιοι χώθηκαν σ'ένα κρεββάτι, κάποιοι σ'ένα αυτοκίνητο, κάποιοι σ'ένα παγκάκι, κάποιοι σ'ένα μυαλό, κάποιοι σε μια καρδιά, κάποιοι στο σκοτάδι... Κάποιοι ψάχνουν τον ήλιο να τους διώξει τα σκοτάδια, κάποιοι το φεγγάρι να βλέπουν μέχρι να τους βρει ο ήλιος, κάποιοι ένα κορμί, ή δυο, ότι κι'όσα νά'ναι, να μοιραστούν τα σκοτάδια, κάποιοι μια ψυχή, ή δυο, ότι κι'όσες νά'ναι, να μοιραστούν τα σκοτάδια, κάποιοι μια λέξη, ένα χάδι, ένα φιλί να παρηγορηθούν, ν'αντέξουν το σκοτάδι. Κάποιοι τίποτα. Προτιμούν το σκοτάδι. Καληνύχτα...

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Εδώ...


Άγρια μεσάνυχτα και πάλι. Ήθελα να κοιμηθώ γρήγορα απόψε, αλλά κάτι με κρατεί εδώ. Ίσως η συνήθεια, ίσως η εμμονή, ίσως οι αόρατοι δεσμοί. Κυριακή πετάω και ξέρω πως θα απουσιάσω αρκετά, 15 μέρες στα σίγουρα που είναι οι διακοπές μου. Κάποιες θα μου λείψουν. Και κάποιες περισσότερο. Ναι, πρώτη επαφή ήταν σχεδόν πάντα μια φυσική έλξη. Αυτή που λέει στον άνδρα 'σου κάνει'. Δεν ξέρω τι είπε σε σας αυτή η έλξη. Ίσως τίποτα, ίσως πολλά. Ακόμα ένας άγνωστός μέσα στους τόσους, γνωστούς κι'άγνωστους. Απ'εκεί και πέρα, μια αόρατη δύναμη, ίσως και παραίσθηση, ίσως και διαίσθηση, επηρεασμένη απ'τα ίσως και τα θέλω, με κάνει να νοιώθω οικείος. Με κάνει να θέλω να είμαι εδώ. Να πειράξω, έστω και χοντροειδέστατα, να παίξω, να γελάσω, να φλερτάρω, να λυπηθώ, να συμπαρασταθώ. Άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο. Κάθε μια για διαφορετικό λόγο. Αλλά 2-3 για πολύ ιδιαίτερους λόγους. Πάντα έτσι δεν είναι όλα? Κάποιους πάντα τους νοιώθουμε πιο δικούς μας, πιο οικείους, πιο βαθειά μέσα μας. Για διάφορους και διαφορετικούς λόγους. Όχι, δε μας το ζήτησε κανείς, ούτε θα πάψουν να υπάρχουν όταν εξαφανιστούμε ή όταν εξαφανιστούν εκείνοι, εκείνες. Αλλά πάντα θα περιμένεις να δεις ένα άβαταρ, μια εικόνα, μια φωτό, ένα τραγούδι, ένα χαμογελάκι, μια μαλακία τους έστω κατ'εσένα, για να χαρείς ή να θυμώσεις, αλλά κυρίως να ξενοιάσεις ότι είναι καλά. Κι'ας μην οδήγησε πουθενά η σχέση, κι'ας ήταν δική σου ανάγκη η σχέση, κι'ας μήν ήσουνα κάτι ξεχωριστό για εκείνη. Ναι, όταν έχεις επιλογές τότε διαλέγεις το καλύτερο. Αλλά εύκολα κάνεις το λάθος να διαλέξεις το καλύτερο που θα σε κρατήσει χαμηλά. Γιατί όλα είναι μια συνήθεια. Κι'αν έμαθες στα μπράβο που έμαθες να σέρνεσαι με νάζι κι'ερωτισμό, δύσκολα θυμάσαι τότε που πέταγες στον ουρανό. Κι'ο ουρανός είναι το όριο. Το φως το βραβείο. Θά'μαι εδώ, με τις επιπολαιότητές μου, τις χοντράδες μου, τις ευαισθησίες μου, τις αγριάδες μου, τις μαλακίες μου, την αγκαλιά μου, το φιλί μου. Ίσως για μένα, ίσως για σένα, ίσως για μας. Εδώ. Κι'ας λείπω. Κι'ας είσαι μακρυά. Κι'ας κρύβεσαι στα σκοτάδια. Μέχρι να δεις πόσο λάμπει ένα δάκρυ σου. Μέχρι να δεις το φως. Μέχρι να χαμογελάς όταν κοιμάσαι κι'όταν ξυπνάς. Με μια καλημέρα. Κι'ας μην είναι η δικιά μου. Με μια καληνύχτα. Και μια δικιά μου. Καληνύχτα...

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Μόνη...

Σεριανίζει στο κόσμο, στη ζωή, στη φύση, στην πραγματικότητα, στο νετ. Γνώρισε χώρες, πόλεις, κορμιά, ψυχές, ταυτότητες διπλές, τριπλές, ζωές διπλές, τριπλές, προσωπικότητες, χαρακτήρες, συμπεριφορές, διπλές, τριπλές. Άκουσε λόγια αληθινά, λόγια ψεύτικα, λόγια ψεύτικα που ήταν η αλήθεια τους. Είδε μουνιά να βγαίνουν σεριάνι, πούτσες να παρελαύνουν, κάποτε να συναντούνται, είτε μεταξύ τους είτε με τους απέναντι, είδε μάτια δακρυσμένα, μάτια λυπημένα, μάτια χαρούμενα. Τα κοίταξε. Διάβασε ψυχές, καρδιές και όνειρα. Είδε τη ζωή και το θάνατο. Μέσα στα μάτια. Και παντού μια λέξη. ΜΟΝΑΞΙΑ. Αυτή που κινεί τα πάντα για να τη νικήσουν. Μια στιγμή, μια ώρα, μια νύχτα. Σ'ένα παγκάκι, ένα αυτοκίνητο, ένα φτηνό γαμοξενοδοχείο, μια οθόνη. Και συ εκεί. Να βλέπεις τα ίδια. Κάποτε να ζηλεύεις, κάποτε να θυμώνεις. Πόσο θά'θελες ένα κορμί δίπλα σου να σ'αγγίξει, να το νοιώσεις, να του δωθείς και να του δώσεις. Άντρας, γυναίκα δεν έχει σημασία. Εδώ δεν κόλωσες σε άλλα, εδώ θα κολώσεις? Κι'όμως, το αποφεύγεις. Αποφεύγεις να αγαπηθείς και ν'αγαπήσεις, να σ'ερωτευτούν και να ερωτευτείς, να νοιώσεις και να χαρίσεις την ηδονή, τον οργασμό, την τρυφερότητα, το χάδι, το άγγιγμα, το χαμόγελο, την καλημέρα, την καληνύχτα. Επιλογή σου η μοναξιά για να ξεφύγεις. Να ξεφύγεις απ'τους ίδιους σου τους φόβους, τα σκοτάδια, τα τέρατα. Είσαι ωραία και ποτέ δεν το ένοιωσες, είσαι έξυπνη και ποτέ δεν το χάρηκες, είσαι γυναίκα και ποτέ δεν το γιόρτασες. Προσπαθώντας πάντα να μένεις εκεί, στη φυλακή που τιμώρησες εσένα για να φύγεις μακρυά απ'ότι σε πλήγωνε, ότι σε τσάκιζε, ότι σε σκότωνε. Κάποτε αφήνεσαι. Μα μόλις νοιώσεις το σκίρτημα στην καρδιά επανέρχεσαι. Στο κάτω κάτω, όλους μπορείς να τους παίξεις όπως θες, άνδρες γυναίκες. Όλους? Μάλλον όχι. Σου λείπει η τελευταία καληνύχτα και ένα φιλί στο μέτωπο, στα χείλη, στο λαιμό, ένα χάδι στα μαλλιά. Τι κι'αν καληνυχτίζεις οτι αγαπάς τηλεφωνικώς? Σου λείπει και πάλι. Είσαι σκληρή και δυνατή για να το νοιώθεις κάθε φορά. Κι'όμως σου λείπει. Και καταφεύγεις σε κάτι που σε χαλά, που στη δίνει, στην καληνύχτα αυτού. Ξέρεις πως αν τελειώσει με καληνύχτα είναι για κάποια συγκεκριμένη γυναίκα, αλλ'όχι εσένα. Κι'ας είναι κάθε βράδυ διαφορετική. Κι'ας λέει πράγματα ασυνάρτητα, μελό, χαζά, ανούσια, κλαίοντας φαινομενικά για μια απόρριψη, για μια χαμένη αγάπη, για μια χαμένη ζωή. Ακόμα και όταν χαίρεται ξέρεις μέσα σου πως δεν θά'ναι για πολύ. Γιατί ξέρεις πως βασιλεύει η μοναξιά στον κόσμο. Κι'αυτή σκοτώνει την αγάπη. Και τον γυρεύεις γιατί βλέπεις την ίδια μοναξιά, την ίδια καρδιά, εσένα. Σ'όλα εκτός από ένα. Πώς κάθε βράδυ, σχεδόν κάθε βράδυ, διώχνει τη δική του μοναξιά με μια καληνύχτα σε μια μοναχική ψυχή. Κι'αν δεν πει καληνύχτα, ξέρεις πως είναι μόνος και μιλάει στ'άστρα, τη συντροφιά των μοναχικών, ελπίζοντας πως θα τον ακούσουν και θα την μεταφέρουν. Γιατί ξέρει πως κάποιος, κάποια, θα τύχει να διαβάσει αυτά και θα νοιώσει καλύτερα. Κι'αν δεν νοιώσει, θα ξέρει τουλάχιστο πως δεν είναι μόνος ή μόνη τελικά. Έχει πολλές μοναξιές ο κόσμος τούτος. Κι'απόψε? Απόψε ξέρεις. Ότι γράφει είναι για σένα. Ή μάλλον και για σένα. Γιατί πάντα γράφει για πολλές ή για όλες. Εκτός από μια λέξη, που κάθε βράδυ, σχεδόν κάθε βράδυ, τη λέει αποκλειστικά σε μια. Κι'απόψε είναι για σένα. Καληνύχτα...

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Το χαμόγελό σου...


Αγαπηθήκαμε. Εκείνη ίσως παράφορα. Εγώ όχι παράφορα. Αλλά για μένα ήταν ίσως η πιο πολύτιμη αγάπη, αν όχι της ζωής μου, σίγουρα των περισσότερων χρόνων μου. Αγάπη ατόφια, αγνή, ανιδιοτελής, όχι λόγω ανάγκης, χωρίς πόνο επειδή μου έλειπε αλλά πόνο για το μέλλον της, για την υγεία της, για το αδιέξοδο που την έβαλα, χωρίς να το θέλω, για τον πόνο που της προκαλούσα, χωρίς να το θέλω. Τό'χω αυτό. Να πληγώνω ότι αγαπώ. Μου έκρυβε επιμελώς σχεδόν όλα τα άσχημα που περνούσε για να μη με πληγώσει, για να μη χαθεί το χαμόγελό μου, το γέλιο μου, η χαρά μου. Για μένα απ'την αρχή ήταν κάτι που θα τελείωνε. Όλα τα ωραία δεν τελειώνουν? Πόσο μάλλον τα τέλεια. Προσπαθούσα να τη βοηθήσω να μ'αφήσει. Πολλές φορές το παρεξηγούσε. Κάποιες φορές ένοιωθα άσχημα που θα τελείωνε. Όμως έπρεπε, το ήθελα. Μπορεί κοντά μου να είχε βρει ότι ήθελε σα γυναίκα, σαν άνθρωπος, αλλά ήμουν ένα παρόν που δε μπορούσε να γίνει μέλλον. Χαιρόμουνα με κάθε χαρά της και περίμενα αγωνιωδώς να μου ανακοινώσει πως επιτέλους βρήκε κάποιον που περνά καλά μαζί του και βλέπει το μέλλον της όπως το θέλει. Για εκείνη ήμουνα το τέρας της. Για μένα? Ξέρει εκείνη. Μέχρι που βρήκε αυτόν που ήθελε, αυτόν που της άξιζε. Χάσαμε επαφή. Εκτός από μια ευχή στα γενέθλιά της, ούτε καν στη γιορτή της, τίποτ'άλλο. Και μια μέρα που ξύπνησα και την είχα συνέχεια στο μυαλό μου, ανησυχώντας μήπως έχει πάθει κάτι, επικοινώνησα με μια φίλη της, αλλά στο τέλος εκείνη επικοινώνησε μαζί μου για να με καθησυχάσει. Και ξαφνικά σήμερα βρίσκω το μήνυμά της για ευχές για τα γενέθλιά μου. Ήδη πέρασαν, αλλά δεν έχει σημασία. Συγκινήθηκα από χαρά. Όχι μόνο επειδή μ'ευχήθηκε, αλλά επειδή στο μήνυμά της μου έγραφε πως ήταν πολύ ευτυχισμένη για κάτι προσωπικό που της έτυχε. Δε μού'πε λεπτομέρειες, δε μ'ενδιέφεραν. Φτάνει που είναι ευτυχισμένη και ακόμη περισσότερο επειδή ήθελε να το μοιραστεί μαζί μου. Αυτό το κορίτσι μ'έκανε να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και έγινα αρκετά. Αλλά έγινα και πιο απαιτητικός απ'τους ανθρώπους. Μ'έκανε ευτυχισμένο γιατί με τη σχέση μας στάθηκε στα πόδια της, ξαναβρήκε τις δυνάμεις της, εμπιστοσύνη στον εαυτό της και προχώρησε προς την ευτυχία. Είναι πολύ ωραίο να νοιώθεις πως κάποιος στηρίκτηκε πάνω σου και ξαναβρήκε τη χαρά, την ευτυχία, το νόημα της ζωής, τη ζωή. Είναι ωραίο να νοιώθεις πως αξίζεις ν'αγαπήσεις και να αγαπηθείς, αγνά, ατόφια, ανιδιοτελώς, όπως είναι η πραγματική αγάπη κι'όχι το πάθος, ο πόθος, ο εγωισμός που ντύνουν οι περισσότεροι άνθρωποι και ειδικά οι γυναίκες με το όνομα της αγάπης. Οι αγνές καρδιές δεν χάνονται, κι'ας υποφέρουν στα σκοτάδια τους. Θα'ρθει η στιγμή που θα βρουν το δρόμο προς το φως, με βοήθεια ή μή. Κι'εσύ μικρή μου, αν το διαβάζεις τώρα αυτό, τον βρήκες. Και χαίρομαι που σε βοήθησα σ'αυτό. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Γιατί εσύ για μένα έκανες πολύ περισσότερα. Κι'ας μη μου άξιζαν. Τα τέρατα, και καλόψυχα νά'ναι, πάλι τέρατα μένουν. Αλλά ευτυχισμένα και χαρούμενα. Και συ μου χάρισες πολλά. Σ'ευχαριστώ. Για όλα. Συνέχισε λοιπόν στο δρόμο του φωτός που βρήκες. Και γω θά'μαι πάντα εδώ, να χαίρομαι με τη χαρά σου, ελπίζοντας πως ποτέ ξανά δεν θα λυπηθώ με τη δυστυχία σου. Πως ποτέ ξανά δεν θα πονέσεις. Κι'αν ποτέ δεν ξαναβρεθούμε ή μιλήσουμε δεν έχει σημασία. Φτάνει που συναντηθήκαμε κι'αγαπηθήκαμε. Φτάνει που μαζί βρήκαμε το δρόμο προς τον ήλιο. Φτάνει που συνεχίζεις τη ζωή σου όπως την ονειρεύτηκες. Φτάνει που ξέρω πως σ'αυτόν τον κόσμο υπάρχουν ακόμα αγνές ψυχές και γω γνώρισα μια που μ'αγάπησε κι'αγάπησα. Φτάνει που υπήρξες στη ζωή μου. Και τώρα στην καρδιά μου και στη σκέψη μου μ'ένα χαμόγελο. Το δικό σου...

Φυλάξου...


Όσες φορές είπες το 'Σ'αγαπώ' το μετάνοιωσες πικρά. Έμαθες με το δύσκολο τρόπο πως οι γυναίκες δεν σκέφτονται, δεν αγαπάνε, άλλα λένε, άλλα κάνουν, αναιρούν όσα είπαν, λένε ψέματα και μόνο ποθούν. Και συ συνεχίζεις να αναζητάς αυτή τη μια, τη μοναδική που σκέφτεται, αγαπάει, ποθεί, νοιώθει, καταλαμβαίνει. Κι'ας είναι λ...εσβία, κι'ας είναι μαζόχα, κι'ας είναι πουτάνα, κι'ας είναι αερικό. Το θέμα είναι υπάρχει για να τη βρεις? Αν υπάρχει, κι'αν όλες ή σχεδόν όλες οι περιπτώσεις που έζησες ήταν οι ίδιες, σημαίνει πως ψάχνεις σε λάθος τόπο αγόρι μου. Ψάξε στον ουρανό, ψάξε στις σπηλιές, ψάξε στα ποτάμια, στις λίμνες, στα δάση. Αν υπήρχε και ήταν ανάμεσά μας θα την άφηναν αγνή και ατόφια? Απ'την άλλη, σκέψου και την περίπτωση νά'χεις λάθος. Να βλέπεις μόνο εσύ τα πράγματα έτσι. Κι'αν έτσι είναι, τότε μην ψάξεις πουθενά αλλού παρά στο μυαλό σου. Κι'αν την βρεις, φύλαξέ την στις σελίδες του βιβλίου σου, στις οθόνες του λαπτοπ σου, στην καρδιά σου. Και φυλάξου και συ. Από σένα...

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Εικόνες...


Το μυαλό βλέπει εικόνες. Μόνο εικόνες. Ότι δεις, ότι ακούσεις, ότι νοιώσεις το κάνει εικόνα. Και σου μιλά με εικόνες. Και βλέπει όνειρα, βάζει στόχους, υπάρχει, με εικόνες. Για τις εικόνες. Όλα μια εικόνα. Και συ κυνηγάς εικόνες. Εικόνες αληθινές, εικόνες ψεύτικες, εικόνες εφικτές, εικόνες ανεκπλήρωτες, εικόνες. Και αγαπημένες εικόνες οι μορφές ιδίου είδους. Μορφές ανθρώπων. Ανθρώπων που σε κάνουν να νοιώθεις ωραία. Που τους θες κοντά σου, τους θες μαζί σου, τους θες μέσα σου. Η εικόνα της. Η μορφή της. Να σου ξυπνά τις αισθήσεις, τα συναισθήματα, τη ζωή. Κι'αν δεν έχεις εικόνα φτιάχνεις. Μακρυά μαλλιά με μπούκλες να ανεμίζουν, ντελικάτο σώμα σε αρμονικές αναλογίες, μ'ένα σκουλαρίκι στην κοιλιά, κι'ένα προσωπάκι αγγελικά θλιμμένο. Δυο μάτια φλογερά, ένα χαμόγελο γλυκό, γεμάτο νόημα, και ξεκινάς. Ξεκινάς την αναζήτηση αυτής της μορφής που ερωτεύτηκες χωρίς να έχεις δει ποτέ, χωρίς να ξέρεις αν υπάρχει καν. Μα απ'τη στιγμή που υπάρχει στο μυαλό σου ξέρεις πως κάπου υπάρχει. Το μυαλό δε μπορεί να ξεχωρίσει το παραμύθι απ'την αλήθεια. Το συναίσθημα το ίδιο. Αλλά απ'τη στιγμή που τη βλέπει σημαίνει πως υπάρχει. Σημαίνει πως το όνειρο, το παραμύθι, μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Και εσύ δεν έχεις να κάνεις οτιδήποτε άλλο απ'το να προσπαθήσεις γι'αυτό. Κι'αν πονέσεις, κι'αν μπλοκάρει το μυαλό σε μια πραγματικότητα, μπλοκάρει κι'η ζωή. Μέχρι να ξαναδείς τ'αρχικο΄όνειρο, τη μορφή που ψάχνεις στο μυαλό σου και να ξαναξεκινήσεις την αναζήτησή της. Γιατί είσαι σίγουρος. Κάπου υπάρχει αυτή που θες. Και σε περιμένει. Γιατί κι'αυτή στο μυαλό της εσένα βλέπει. Και σε ψάχνει. Μέχρι το παραμύθι να ζήσει...

Τέλος...



Τελευταίο τσιγάρο. Τελευταίο τραγούδι. Τελευταία καληνύχτα. Τελευταία αγάπη. Τελευταία φορά. Κάθε φορά. Κάθε αγάπη. Κάθε καληνύχτα. Κάθε τραγούδι. Κάθε τσιγάρο. Κι'εσύ? Αιώνια εδώ, μπροστά μου, κοντά μου, δίπλα μου, πάνω μου, μέσα μου, εγώ... Εμείς... Όλα... Κανείς... Τίποτα... Κενό... Φιλί...

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Ας καούμε λοιπόν...

Ίσως κανείς δεν κατάλαβε τι έγινε... Δεν πειράζει... Αύριο... Κάποιο αύριο... Έτσι κι'αλλοιώς το πρώτο βήμα έγινε... Και το δεύτερο... Αθήνα σου ξανάρχομαι... Τον Αύγουστο... Τότε που ακόμα ο ιδρώτας του φρεσκολουσμένου κορμιού σου σμίγει με τα ηφαιστειακά υγρά σου... Λατρεύω αυτή τη γεύση σου... Λατρεύω αυτή τη μυρωδιά σου... Λατρεύω αυτή την υφή σου... Περίμενέ με λοιπόν και πάλι... Για καινούριες επιτυχίες, καινούριες αποτυχίες, καινούριες ηδονές, καινούριες αναμνήσεις... Μέχρι τότε απλά να μ'ονειρεύεσαι... Όπως και γω... Και να καίγεσαι μ'αναστεναγμούς και βογγητά για μένα... Όπως και γω για σένα... Εμείς... Για μας...

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Συνέχεια...

God Save the Queen... or the King... or the Emperor... Μεγάλη μέρα σήμερα. Κι'όλα πάνε καλά μέχρι τώρα. Για να δούμε μέχρι το τέλος. Και τη συνέχεια, μετά το τέλος... Κάποιοι τη λένε αρχή. Κάποιοι νέα αρχή (αλήθεια, υπάρχει και παλιά αρχή?). Κάποιοι απλώς συνέχεια. Νέος κύκλος, νέα δεδομένα, νέοι στόχοι, νέα εμπόδια, νέες ήττες, νέες νίκες, αλλά συνέχεια. Σ'ότι έκτισες, σ'ότι έσπειρες, σ'ότι θέρισες. Τυχαίο? Ίσως. Μα δεν πιστεύω στην τύχη ή στις συμπτώσεις. Κι'υπάρχει λόγος. Σοβαρός...

Η Επανάσταση άρχισε...

'Αυτές οι μεταπτώσεις σου απ'τη μια χαρούμενος και αμέσως μετά λυπημένος, σε χαλάνε. Σα μικρό παιδί κάνεις' του είπε. Ή σα μανιοκαταθλιπτικός, λέει αυτός. Ή σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Που τη μια αφήνει το κορμί να μιλήσει, τις ορμόνες των βασικών ενστίκτων να εκχυθούν, αλλάζοντας τόνο φωνής, βλέμμα, αύρα, μιλώντας με υπονοούμενα σεξουαλικά ή μη, με έντονη την καύλα, σαν κυνηγός λύκος να οσφραίνεται τη λύκαινα, ή το θήραμα, και να ορμά για το αίμα του, ή το πήδημά του, και την άλλη αφήνει το συναίσθημα να βασιλεύσει. Το συναίσθημα ενός ανθρώπου που αφήνεται να ζήσει τη στιγμή, και μόλις τελειώσει επανέρχεται στην πραγματικότητα του κόσμου τούτου. Και προσπαθεί η στιγμή να είναι τόσο δυνατή που η ανάμνησή της και η προσμονή της επόμενης να κρατάνε ώρες, μέρες, βράδυα... Οι επαναστάσεις ξεκίνησαν από ένα άτομο. Καιρός για τη δική του. Περνούν απ'το μυαλό του μορφές, γνωστές και άγνωστες, λόγια, φωνές, μυρωδιές, γεύσεις, ονόματα, γυναίκες... Πάντα μένει στις γυναίκες. Αποθημένο? Εμμονή? Τέχνη? Μαγεία? Ταλέντο? Παραίσθηση? Ποιος ξέρει... Στο κάτω κάτω οι άνδρες χωρίζονται απλά σε φίλους, εχθρούς και συνεργάτες... Ελάχιστες γυναίκες κατάφεραν να σταθούν απέναντί του με το μυαλό τους, ή και τη ψυχή τους. Ελάχιστες ήξεραν τι ήθελαν. Όλες σχεδόν τις έστησε απέναντί του σαν κορμιά. Ξεγελάστηκε νομίζοντας πως ήταν κάτι περισσότερο. Κι'όμως, τελικά ήταν απλές γυναίκες. Γυναίκες για πήδημα, για φίλημα, για γλείψιμο, για φτύσιμο. Η ανάγκη του να βρει γρήγορα αυτό που ήθελε τον έσπρωχνε σε συχνά λάθη. Γιατί, ενώ ήξερε, ενώ τό'βλεπε, πάντα προχωρούσε λίγο περισσότερο, ελπίζοντας πως αυτή δεν θά'ταν σαν τις άλλες. Και όμως ήταν. Ή και χειρότερη. Τις ανέβαζε για λίγο, ξεχνώντας πως αν τις άφηνε θα έπεφταν εκεί που ήταν και πάρακάτω. Και έπεφταν. Κι'αυτός μαζί τους. Πάντα έλεγε πως στους άνδρες αρέσουν οι πουτάνες γιατί ποτέ δε ζητάνε και μόνο δίνουν. Ηδονή, χαρά, γαλήνη. Και όλες βάλθηκαν να γίνουν πουτάνες για να παίρνουν περισσότερα χωρίς να δίνουν. Ακόμα κι'αν το είχαν μετανοιώσει, ακόμα κι'αν είχαν ευκαιρεία να αλλάξουν, προτίμησαν το εύκολο. Και όμως, οι δικές του οι πουτάνες ήταν διαφορετικές. 'Όλα είναι στο μυαλό σου' του είχε πει. Ναι. Στο μυαλό του οι δικές του πουτάνες ήταν ευαίσθητες, έξυπνες και πάνω απ'όλα ήξεραν τι ήθελαν. Ήταν πουτάνες κατ'όνομα μόνο. Στην ουσία ήταν οι τέλειες γυναίκες. Που το κορμί τους ήταν μέσο απόλαυσης κι'όχι τρόπος ύπαρξης, ήταν μέρος της προσωπικότητάς τους κι'όχι η προσωπικότητά τους. 'Πάλι κυνηγά τους ανεμόμυλους ο Δον Κιχώτης'... Τώρα? Τώρα βλέπει τους άλλους να κυνηγάνε την επιτυχία της δικής τους ηδονής με τα κορμιά που θέλουν κατ' αποκλειστικότητα όλους τους άνδρες δικούς τους αλλά μόνο δικούς τους και σκέφτεται χαμογελαστός με ειρωνεία πως αυτοί τα καταφέρνουν καλύτερα. Γιατί κι'αυτοί κορμιά είναι. Χωρίς ανάλυση, χωρίς γιατί, χωρίς διότι, χωρίς σκέψη πριν ή μετά, χωρίς συναίσθημα στη μοναξιά παρά μόνο της μοναξιάς. Κλείνει τα μάτια και βλέπει μια μορφή. Άγνωστη. Ίσως δυο. Ή και τρεις. Παλιά γνωριμία ή και νέα. Έτσι κι'αλλοιώς ποτέ δεν είναι μαζί. Γαληνεύει... 'Θά'ναι διαφορετικά αυτή τη φορά?'. Μάλλον ναι. 'Κι'αν δεν είναι, αν πάλι ξεγελάστηκες?'. Τουλάχιστο αξίζει να το διαπιστώσει. Τώρα που έμαθε να μένει, να μην ακολουθεί στα τάρταρα ότι αποτυγχάνει. Η επαναστάσεις αρχίζουν από ένα άτομο. Κι'η δικιά του ξεκίνησε εδώ και καιρό. Καιρός να λάβει μέρος κι'αυτός...

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Έρχομαι...

Ταξίδεψες. Χώρες, πόλεις, κορμιά, ψυχές. Γνώρισες κόσμο, γυναίκες, χαρές, λύπες, έρωτες, πόνο. Κάποιες τις αγάπησες, κάποιες νόμισες, κάποιες τις ερωτεύτηκες, κάποιες τις πόθησες, πότε νικούσες, πότε έχανες. Και στο μυαλό σου πάντα μια θολή μορφή μέσ'τη βροχή να σε προκαλεί και να σε προσκαλεί. Να σε προσκαλεί να βραχείτε μαζί, να μαγευτείτε μαζί, να νοιώσετε μαζί την ηδονή του κορμιού, της ψυχής, της λήθης, της ελπίδας, της προσμονής, της αγωνίας, του ταξιδιού σε τόπους βροχερούς κι'ηλιόλουστους. Ουτοπία. Κι'όμως, αυτή η μορφή σου χάριζε την ηρεμία που έβρισκες στην αγκαλιά της μάνας σου όταν βύζανες, όταν έπεφτες στα πρώτα σου βήματα, όταν έσπαζε το πρώτο σου παιχνίδι. Την έβρισκες στην αγκαλιά μιας πουτάνας που σου χάρισε την ηδονή στο σώμα, στην αγκαλιά μιας κυρίας όταν σου χάριζε ένα γλυκάκι κι'ένα φιλάκι στο μάγουλο, στην αγκαλιά μιας γυναίκας όταν σου χάριζε ένα χαμόγελο κι'ένα μπράβο, στην αγκαλιά μιας φίλης όταν χαιρόσασταν μαζί για κάθε καλό, στην αγκαλιά μιας γριάς όταν σου χάριζε την ευχή της κι'ένα φιλί στο μέτωπο. Αυτό δεν είναι για σένα η τέλεια γυναίκα? Αυτή που είναι όλα για σένα και σου χαρίζει τα πάντα και στο τέλος την ηρεμία και τη δύναμη να συνεχίσεις? Ξόδεψες τη ζωή σου σε έρωτες, αγάπες, πουτάνες, ερωμένες... Ψάχνοντας πάντα μέσ'τη βροχή αυτή τη θολή μορφή... Και ξαφνικά τη βρήκες. Την άφησες για λίγο και την ξαναβρήκες. Και τώρα φοβάσαι. Φοβάσαι μην την πληγώσεις, μην την πονέσεις, μην στερέψεις τη βροχή της, μην εξαφανίσεις τον ουρανό της, τα σκοτάδια της, τη μαγεία της... Τη θέλεις, την ποθείς κι'όμως διστάζεις. Όχι για σένα. Για κείνη. Και σκέφτεσαι τ'όνειρο, το πάθος, και αποφασίζεις. Θα προχωρήσω. Για σένα, για μένα, για μας. Η βροχή σε περιμένει να σε δροσίσει, να σε ποτίσει, να σε μαγέψει, να τη γευτείς, να τη χαρείς, να τη μαγέψεις. Ίσως αποτύχεις. Ίσως την πονέσεις. Αλλά θα το ξέρει όπως το ξέρεις πως δεν τό'θελες, πως θα πονέσεις μαζί της, πως θα στερέψεις μαζί της. Και θα χαθεί και τ'όνειρό σου απ'το μυαλό. Αλλ'όχι απ'την καρδιά. Γιατί εκεί θα έχεις αυτήν. Κι'αυτή θά'ρχεται κάθε λίγο απ'τον ουρανό να σε δροσίζει, να σε ποτίζει, να σε μαγεύει και να φεύγει. Εκτός αν καταφέρεις να γίνεις βροχή. Και νά'στε πάντα μαζί. Ή λίμνη. Να βρίσκει καταφύγιο κοντά σου. Τουλάχιστο τώρα είσαι έτοιμος να προσπαθήσεις, να τολμήσεις, να διεκδικήσεις, να κερδίσεις. Και νοιώθεις τον ουρανό και τα σύννεφα μαζί σου σύμμαχους σε μια προσπάθεια και μόνο. Να μην την πονέσεις. Ανοίγεις την πόρτα, κοιτάς τη βροχή και ψιθυρίζεις. Έρχομαι... Καληνύχτα...

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Ούτε και συ...

Έλα... Δώσε μου το χέρι σου... Έλα, να πάμε μαζί, μόνοι, εκεί που η αγάπη κι'ο έρωτας ζουν, εκεί που το πάθος κι'ο πόθος βασιλεύουν, εκεί που σμίγουν ψυχές και κορμιά σ'ένα... Φοβάσαι έ? Φοβάσαι την αγάπη, τον έρωτα, φοβάσαι να αφεθείς, να ανήκεις... Δεν πειράζει. Πάρε και συ ένα κομμάτι απ'την καρδιά μου και φύγε, πριν νά'ναι αργά, πριν να μη μπορείς να ζήσεις και να πρέπει να ζήσεις με την αγάπη σου για μένα που πρόδωσες, με τον έρωτά σου για μένα που προσπάθησες να σκοτώσεις. Αστόχησες. Ο έρωτας είναι αθάνατος. Απλά γίνεται πόνος. Σε μένα ακόμα ένας πόνος στο μέρος της καρδιάς που λείπει το δικό σου κομμάτι. Σε σένα? Ο πόνος μιας ζωής. Που θα κρύβεις επιμελώς σε στιγμές εφήμερης χαράς, σε στιγμές ηδονής, αλλά πάντα θα νοιώθεις πως κάτι σου λείπει. Όχι εγώ. Ο έρωτας που άφησες πίσω και ποτέ δεν ξαναβρήκες. Και γω αφήνω τη ματωμένη καρδιά να πετάξει στ'αστέρια, να γίνει αστέρι, να κλείσει η πληγή, αφήνοντας μια ουλή με τ'όνομά σου δίπλα σ'όλα τα άλλα ονόματα που φοβήθηκαν, και το κορμί τ'αφήνω να ταξιδέψει σε κόσμους οργασμών, σε κορμιά λαχταριστά, ποθητά, φιλήδονα, ψάχνοντας τίποτα, περιμένοντας τίποτα και ξέροντας πως απλά φοβήθηκες και συ, όπως όλες. Μέχρι να βρεθεί αυτή που θα πετάξει μαζί μου στ'άστρα. Εκεί που η καρδιά μου περιμένει το άλλο μισό, που θα σβήσει όλα τα σημάδια, όλες τις ουλές και θα ζει όπως ζουν οι καρδιές που δε φοβούνται και τολμούν. Γιατί η αγάπη είναι για τους θαρραλέους, ο έρωτας για τους τολμηρούς, η ζωή για τους μαχητές. Και συ δεν ήσουνα...

Το παράπονο...

Κι'απόψε όπως κάθε νύχτα βγήκαν σεριάνι οι ψυχές και τα κορμιά, να κλάψουν ή να γλεντήσουν, να γελάσουν ή να ριγήσουν, να θυμηθούν ή να ξεχάσουν, τον πόνο, τον έρωτα, την αγάπη... Βρίσκουν παρηγοριά σ'ένα τραγούδι, σ'ένα τσιγάρο, σ'ένα ποτό, σε μια ψυχή, σ'ένα κορμί... Να ηρεμήσουν, να τους φύγει ο σεφτάς, ο νταλκάς, ο πόθος, το πάθος έστω για λίγο. Ή και πολύ. Να βρουν ν'αγαπήσουν, να ποθήσουν, να σκιρτήσουν, να ριγήσουν, να ανάψουν, να ονειρευτούν. Για ακόμη λίγο. Για λίγες βραδιές. Μέχρι να ξανάρθουν οι βραδιές της μοναξιάς, του πόνου, του πόθου, μέχρι να ξαναβγούν σεριάνι για να ξεχάσουν, κλαίγοντας ή γλετώντας, γελώντας ή σκιρτώντας, μ'ένα ποτό, ένα τσιγάρο, ένα τραγούδι, σε μια καρδιά, σ'ένα κορμί, μ'ένα χάδι, ένα φιλί, ένα χαμόγελο, μια ηδονή... Όποια νύχτα κι'αν είναι η αποψινή... Καληνύχτα...

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Διαγραφές (στο νετ και στη ζωή)...



Ποτέ δεν κατάλαβα αν η απογοήτευση είναι ένδειξη αδυναμίας ή ελαττωματικής κρίσης. Αν σκεφτείς πως απογοητευόμαστε μόνο απ'τους ανθρώπους που δεν περιμέναμε να κάνουν κάτι που μας πονά, τότε εύλογα διερωτάσαι αν έκανες λάθος κρίση για τον συγκεκριμένο άνθρωπο ή αν ήσουν αρκετά αδύναμος και με μεγάλη ανάγκη για τη συγκεκριμένη σχέση, συνεργασίας, φιλίας, αγάπης, πηδήματος, δεν έχει σημασία το είδος, με αποτέλεσμα να θολώσει η κρίση σου. Με λίγα λόγια αν η κρίση σου δούλεψε με βάση το μυαλό ή το συναίσθημα, ορθά ή λανθασμένα. Σε τελική ανάλυση όμως, εσύ ο ίδιος απογοήτευσες τον εαυτό σου, αφού η επιλογή να είσαι σε επαφή με το συγκεκριμένο άνθρωπο είναι καθαρά δική σου υπόθεση, τουλάχιστο τις πλείστες φορές, έχοντας την πολυτέλεια στις υπόλοιπες να διαλέγεις την απόσταση που θα έχετε μεταξύ σας. Όπως και τα κριτήρια. Μη ξεχνάς δε ότι τα ίδια λόγια και τις ίδιες πράξεις ο καθ'ένας τις κρίνει διαφορετικά, με βάση το δικό του ποιόν και τις δικές του εμπειρίες. Όπως επίσης μη ξεχνάς πως μας ελκύει ένα άτομο από ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ή μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, π.χ. την καύλα της στιγμής ή τη συγκίνηση της στιγμής, χωρίς να ξέρουμε όλα τα υπόλοιπα, τα οποία έρχονται σιγά σιγά στην επιφάνεια, όταν η σχέση ή/και η επαφή επεκταθεί χρονικά. Το θέμα πλέον είναι αν θές να έχεις επαφή με όλους και να είσαι αγαπητός ή όχι. Και ποιος δεν θέλει θα μου πεις. Και θα συμφωνήσω. Αλλά τότε γεννάται το επόμενο ερώτημα. Αν δε μπορείς να είσαι αγαπητός σε όλους, αν με τη στάση σου ελκύεις συγκεκριμένο είδος ανθρώπων που στο τέλος απογοητεύεσαι, αν απογοτηεύεσαι γενικά ανεξάρτητα της συμπεριφοράς σου η οποία είναι σταθερά μεταβαλλόμενη ανάλογα της διάθεσής σου, ή ακόμα αν τελικά με τη συμπεριφορά σου τους φαίρνεις σε δύσκολη θέση, θυμώνουν και στο τέλος σ'απορρίπτουν, θα άλλαζες εσύ για να είσαι αγαπητός? Και λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι ο χαρακτήρας του ατόμου διαμορφώνεται μέχρι τα εννέα του χρόνια, μένοντας αναλοίωτος πλέον μέχρι το θάνατο αλλάζοντας κάποιες λεπτομέρειές του, εκτός αν συμβεί κάτι τρομερά συγκλονιστικό και τον ταρακουνήσει συνθέμελα, άρα μόνο συμπεριφορά αλλάζεις πλέον, θ'άλλαζες συμπεριφορά για να είσαι αρεστός, δηλαδή θα υποκρινόσουν ή έστω θα κρατούσες μυστικές αρκετές πτυχές του χαρακτήρα σου? Και όλοι αυτοί που είναι κοντά σου, είναι γιατί προς αυτούς έχεις διαφορετική συμπεριφορά, είναι διότι τους αρέσει η συμπεριφορά σου, άρα αν είσαι κωλόπαιδο σημαίνει μάλλον τους αρέσουν τα κωλόπαιδα άρα δεν σε βοηθάνε στο να βελτιωθείς σαν άνθρωπος, είναι διότι έχουν ανάγκη γενικά κάποιων σχέσεων άρα σε ανέχονται ή απλά σ'έχουν ανάγκη και μετά θα φύγουν? Θα γινόσουν λοιπόν κάποιος άλλος, μιας και η προσωπικότητα χαρακτηρίζεται απ'το συναισθηματισμό σου, τη σκέψη σου αλλά και τη συμπεριφορά σου, δηλαδή την εξωτερίκευση ή μη και τον τρόπο που το κάνεις, του συναισθηματισμού σου και της σκέψης σου, μόνο και μόνο για νά'σαι αγαπητός απ'όλους, ή απ'τους πλείστους, άτομα που σε τελική ανάλυση δεν ξέρεις αν αξίζει τον κόπο να έχεις κοντά σου ή όχι, μιας και δεν τους ξέρεις, όπως και αυτοί δεν σε ξέρουν, καλά? Στο κάτω κάτω, αν αξίζεις θα το καταλάβουν, κι’αν αξίζουν πάλι θα καταλάβουν ότι αξίζεις και θα μείνουν κοντά σου όπως θα μείνεις κοντά τους.
Πολλές φορές στο παρελθόν μίλησα για τις γυναίκες της ζωής μου. Για συναδέλφισσες, συνεργάτιδες, γνωστές και φίλες, και δεν είναι και λίγες, που ενώ θεωρητικά δε με πάνε, μα καθόλου λέμε, ειδικά για το ωμό λεξιλόγιό μου που κάποιες φορές γίνεται και χυδαίο, το οποίο εννοείται δεν χρησιμοποιώ συνέχεια, αλοίμονο, εντούτοις όποτε τις πάρω στο τηλέφωνο και κάνουν το λάθος να απαντήσουν (οι συναδέλφισσες απαντάνε υποχρεωτικά), περνάνε τέλεια κι'ανταποκρίνονται το ίδιο, (μη μου πείτε πως είναι το ίδιο εύκολο και επιτυχημένο να υποκριθούν το γέλιο και την ευχάριστη διάθεση όσο υποκρίνονται ένα οργασμό, αν και μάλλον κάποιοι θα πουν πως είναι η ιδέα μου), όπως επίσης και το πως συμπεριφέρονται όταν είμαι κοντά τους (ευτυχώς συνήθως δημόσια). Σίγουρα, αυτά δεν ισχύουν για όλες τις συναδέλφισσές μου ή τις φίλες μου, αλλά και γω δεν έχω την ίδια συμπεριφορά προς όλες. Το μέχρι που θα φτάσω εξαρτάται πάντα απ'το πώς θα κρίνω την κάθε μια και απ'το πόσο μ'αρέσει η κάθε μια και μέχρι που θέλω να φτάσω κι'όχι απ'το πόσο σχοινί θα μου δώσει, μιας και συνήθως τουλάχιστο, όλες σου κόβουν τη φόρα στην αρχή για να σε δοκιμάσει και το σχοινί το παίρνεις μόνος σου, είναι στη φύση της γυναίκας αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν ξεκινήσεις για πήδημα και δεν το κάνεις σύντομα σε φτύνει, αφού δεν τίθεται θέμα φιλίας στην επαφή σας αλλά πηδήματος, σε αντίθεση με τη φιλία που άνετα μπορεί να φέρει το πήδημα όπως και να διαλυθεί αν μπει στη μέση το πήδημα. Όσο για τη συμπεριφορά, ναι, παίζει ρόλο, αφού και σε πουτάνα να πας και να την πληρώσεις για να την πηδήξεις δεν της αρέσει να την αποκαλέσεις πουτάνα, κάτι που αρέσει σε πάρα πολλές τη στιγμή που τις γαμάς, όχι πριν ή μετά. Για τους φίλους δε, σήμερα ειδικά, είναι καθαρά περιστασιακή. Μπορείς να εκτιμάς ένα άνθρωπο και ποτέ να μη γίνεται φίλοι, ενώ μπορείς να μην εκτιμάς καθόλου κάποιον αλλά η σχέση σας να είναι πάρα πολύ στενή, κυρίως λόγω συνεργασίας. Συνήθως δε αυτοί που δεν σ'απογοητεύουν, αντίθετα, είναι αυτοί που δεν εκτιμάς, γιατί απλά περιμένεις τα χειρότερα απ'αυτούς. Και ναι, εννοείται πως οι πλείστοι, ειδικά οι ανώτεροί μου, έχουν παράπονο απ'την ωμότητά μου και ενίοτε τη χυδαιότητά μου και την αρνητικότητά μου και την απόρριψή τους από μένα. Άρα, τη συμπεριφορά σου την αλλάζεις ανάλογα με το σκοπό σου (να γαμήσεις, να συνεργαστείς κλπ) δηλαδή συμφεροντολογικά, ή με τη διάθεσή σου, παρουσιάζοντας όλες τις αποκλείσεις που μπορεί να έχει, δηλαδή ατόφια και ειλικρινή.
Και επανέρχομαι στο ερώτημα το βασανιστικό. Αλλάζεις συμπεριφορά ή όχι? Αλλάζεις συμπεριφορά για να είσαι αρεστός, αγαπητός, ποθητός ή όχι? Αλλάζεις συμπεριφορά για να πας μπροστά στη δουλειά, στη ζωή, στις σχέσεις ή όχι? Ή αλλάζεις συναισθηματισμό για να μην απογοητεύεσαι, να μην πληγώνεσαι, να μην ενοχλείσαι, να μην σ'ενδιαφέρει? Εννοείται δεν θα σας απαντήσω. Αλλά σκεφτόμενος όλα αυτά, και λαμβάνοντας υπ'όψιν πως τα πάντα εξαρτώνται απ'το που θες να πας, ανεξάρτητα απ'το πώς θα περάσεις κατά το ταξίδι σου προς τα κει, διερωτούμαι. Αλλάζεις για λίγα ή πολύ περισσότερα λεφτά, λίγα ή πολύ περισσότερα μουνιά, λίγη ή πολύ περισσότερη αγάπη, μιας και στο τέλος της διαδρομής, όποια κι'αν είναι αυτή, υπάρχουν δύο μέτρα χώμα για όλους? Και πέρα απ'αυτό, δηλαδή τα δυο μέτρα χώμα, ξέρωντας πάλι πως δεν ήσουνα και το καλύτερο παιδί, η τιμωρία για το ότι έγινες ότι ήθελαν οι άλλοι συμπεριφεριολογικά κι'όχι στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτερη απ'το να μείνεις όπως είσαι κι'ας είσαι ένα μάτσο σκατά, που τουλάχιστο είναι επιλογή σου με βάση την ελεύθερη βούληση (διότι αν είσαι Χριστιανός και πιστεύεις στο Θεό γιατί αν θ'αλλάξεις να γίνεις ότι θέλουν τα λεφτά, τα μουνιά κι'οι άλλοι απλοί ανθρώποι κι'όχι ότι θέλει Εκείνος, μιας και το 'Καθ'ομοίωσιν' Εκείνου είναι πολύ διαφορετικό απ'το μιμητισμό και τις μαϊμουδιές)? Εκτός φυσικά αν πιστεύεις πως μετά τα δυο μέτρα χώμα θα έρθεις σαν πεκινουά ή σαν μάστανγκ.
Αυτά σκέφτομαι λοιπόν και αφήνω αναλλοιώτη τη συμπεριφορά μου, δηλαδή συμπεριφέρομαι ανάλογα της διάθεσής μου. Προς το παρών τουλάχιστο. Γιατί απ'τη μια ξέρω πως το ίδιο νοιώθουν και κάνουν και οι άλλοι, κι'ας μην το σκέφτηκαν ή το ανέλυσαν ποτέ, πιστεύοντας όλοι πως συμπεριφέρονται σωστά, τίμια, ειλικρινά και παρά κάποιες ελάχιστες αποκλείσεις και κάποια μικρά ελαττώματα είναι γενικά εντάξει άτομα σ'αντίθεση μ'άλλους (και ειδικά εμένα) και έτσι συνεχίζω ακάθεκτος να κερδίζω και να χάνω φίλους κι'εχθρούς, συμπάθειες κι'αντιπάθειες. Απ'την άλλη όμως, ποτέ δεν ξέρω αν θα τρελλαθώ ή θα πεισμώσω και θα θυμώσω και θ'αποφασίσω να τιμωρήσω ή να εκδικηθώ. Γιατί αν ξέρω πως έχω την ικανότητα να 'μαγέψω' τον άλλο, συναισθηματικά, πνευματικά, σωματικά, και το κάνω επί σκοπού εφαρμόζοντας τη συμπεριφορά που τον ελκύει, και το κάνω μόνο και μόνο για να τον κερδίσω και μετά να τον φτύσω, δεν θα διέφερα απ'ότι κατηγορώ, από έναν κοινό απατεώνα, έναν εγκληματία. Και εγώ δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένα κωλόπαιδο με καλή καρδιά κι'ευαισθησίες...
Υ.Γ. Ναι, το ποστ το εμπνεύστηκα απ'τα τετριμμένα της AthensVoice και των επαφών μου με κάποιους και κάποιες απ'εκεί μέσα αλλά κυρίως απ'τις τελευταίες διαγραφές μου στο Facebook, καθώς κι'απ'το περιβάλλον στο νέο μου πόστο μετά τη μετάθεσή μου και κάποια άτομα που παρά την ηλικία τους αποφάσισαν να μείνουν ανθρωπάκια.
Υ.Γ.2. Θ'ακολουθήσουν ακόμη 3 ποστ και μετά διακοπές. Έχουμε και δουλειές.
Υ.Γ.3. Τελικά δεν αποφάσισα. Είμαι blogger ή πρέπει να πάω πάρα κάτω? Είναι και το X-Factor 4 που θέλω να λάβω μέρος, άσχετα με το ρεζίλεμα που θα γίνω.
Υ.Γ.4. Φιλιά! Εννοείται! :-)))

 

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Γιατί...

Κι'έρχεται η στιγμή του απολογισμού. Έρχεται η στιγμή των αναπάντητων γιατί. Και σκέφτεσαι. Γιατί γαμώτο? Και γιατί όχι γαμώτο? Και κλείνεις τα μάτια, παιδεύοντας τη σκέψη για την απάντηση. Μήπως? Ή μήπως? Ή πάλι μήπως? Ή μήπως όχι? Και κάποια γιατί μένουν. Και κάποια φεύγουν αναπάντητα. Και κάποια πεθαίνουν. Και κάποια ζουν όσο κι'εσύ. Και εκεί που νομίζεις πως θα εκραγείς, ξαφνικά χαλαρώνουν τα μάτια απ'το σφίξιμο, αδειάζει το μυαλό και γεμίζει με τη μορφή της. Μια μορφή, μια σιλουέτα αδιευκρίνιστη, αιθέρια, μαγική. Νοιώθεις την αύρα της, ακούς το τραγούδι της, σ'αγγίζει το χαμόγελό της, μυρίζεις το κορμί της και νοιώθεις να αιωρείσαι για να πετάξετε μαζί. Εκεί που δεν υπάρχουν γιατί, επειδή και διότι. Εκεί που ότι σε χαλά είναι τόσο μακρυά που σε φτιάχνει βλέποντας χαμογελαστός πόσο ασήμαντο είναι τελικά. Γιατί απλά είστε εκείνη, εσύ, το σύμπαν κι'η αγάπη σας. Σ'ευχαριστώ που είσαι κι'απόψε εδώ, ακούοντάς με, διαβάζοντάς με, αγαπώντας με... Καληνύκτα...

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Μ'αρέσει...

Μ'αρέσει να ξαπλώνεις δίπλα μου ολόγυμνη, να χώνεσαι στην αγκαλιά μου, να μου χαϊδεύεις το τριχωτό μου στήθος, να σου χαϊδεύω και να μυρίζω τα φρεσκολουσμένα μαλλιά σου, νυχτολούλουδο ολάνθιστο, και να μουρμουράς τραγούδια που σ'αρέσουν... Μ'αρέσει να ξαπλώνω δίπλα σου ολόγυμνος, να χώνομαι στην αγκαλιά σου, να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά, να σου χαϊδεύω το στήθος και την κοιλιά, να μυρίζω στο φρεσκολουσμένο κορμί σου ιδρώτα ηδονής με άρωμα λουλουδιών και να σου μουρμουρώ τραγούδια που μ'αρέσουν. Να σε φιλώ γλυκά κι'απαλά στα χείλη και να αφήνεσαι όμηρος στις αγκαλιές του Μορφέα, του Ορφέα και τη δικιά μου. Όνειρα γλυκά αγαπημένη... Καληνύκτα...

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Μια στιγμή...

Ακούγοντας το μελαγχολικό εκφωνητή του έρωτα, έχοντας ποστ μισοτέλειωτα για την αγάπη και τη μοναξιά, με φίλες να πρασινίζουν στο msn και άλλες να μην φαίνονται καν αλλά νά'ναι εκεί, όπως και γω, με διαγραφές, προσθήκες και επαναπροσθήκες στο Facebook και στη ζωή, προγραμματισμένες εξόδους, συναυλίες, διακοπές, με επερχόμενα γενέθλια, με πολλές συνήθειες μεταξύ των οποίων και η καληνύκτα με 'κ', με ψυχές χαμένες, καρδιές κρυμμένες, επιθυμίες δικές σας για αποκλειστικότητα ξεχνώντας πως τα πάντα κερδίζονται και μόνο τα δανεικά ζητούνται απαιτητικά αλλά επιστρέφονται εις το παλλαπλούν, με άτομα να αρέσκονται στη σκοτεινή μου πλευρά και άλλα στη φωτεινή μου, ανεχόμενα όσο αντέχουν την άλλη μου, με τη σκέψη παντού και πουθενά, με το κορμί εδώ να λαχταρά, με τη ψυχή στο στόμα και τον ουρανό να φαντάζει πολύ μακρυά, με την αγάπη στην καρδιά, τη λάβα στο κορμί, το θυμό στο στήθος, το μυαλό στα κάγκελα, αφήνομαι στην επαφή μας λίγο πριν τελειώσει ακόμα μια μέρα. Μια επαφή θεϊκή, μαγική, με το χρόνο να σταματά, ξέροντας εσύ πως θά'μαι εκεί και γω πως θά'σαι εδώ. Ο καθ'ένας για πάρτυ του αλλά και για τον άλλο. Ανάβω το τελευταίο μου τσιγάρο γι'απόψε, διερωτούμενος αν κάνεις και συ το ίδιο τώρα ή αν πίνεις την τελευταία σου γουλιά διαβάζοντάς με, ξέροντας πως το ραντεβού μας δεν θα συμβεί αύριο, μεθαύριο, μέχρι και το Σάββατο, ή την Κυριακή, ή ποτέ ξανά. Κανείς δεν ξέρει πέρα απ'αυτά που ξέρει. Και τότε εσύ θα θυμάσαι τις καληνύκτες μου που προσπαθούσες να διαβάσεις πριν πας για ύπνο όταν δεν βρισκόσουνα στην αγκαλιά κάποιου που μόλις σου χάρισε μια καληνύκτα στο κορμί που τόσο πόθησα, και γω θα σκέφτομαι αν τελικά στο τέλος αξίζουν λιγότερο απ'όσο ένας οργασμός του κορμιού σου ή απλά ήξερες πως ότι και να γίνει θα είμαι εκεί για την ηρεμία ή και την ταραχή της καρδιάς σου. Ποτέ δεν θα μάθω. εκτός από ένα πράγμα. Πως το τυφλό ραντεβού μας, μ'εσένα που ξέρω και ποθώ, αλλά και με σένα που δεν ξέρω καν αν υπάρχεις και απλά πιστεύω πως αν υπάρχεις θα σε ποθήσω το ίδιο, για μένα ήταν ο μικρός μου παράδεισος. Μετά την καφρίλα, την καύλα, τη χυδαιότητα, το πήδημα, το θυμό, τη λύπη, τις μάχες, την οποιαδήποτε επιτυχία ή αποτυχία οπουδήποτε, του κορμιού, του μυαλού, της καρδιάς, ερχόταν η στιγμή που θά'λεγα ότι ένοιωθα για σένα, ότι ήθελα να σου δώσω, ότι ήθελα να πάρεις, χωρίς αντάλλαγμα παρά μόνο μια στιγμή στον παράδεισο. Τη στιγμή που η αγάπη μου για σένα, γνωστή ή άγνωστη, θα χωρούσε ολόκληρη σε μια μου λέξη, που θα διάβαζες και θα ψιθύριζες βουβά στο μυαλό σου, συντροφεύοντάς με όλο το βράδυ, όλη τη μέρα, κάνοντάς με να βιάζομαι πως και πως να προλάβω το επόμενο ραντεβού μας, το επόμενο ραντεβού με την αγάπη, την επόμενη παράδοσή μου άνευ όρων, την επόμενή μου καληνύκτα σε σένα. Μέχρι την επόμενή μου λοιπόν καληνύκτα, σ'αφήνω με την αγάπη μου να σε φυλάει από δράκους, θηρία, τέρατα, ευχόμενος πως ο παράδεισος ποτέ δεν θα αρνηθεί σε μας αυτή τη στιγμή μακρυά απ'τη κόλαση. Την κόλαση του να φυλάμε την αγάπη μέσα μας, μυστική, να κοιμάται για να μην την δουν και τη σκοτώσουν. Καληνύκτα λοιπόν μικρή γνωστή ή άγνωστη αγαπημένη. Να προσέχεις. Όπως σ'αγαπώ. Μέχρι την επόμενη φορά. Μέχρι την επόμενη καληνύκτα μας. Μέχρι την επόμενη στιγμή μας στον Παράδεισο. Καληνύκτα...

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Εσύ και γω... Εμείς...

Κάποιος είπε πως για την αγάπη πρέπει να κάνεις τα πάντα. Μα η αγάπη δε ζητά τίποτα. Απλά ν'αφεθείς, μ'όλη σου τη ψυχή, να δεκτείς την άλλη ψυχή μέσα σου και να σκέφτεσαι, να νοιώθεις και να ζεις μαζί της σαν ένα. Έστω και από μακρυά, έστω και μοιρασμένοι. Απλά πράγματα. Φτάνει η καρδιά σου να είναι ανοικτή και καθαρή για την αγάπη. Και όλα τα άλλα θα τα κάνει η αγάπη. Κι'ας μην είπες ακόμη 'Σ'αγαπώ', κι'ας μην το πεις ποτέ. Δεν έχει σημασία. Η αγάπη είναι μεγάλη και εκείνη μας κάνει μεγάλους απ'το τίποτα που είμαστε. Η αγάπη είναι αυθύπαρκτη, είναι η ίδια η ζωή. Εσύ απλά αφήνεσαι στα χέρια της να υπάρξεις, να ζήσεις. Και τότε τη νοιώθει στο χάδι σου, τη βλέπει στα μάτια σου, λάμπει στο χαμόγελό σου. Γιατί είναι εκείνη. Γιατί είσαι εσύ. Ναι, εσύ. Και ελπίζω να μείνεις. Εσύ και γω. Εμείς κι'η αγάπη. Ουτοπία? Ίσως. Μα αν δεν κυνηγήσεις το απόλυτο τότε γιατί να κυνηγήσεις? Και η αγάπη είναι απόλυτη. Όπως η ζωή. Όπως η αλήθεια. Όπως το σύμπαν. Σκέψου μας λοιπόν μέσα στο σύμπαν. Κι'αφέσου. Μ'ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα βλέμμα. Αφέσου σε μένα, αφέσου στην αγάπη και ζήσε. Κι'αν όχι δεν πειράζει. Φτάνει π'αγαπηθήκαμε αληθινά, ήρεμα, απλά, απόλυτα. Φτάνει που υπήρξαμε. Εσύ και γω. Εμείς... Καληνύχτα...

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Angel

Πόσο σύντομη μπορεί νά'ναι μια καληνύχτα? Και πόσο περιεχτική μπορεί νά'ναι? Πόσα μπορείς να πεις με μια καληνύχτα? Και σε ποιαν απ'όλες? Σε ποιους? Σε σένα π'αγάπησα και προτίμησες το θάνατο απ'την αγάπη μου? Σε σένα π'αγάπησα και φάνηκα ανάξιος να σε κρατήσω? Σε σένα που μ'αγάπησες και φάνηκα πολύ λίγος για την αγάπη σου? Ή μήπως σε σένα που δεν ξέρω καν αλλά πονάς για μια αγάπη που σε πρόδωσε? Ή σε σένα που δεν ξέρεις καν πώς είναι να σ'αγαπάνε γιατί κανείς δε σ'αγάπησε, ούτε καν οι γονείς σου? Ή σε σένα που ποτέ δεν γνώρισες γονείς? Μήπως σε σένα που απόψε είναι η τελευταία σου νύχτα γιατί απλά ποτέ δεν θα ξαναξημερώσει? Τι να πω? Ότι λυπάμαι που είμαι τόσο απάνθρωπος που σ'άφησα να πεθάνεις από Aids, απ'την πείνα, απ'τη δίψα, από πυρετό? Ή μήπως σε σένα που με την αγάπη σου και τη γλυκύτητα της ψυχής σου με κάνεις να ξεχνάω πόσο τιποτένιος είμαι? Με κάνεις να νοιώθω τόσο ανθρώπινος και τόσο ευτυχισμένος. Σε σένα λοιπόν. Μα ακόμα δεν ήρθες. Κι'ας σε περιμένω. Πώς θα μ'ακούσεις? Κι'αν θέλω να πω σ'όλους? Και πώς θα το πώ? Και τι να πώ? Και πώς θα μ'ακούσετε? Όχι, απόψε δεν θα πω το Σ'αγαπώ, ούτε σ'εσένα π'αγάπησα ούτε σε σένα που θ'αγαπήσω. Απόψε απλά θα αφήσω την καρδιά μου να τυλίξει με το αίμα της την καληνύχτα μου, να της δώσει παλμό, να την κάνει ζωντανή και να σφύζει από την αγάπη που έχει η ίδια η καρδιά μου μέσα της. Την αγάπη, την ευαισθησία, τη συμπόνοια, τη θλίψη, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά. Όσο λίγη κι'αν είναι, όσο μικρός κι'αν είμαι. Και θα κοιτάξω στ'αστέρια, στο φεγγάρι, στον ουρανό, στο σύμπαν, θα την κάνω κομμάτια, και την καρδιά μου και την καληνύχτα μου και θα τη δώσω στους αγγέλους να την πάνε σ'όλη τη γη, σ'όλους όσους έχουν ανάγκη από μια καληνύχτα, είτε ακόμα μια καληνύχτα, είτε την τελευταία καληνύχτα. Λίγο πριν πάω για ύπνο. Γιατί ο ύπνος είναι θάνατος. Και το ξύπνημα είναι Ανάσταση. Και θέλω αύριο με το καλό, όταν ξυπνήσω να νοιώθω ζωντανός ξέροντας πως απόψε εσύ κι'εσύ κι'εσύ και όλοι με είχατε πραγματικά κοντά σας, όπως ήθελα και γω κάποτε κάποιον κοντά μου. Όπως θέλω και τώρα. Έναν άγγελο, ή και μια μάγισσα δεν έχει σημασία. Φτάνει να είναι κοντά μου για να είναι μαζί μου κοντά σου. Γιατί απόψε δεν είμαι μόνος. Έχω εσένα, και σένα, και σένα. Γιατί η αγάπη κι'η ψυχή κι'η συμπόνοια ζουν όταν μοιράζονται. Απόψε λοιπόν θέλω να γίνω κομμάτια. Κι'αν είναι η τελευταία σου νύχτα πάρε το κομμάτι μου μαζί σου. Να γίνω άγγελος όπως και συ. Κι'αν δεν είναι έλα κοντά μου. Να γίνουμε άγγελοι μαζί. Καληνύχτα λοιπόν σε σένα, και σένα, και σένα. Καληνύχτα και σε μένα. Καληνύχτα άγγελε, μάγισσα κι'ότι άλλο είσαι. Γιατί η καληνύχτα είναι μια απλή λέξη. Η ψυχή τεράστια. Και τα δυο μαζί το σύμπαν. Καληνύχτα...

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Μέχρι να έρθει η νύχτα...

Η ανατολή έβαψε και πάλι τον ορίζοντα με χρώματα αγάπης και ανόρθωσης ψυχής. Ο ήλιος ανέβηκε να φωτίσει τον κόσμο και να διώξει τα σκοτάδια μας. Τα κορμιά δειλά δειλά ξεκινούν να διασχίσουν άλλη μια μέρα. Να διώξουν από πάνω τους τη μυρωδιά, τη βρώμα και τη λίγδα της νύκτας διασχίζοντας τις φωτεινές ώρες μέχρι να φτάσει η νύκτα. Να ξανακτίσουν ότι κατέστρεψαν ψες στο όνομα της υποτιθέμενης αγάπης. Μέχρι να έρθει η νύκτα. Συντρίμια παντού, στις ζωές μας, στις ψυχές μας, στο μυαλό μας. Μέχρι να έρθει η νύκτα. Και τότε να ξαναστολιστούν, να αρωματιστούν και να αφεθούν στη λαγνεία και στο πάθος κυνηγώντας την υποτιθέμενη αγάπη. Να κλαίνε, να πίνουν, να μεθούν, να λικνίζονται, να ενώνονται, να ηδονίζονται κυνηγώντας να κατακτήσουν την υποτιθέμενη αγάπη. Και συ να τα βλέπεις από μακρυά και να έχεις να αποφασίσεις απ'τις επιλογές που σου επέβαλαν. Να κάνεις το ίδιο, να γίνεις η υποτιθέμενη αγάπη, να μείνεις αμέτοχος θεατής ή να φύγεις. Να αγαπήσεις αληθινά, να αγαπήσεις από συμπόνοια, οίκτο, έλεος, να μην αγαπήσεις. Μα αν αγαπάς αγαπάς πάντα, έστω κι'από οίκτο. Και να βασανίζεσαι στο αιώνιο μαρτύριο της ανιδιοτελούς αγάπης και της ιδιοτελούς ηδονής. Να κτίσεις ή να γκρεμίσεις. Ν'αγαπήσεις ή να αφεθείς στη λαγνεία της ψευδαίσθησης της υποτιθέμενης αγάπης της ηδονής των κορμιών. Μαζεύοντας τα συντρίμια σου αύριο το πρωί και ξανακτίζοντάς τα για να μπορείς το βράδυ να ξαναπονέσεις, να ξαναφεθείς, να ξανακαταστρέψεις κάθε ωραίο για μια ηδονή, για ένα σκίρτημα, για ένα οργασμό, ή δυο ή τρεις. Να έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην Αγάπη και στην υποτιθέμενη αγάπη, στη ζωή και στον αργό ηδονιστικό θάνατο. Δύσκολη επιλογή. Οι ορμές μεγάλες, η ηδονή της αμαρτίας γλυκειά, η Αγάπη νοιώθεις να χάθηκε, η καρδιά που ψάχνεις νοιώθεις να κρύφτηκε ή να μην υπάρχει καν. Ανάβεις τσιγάρο, φτιάχνεις καφέ και ελπίζεις πως μέχρι να έρθει η νύκτα θα γίνει το θαύμα, θα βρεις αυτό που ψάχνεις, θα δεις αυτό που θες. Για να ζήσεις την αγάπη για πάντα χωρίς να χρειάζεται να αφήνεσαι στην ηδονιστική καταστροφή της νύκτας προσπαθώντας να ξεχάσεις αυτό που θες. Τον ήλιο μέσα σου. Απλώνεις το χέρι και φωνάζεις στον ουρανό 'Σε περιμένω Αγάπη'. Και ακούς τον ήλιο να σου λέει 'Κυνήγησέ την, βρες την, μην αφεθείς και σήμερα περιμένοντας τη νύκτα, μην πεθάνεις άλλη μια φορά'. Ξανακοιτάς τα συντρίμμια. Ένα δάκρυ φεύγει απ'τα μάτια σου. Ξέρεις πως και συ θα περιμένεις. Μέχρι να'ρθει η νύκτα. Να ξαναζήσεις την ηδονή της υποτιθέμενης αγάπης, αγαπώντας ότι λυπάσαι, μόνο και μόνο για να μείνεις ζωντανός μέχρι αύριο, ελπίζοντας να βρεις τη δύναμη να κυνηγήσεις αυτό που θες, ξεχνώντας πως τη δύναμή σου τη χάνεις κάθε βράδυ. Ξανακοιτάς τα συντρίμμια. Τελικά τους άλλους τους αγαπάς, έστω κι'από οίκτο, από συμπόνοια. Εσένα λυπάσαι. Δεν έχεις τη θέληση να ψάξεις την αγάπη που σ'αξίζει, που αξίζει να της δωθείς ολοκληρωτικά, την αγάπη που θα σου δίνει δύναμη και δεν θα σε σκοτώνει, την ηδονή του κορμιού σαν ολοκλήρωση κι'όχι σαν αντάλλαγμα ή δωροδοκία για μια στιγμή χαράς της ψυχής, για τον ήλιο μέσα σου... Μέχρι να έρθει ξανά η νύκτα λοιπόν... Καλημέρα...

Χάθηκες πάλι...

Έψαχνα να δω το πρόσωπό σου, τη μορφή σου, την καρδιά σου, τα μάτια σου. Κρύφτηκες. Ήθελα μόνο να σου πω μια καληνύχτα, να σου δώσω ένα φιλί, ν'ακούσω τη φωνή σου, να σ'αγγίξω, να σε μυρίσω. Χάθηκες. Κοίταξα παντού. Πουθενά. Μέχρι που κοίταξα τον ουρανό, ελπίζοντας πως θα σε δω να παίζεις κρυφτούλι με το φεγγάρι και τ'αστέρια. Δε σε είδα. Φαίνεται φοβήθηκες να ονειρευτείς και ν'αγαπήσεις τόσο δυνατά για να φτάσεις εκεί ψηλά. Φαίνεται τα όνειρά σου έφταναν μέχρι μια αγκαλιά και ένα κρεββάτι. Και ξαφνικά είδα τ'αστέρια να μου χαμογελάνε με τα μάτια τους να λάμπουν. Είναι οι ψυχές όλων αυτών που αγάπησαν πραγματικά και ποτέ δεν πέθανε η αγάπη μέσα τους, παρά τον πόνο, παρά το χωρισμό. Γιατί αγαπούσαν ότι άξιζε κι'όχι ότι τους συνέφερε. Προσέφεραν χωρίς να περιμένουν να πάρουν. Χαμογέλασα. Άνοιξα τα χείλη μα πριν προλάβω να μιλήσω το φεγγάρι μου έκλεισε το μάτι και μού'πε με τον πιο γλυκό τρόπο και την πιο γλυκειά φωνή που άκουσα ποτέ στη ζωή μου την πιο απλή λέξη. Καληνύχτα...

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Απλά Σ'αγαπώ...

Ακόμα μια καληνύκτα σε σένα, Αγάπη. Αγάπη συγκεκριμένη, Αγάπη απροσδιόριστη, Αγάπη παλιά, νέα, χθεσινή, σημερινή, αυριανή, αιώνια και παντοτεινή. Σε σένα Νεράιδα, σε σένα Μάγισσα, σε σένα Ξωτικό, σε σένα μικρή μου, σε σένα τρελλό μου, γνωστή ή άγνωστη. Σε σένα π'αγάπησα παράφορα και με πρόδωσες, σε σένα που μ'αγάπησες τρελλά και ποτέ δεν τό'μαθα. Σε σένα που αγαπιόμαστε όσο χρειάζεται για να γελάμε και να περνάμε καλά, σε σένα που αγαπηθήκαμε όσο δε φαντάζεται ο νους κι'η καρδιά του καθ'ενός. Σε σένα που ελπίζω, σε σένα που με περιμένεις. Σε σένα που περιμένω, σε σένα που δεν θά'ρθεις. Σε σένα που με ξέρεις, σε σένα που δεν θα μάθω ποτέ. Σε σένα που έκλαψα, σε σένα που πόνεσες, σε σένα που λάτρεψα, σε σένα που ποτέ δε με πίστεψες. Κι'όμως το 'Σ'αγαπώ' μου το λέω σπάνια. Και στο είπα. Και θα στο ξαναπώ. Ή θα το ξαναπώ. Και δεν θα το πω για να αγαπηθώ, κι'ας τό'χω ανάγκη όπως και συ, κι'αυτή κι'η άλλη, αλλά επειδή Αγαπώ και το εννοώ. Τι σημασία έχει η μορφή σου, τι σημασία έχει ποια είσαι και ποιος είμαι. Τι σημασία έχει αν είσαι μια ή πολλές, αν ήσουν, είσαι ή θά'σαι. Σημασία έχει η στιγμή, οι στιγμές που η καρδιά μας κτύπησε ή θα κτυπήσει μαζί, που τ'όνειρό μας έσμιξε ή θα σμίξει με πόθους δυνατούς, που τα κορμιά μας σκίρτησαν ή θα σκιρτήσουν στη σκέψη μας και η ζωή μας μύρισε ή θα μυρίσει τριαντάφυλλα, το φιλί μας δυόσμο και τ'όνειρο πήρε ή θα πάρει παράταση λίγες μέρες, λίγες νύκτες, λίγους κτύπους... Ναι, τ'όνειρο είναι εκεί, η Αγάπη είναι εκεί κι'εσύ ήσουν ή είσαι ή θά'σαι εκεί. Κι'εγώ πάντα εδώ, να λέω 'Σ'αγαπώ' σε μια Αγάπη, συγκεκριμένη ή απροσδιόριστη, γνωστή ή άγνωστη, παλιά ή νέα, μικρή ή μεγάλη... Σ'αγαπώ Αγάπη... Κι'απόψε και κάθε βράδυ... Απλά Σ'αγαπώ... Καληνύκτα...